Morgunblaðið - 25.05.1949, Síða 14

?4
MORGVNUL AÐ 1 Ð
Miðvikudagur 25. maí 1949.
Framhaldssagan 35

«mina;mwmnnn»imi«rirrínw
liidir iiins
Eftir Helen Reilly
'•innrnmiiiinwiininini
Tony gat það ekki. Hann
stundi við. „Jeg veit það ekki
.... Mjer fannst það bara“.
Aftur ríkti dauðaþögn í stof-
unni. McKee hallaði sjer aftur
á bak í stólnum: „Jeg held að
ykkur sje það öllum ljóst‘!,
■ sagði hann, ,.að sá, sem fjekk
láhfiða áttatíu þúsund dali hjá
Mark, Middleton er morðing-
inn“.
Sá, sem fjekk lánaða áttatíu
þúsund dali .... Gabriella tók
eftir því að ein nöglin á hægri
hendi hennar var brotin alveg
upp í hviku .... Mc Kee vissi,
hvert þessi áttatíu þúsund
höfðu farið. Því var hann að
orðler^gja þetta frekar? Því
íalaði hann ekki út. Hann sagði
að þegar farið var að sakna
þessara peninga, hefði athygl-
in beinst að þeim kunningjum
Mark Middletons, sem höfðu
verið í fjárkröggum um þetta
leyti. Og þá fyrst að John Muir
og fyrirtæki hans, Tritex_ —
Fyrixtækið Crosby & Sons
hafði-hafið mál gégn John Mu-
►r og Tritex og krafist fimm
miljón dala- skaðabætur fyrir
að tileinka sjer fyrirmyndir og
starfsaðferðir, sem það fyrir-
tæki-iiafði einkarjett á. McKee
sagði að hlutabrjefin hjá Tri-
tex-hefðu fallið mjög í verði
meðan á málaferlunum stóð.
„Þjer, Phil Bond og þjer, frú
Middíeton, þið keyptuð bæði
hlutabrjef,' meðan þau voru á
íága verðinu, og selduð þau
aftur, þegar þau höfðu hækk-
að í verði. En hlutabrjefin
hækktiðu, þegar dómurinn
fjell Tritex í vil“.
Phil og Joanna ætluðu bæði
að grípa fiam í fyrir honum,
on hann hjelt áfram. ..Lofið
mjer að Ijúka máli mínu. Þeg-
ar Mark Middleton hafði skilið
við ungfrú Conant fyrir fram-
an Devonshire, ók hann sjálfur
beina leið til Silverbridge
áómara“.
Undrunarsvipur kom á alla,
sem inni voru.
..Já“, sagði McKee, ,.það var
Sílverbridge dómarj sem
dæmdi málið Tritex í vil. —
Jsfæsta uppgötvun okkar var
sú, að einmitt þennan sama
dag, hafði Silverbridge dóniari
fengið aðkenningu af slagi.
Kona hans kom heim, nokkr-
em mínfttum eftir að Middle-
fon var farinn, og kom þá að
honum liggjandi á stofugólfinu.
Jeg talaði við Silverbridge
dómara í gærdag. Hann fjekk
þetta áfall. þegar Mark Middle
fcon ásakaði hann um að hafa
selt dómsúrskurðinn Tritex í
vil fyrir áttatíu þúsund dali
út í hönd“.
„Middleton sagði dómaran-
um, hvað skeð hafði um dag-
inn á Devonshire. Meðan hann
beíð eftir ungfrú Conant, sá
hann Betrand Oliver, mann-
inn, sem myrtur var hjer í
kvöld. Hann þekkti hann ekki
að öðru leyti en því, að hann
var sendimaður, sem hafði sótt
þessi áttatíu þúsund til vinar-
ins, sem var í fiárbröng. Oli-
ver, sem var Silverbridge dóm
ara handgenginn, sat með hon-
um við borð hinum megin í
salnum á Devonshire_ Tveir
rnenn, sem sátu rjefct hj 5. M:5. T.e
ton voru að tala saman. Annar
sagði í trúnaðarróm við hinn:
„Þarna er Silverbridge dómari
og senditíkin hans, Oliver. —
Menn hefðu aldrei getað ímynd
að sjer að það væri nokkuð
athugavert við Silverbridge
dómara, en það er sagt, að það
sje ekki allt með feldu í pöka-
horr.inu hjá honum1'.
,.Mark Middleton var sem
þrumu lostinn. Hann hjelt að
hann hefði orðið fórnardýr
svikara. Hann 'hjelt að þessi
áttatíu þúsund, sem fengin
höt'ðu verið að láni hjá honum,
hefðu verið notuð til þess að
kaupa dómsúrskurðinn. Middle
ton fór beina leið til Silver-
Jaridge dómara og sagði hon-
um. að hann ætlaði að upp-
Ijóstia svikunum. svo að kæm-
ist upp um alla þá, sem hefðu
verið við þau riðnir. Enda þótt
dómarinn væri saklatls, þá
hafði þessi áskökun þau áhrif
á hann ásamt því að fá vit-
r.eskju um svikráð Olivers, að
hahn fjekk slag. Og áður en
Mark vannst tími til þess að
gera neitt frekar, var hann
myrtur“.
Vindurinn hvein við hús-
veggina- Inni í stofunni var
dauðaþögn.
McKee gaf einum leynilög-
reglumannanna við dyrnar
merki. Dyrnar opnuðust og
John kom inn. Gabriella lok-
aði augunum.
..McKee“. sagði John. „Jeg
skrifaði ekki þennan miða“.
Rödd hans var róleg og köld.
„Jeg fjekk ekki lánaða þessa
peninea hjá Mark Middleton".
„Viljið þjer 'halda því fram,
að einhver annar hafi fengið
lánuð þessi áttatíu þúsund,
notað nafn yðar og falsað und-
irskriftina?“.
,,Já“.
Gabriella hjelt niðri í sjer
andanum og beið eftir úrslita-
svari McKee. Svarinu, sem
mundi tákna endalok Johns
.... endalok hennar sjálfrar
En það kom ekki.
„Já, nafnið var falsað“, sagði
McKee, og snjeri sjer að
Brendu Holmes. „Það voruð
þjer, ungfrú Holmes, sem feng
uð/ lánaða áttatíu þúsund dali
hjá Mark Middleton undir því
yfirskini. að þeir ættu að vera
handa John Muir, sem þyrfti
á þeim að halda um stundar-
sakir“.
Djúp þögn. Eins og þögnin
eftir að eldingu hefur slegið
niður. Gabriella var á báðum
áttum. Hvað er þetta, hugsaði
hún. Ó, talið þið út- Þögnin
var rofin af hlátri. Það var
Brenda, sem hló.
Það var eitthvað tryllingslegt
við þennan hlátur. Svipur
hennar breyttist ekki hið
minnsta. Hörundslitur hennar
var óbreyttur, og augu hennar
Ijómuðu eins og endranær. —
| „Jeg hef engan myrt“, sagði'
' hún. „Sá, sem myrti Mark og
j leynilögreglumanninn og.......
j Brenda þagnaði skyndilega.
Blake Evans stóð í dyrunum á
milli tveggja þrekvaxinna
manna. Fötin hans fóru illa,
en svipur hans var jafn alúð-
legur og venjulega. — Hann
brösti jaír.vel lírið eitt. En
brosið var ekki eðlilegt. Það
var einhver fólksa, sem fólst
í því. Hann leit á McKee. „Þjer
höfðuð á rjettu að standa“,
sagði hann. „Jeg hafði rangt
fyrir mjer. Þjer hjelduð að
hægt væri að fá Brendu Holm-
es til að segja frá. En jeg hjelt
það ekki. Jeg viðurkenni yfir-
sjón mína. Nú get jeg eins vel
leyst frá skjóðunni“.
,,John“. æpti Brenda og
fleygði ;sjer í fang hans og
vafði handleggjunum um háls
hans, og grjet hástöfum. —
„John“, hrópaði hún. „Hlust-
aðu ekki á hann. Þetta er ekki
sátt ....“.
Hún hlaut að vita fyrirfram,
að nú var öllu lokið f.vrir
henni. Claire Middleton snökti
og Joanna reyndi að hugga
hana_ Brenda Holmes og Blake
Evans voru ákærð fyrir fjögur
morð, og siðan flutt í burtu.
Tveim stundum síðar sátu
Gabriella, John og McKee á
kaffistofu við ströndina, sem
opin var alla nóttina. Það var
farið að birta af degi. McKee
var að skýra fyrir þeim alla
málavexti.
Evans hafði játað sekt sína
og sagt frá öllum málavöxtum,
staðráðinn í því að láta Bi’endu
ekki sleppa við að svara til
sinna saka.
Allt frá því að McKee f.yrst
komst að því, í hverium
tengslum Evans var í við Silv-
erbridge dómara, hafði hann
grunað hvernig málunum væri
háttað. Síðan hafði hann geng-
ið út frá því.
Samskipti Blake og Brendu
höfðu átt sjer stað um langan.
tíma. Þau höfðu ekki ráð á að
giftast, nema afla sjer fyrst
fjár, og það helst ríflega- Blake
hafði þess vegna trúlofast
Claire Middleton, af bví að hún
var rík. Hann hafði hupsað
sjer að giftast henni, ef ráða-
gerðirnar misheppnuðust, en
halda þó áfram samskiptum
sínum við Brendu.
En þá barst tækifærið upp í
hendurnar á þeim.
Evans hafði leikið sama leik
inn tvisvar sinnum áður, en þó
í minna mæli. Hann hafði not-
að sjer af stöðu sinni gagnvart
dómaranum og komist að því
fyrirfram hvernig dómarnir
mundu falla. Silverbridge dóm
ári minntist sjaldan á það sem
skeði í dómstólnum við stjúp-
son sinn, af því að hann hafði
íllar bifur á honum. En Blake
fjekk sínar upplýsingar í gegn
um móður sína.
Hvað Tritex snerti var þetta
allt ósköp einfalt. Brenda
fjekk lánuð áttatíu þúsund hjá
Mark undir því yfirskini að
John þyrfti á þeim að halda.
Hún *og Evans keyptu síðan
verðbrjef hjá Tritex á meðan
þau voru í lágu verði en seldu
þau aftur, þegar þau voru orð-
in verðmeiri_ Á þessu mundu
þau græða allt að því hundrað
þúsund dali hvor, þegar þau
'höfðu skilað Mark aftur sínu
fje og náð aftur eða eyðilagt
falsaða miðann. En Mark hafði
komist að þessu, áður en þeim
vannst tími til að ganga frá
skitunum. Hann hringdi til
Fólkið í Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOI7 1
81
á mig og götustrákarnir kalla mig allskonar nöfnum. Það
er eins og þeir álíti ekki að jeg geti fundið til vegna þess,
að jeg hef staurfót, og það er ekki mjer að kenna .... nei,
nei. Hann roðnaði upp í hársrætur og hjelt svo áfram. —>
Það er auðvitað engum að kenna, og þegar jeg kem aitur
heim, þá stendur mjer alveg á sama um þá sem vilja hæð-
ast að mjer. Þeir vita ekki, hvað það er að hafa staurfót,
Nei, nei, annars ertu laufljettur og jeg gæti næstum bor-
ið þig.
Að geta aldrei framar hlaupið og leikið sjer, nei, nú er
jeg ennþá einu sinni kominn inn á þetta efni og það er ekki
meiningin. Ja, ef allir væru við mig eins og þú, — þú
heldur næstum á mjer.
— En hvað þetta er dásamlegt herbergi, sagði Jóhannes
og horfði allt í kringum sig í herbergi Gústafs. Þarna
var í herberginu í raun og veru allt, sem drengir á þeirra
aldri girntust að eiga.
Gústaf ljet Jóhannes setjast á legubekkinn.
— Nú skaltu bara vera kyrr hjerna og borða með mjer
hjer uppi á herbergi hjá mjer. Það er best, að þessir þjóna-
þrjótar fái ekki einu sinni að sjá þig.
— Þakka þjer fyrir, sagði Jóhannes um leið og Gústaf
var að hagræða púðum allt umhverfis hann.
— Nú ætti mamma að sjá mig, sagði Jóhannes. Jeg verð
ekki útskrifaður af sjúkrahúsinu fyrr en á morgun og þá
fæ jeg að fara heim. Jeg hef verið í einstaklingsherbergi
og mjer hefir verið vel hjúkrað, það á jeg pabba þínum að
þakka. En mig er farið að langa til að komast heim. Jeg
myndi frekar vilja missa bæði handleggi og fætur og kom-
ast heim, heldur en að hafa alla útlimina heila og kom-
ast ekki heim.
Þeir fóru að hlæja að þessari kröftugu yfirlýsingu.
— Það er fyrst á morgun, eins og jeg sagði þjer, sem jeg
á að fara heim, hjelt Jóhannes áfram, — en svo vaknaði
jeg í nótt og fannst jeg þurfa svo nauðsynlega að fara
til þín og segja þjer að það geri ekkert til, þetta sem þú
veist. Þú skilur það víst, að þegar maður liggur svona og
hefur ekkert að gera, þá hugsar maður svo margt. Og þá
IfÍljxT l
A/TIJUL
— Sannarlega mjög frumleg
Iiugmynd. Listaniaðurinn hefir bú-
ið það til úr fersku trje seni tákn
mvnd liinnar frjóvgandi æsku.
, Hann var slökkviliðsniaður.
j Ralph Gertnano í Nemphis. Tennes
see, beið nýlega bana, er eldur kom
upp í sænginni hans. Hann hafði
sofnað með logandi sigarettu í hend-
inni. Germono var slökkviliðsmaður.
★
IVefin brotnuðu.
Þrir bílar rákust saman á gatna-
mótum i Handley, Massachusett. All-
ir þrír bílstjóramir nefbrotnuðu, en
slösuðust ekki að öðru leyti.
★
Fær ekki lengur að sitja á
eldhúsborðinu.
Kona ein í Halden Ijet tveggja ára
gamalt bam, sem hún átti, sitja
uppi á eldhúsborðinu á meðan hún
var að vinna húsverkin. Barninu tókst
á einhvern hátt að opna gluggann
með þeim afleiðingum, að það datt
út. Fallið var 5 m. Þegar hin skelfda
móðir kom hlaupandi niður, fann
hún barnið sitjandi í grasinu fyrir
neðan gluggann. Ekki svo mikið sem
eina einustu skrámu var að sjá á
því. Það var samt strax kallað í lækni
og síðan farið með barnið í sjúkra-
hús, þar sem röntgenmynd var tek-
in af þvi. Reyndist það alveg vera
ómeitt. — Eina breytingin, sem á
hefir orðið er sú, að nú fær króinn
ekki oftar að sitja á eldhúsborðinu á
rneðan kónan er að sinna störfum
Háskóli fyrir landflótta menn.
Ákveðið hefir verið, að háskóli sá
er stofnaður var í Hamborg fvrir
þremur árum siðan fyrír landflótta
menn„ skuli lagður niður vegna ó-
nógrar aðsóknar. Er það að visu gleði
legur vottur um bætt ástand.
Lithauiski prófessorinn Vlatas
Stanka og nokkrir aðrir kennarar,
sem orðið höfðu að flýja föðurland
sitt, stofnuðu hóskólann í nokkrum
flóttamannabröggum í Hamborg.
Braggamir urðu að vera allt í senn,
kennslustofur, svefnherbergi og dval-
arstaður kennara og nemenda. Þar,
sem háskóli þessi hafði til að byrja
með engar kennslubækur, urðu kenn-
ararnir að setjast niður og semja
þær. Voru handrit þeirra siðan ljós-
prentuð og nemendurnir fengu ein-
tak af þeim. 1 dag á háskólinn aftur
á móti bókasafn, sem í eru 12 þús.
bindi.
Þúsundir unglinga hafa stundað
nám við skóla þennan síðan hann
tók til starfa.
iiiniiitiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiimiiiiiitMmiitiiiuniiiiiiiniiiiil
PELSAlt
r Kristinn Kristjánsson |
Leifsgötu 30, sími 5644. S
aiiiiiiiiiiiiiuiiaiiiMNiMMiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiri'iiiiiiiiiiiii.'