Morgunblaðið - 17.06.1948, Side 14

fe M
MORGXJTSBLAÐIÐ
Fimmtudagur 17. júnx 1948.
KENJA KONA
h
Qtir féen Jk
nué
má
206. dagur
Hann stamaði: „Okkar?‘! Og
Svo rak hann upp neyðaróp:
„Guð almáttugur hjálpi mjer“.
„Já, auðvitað er þetta barn-
ið oltlcar11, sagði hún með lágri
og nístandi rödd. „Hví læturðu
eins og þetta komi þjer á óvarí?
Heldurðu að jeg geti ekki barn-
ast eins og hver önnur kona?“
„En------hvers vegna-------
hvers vegna sagðirðu ekki neitt
•— — hvers* vegna leyndurðu
t ___ __<<
Ilún hló: „Til hvers held-
urðu að lífstykki sje, Linc?
I-Æanst'u það ekki að Meg sagði
cinu sinni að jeg væri and-
stutt? En það gerði henni dótt-
m olckar ekkert til. Lena seg-
ir að hún hafi aldrei sjeð efni-
legra barn“.
Pittridge leit á Lenu og hon
um fannst hún eins og galdra-
ncrn. Hvað skyldi hún hafa
íekið á móti mörgum börnum
• - aðeins til þess að láta þau
deyia aftur?
„Hvað ætlarðu að gera við
barnið?“ spurði hann í örvíln-
an og sneri sjer að Jenny.
Jenny brosti: „Jeg ætla að
skilja hana eftir hjer. Lena
mun annast um hana. Þú ferð
nærri um það að jeg á ekki gott
með að fara heim með hana.
John mun vita það að hann á
ekkert í henni“.
„Hjer?“ æpti hann. „Skilja
hana eftir hjer í þessu húsi.
f’ír væri - betra fyrir hana að
henni væri fleygt í fljótið, held
ur en að alast upp í þessu
)iúsi“.
Uann hrylti við að hugsa til
þess. Þetta var þó hans barn,
h id af hans holdi og blóð af
he.ns blóði. Það setti að honum
óstjórnlegan drykkjumanna-
grát,
Jenny virtist skemt að horfa
á hann.
„Já, hjer á hún að vera“,
sagði hún. Og svo bætti hún
við byrst: „Heldurðu að hús-
KE-hennar Lenu Tempest sje
ckki full gott fyrir hana þar
sem hún á annan eins föður og
Svo sneri hún sjer undan
eins og henni þætti nóg kom-
Íð"
„Fleygðu honum út, Lena“,
sagði hún.
Lena greip heljarafli í mátt-
lausan handlegg Pittridge. Hún
dió hann fram á pallskörina og
|i>eyttí" honum niður stigann.
VI.
Flóöíð var nú dýpra þarna í
h-ásasundinu. Pittridge hálf-
skreið og buslaði þarna í myrkr
►nu gegn um íshröng og vissi
ckki hvert hann stendi. Engar
sögur fara af honum síðan Lena
íleygði honum út með harðri
hendi. Það gengu að vísu sög-
ur um það næsta dag að sjest
hefði brjálaður maður veltast
á jörðinni,- berja sjálfan sig,
blta og rífa í óstjórnlegu æði.
iKinhverjir höfðu ætlað að taka
líunn, en þá stökk hann á fæt-
ur o? sleit sig af þeim og tók
á rás. Onnur saga gekk um það,
að sie»t hefði til manns, sem
yar að reyna að vaða yfir læk-
inn, en þá skall á honum flóð-
bylg.ia og sópaði honum burtu.
fiðrir sögðu að ekkert væri
Jiæft í þessu. Þegar flóðunuhi
var iokið var hans saknað. Stór
sending af bannritum kom til
hans frá Neal Dow. Hún var
skilin eftir á dyraþrepi hans,
en enginn hirti um hana. Það
var gert ráð fyrir að hann hefði
farið burt úr borginni, en eng-
ar eftirgrenslanir fóru fram um
það, Hann var horfinn, og eng-
inn saknaði hans.
VII. ÞATTUR
DAN EVERED
I. kafli.
Fyrsta bernskuminning Dan
Evereds var um móður hans.
Hún sat þá í stórum hæginda-
stóli við glugga og skein sólin
inn á hana. Þetta var í svefn-
herbergi þeirra hjónanan. Rúm
ið var enn óreitt svo að hann
vissi að hún var nýkomið á fæt-
ur. Hún var í slopp úr ein-
hverju mjúku og voðfeldu efni
og h.afði yfir sjer rósótt sjal.
Glu^ginn var opinn og hlý gol-
an streymdi þar inn og í end-
urminningunni fannst honum
að loftið hefði verið þrungið af
rósailmi. Og í sambandi við all-
ar bernskuminningar um móð.
urina. var einhver góður ilmur.
Þennan dag, sem hann mint-
ist fyrst, höfðu þeir Will kom-
ið hlaupandi inn í svefnherberg
ið til hennar og Will hafði klif-
ið upp í kjöltu hennar, en hún
bað hann brosandi að meiða
ekki litla nýja bróður sinn. Dan
gekk hikandi til hennar og
horfði á nýja barnið, rautt í
framan, með hrukkótt nef og
lokuð augu. Hún Tijelt barninu
í handarkrika sínum, en Will
sat á hnje hennar. Þar var ekk-
ert rúm fyrir Dan og honum
sárnaði það svo að hann fór
út í horn. Móðir hans tók eftir
þessu og kallaði blíðlega til
hans:
„Danny, komdu til mín“.
Hann fór þá til hennar og
hún faðmaði báða drengina að
sjer og þrýsti þeim að brjósti
sjer og hló og grjet í senn og
sagði:
„Ó, hvað jeg á gott að eiga
þessa þrjá stóru drengi“.
Dan fannst nú að hann væri
ekki stór og það var auðvitað
mesta fásinna að kalla ný-
fædda drenginn stóran. En Meg
^rænka kom þá inn í því og
fór að tala um hvað litli dreng-
urinn væri stór.
„Það sjer aldrei neitt á þjer,
Jenny“, sagði hún, „og samt
áttu svoan stór böm“.
Jenny hló og skeytti ekkert
um bað þótt Dan hlustaði á
þær Hún hjelt víst eins og svo'
margir fullorðnir, að börn tæki
aldrej eftir. Hún sagði:
„Já, jeg veit það. Dan vóg
tuttugu og þrjár merkur, Will
nærri því tuttugu og tvær og-
Tommy litli tuttugu'V
Mpg sagði með aðdáun: „Og
þú tekur ekkert nærri þjer að
fæða þá. Þú hefir ekki meira
fyrir því en að spenna upp
regnhlíf. Og svo ferðu á fæt-
ur þegar á eftir“.
„Tommy er ekki nema átta
daga gamall", sagði Jenny drýg
indalega.
Þannig vissi Dan það, að
fyrsta minning hans var frá
þeim degi er Tommy var átta
daga .ggmall. En hann mundi
ýmislegt af því, sem gerðist
næstu tvö árin. Flestar voru
þær minningar skemmtilegar,
allar nema ein. Venjulega var
móðir hans fljót að fyrirgefa
honum allar yfirsjónir, en svo
var bað einn dag, er hann vissi
ekki til að hann hefði gert neitt
af sjer, að móðir hans kallaði
á hann inn í herbergi sitt. Það
var eitthvað í svip hennar þá,
sem hann varð hræddur við.
Hún lokaði hurðinni og læsti
henni og sagði:
„Dan, það hefir einhver rif-
ið upp allar nellikurnar mínar.
Gerðir þú það?“
Dan varð svo hræddur við
hljóminn í rödd hennar að
hann fór að gráta. „Nei jeg hefi
ekki gert það“, sagði hann
kjökrandi. „Hún Ruth tók
nokkrar og fór með þær inn,
en ieg sleit enga upp“.
„Sleistu ekki upp eina?“
sagði hún.
Það var nú verra, því að hann
hafði einmitt slitið eina upp.
Hann vissi að það mátti ekki,
því að móður hans var mjög
ant um garðinn. En þessi eina
nellika hafði verið svo dæma-
laust falleg að hann gat ekki
staðist freistinguna. Og hann
hafði geymt hana í vasa sínum
þangað til hún var fölnuð. Nú
óx honum þessi yfirsjón mjög
í augum og stóð þarna eins og
dæmdur. Þá sagði hún í þess-
um áherslulausa tón sínum,
sem _gat verið svo nístandi:
„Jeg sá til þín út um glugg-
ann. Jeg verð að venja þig af
því, Dan, að skrökva“.
Svo skipaði hún honum að
leysa ofan um sig, og hýddi
hann á bert bakið með hrís-
vendi. Hún barði hann fast og
sýndist þó róleg og það gerði
hann. enn hræddari, svo að
hann hjóðaði eins mikið af
hræðslu eins og af sársauka. Og
þá heyrði hann að Will tók
undir og hrein utan við læstar
dyrnar. Allt í einu fleygði móð-
ir hans vendinum, tók hann í
faðm sjer og bar hann út að
glugganum. Þar settist hún með
hann í stól og faðmaði hann
og kyssti ofsalega. Hún hafði
þungan ekka og skalf og nötr-
aði eins og hún væri fest upp
á þráð. Og hún hvíslaði í ang-
ist hvað eftir annað: „Æ, hvers
vegna gat jeg gert þetta? Ó,
guð minn, hvernig stendur á
því að jeg geri þetta?“ Og að
lokum fór svo að það var hann,
sem varð að hugga hana, með
því að klappa henni og kyssa
hana og biðja hana að taka
þetta ekki svona nærri sjer.
II.
■ Dan þótti jafn vænt um föð-
ur sinn og móður sína en það
var á annan hátt.
Einn morgun vaknaði hann
við bað að hann heyrði skræki
og hljóð í móður sinni. Hann
varð ógurleffa hræddur, stökk
upp úr rúminu og æddi inn í
svefnherbergi foreldra sinna.
Þau stóðu þar út við glugg-
ánn í morgunsólinni, og voru
að tuskast. Þau voru bæði í
náttfötunum. Móðir hans lamdi
föður hans í framan hvað eftir
annað, en hann hló og reyndi
að ná tökum á höndum henn-
ar. Hún hvæsti eins og kött-
ur, en þegar hún sá Dan, þá
hvíslaði hún undir eins:
„Hættu John. Dan er kom-
inn“
GÆFAN
4.
En Jakob gat ekki gleymt, þessari undarlegu konu. Sjer-
staklega gat hann ekki gleymt hvemig augvi hennar tindr-
uðu og þeim mun meira, sem hann hugsaði um þetta, þeim
mun sannfærari varð hann um það, að þessi ókunnuga kona
hefði einmitt verið gæfan.
Hann sagði Frits bróðir sínum þetta, en hann hló bara
og sagði:
„Og þó að þetta hafi nú verið gæfan þá höfum við móðgað
hana, en hvað þýðir að fárast um það. Hinsvegar, ef þú vilt
reyna að ná henni, þá skal jeg bíða eftir þjer hjerna. Jeg
get sest niður undir eikartrjeð þarna og hvílt mig meðan þú
reynir að finna hana.
Jakob ljet ekki segja sjer þetta tvisvar cn skundaði til
baka sömu leið og hann hafði komið.
Og þarna va rhún enn, konan. — Beið á miðjum veginum
og honum fannst hún bíða eftir sjer. Og enn hljóp hann
hraðara, því að hann óttaðist, að hún myndi hverfa.
En hún stóð kyr.
Þegar hann hafði náð henni tók hún til máls á þessa leið:
„Jeg veit, hvað þú ætlar að segja. Þú ert að leita að
gæfunni o gheldur að þú hafir fundið hana í mjer. En jeg
er ekki gæfan, þó jeg viti, hvar hana er að finna. — Og jeg
gets agt, hvar þú átt ao leita hennar".
Hún lyfti öðrum handleggnum og benti á lítið þorp, sem
lá þar skammt fyrir vestan. Þetta var fallegur bær með
hvítum, snotrum húsum, fögi’um ávaxtatrjám og marglitum
blómum. Einu tók Jakob sjerstaklega eftir. Það var þorps-
kirkjan, gömul kirkja, en ákaflega sjerkennileg útlits. Það
var eins og turninn hafi átt að vera mikið hærri, en verið
hætt við verkið í miðju kafi, svo að nú var stóru turnspír-
unni algjörlega ofaukið. Það var líkast því, þegar barn sjer
hatt af fullorðnum manni á höfði sjer.
Gyðja gæfunnar sagði: „Sjerðu þorpið þarna? Þangað
skaltu halda, beint yfir brúna og síðan skaltu ganga stöðugt
í sömu átt og breyta aldrei um stefnu. Þú mátt hvorki víkja
til hægri nje vinstri, og þegar þú hefur þannig farið 3500
mílur þá hefur þú komið á þann stað, þar sem hamingja þín
nú býr. En fyrst skaltu hugsa um orð mín“.
Jakob hafði þegar snúið sjer í áttina að þorpinu og ætlaði
að byrja ferð sína. En gyðja gæfunnar stöðvaði hann, horfði
alvarlega á hann og endurtók: „Áður en þú leggur af stað
skaltu hugsa þig vel um, hvað þú ert að gera“.
■ - ■
'oJ
— Hann er kominn í lag,
pabbi.
★
Hertoginn af Marlborough
tók eftir hermanni, sem hall-
aði sjer mjög dapur fram á
byssu sína eftir orustuna við
Blénheim.
„Af hverju ertu svona dap-
ur, eftir þennan glæsilega sig-
ur?“. spurði hertoginn.
„Það getur verið að þetta
sje glæsilegur sigur“, sagði
hermaðurinn, „en fyrir alla
þessa menn, sem jeg hefi drep
ið í dag. hefi jeg aðeins unnið
mjer inn 4 penny“.
Hann bað um frí til þess að
plæPÍa garðinn sinn. Fram-
kvæmdastjórinn ýgldi sig og
sagði: „Ekki hjelt jeg að þjer
ættuð garð“.
„Nú“. svaraði skrifstofumað
urinn, „það er skrítið, þá hlýt-
ur einhver að hafa tekið hann
úr gluggakistunni“.
★
Gauji heldur að hann sje
mjög merkilegur maður. Hann
syngur meira að segja tvísöng.
★
Ríkur maður fór eitt sinn í
skemmtiferðalag til Suður-
Afríku og líftryggði sig fyrir
10 þús. krónur áður en hann
fór í ferðalagið. Það var til-
kynnt að skipið hefði farist
með manni og mús, en stuttu
seinna fiekk bróðir ríka manns
ins skeyti, sem var á þessa
leið:
„Bjargaðist. Segðu konunni
minni það varfærnislega“.
★
Sumir menn fá það sem þeir
eiga skilið, aðrir eru pipar-
sveinar áfram.
★
— Hvað er mesta gagnið af
refaskinni?
— Að halda hita á refnum.
★
— Jeg hefi heyrt að þú haf-
ir með. naumindum bjargast úr
brunanum í gær. Er það satt?
— Nei, hvaða vitleysa, jeg
var í náttfötunum
'SSTi£