Morgunblaðið - 05.12.1947, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐ1B
Föstudagur 5. des. 1947
«h-

U R
S)báídóa'ýa eftir J}ach rrHondo
n
73. dagur
Þau sneri sjer og reyndu að
liggja á hlið, en rúmið var jafn
hart fyrir því, og þau fengu
þreytumerki í alla limi.
Allt í einu hrökk Saxon við
að nýju. Hún hafði heyrt svo-
lítið tíst rjett hjá sjer. Þegar
hún gætti að var þarna kom-
in lítill íugl, stóð rjeft hjá
henni og tísti. Hún horfði á
hann um stund.
„Hver skrattinn er þetta?“
sagði Billy.
„Heldurðu að það sje eitur-
slanga?“ spurði hún.
,,Já, jeg held það“, svaraði
hann.
„Jeg sá einu sinni tvær eitur
slöngur hjá Bowman“, sagði
hún. „Þær hafa hola tönn,
Billy og þegar þær bíta, þá
streymir eitrið niður úr hol-
unni“.
„Iss“, sagði Billy og það fór
kaldur hrollur um hann. „Það
er bráður bani hvers, sem fyr-
ir því verður, nema Bosco.
Manstu eftir Bosco?“
„Hann etur þær lifandi. Hann
etur þær lifandi. Bosco. Bosco“,
kallaði Saxon eins og hún væri
kallari á sýningu.
„Samt sem áður voru eitur-
tennurnar drengar úr öllum
slöngum Boscos. Það getur ekki
annað verið. Undarlegt að mað
ur skuli ekki geta sofnað. Hvers
vegna getur þetta kvikindi ekki
haldið sjer saman? Skyldi það
vera eiturslanga?11
„Nei, það getur ekki verið“,
sagði Saxon. „Allar ^iturslöng
ur eru útdauðár hjer fyrir
löngu“.
„Nú, hvaðan fjekk Bosco þá
sínar eiturslöngur?“ sagði
Billy. „Og hvers vegna ferðu
ekki að sofa?“
„Jeg get ekki sofnað vegna
viðbrigðanna“, sagði hún. „Jeg
hefi aldrei á ævi minni sofið
undir beru lofti“.
„Ekki jeg heldur og jeg hjelt
að þetta væri gaman“, sagði
hann, bylti sjer og síundi. „En
það getur vel verið að maður
venjist þessu. Fjöldi manna
sefur undir beru lofti og hví
skyldum við þá ekki líka geta
gert það? Og það hlýtur að
vera afbragð, því að þá er mað-
ur eins frjáls og fuglinn í loft-
inu, sinn eigin herra og þarf
ekki að borga húsaleigu------“
Hann þagnaði skyndilega því
að nú heyrðist eitthvert þrusk
í runnunum þar rjett hjá. Þau
hleruðu bæði og reyndu að gera
sjer grein fyrir þvi hvaðan
þetfa kæmi, en þá hætti það.
Svo fóru þau að tala saman
aftur, en þá hófst þruskið að
nýju en hætti aftur þegar þau
fóru að hlera eftir því. Þannig
gekk þetta nokkra stund.
„Það er alveg eins og ein-
hver sje að læðast að okkur“,
sagði Saxon og færði sig nær
Billv.
„Ekki eru það Inaíánar. Það
vitum við“, sagði hann. Svo
geisnaði hann. „Svei því öllu
samp.n. Ekki þurfum við að vera
hrædd við þetta. Hugsaðu um
það hverjar hættur landnem-
unum voru búnar“.
Rjett á eftir fann Saxon að
herðar hans titruðu, og hún
vissi að hann var að hlæja með
sjálfum sjer.
“,jVljer c^att ,í. J^ug .sag^, sem
pabbi sagði oft“, sagði hann.
„Það er sagan um hana Sus-
önnu gömlu Kleghorn, sem
var ein af frumbyggjunum í
Oregon,- Þeir kölluðu hana glas
eygu Susönnu, en hún var þó
betri skytta én margur karl-
maður. Einu sinni þegar þau
voru á leið yfir sljetturnar rjeð
ust Indíánar á lestina. Land-
nemarnir gerðu vagnborg í
skyndi og stóðu þar með byss-
ur sínar. Þeim tókst að reka
Indíána á flótta og varð mik-
ið mannfall í liði þeirra. Þá
sáu Indíánar að þeir gátu ekki
unnið vagnborgina og fundu
upp á að kvelja tvær hvítar
stúlkur, sem þeir höfðu náð úr
öðrum landnemahópi. Þeir
gættu þess að vera ekki í skot-
færi, en þó svo nærri að þeir
í vagnborginni heyrðu vel hljóð
in í stúlkunum. A þennan hátt
ætluðu Indíánar að teygja þá
út á bersvæði, því að þeir þótt-
ust Vita *að hvítu mennirnir
mundu vilja bjarga stúlkunum.
En landnemarnir vissu að það
var bráður bani að yfirgefa
vagnborgina og voru kyrrir. Þá
var það að Susanna gamla brá
á sitt ráð. Hún þreif gamlan
Kentucky riffil með löngu
hlaupi og hlóð hann með þre-
falt meira púðri en vant var.
Svo jniðaði hún á stóran Indí-
ána, sem var að kvelja stúlk-
urnar og hleypti af. Riffillinn
sló hana svo hastarlega að hún
hentist aftur á bak og var hand
lama lengi á eftir. En stóra
Indíánann hæfði hún. og hann
fjell og gat ekki kvalið stúlk-
urnar framar.
Jæja, það var nú ekki þessi
saga, sem jeg ætlaði að segja.
Susanna gamla var ólm í visky
og drakk sig út úr í hvert skifti
sem hún gat náð í það. Mað-
urinn hennar bg börnin urðu
að gæta þess vandlega að hafai
aldrei viský á glámbekk. Einu!
sinni — þau voru þá komin|
fram h.já Oregon til þess stað-
ar, sem heitir Bodega — og;
þá átti að fara í einhverja að-
dráttarferð. Susanna garola var
þá s.vo veik af gigt að hún
treysti sjer alls ekki að stíga
í fæturnar og varð því .að skilja
hana eftir. En nú var viský-
kútur til þarna og þeir þorðu
ekki að skilja hann eftir og
ekki vildu þeir heldur rogast
með hann. Var það því tekið
til hyagðs að einn af sonarson-
um hennar var látinn klífa rneð
kútinn upp í hátt trje og þar
var dúnkurinn bundinn, sextíu
fet frá jörðu. En þegar fólkið
kom heim um kvöldið, lá Sus-
anna gamla dauðadrukkin á
eldhjásgólfinu“.
„Hún hefir þá klifið upp í
trjeð?“ sagði Saxon.
„Onei, ekki gerði hún það“,
sagði Billy og hló. „Ilún dró
þvoitabala að trjenu og svo
skaut hún gat á kútinn og drykk
urin" rann niður í balann henn
ar. Hún þurfti ekki að hafa
fyrir öðru en lepja hann upp
úr balanum“.
Saxcn var í þann veginn að
sofna, en þá heyrðist þruskið
aftur og nú nær en áður. Það
fór ískrandi hrollur um hana
því að henni fannst endilega
að þarna væri eitthvert rán-
dýr að læðast að þeim. _ ^
„Billy“, hvíslaði hún.
, Já — jpg heyri þetta. líka“,.
' ! ■ í
i ^
svaraði hann og var glaðvak-
andi.
„Heldurðu að það sje ekki
puma —- eða villiköttur?“ hvísl
aði hún.
„Það getur ekki átt sjer stað.
Ollum slíkum dýrum hefir ver-
ið útrýmt hjer fyrir langa
löngu. Veistu það ekki að við
erum hjer á ræktuðu landi?“
Ofurlítil vindkviða fór í gegn
um trjálimið svo að þaut í.
Samtímis hætti fuglinn að tísta.
Saxon skalf af ótta. Svo heyrð
ist þruskið að nýju og síðan
eins og smádynkir og þá stukku
þau bæði á fætur. Þegar þetta
þagnaði fóru þau aftur í bælið
og hreiðruðu um sig, en þeim
var ekki rótt.
„Æ, nú veit jeg hvað þetta
hefir verið“, sagði Billy allt í
einu. „Það hefir verið kanína.
Jeg hefi oft heyrt svona dynki
þegar tamdar kanínur stappa
niður afturfótunum“.
Saxon reyndi að sofna en
tókst það ekki. Það var eins og
hvílubotninn yrði harðari og
harðari eftir því sem á leið, og
henni fannst hún öll vera hel-
marin. Hún var líka hrædd,
enda þótt hún reyndi að telja
sjer trú um að engin hætta
gæti verið á ferðum.
Þá heyrðust ný læti. Það var
hvorki þrusk nje dynkir, en
það var engu líkara en að ein-
hver væri að troða sjer í gegn
um kjarrið. Þau heyrðu braka
í greinum og kvisti brotna.
„Ef puma hefir verið hjer á
ferðinni áðan, þá er þetta fífl“,
sagði Billy með uppgerðar
gletni. „Þetta er eitthvert fer-
líki. Hlustaðu. Það kemur nær“,
Þa3 var rjett. Þetta færðist
nær.
Billy settist upp óg hjelt ann
ari höndinni um Saxon, sem
líka hafði sest upp.
„Jeg hefi alls ekki blundað11,
sagði hann gremjulega. „Hana,
þarna kemur þetta aftur. Jeg
vildi að maður gæti sjeð eitt-
hvað“.
„Getur það ekki verið grá-
björn?“ sagði Saxon og skalf
bæði af hræðslu og kulda.
„Það er að minsta kosti ekki
fiðrildi“, sagði Billy.
Hann ætlaði að standa á fæt-
ur en Saxon hjelt dauðahaldi
í hann.
„Hvað ætlarðu að gera?“
stundi hún.
„Jeg er ekki hræddur“, sagði
hann, ,,en þetta er svo óvið-
feldið að mjer er nóg um. Jeg
held að jeg verði vitlaus ef
jeg geng ekki úr skugga um
hvað það er. Jeg ætla aðeins að
svipast um. Jeg skal ekki fara
beint í ginið á því“.
Nóttin var niðdimm og um
leið og Saxon sleppti honum
var.hann horfinn. Hún heyrði
nú ekkert nema fótatak Billy
og brak í kvistum, sem brotn-
uðu undir fótum hans. Eftir
litla stund kom hann aftur og
skreið undir værðarvoðina.
„Jeg hugsa að jeg hafi fælt
það burtu“, sagði hann. „Það
heyrir sjálfsagt betur en við
og þegar það hefir heyrt þrusk
ið í mier hefir það flúið, og
þó fór jeg eins hægt og jeg gat.
Hvað er nú? Þarna kemur það
aftur“.
Það heyrðist hár brestur í
spreki rjett hjá þeim og þau
hrukku bæði í kút af hræðslu.
GULLNI SPORINN
147
Tuttugastí Jcafli.
Ævintýrið i bjarginu.
Jeg lamdi hestana áfram eins og vitstola maður. Vagninn
valt eins og smákæna í stcrsjó, og oft munaði minnstu að
við Matt dyttum af honum. En við bitum saman tönnunum
og hjengum á honum eins og best við gátum.
Þegar við nálguðumst, sáum við strax hvernig komið
var. Himinn var eldrauður, og ein álma haHarinnar -— þar
sem við höfðum búið — var svo að segja alelda. Og bjarm-
inn af bálinu fjell út á hafið, svo að greinilega mátti sjá skip
Potterys, skipstjóra.
Er við vorum næstum komnir að höllinni, rákumst við á
hóp manna, sem hlupu í áttina til hennar. Þetta var það af
skipshöfninni, sem orðið hafði eftir um borð, en nú var
komin til að hjálpa. Þeir sneru sjer undrandi við, um leið
og vagn okkar þaut framhjá þeim, en hlupu svo eins og af
tók á eftir okkur.
Portið var opið, og jeg keyrði í gegnum það, um leið og
jeg hrópaði nafn Delíu hvað eftir annað.
Mjer til óumræðilegrar gleði, bar þetta árangur, því allt
i einu var mjer svarað og Delía kom hlaupandi á móti mjer.
„Jeg er alveg ómeidd, Jack! En hvað . . .?“ Hún horfði
undrandi á okkur og líkvagninn.
„Guði sje lof! En hvernig kveiknaci eiginlega í?“
„Þetta er íkveikja, að því er best verður sjeð Það eina,
sem jeg veit, er að jeg vaknaði við það að bariQ, var ú hurð-
ina hjá mjer. Jeg hijóp á fætur og flýði út úr herberginu,
en það var þá orðið fullt af reyk. Mennirnir segja mjer, að
herbergin á neðri hæðinni hafi verið full af hálmi, og hálmi
hafi líka verið hlaðið upp með útveggjunum. Ben Halliday
fann tvö stór olíuker fyrir utan“.
„Er búið að bjarga hestunum?"
„Jeg veit það ekki, Jack, jeg var alveg búin að gleyma
þeim“.
Jeg hljóp að hesthúsinu. Eldurinn hafði þegar læst sig í
þak þess. Jeg hljóp þó inn og brátt hafði jeg bjargað bæði
Jón gamli heyrnalausi á þa5
til að tala við sjáifan sig.
★
Eftir fyrsta þáít í nýju leik-
sig, en það var annálað, hve
fámáll liann var. Eitt sinn var
hún í boði þar sem forsetinn
var einnig og hugði nú gott til
glóðarinnar.
„Q, herra forseti“, sagði hún,
„jeg veðjaði um, að jeg skyldi
fá yður til þess að segja að
minsta kosti þrjú orð“.
„Þjer tapið“, svaraði Cool-
idge, án þess að láta sjer bregða.
ic
Mozart, sem var nemandi
Hay^n’s, veðjaði eitt sinn við
meistarann um að hann gæti
samið lag, sem Haydn getTekki
leikið.
Innan fimm mínútna kom
Mozart með handritið til Haydn
og bað hann að leika lagið.
,Hvað er þetta“, hrópaði
riti eftir Bernard Shaw, sem hann eftir að hafa leikið nokkr-
verið var að frumsýna, spurði ar nótur, „hjerna er nóta, sem
Shaw nokkra, er safnast höfðu styðja á á, á miðju lyklaborð-
í kringum hann:
— Jæja, hvernig finnst ykk-
ur þetta?
Aður en mönnum gafst tími
til að hefja lofsöng sinn gall
við í einum í hópnum:
-— Hræðilegt.
Shaw brosti þá sínu blíðasta.
„Vinur minn“, sagði hann og
klanpaði vingjarnlega á öxlina
á þeim framhleypna. „Jeg er
yður hjartanlega sammála.
En,“ bætti hann við, „hvað
megnum við tveir gegn öllUm
þessum fjölda?“
★
Kona ein í Washington hjet
því að hún skyldi fá Coolidge
inu. þegar maður hefir báðar'
hendur uppteknar annarsstaðar.
Það getur enginn leikið slíkt?
Brosandi settist Mozart við
píaróið, og þegar hann kom að
annarlegu nótunni, beygði hann
sig niður og studdi á hana með
nefinu.
.< ir
Viðskiptavinurinn: — Viljið
þjer ekki líta á, hvað þjer haf-
ið rert við það, sem jeg sendi
yður um daginn?
Þvottahúseigandinn: — Jeg
get ekki betur sjeð en þetta
sje, í fyllsta lagi. Þessi vasa-
klútur lítur ágætlega úr.
Viðskiptavinurinn: — Vasa-
forsetá'til. þess að ræðá viðklútur? Þetta var lák.