Morgunblaðið - 27.10.1950, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLABIÐ
Föstudagur 27. okt. 1950.
Framhaldssagan 73
MinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuitiMMiimiiHi
iiiiiaifiiiiiMiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiH
FRÚ MIKE
Effir Nancy og Benedicf Freedman
■UllUSIIIMIIIIIU
iitii.tMimiiiiiiiiiiiiiiiiiiji,
Bjálfsagt að hún vissi það. í stað j Hann kyssti mig á ennið. lög til gegn þessu“.
þess ljet hann setia sig í fang- „Hátíðahöldin byrja ekki „Nú, já“, sagði klike þolin-
elsi þar sem hann sat, hreykinn fyrr en klukkan hálf tíu. — Þú móður.
og dramblátur meðan skordýra-j gætir beðið eftir mjer ef þú „í þessu eru 3/4 hlutar tó
sægurinn sveimaði kringum
hann og beit hann til blóðs.
Hann gat setið undir þessu fargi
vildir“. bakssafi. Það jeru engin lög sem
„Elsku barn“, sagði hann, banna manni dð drekka tóbaks
„hefir þú aldrei heyrt talað um safa fyrir norðan 50. breiddar-
khikkustundum saman án þess fjöldamorðin árið 1897? Það baug“.
að hræra legg eða lið — starði var hundahátíð. Hátíðahöld, er ..En hvað um þennan
aðeins inn í hinn fjarlæga, svala voru mjög svipuð þeim, sem
skóg, en þegar Oh-Be-Joyful hjer verða í dag. Aðeins það,
kom með ávexti og mat handa að þessi hátíðahöld hefjast á
honum vildi hann ekki mæla kapphlaupi, þá hófust hin há
eftir
1/4
er?“ spurði
hluta sem
Mike.
„Það er aðeins sett í til að
bæta bragðið", sagði Baldy. En
orð við hana.
I tíðahöldin á því, að læknir einn Þrátt fyrir mótmæli hans hjelt
___• æ ______i i í____j ' ' ... : „ TV/T i o -f Inclninni TTarm ■pTrlcf/Tí
Mike flöskunni. Hann fylgdi
okkur inn í húsið og meðan
sin
mann sjá sig. Manninn sem hún veriö flegin af 68 mönnum
unni svo mjög. Obeint hafði
hann þó með stærilæti sínu og
stolti náð tilgangi sínum. Oh-
Hann beið eftir þeim degi, er reif lifandi hund í smáagnir.
hún talaði við hann, þegar hún Síðan komu hátíðar- og við
rnyndi segja óbeðin: „Þú myrt hafnardansar. Þú sjerð að það fólkið þyrptist inn, sagði hann
ir ekki Cardinal11. | er nærri samskonar dagskrá og okkur ýmislegt um hátíðina.
Oh-Be-Joyful skyldi þetta hJer verður. En þar hafði á- „Hun var fyrst haldin, þeg-
núna. Og nú skammaðist hún fengi verið smyglað inn og er ar.Earth Man- sem var fyrsti
i, fyrir að láta þennan stolta kvölda tók höfðu höfuðleður ibui jarðarinnar heyrði fyrst i
---- ■ - -- " ' þrunvu. Eftir þrumana kom
„Jeg trúi þessu ekki“, sagði rigning og eftir rigninguna
jeg, ;!en jeg ætla ekki að hefta bar fyrsta trjeð ávöxt. — Frá
þig í að vinna skyldustörf þín. Þeim tíma hefir hver sá, er
Be-Joyful „þekkti hann“ núna, Þú ættir að fara út eftir °S fyrstur, heyrir Jrumu á upp-
eins og hún komst að orði. En hafa auSa með Því sem skeð- skerutimanum, boðað til hatið-
enilþá var þeim ofarlega í huga ur •
minningin um þennan tíma er Við Oh-Be-Joyful flýttum okk
þau bæði höfðu liðið og efast ur að gefa börnunum morg'un- . . _
um ást hvors annars, og hon- verðinn, en þrátt fyrir það var lnnganginum- ama ma ur
um fannst móðgunin, sem hún kapphlaupið byrjað þegar við /nn‘, n Var ann sfm
hafði sýnt honum með því að komum inn í þorpið. Það voru
hika, vera ófyrirgefanleg. j á að giska 12 menn sem voru
Jeg reyndi að hugga hana að reyna með sjer. — Oh-Be-
„Hann krafðist þess, að þú Joyful leit á þá hvern af öðr-
þekktir tilfinningar hans og um, og er hún hafði gefið þeim
arinnar .
Nú voru allir komnir inn í
húsið og allra augu beindust að
að þessu sinni. Hann gekk inn
í mitt húsið og staðnæmdist
þar við kringlótta stó sem hlað
ið hafði verið upp. í stóna var
hugsanir þegar í stað“, sagði öllum nokkrar gætur hafði húr. nú fett nýtt, grænf . gras og
jeg. „En það þarf margra ára ekki lengur áhuga fyrir þessu
sambúð til að kynnast manni hlaupi.
svo vel sje“.
reykinn leika um hendur sínar,
I „ . ,, | eins og hann væri að þvo sjer
« . I En °P °g spenningur áhorf- Er því var lokig tók hann að
,”Ef Je,g Eefðl,Unnað hfnnm endanna hofðu einhver undar- yefja utan f í ni Hún var
nogu nukið, þa hefði jeg þekkt leg áhrif 6 mig og allt emu vafin innan f mörg skinn og vig
,iann a‘ , vermg ge jeg 11 Var jeg farin að kalla sjalf hvert skinn sem vafið var utan
á hann? Ef hann sjer mig hlyt- „Kempe, Kempe“, kallaði jeg af henni suneinn sálrr1ur
ur honum að verða hugsað um til ungs manns, en hann herti Þ g tók þ j talsverðan tíma að
tT ““ -o*si8 ekki ,mlkiS
lega tima og þanmg hlyt jeg varð fjorði að marki. j er pípan kom £ ljós varð þögn
að nugsa UKa . _ | Eftir hlaupin fór fram skot- i salnum. Pípan var fjöðrum
„Hann metur Þig meira en ’ keppni. Voru til þess notaðir skreytt og mjög falleg. Gamli
allt annað, Oh-Be-Joyful. rifflar. Hent var upp í loftið maðurinn tók hana og rjetti
Þalhln V6gna sem hann pappaspjaldi og áttu menn að hana í áttina til sólarinnar, jarð
eerðl þal Þetta agast alh a reyna að hitta sem oftast. Einn arinnar og í hinar fjórar höfuð
ny ’............... I ungur maður missti markt oft áttir, og bað fyrir þorpsbúun-
Hún leit á mig sínum stóru, í röð. Hann henti frá sjer byss- um. Bað hann um góða heilsu,
svörtu augum. „Hvernig unni og greip boga sinn og örv hamingju og langlífi þeim til
þexki jeg hann, þegar anoi ar og beið eftir að nýju spjaldi handa. Nú voru bornir inn
hans^ dansar á fjallatoppun- yrði hent í loft upp, og áður en fimm steinar og þeir settir sinn
um?“ , _ i það fjell til jarðar, hafði hann i hvert horn eldstæðisins og
Jeg hlo að henni. ,,Hann er skotið a það gat. j einn í miðjuna.
ekki andi“, sagði jeg. „Hann er Einhversstaðar var hatinn „Þeir eru tákn þrumunnar“
viljasterkur en þrár drengur, hátíðlegur söngur. Þeir ætluðu hvíslaði Mike.
sem fer sínar eigin götur“. þá að fara að leika „hjólalcik-1 Eitt korna var sett á hvern
„En geðjast þjer að honum?1, inn“. ! stein. Síðan tók maðurinn gras-
spurði hún mig og ákafa gætti Mennirnir tóku að spenna af strá, dýfði því í vatn og vætti
í röddinni. ! sjer örvarstokkana. Þeir tóku kornöxin og steina. — Hann
„Já, mjer geðjast vel að hon af sjer ýmsa skartgripi, höfuð- söng fjóra sálma og fólkið tók
um“; búnað sinn o. fl. Allt þetta undir.
Hún brosti og lagði hvítu iögðu þeir í hrúgu fyrir fram- _______ _______________
skartklæðin á handlegg sjer. i an sig. ........ ..............
--------- I „Þeir veðja þessu".
Um morgunin vaknaði jeg' jeg horfði á er stóru vagn-
við bumbusláttinn uppi á hæð- hjóíi var velt framhjá mönnun-
inni- ■ um, sem höfðu stillt sjer upp
„Jeg vona að uppskeran í einfalda röð. Mennirnir
verði góð“, sagði jeg við sjálfa reyndu að skjóta ör milli pi-
mig og sneri mjer við og ætl- loranna í hjólinu um leið og
aði að vekja Mike með kossi. því var velt framhjá. Ef þeim
En þá yrti hann á mig frá hinu mistókst töpuðu þeir því sem
horni herbergisins. Er jeg þeir höfðu lagt að veði. Ef það
heyrði það, lauk jeg upp aug- aftur á móti tókst, þá tvöfald-
unum og sá, að hann var að aðist hrúgan við fætur þeirra.
verða búinn að raka sig. | Trumbusláttur batt enda á
„Hvað kemur til?“ spurði þessa veðmálakeppni, og safn- § Góð gleraugu eru fyrir öllu.
jeg um leið og jeg settist upp aði fólkinu saman við stórt i m
Og geispaði. | hús, sem byggt hafði verið fyr |
„Jeg verð að vera komin út ’ ir hátíðina. Húsið var gert úr _ í Afgreiðum flest gleraugnarecept
eftir þegar kynblendingarnir pílviði.
Og Indíánarnir, sem koma ann- j Mike stóð þar úti fyrir. —
arsstaðar frá, fara að þyrpast Hann hjelt á flösku í annari
að“- | hendi og var að deila við
„Ef jeg flýti mjer eins og jeg Baldy Red. „Eins og þú vitir
get, viltu þá ekki bíða eftir. ekki betur, Baldy“.
Hákon Hákonarson
Á þessari skútu fjekk jeg löðrunga á öllum tímum sólar-
hringsins, frá karlinum og stýrimanninum og öllum öðr-
um, sem hjeldu, að þeir væru eitthvað. Það var svo að
sjá, að þetta tilheyrði uppeldinu um borð, svo að það var
ekki um annað að gena en taka því eins og karlmennni.
Jeg var stór og sterkur og stóð vel í stöðu minni og vandi
þá bráðlega af að berja mig meira en góðu hófu gengdi.
Þegar jeg var búinn að vera á skútunni í þrjú sumur,
fannst pabba tími til kominn að jeg færi í siglingar, svo að
jeg gæti orðið sómasamlegur sjómaður. Jeg var því alls ekk-
ert mótfallinn, því að jeg var búinn að sjá það mikið af
heiminum, að mig var farið að langa til að sjá meira. Jeg
fór með norskri skútu til Englands og þar fjekk jeg skip-
rúm á stórum dalli, sem átti að sigla til Buenos Aires.
Jeg kvaddi norfeku fjelagana og fór um borð í Englend-
inginn, sem bar hið stolta nafn „Nelson lávarður". Auk
skipstjórans og stýrimannanna þriggja, voru átján rnenn
um borð.
Jeg var þriðji stýrimaður og þar af leiðandi yfirmaður.
—• Er timburmaðurinn um borð? heyrði jeg skipstjórann
spyrja, þegar stýrimaðurinn sagði honum að jeg væri
kominn.
— Hann er niðri í káetu og jeg býst við að hann haldi sig
þar fyrst um sinn.
— Nú — já, einmitt, það er svoleiðis. Hvernig er þessi
nýi? —
— Ef hann er eins duglegur og hann er langur, er allt í
lagi. Hann er yfir sex fet á hæð.
Og svo var jeg allt í einu kominn í bóla kaf í allt púlið,
sem verður að standa í, þegar stórt skip leggur frá landi.
Loksins var akkerið dregið upp, siglunum hagrætt og
„Nelson lávarður“ rann niður Themsána. Það var rólegt og
friðsælt um borð, en jeg var dauðþreyttur eftir erfiðið.
Skipanirnar voru gefnar á ensku, en jeg var svo góður sjó-
maður að jeg gat getið mjer til, hvað ætti að gera, þó að
enskukunnátta mín væri harla fátækleg.
'UhZ* nTU^tqumJto.
p.
A/TTLH,
injer?“
í'
Au»turstræti 20.
og geruzn við gleraugu.
Augun þjer hvilið með gler-
augu frá
tfLI H.F.
„Undirforingi, það eru ekki illllHIIIIIIIIIIMIIIMIIUIHIIltllMIMVVmilinill
„Jeg hefi alltaf svo mikinn hósta
fyrstu tvo tímana eftir að jeg kem á
fætur, að jeg get ekki talað. Hvað á
jega að gera?“
Stud. med. „i’ara tveim tímum
seinna á fætur.“
★
Rifinn og vesældarlegur bilstjóri
stóð hjá hörmulega útleiknum bil.
Maður nokkur kom að og spurði, hvað
hefði komið fyrir.
„Sjerðu klettinn barna?“ spurði bíl-
stjórinn.
„Já,“ svaraði maðurinn.
„Jæja, jeg gerii það ekki.“
★
Liðsforingi (ávarpar herdeildina):
„Er nokkur hjer, sem hefir vit á tón-
list?“
Hermaður (sem þráir að verða
hljómsveitarstjóri deildarinnar): „á,
herra.“
Liðsforinginn: , Jæja, viljið þjer þá
fara og flytja píanóið í liðsformgja-
skúlanum.“
★
„Mamma," sagði litill drengur, sem
hafði verið falið að gæta bróður
sins.
„Villtu ekki ‘ala við hann Lilla.
Hann situr á flugnapappimum og
það er fullt af flugum hjerna, sem
vilja komast að.“
★
„Og jeg skreið út i kolsvarta nótt-
ina og skaut tígrisdýrið í néttfötun-
um mínum.“
„Je minn! Hvernig komst það í
náttfötin þín?“
★
Tveir menri komu sjer saman um
að reyna að plata þann þriðja við-
víkjandi vixli og sögðu honum trú-
lega sögu í þvi augnamiði. Fómar-|
lambið virtist leggja trúr.að á söguna
en sagðist samt ætla að hugsa málið,
og skyldi láta þá vita dapinn eftir.
Þegar hann var farinn, sagði ann-
ar hrappurinn: „Þetta er allt í lagi..
Þú skalt sjá til, að á morgun rjettir
hann okkur vixilinn undirskrifaðan.“
„Jeg er ekki svo viss um það,“
svaraði hinn. „Mjer sýndist hann vera
dálítið tortryggi un. Jeg tók eftir því,
hvernig hann taldi á sjer finguma
eftir að þú tókst i höndina á hon-
um.“
★
Reiður borgari (við nágranna):
„Vitið þjer að hundurinn yðar beit
mig í öklann?"
Hundseigandinn: „Nú og hvað með
það? Bjuggust þjer kannske við, að
svona lítill hundur gæti hitið yður
á liáls?“
Nýliði í golfi var búinn að leika
af miklum krafti og áhuga, og að
lokum hvarf kúlan hans niður um
reykháf næsta húss.
„Hvað á jeg ið taka núna?“ spurði
hann.
„Ja, ef jeg væri þjer, herra," svar-
aði aðstoðarmaðurinn ,,þá myndi jeg
taka eitur.“
Bændurathugið]
17 ára reglusamur piltur óskar |
eftir að komast á got» sveita- |
heimili í nágrenni bæjarins eða |
i Borgarfirði. Tilboð merkt: |
„Góð vinna — 981“ ser,dist afgr. =
Mbl. fyrir þr ðjudagsk öld.
'•HMlliiliiliiililiHMOtiiliiriiiiilliMii*
lllllllllllttlllllll
IIIIIIIIIIHIIIIHIIIIM9
Bif rös
dag- o«* n^tnrsími
1508
' F LOFTUR GETVR ÞAÐ EKKI
ÞÁ RVERP