Morgunblaðið - 07.10.1947, Blaðsíða 14

14
-~-w’Tr*ss
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 7. okt. 1947
ÁNADALUR
^Láidia^a ej'tir JJach cJionclon
22. dagur
Þegar klukkan var eitt sneri
Billy út af veginum og ók inn
í skógarrjóður nokkurt,
„Hjer skulum við snæða
morgunmat“, sagði hann. „Mjer
fannst skemtilegra að hafa nesti
rneð sjer heldur en að setjast
inn í einhverja knæpu. Og nú
ætla jeg að leysa hestana frá
vagninum, svo að við þurfum
ekki að hugsa um þá. Við höf-
um nógan tíma. Þjer skuluð
taka nestiskörfuna þarna og
framreiða matinn á vagndúkn-
um“.
Þegar Saxon leit ofan í körf
una varð hún hálfskelkuð út
af bruðlunarseminni í hon-
um. Þarna voru stórir böglar
af smurðu brauði með fleski
og hænsnasteik, krabbamauk,
soðin egg, niðursoðnar grísa-
tær, sveizerostur, saltaðar
möndlur, appelsínur, ananas,
oliven, pikkles og margar
flöskur af öli. Henni blöskraði
ekki eins hvað þetta var mik-
ið eins og hitt hvað nestið var
fjölbreytt. Henni fannst næst-
um eins og hann hefði keypt
alt sem til var í einhverri mat-
vörubúð.
„Það var óþarfi að kaupa
svona mikið“, sagði hún þeg-
ar hann kom og settist hjá
henni. „Þetta er nóg handa tíu
múrurum“.
„En er þetta ekki góður mat-
ur?“ spurði hann.
„Jú, en það er alt of mikið“,
sagði hún.
„Þá er alt í lagi“, sagði hann
hlæjandi. „Jeg kann altaf best
við að hafa nóg af öllu. Nú
skulum við byrja á því að fá
okkur öl og skola rykið úr háls
inum. En við skulum fara var-
lega með glerin, jeg lofaði
að skila þeim aftur“.
Þegar máltíðinni var lokið,
lagðist hann aftur á bak og
reykti vindling. Og svo fór
hann að spyrja hana um for-
tíð hennar. Hún sagði honum
að hún ætti heima hjó bróður
sínum og borgaði þar fjóra og
hálfan dollar á viku fyrir fæði
og húsnæði. Hún sagði honum
frá því að hún hefði tekið gagn
fræðapróf þegar hún var fimtán
ára, og svo hefði hún farið að
vinna í verksmiðju og fengið
þar fjóra dollara á viku í kaup,
en af þeim hefði hún borgað
Söru 'þrjá dollara.
„En hvað segið þjer mjer
um þennan gestgjafa?“ spurði
hann. „Hvernig stóð á því að
hann tók yður í fóstur?“
Hún ypti öxlum. „Jeg veit
það ekki — en líklega hefir
það verið gert í gustukaskyni
vegna þess að ættingjar mín-
ir höfðu ekki nema rjett til
hnífs og skeiðar. Auk þess hafði
Cady —- fóstri minn — verið i
herdeild föður míns, og honum
fannst enginn jafnast á við
Kit, eins og hann var vanur að
kalla föður minn. Pabbi hafði
komið í veg fyrir það að lækn-
arnir tæki af honum fótinn; og
því gleymdi Cady aldrei.
Hann græddi allvel á veitinga-
húsinu og seinna komst jeg að
því að hann hafði borgað lækn
isreikninga og útfararkostnað
móour minnar. Annars átti jeg
að fara til Will móðurbróður
'míns -— mamma vildi það. En
þó voru einhverjar róstur uppi
í Ventura-fjöllunum, þar sem
hann hafði nautabú sitt, og
nokkrir menn höfðu verið drepn
ir þar. Það var víst út af landa
þrætu og beitingum, en hvernig
sem á því stóð þá lenti hann í
fangelsi og sat þar lengi. Og
þegar hann losnaði höfðu lög-
fræðingarnir lagt hald á bú
hans og land. Þá var hann gam
all maður og konan hans var
| heilsulaus, svo að hann gerð-
| ist næturvörður og fjekk fyrir
1 það fjörtíu dollara á mánuði.
í Hann gat því ekkert fyrir mig
I gert, og svo tók Cady mig að
I sjer. Cady var góður maður,
’ þótt hann hefði knæpu. Kona
I hans var stór og fönguleg og
falleg, en hún var ekki eins
og hún átti að vera — það
frjetti jeg seinna. En hún var
góð við mig. Þegar hann dó fór
hún í hundana og þá lenti jeg
á munaðarlausra hæli. Þar var
ill vist, en jeg var þar í þrjú
ár. Þá var Tom giftur og hafði
fengið atvinnu og þá tók hann
mig til sín og síðan hefi jeg
verið hjá honum. Og síðan hefi
jeg orðið að vinna fyrir mjer“.
! Hún horfði út yfir dalinn, en
hann virti hana fyrir sjer um
stund og varð svo að orði:
„Veslings munaðarleysinginn“.
Slðan tók hann mjúklega um
I handlegg hennar. Hún leit á
( mig og þá brosti hann íbygg-
inn.
„En hvað yður er kalt á
handleggnum. Mjer er altaf
heitt. Þreifið á höndinni á
mjer“.
j Hún gerði það. Höndin var
' hlý og þvöl og þegar Saxon leit
framan í hann tók hún eftir
því að smáir sveitadropar voru
á enni hans og höku.
j „Jeg get ekkert að því gert“,
sagði hann alvarlega. „Þær um
það. Og ef jeg vil ekki sjá þær,
j þá jeg um það. Þjer trúið því
ekki, Saxon, hvaða freistingum
hnefaleikari mætir. Stundum
hefir mjer fundist að konur
( hefði enga sómatilfinningu. Jeg
var ekki hræddur við þær, þjer
me^ið ekki halda það, en jeg
kærði mig ekkert um þær. Það
er meiri asninn, sem lætur kon
ur vjela sig“.
I „Þjer eruð máske fæddur
með þeim ósköpum að geta
ekki elskað?“ sagði hún.
j „Þetta getur vel verið“, svar
aði hann einarðlega. „Að minsta
kosti get jeg ekki orðið ást-
j hrifinn af stúlku, sem eltir mig
á röndum. Það getur verið að
einhverjum veimiltítum falli
slíkt í geð, en slíkt er ekki fyrir
| karlmenn. Sá, sem er regluleg-
ur karlmaður, kærir sig ekki
um að hafa stúlkur á hælun-
um“.
„Mamma sagði margssinnis
að ástin væri sterkasta aflið í
heiminum“, sagði Saxon. „Hún
orkti líka Ijóð um það. Sum
þeirra voru birt í San José
Mercury".
,,En hvað haldið þjer um
það?“
j „Jeg veit það ekki“, sagði
hún og brosti ofurlítið. „Jeg
veit ekki neitt nema það hvað
■ dásamlegt er að hafa lifað slík
an dag sem þennan“.
,,Já, það er gaman að aka í
góðu veðri —- það er alveg rjett
hjá yður“, sagði hann.
„Nú, þjer eruð kófsveittur“,
sagði hún.
Hún tók fram vasaklútinn
sinn og þerraði svitann af and-
liti hans og síðan úr lófunum.
„Jeg held að jeg andi í gegn
um húðina“, sagði hann. „Og
æfingameistararnir segja að
það sje hraustleikamerki. En
nú svitna jeg samt fremur
venju. Það er skrítið“.
Svo þreifaði hann aftur á
handlegg hennar og sagði:
„Það er undarlegt hvað yður
er kalt á handleggnum. Og þó
er húðin eins fín og mjúk eins
og silki. Hún er alveg eins og
silki“.
Hann strauk handlegg henn-
ar mjúklega frá olnboga fram
á úlflið og upp á olnboga, aft-
ur. Hún naut þessa og hún naut
sólskinsins og þess að vera
þreytt. Hún lokaði augunum og
ljet sig dreyma um það að hjer
væri sá maður, sem hún gæti
elskað af öllu hjarta.
„Nú hefi jeg vermt þennan
handlegg“, sagði hann glettnis-
lega, „og nú er best að jeg
vermi hinn“.
Hann strauk blíðlega hinn
handlegginn á henni. Hún
horfði dreymandi á hann og
var að hugsa um það hvað sjer
hefði orðið einkennilega við br
hún sá hann í fyrsta skifti.
„En segið þjer eitthvað“, sagði
hann eftir nokkra stund. „Mjer
þykir svo gaman að horfa á
varirnar á yður þegar þjer tal-
ið. Það er nærri því eins og
þjer kyssið hvert orð“.
Hana langaði ekkert til að
tala en samt sagði hún:
„Það er ekki víst að yður
geðjist að því sem jeg kann að
segja“.
„Vepið þjer alveg óhr£ödd“,
sagði hann. „Mjer geðjast að
öllu sem þjer segið“.
„Jæja, þá skal jeg sleppa yð
ur“, sagði hann og hló. „En
varir yðar kysstu tuttugu og
fimm sinnum á meðan þjer vor
uð að tala. Jeg taldi það. Syng
ið þjer nú fyrir mig „Svífur
að hausti“ og svo skulum við
leggja á stað“.
Hún söng og horfði í augu
hans. En hann horfði á varir
hennar. Að söngnum loknum
losaði hún sig og stóð á fætur.
Iiún rjetti honum jakkann
hans. Og svo sótti hann hest-
ana.
Það var komið fram undir
sólarlag er þau komu aftur á
veginn hjá Contra Costa. Þá
fór að halla undan fæti. Fram
undan þeim blasti hafið við,
grænir akrar og' þorp, svo sem
Elmhurst, San Leandro og May
wards. Reykjamökkurinn upp
af Oakland lá eins og þoku-
bakki í vestri, en lengra nið-
ur með flóanum sást San
Francisko.
Það tók að skyggja og Billy
var þögull. Seinasta hálftím-
ann hafði hann ekki sagt neitt
og ef hann hefði ekki við og
við hagrætt ábreiðunni til þess
að skýla henni fyrir kvöldkul-
inu, hefði hún mátt ætla að
hann hefði alveg gleymt sjer.
Hvað eftir annað var það- kom
ið fram á varirnar á henni:
„Um hvað eruð þjer að hugsa?“
En hún hætti jafnharðan við að
segja það. Þau sátu þjett sam-
an og hún fann yl af honum.
Henni leið óviðjafnanlega vel.
ItfST AÐ AUGLtSA
l MOilGLXULAÐINU
" iMi!
.IwimstMíúbá í
GULLNI SPORINN
105.
Sá gamli þagði um stund og sagði svo skyndilega:
„Viljið þjer ekki fá eitthvaá að borða og glas af góðu
öli?“
„Því hefi jeg ekkert á móti,“ sagði jeg, „en fyrst verð
jeg að koma hestinum í hús.“
Gamli maðurinn gekk á undan mjer inn í hesthúsið,
en er jeg hafði komið reiðskjóta mínum vel fyrir, geng-
um við saman inn í stórt eldhús, þar sem hann bar.
fram brauð, ost og öl. Ölið var þó síður en svo ríflega
útilátið.
„Gætið yðar, ungi maður.“ sagði hann, og það skríkti
i honum, „því öl er altaf örvandi drykkur.“
„Svei, það er gallsúrt,“ sagði jeg og leit á hann. Brauð-
ið og osturinn var ekki betra, svo jeg ljet mjer nægja
tvo eða þrjá bita.
Gamli maðurinn settist andspænis mjer og horfði lengi
á mig. Svo sagði hann:
„Herra minn, jeg er hræddur um. að þjer komið hjer
með ófriði, þar sem þjer berið sverð við hlið og handleikið
byssu yðar eins og væri hún leikfang.“
. „Ja, jeg skal að minnsta kosti láta ófriðlega,“ svaraði
jeg, „ef þjer látið mig ekki strax ná tali af Tingcomb.“
Hann stóð í flýti á fætur og rölti út úr eldhúsinu inn
í langan gang. Jeg fylgdi honum eftir. en sá gamli tautaði
og muldraði. Að lokum nam hann staðar við dyr við
enda gangsins, opnaði hurðina og þaut svo í burtu.
„Kom inn,“ sagði rödd, sem mjer fannst jeg kannast
við.
Enda þótt enn væri hábjartur dagur, var hálfrökkur í
herberginu. Gluggahlerar voru fyrir gluggunum, en á
borði stóðu sex logandi kerti. A bak við kertin sat maður
sá, sem jeg hafði sjeð í vagninum á markaðsgötunni, en
nú var hann klæddur svörtum fötum og las í stórri bók,
sem lá fvrir framan hann á borðinu. Jeg gerði ráð fyrir.
að þetta væri biblían, en tók eftir, að kertunum var
þanning komið fyrir að bjarminn frá þeim fjell ekki á
bókina, heldur á dyrnar, sem jeg stóð í.
— Jeg var ekki mjög gamall,
þegar jeg var tatoveraður.
★
Skoti nokkur gekk inn á
hótel til að borða, en fann hár-
nál í súpunni.
— Þetta er einmitt það, sem
jeg þarf að nota til að hreinsa
pípuna mína, sagði hann á-
nægður.
★ _
Ungur stúdent heimsótti ríka
frænda sinn í Aberdeen.
— Kæri frændi, sagði hann,
jeg hefi verið svo óheppinn
að gleyma veskinu mínu heima.
Geturðu ekki nánað mjer 10
shillinga?
— .Nei, sagði frændinn, en
hjer eru tvö pence handa þjer,
svo að þú getur farið heim í
sporvagninum og sótt veskið
þitt.
Þegar drengur nokkur kom
í skóla í Aberdeen, sagði kenn-
arinn við hann.
— Þú mátt ekki koma í skól
ann, drengur minn, þegar bróð-
ir þinn er með mislingana, því
að þú getur smitast af honum
og smitað svo aðra.
— Nei, kennari, sagði dreng-
urinn. það er engin hætta, því
hann gefur aldréi neitt frá sjer.
Verslunarmaður (sem hafði
gengið vel á verslunarbraut-
inni): — Þegar jeg kom í fyrsta
sinn til New York, átti jeg að-
eins einn dollar í vasa mínum
til að. setja á stofn verslun.
Frjettaritarinn: — Til hvers
notuðuð þjer þennan dollar?
Verslunarmaðurinn: — Jeg
notaði hann til að senda skeyti
heim eftir meiri peningum.
★
— Hvað segir þú, sagði Skot-
inn við vin sinn, þú veist hver
hefir stolið bílnum þínum, en
þó læturðu ekki refsa honum.
— Fyrst læt jeg hann mála
og gera við hann, og síðan geri
jeg lögreglunni aðvart, sagði
hinn Skotinn.
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna. Sími 1710.