Morgunblaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 10

20
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 1. sept. 1948
■ .................
Eftir nokkra stund fór hún
að hugsa um það að hún hegð-
aði sjer eins og kjáni. Ýók hún
þá kjark í sig og fór að virða
gestina fyrir sjer. Henni fanst
ekki mikið til þeirra koma. En
þessir gestir höfðu þekt föður
hennar, og hún fann það að hún
mátti ekki verða honum til
minkunar.
„Úr hvaða safni hefir þú
Stolið þessari myndastyttu, Dun
ham?“ heyrði hún að einhver
sagði. „Jeg skal ábyrgjast að
w hún er eftir Phidias sjálfan og
, engan annan“. Eftir það fór
.. Melissa að greina hvað fólkið
sagði.
Henni varð litið á Ravel.
' Hann hafði nú aftur hallast
: fram á marmarahylluna hjá
arninum. Birtan af glóðinni
. fjeU á vanga hans og glóði í
augunum, sem störðu á hana.
líún roðnaði skyndilega og
faldi rauðar og þrútnar hendur
sínar í fellingum kjólsins.
„Þakka þjer fyrir“, hvíslaði
Geoffrey og lagði höndina á öxl
hennar. Hún hrökk við undan
snertingunni, og allir tóku eft-
ir því. Mr. Holland kendi í
brjósti um hana. Hann gekk til
hennar og laut henni kurteis-
lega, Henni brá fyrst, en þegar
. hún sá hvað hann var vingjam-
legur þá brosti hún.
„Mr. Holland er einn af fræg
ústu málurum okkar, elskan
mín“, sagði Arabella. „Máske
Geoffrey geti einhverntíma
fengið hann til þess að mála
mynd af þjer“. Hún leit til
hinna kvennanna augnaráði,
sem sýndi hvað henni fanst
þetta þó mikil fjarstæða, og það
mátfj sjá á svip þeirra allra,
nema frú Holland, að þar voru
henni alveg samþykkar.
Melissa borfði beint framan
í Mr. Holland^
„Faðir minn mintist oft á þá
listamenn, sem hann hafði
kynst í Philadelphia og New
Ýork“, sagði hún. „Það voru
frægir listamenn. En hann mint
isiyddrei á yður“,
Það var eins- og köldu vatni
vaari skvett yfir alla. þegar hún
sagði þetta. Alla setti hljóða og
Geoffrey skifti litum. En Mr.
Hslland sagði vingj arnlega:
V,Jeg hefi heyrt getið um föður
yðar kgera frú, og jeg hefi lesið
allar hinar ágætu bækur hans.
En jeg sá hann aldrei. Það get-
ur líka verið að jeg sje ekki
jafn frægur ög Arabella vill
vera láta“.
„Já, það getur verið“, sagði
Melissa.
M E L I S S A
'Uaytor CafcUt
23. dagur
manninum, sem stóð þar hjá
henni.
Hún tók nú eftir því að hann
var óvenju fríður maður og að
hanji horfði stöðugt á hana með
aðdáun, óg það fór eins og hita-
bylgja um hana alla þegar hún
fann það. Henni varð snöggvast
litið niður fyrir sig til þess að
aðgæta hvort ljótu skórnir
gægðust nú ekki fram undan
kjólfaldinum. En þegar það var
ekki leit hún djarflega framan
í hann aftur.
Hann var orðlaus af undrun
og aðdáun. Að vísu var hann
svo mikill kvenþekkjari að
hann fann af hyggjuviti sínu
hvernig Melissa mundi vera.
Hjer var enginn pappírsbúkur,
engin látalæti nje löngun til að
ganga í augun. Honum fanst
hún líkust ungu birkitrje lengst
inni í frumskógi. En hann fann
líka að hún var gáfuð og hafði
metnað.
Fyrst hafði hann verið undr-
andi en nú var hann hrifinn.
Nú fann hann í fyrsta skifti til
hinjjar „sönnu ástar“, sem gagn
tekur mann á einu augabragði.
Þau gátu ekki haft augun hvort
af öðru.
Alt í einu spurði hún hvat-
skeytlega, og það var ósköp líkt
henni að spyrja þannig:
„Hvað gerið þjer?“
Sem betur fór var fólkið svo
sokkið niður í samræður, að
það tók ekkj eftir þessu. En
Ravel kipti sjer ekkert upp við
spurninguna. Hann vissi að
hann gat átt von á hinu ólík-
legasta af Melissa hálfu. Hann
svaraði því jafn einlæglega:
„Jeg er skáld“.
„Skáld?“ endurtók Melissa
lágt. „Faðir minn sagði oft að
skáldin væru einu mennirnir,
sem skildu lífið“.
Ravel fyrirvarð sig dálítið.
„Þá er jeg hræddur um að
jeg sje ekki mikið skáld“, sagði
hann. „Jeg hefi ekki orkt neitt,
sem bragð er að. Jeg legg mig
eftir því ljóðræna. En jeg hefi
lengi verið að hugsa um það að
yrkja stórt dramatiskt kvæði
um Orfeus og Eurydice
Það kom hik á hann, en svo
bætti hann við: „Nú held jeg að
jeg geti orkt það“.
Melissa skildi þetta auðvitað
ekki. Hún tók orðin eins og þau
voru töluð. En hún varð þegar
hrifin af þessu og sagði:
„En hvað það er gaman. Þjer
megið til með að yrkja þetta
kvæði“.
Hún talaði nú svo hátt, að
allir litu við og gláptu á hana.
Melissa hafði aldrei fyr ver-
ið í margmenni. Hún fór nú að En hún tók ekki eftir því. Hún
taka eftir því hvernig andrúms var pú kafrjóð af áhuga og eins
loftið var í salnum. Móðir henn og ummynduð. Og Ravel var
ar hafði einu sinni sagt henni, bæði undrandi og hrifinn.
að karlmenn væri vingjarn- j í sama bili var tilkynt að
legri en konur, Þá hafði hún matur væri borinn á borð. Karl
hneikslast á slíkri fjarstæðu. mennirnir buðu konunum arm-
En nú fór hún að renna grun inn og þær risu á fætur og það
í að móðir sín' hefði haft rjett skrjáfaði í silkikjólunum
fyrir sjer. Hjá karlmönnunum ! þeirra. Melissa lagði höndina
varð hún ekki vör við annað á arm Geoffrey og gekk með
en kurteisi og aðdáun, en það.honum inn í borðsalinn.
andaði ískulda af konunum. I Vegna þess að þetta var brúð
Hún fann að þeim þótti hún . kaupskvöldið þeirra, ljet Ge-
ófríð og ófáguð, og hæddust að offrey Melissa sitja sjer til
henpi í laumi fyrir það. Og til j hægri handar, en Arabella hjelt
þess að sýna þeim að sjer stæði j sínu gamla heiðurssæti fyrir
álveg á sama um þær, sneri borðenda. Hún vissi að þetta
hún sjer frá þeim og að unga var seinasta kvöldið, sem hún meira af grænkáli“.
sat þar, Melissa mundi taka
það sæti næsta dag.
Ravel Littlefield sat við hlið
ina á Melissa og hafði varla aug
un af henni. Og nú fyrst tók
hann eftir þreytudráttunum í
andliti hennar. Einu sinni
brosti Geoffrey til konu sinnar
og hún brosti í móti vandræða-
lega eins og krakki. Ravel sá
fljótt að það var ekki ástarbros.
Þá ^erðist hann hugsandi og
honum kom margt í hug.
Það er talið svo sem sjálfsagt
að mikil kátína sje við borð ný-
giftra hjóna. En hjer voru allir
þögulir og það var eins og eitt-
hvert farg hefði lagst á alla.
Geoffrey skar steikina þegjandi
og gestirnir horfði á hann. Þeim
fanst öllum að nýju konunni
værj ofaukið. Návist hennar
lagði hemil á þá, þótt þeir gætu
ekki gert sjer grein fyrir því
hvernig á því stóð.
Geoffrey hætti að skera steik
ina og leit á konu sína, eins og
hún væri eina manneskjan í
salnum. Hún var ímynd manns-
sálarinnar eins og hún var
sköpuð í öndverðu, einmana og
yfirgefin. Allir menn höfðu ver
ið skapaðir þannig, en af ótta
og hugleysi höfðu þeir þjappað
sjer saman, myndað þjóðfjelög
og borgir, og gert sjer vígi af
venjum, siðum og lygum — að-
eins til þess að blinda sjálfa
sig fyrir þessum beiska sann-
leika: að þeir voru einstæðing-
ar og gátu aldrei runnið saman
í eina heild.
Ekkert af þessu hefir spilt
Melissa, hugsaði Geoffrey. Hún
veit að hún er einstæðingur og
þess vegna er hún svona tígu-
leg.
Arabella hugsaði gremju-
lega: Þarna situr hún eins og
smyrlingur og enginn dráttur í
andlitinu. Jeg held að þétta
hljóti alt að vera ljótur draun;-
ur.
Ravel hugsaði: Hún er Eury-
dice og hefir lifað svo lengi í
myrkri að hún sjer ekki sólar-
ljósið, og snýr þess vegna baki
við heiminum. Jeg elska hana.
sagði
hálfgerðu
Ravel
gamni:
„Dunham, jeg var að lesa
bók, sem þið hafið gefið út og
mjer er sagt að seljist ákaft.
Jeg fæ ekki skilið hvernig á
því stendur að hún skuli selj-
ast, nema það sje vottur um
dómgreindarskort hjá Ameríku
mönnum“.
Geoffrey brosti.
„Jeg geri ráð fyrir því .að
þjer eigið við skáldsöguna
„Lady Cecils Secret Heart“
eftir frú Lydia Bainbridge“,
sagði hann. „Það er satt að sú
bók selst ágætlega og gefur
okkur góðan arð“.
Svo leit hann einkennilega
til Ravels og sagði:
„Hvað eigið þjer annars við
með dómgreindarskorti hjá Am
eríkumönnum?“
Ravel reyndi að vera rólegur.
„Það hefir máske verið fljót-
færni hjá mjer, Jeg héfði held-
ur átt að segja að það sje ófor-
svaranlegt af ykkur bókaútgef-
endum að bjóða almenningi
slíkt rusl sem bókmentir“.
Geoffrey sneri sjer að þjón-
inum og sagði:
„Mr. Littlefield langar nú í
Týndi hringurinn
Músasaga
5.
En hann var enn ákaflega framtaksmikill. Það mátti sjá
það á svip hans, þegar hann blikkaði augunum og strauk
með loppunum um hvítt yfirvararskeggið, um leið og hann
sperrti eyrað, sem eftir var, að hann var einn þeirra, sem
láta ekki víkja sjer til hliðar. Þótt hann væri alókunnugm
í húsinu hjelt hann fast við þá ætlun sína að leita sjer sjálf-
ur að mat. Tunglskinsnótt eina, sá jeg hann klefra efti'
blómagrindinni uppí kanarífugiabúrið og þar hey.ði jeg
samtal hans við karlfuglinri. Hann bað hann ósköp kurteis-
lega um að fá að* koma inn í búrið á hverri nóttu til þess
að kasta grjónunum á botni þess niður til frændf ,lks síns.
sem var þar matarlaust og hugrað.
Karlfuglinn var besta skinn, en hann vissi eiginiega ekki
hverju hann átti að svara, því að honum fanst þessi ein-
eyrði músarræfill hálfgerð ófreskja.
íím, hm, sagði hann að lokum, við skulum nú sjá, fyrs-
þaff jeg að spyrja konuna mína um það. Viltu þá ekki koma
á riiorgun og tala þá við mig um það.
En kona hans, sem hafði heyrt allt samtalið stökk nú nið -
ur'af hreiðrinu og hnippti í húsbóndann til þess að gefa
honum merki um að hann skyldi leggjast á hreiðrið á með-
an. Síðan s.neri hún sjer að frænda okkar og sagði:
Ja, jeg verð að segja, að það eru skemmtilegir i ábúai’
sem við höfum hjer eða hitt þó heldur, sem ryðjast svona
inn í híbýli manna um hánótt með frekju og betli. Ætli það
væri ekki rjettara fyrir hann að vinna fyrir brauði sín i. eins
og heiðarlegt fólk. Nei, því nennir hann ekki, heldur að jeta
sælgæti að næturlagi og liggja í leti á daginn, það er víst
það, sem herrann vill. Ætli honum væri ekki nær að syngja
og unga út eggjum, eins og álmennilegt fólk. Nei, þið þarna
niúsapakkið, þið getið tínt upp, það sem við hendum niður
tii. ykkar, en þið skuluð ekki voga að koma inn fyrir mínar
húsdyr.
y — Þetta fjekk jeg eftir 6 ára
’1Laráttu.
jgý ★
Mjer þykir það leitt, en
eg verð að taka 10 dollara fyr-
fit að draga þessa tönn úr syni
ýðar.
:? — Já, en jeg hjelt að það
kostaði ekki nema tvo dollara.
Þjer sögðuð að það kostaði ekki
nema tvo dollara að draga úr
eina tönn.
■[ — Já, svaraði tannlæknirinn,
>en drengurinn grenjaði svo af-
ákaplega að fjórir viðskiftavin-
ir ,sem voru í biðstofunni, þutu
á dyr.
> ★
— Maðurinn minn er alveg
vitlaus í mjer, þótt hann sje
svona kaldranalegur á daginn.
Hann segir svo margt fallegt
um mig á nóttunni, þegar hann
er að tala upp úr svefninum, en
hann kallar mig bara altaf ein-
hverjum öðrum nöfnum.
★
— Veistu hversvegna vic
köllum málið okkar móðurmii?,
— Já, þáð er vegna þesn aö,
föðurnum gefst svo sjaldaíi
tækifæri til þess að nota ba't'.
★
Hann kom heim að Húsinia
þar sem „hún“ átti heima og
hitti bróður hennar fyrir utan.
„Halló, Billi“, sagði hann.
„Halló“, sagði snáðinn.
„Heldurðu að systir þín hai
ekki átt von á mjer?“
„Jú“. ' )
„Hvernig veistu það?“
,Hún er nýfarin út“.
★
— Heldurðu að kvenmaðui
myndi trúa þjer, ef þú segðir
henni, að hún væri fyrsta stúlk
an, sem þú hefðir kysst?
— Já, ef þú værir fyrsti lyg-
arinn, sem hún hitti.
★
■— Hversvegna heldurðu að
hann sje frá Noregi?
— Hann dansar eins og hanm
sje á skíðaskóm.
★
Forstjórinn: — Geturðu alt-
af mætt hjer snemma á morgn-
ana.
Nýi skrifstofumaðunnn: —
Já, alltaf þegar vindurinn er á
eftir mjer. ,