Morgunblaðið - 06.01.1952, Blaðsíða 12

1
\ 12
MORGUNBZ. AÐ 1Ð
Sunnudagur 6. janúar 1952.
Ninniiiprori um Krisfján H.
Magnúiscn frá Fðgruhfíð
KRISTJÁN M. Magnússon frá
Fögruhlíð, andaðist að heimili sínu
hár í bænum 28. desember síðastl.
á 82. aldursári. Hann verður á
rnorgun borinn til hinztu hvíldar.
Kristján fæddist 11. júní 1870
að Ölkeldu í Staðarsveit, þar sem
foreldrar hans bjuggu, þau merk-
ishjónin Magnús Einarsson og
Guðrún Björnsdóttir. Þau bjuggu
á Ölkeldu í 33 ár. Magnús íaðir
Kristjáns var sonur Einais Jóns-
sonar og Brynhildar Þórðardótt-
ur er bjuggu að Hömrum í Akra-
EÓkn á Mýrum, cn Guðrún móðir
Kristjáns var dóttir Björns söðla-
smiðs Gunnlaugssonar að Þverá
í Skagafirði, og konu hans Ás-
gerðar Guðmundsdóttur, en þau
fluttu frá Þverá að Sauðafelli í
Miðdölum, er Guðrún var barn
að aldri.
Á hinu góða heimili Ölkeldu,
6ist Kristján upp hjá foreldrum
sínum, og vann þeim með dyggð
og trúmennsku. Hann varð brátt
dugnaðarmaður og fylginn sér,
Vann sveitaetörf og sótti sjó. Hann
varð einn af köppum þeirra tíma,
er gengu til sjóróðra vestan af
{onæfeilsnesi og suður á iand.
Árið 1899 keypti Kristján jörð-
ina Fögruhiíð í Neshreppi innan
Ennis (nú Fróðárhreppi) og .hóf
þar búskap. Fór hann þá með for-
eldra sína þangað, og voru pau
hjá. honum meðan þau lifðu, en
þau dóu bæði í hárri elli, Guðrún
jnóðir hans 1910, en Magnús faðir
hans 1920.
Árið 1907 kvæntist Kristjár.
Katrínu Einarsdóttur, ættaðri úr
Hrunamannahreppi, dóttur Einais
bónda í Reykjadal Einarssonar
I)ónda á Kotlaugum Grímssona.
Etúdents í Skipholti Jónssonar. —
Móðir Katrínar var Sigríður Ern*
arsdóttir frá Miðfelii í Hruna-
mannahreppi.
Þau Katrín og Kristján bjuggu
í Fögruhlíð til ársins 1920, er
þau fluttu til Stykkishólms og voru
þar í eitt ár, en fluttu svo til Hafn-
arfjarðar og til Reykjavíkur 1923
en þar bjuggu þau síðan.
Kristján Magnússon var búinn
miklum mannkostum og góðri
greind, enda fór svo, að er hann
Var í Fögruhlið voru honum falin
mörg trúnaðarstörf. Hann var
fyrirsvarsmaður í sinni sveit,
hreppsnefndaroddviti í mörg ár,
eða þar til hann fluttist burt úr
Eveitinni. Hann var meðal annars
forgöngumaður að stofnsetningu
nýrrar kirkju að Brimisvöllum í
Fróðárhreppi.
Kristján var mikill trúmaður.
Hann var sannur Islendingur,
mótaður af dyggðum íorna tíma.
Hann var hið mesta snyrtimenni.
Hann hafði mikinn áhuga á lanr's-
málum, og var sjálfstæður í skoð-
unum sínum, enda hreinn og ó-
skiptur í hverju því máli, er bann
gekk að. Hann var tryggur vm-
um sínum og traustur þegn þjóð-
félagsins. Dómgreind hans var
rét'tlát og þroskuð. Á æfi Krisr,-
jáns gengu mörg umbrotatímabil
yfir þjóð hans. Kristján var aiitaf
hinn sami og sanni maður, hinii
trausti bóndi, heill og óskiptur
lieimili sínu og lífsförunautum.
Kristján var mikill bókamað-
ur, hafði yndi af góðum bókum og
ágætt vit á þeim og höfundum
þeirra. Ungur að aldri byrjaði
hann að verja skildingum sínum
til bókakaupa, cn peningar voru
þá sjaldséðari en :vú. Síðustu 12
ár æfinnar var Kristján blindur
og gat enga vinnu stundað, Hversu
þungt það hefur fallið honum að
geta þá ekki notið bóka sinna, get-
ur hver og einn gert sér í hugar-
lund, jafnframt því að þurfa að
hætta störfum, svo mikill starfs-
og atorkumaður, sem hann var.
En þessa raun bar hann með hinni
mestu hugprýði og karlmennsku.
En þess ber að geta, að kona hans,
frú Katrín bætti honum blinduna,
svo sem hægt var, því að hún las
fyrir hann árum saman, allt það
er hugur hans þrálði, því að hún
er bókelsk kona, og leiddi hann
vandstigin i;por.
Áhugi hans á bókum, gömlum
sem nýjum, var samt jafnmikiil
þrátt fyrir þetta. Ennfremur var
áhugi hans á iandsmálum vakandi,
svö að hann fylgdist gjörla með
því, sem fram fór, til hinztu
stundar.
Irau hjón Katrín og Kristján
voru barnlaus, en þau tóku sér í
dóttur stað Guðrúnu Tómasdóttur,
ættaða úr Fróðárhreppi. Hún er
gift Sigmundi Clafssyni, ættuðum
úr Hvammssveit í Dalasýslu, og
hafa þau hjón reynst þeim
Katrínu og Kristjáni með hinni
mestu prýði.
Með trega er hins ráðdeildar-
sama heimilisföður saknað af
hinni umhyggjusömu eiginkonu,
fósturdótturinni og tengdasynin-
um, en þó má það vera gæfa í
sorg eiginkonu hans, að mega búa
honum hið síðasta hvílurúm.
Eftir lifir mannorð mætt, þótt
maðurinn deyi.
I. Þ.
Guðmundur HeScvðsoii
Fæddur 26. júlí Í927.
Dáinn 14. desember 1951.
|Sft***w*—
4
Minningarorð
Norðmenn flytja inn mínka
OSLÓARBORG: — Nýlega lenti
á Gardemoen-flugvelli við Osló-
ar-borg farmflugvél með 250
mínka frá Bandaríkjunum. Norð-
menn hafa ráðizt í þennan inn-
flutning til að bæta mínkastofn
landsins.
Dáinn horfinn. Ilarmafregn.
Hvílíkt orð mig dynur yfir.
J. II.
IIEFIRÐU heyrt, að Guðmund-
ur Helgason er dáinn, klingir enn
í eyrum. Hvílíkt áfali. Glæsilegar
vonir hrynja. til grunna í einni
svipan. Ég get ekki áttað mig í
fyrstu, eins og í hálmstrá gríp-
ur hugurinn ijóð skáldsins, sem
hafði vald á sorg sinni og bvað
um hana ódauðlegt ljóð. Þetta
hafði góð áhrif, fram úr fylgsnum
hugans brjótast hugljúfar minn-
ingar.
Ég sá dreng koma til mín, hann
er aðeins 18 ára og að útliti enn
þá yngri, varla fullvaxinn og feim
inn, hann vill verða sjómaður. Ég
vissi ekk þá, að 1 jós var að tendr-
ast, sem myndi verða eitt af ger-
semum minninga minna. Starfið
er hafið í hóp dugandi skipshafn-
ar, þar éru margir ungir menn og
góðir féiagar. Brátt hverfur ófram
færni hins föðurlausa drengs.
Hann eignast vini, hann er heima
hjá sér í hinu nýja umhverfi og
nóg er að starfa. í kjölfar skóia
lífsins kemur merki þroskans.
Árin líða, allt leikur í lyndi.
Ég sé unga manninn geðþekka,
sem er hópi úrvalsmanna í verk—
legri kunnáttu, næsta skrefið kem-
ur af sjálfu sér, enda leynir sér
ekki hvert hugurinn stefnir. Ég
kveð Guðmund Helgason með
hvatningarorðum, þegar hann fer
ásamt félögum sínum í Sjómanna-
skólann. í fyrstu söknum við hinna
duglegu æskumanna, en þeir koma
aftur og halda hópinn þangað til
námi lýkur. Ég mæti Guðmundi
nokkrum sinnum, þegar hann
stundar námið, andlitið er bros-
hýrt, þrungið vilja Og góðvild,
það er auðséð að námið er stund-
að af kappi. Við skiftumst á fáum
orðum, en handtakið er hlýtt og
gagnkvæmt traust. Áfram líða
minningarnar, hann er skipi sínu
til sóma í skóla sjómanna. Skóla-
st.ióri Sjómannaskólans segir í
samtali við mig um Guðmund:
„Hann er gáfaður og elskulegur
drengur", vegna mannkosta var
honum veitt athygli.
Hann lauk fiskiskipstjóraprófi
eins og vonir stóðu til með ágætum
síðastliðið vor. Nú var aðeins eftir
að festa betur þann þroska, sem
þegar var náð, og aukast af
reynslu hins fullorðna manns, þá
gat hafizt sá frami, sem fyrir-
sjáanlegur var. Atvikin höguðu því
svo, að við störfuðum ekki saman
um stund. Ég sá hann fyrir
skömmu, fá orð, hlýtt handtak.
Hér slitnar svipleiftur minn-
inganna. Hann er dáinn. Þegar
iífsstarfið var vandlega undirbúið,
var hann kallaður fyrirvaralaust.
Hversvegna fella tréð, sem aðeins
er búið að festa traustum rótum,
svo krónan geti vaxið og notið sól-
arljóssins um ianga ævi, þegar nóg
er af öðrum, sem lokið hafa hlut-
verki sínu og bíða lausnarinnar?
Þannig reikar hugurinn og spyr
í mannlegri einfeldni.
Felum drottins föðurhönd
harma vora og hjartaþunga,
hann á sjálfur gamla og unga,
frjáls að leysa líkamsbönd.
Guðmundur Helgason var fædd-
ur að Hvarfi í Þorkelshólshreppi í
Vestur-Húnavatnsssýslu 26. júlí
1927, sonur hjónanna frú Hansínu
Guðmundsdóttur og Ilelga Björns-
sonar. Föður sinn missti Guð-
mundur 1930. Ólst hann upp að
Hvarfi hjá móður sinni og ömmu
frú Kristínu Hannesdóttur. Ekki
er ég kunnugur ættfólki hans, en
auðséð var að hann var af góðu
bergi brotinn og íengið gott upp-
eldi.
Giftur var hann Huldu Páls-
dóttur og áttu þau eitt barn, elsku-
legan dreng á öðru ári. Teilgdafoi'-
eldrar Guðmundar, Páll Pálsson
verkstjóri og frú Sigríður kona
hans, elskuðu hann að verðleikum
sem eigin son.
Móðirin, c’kkjan unga, tengda-
foreldrar, systur og aðrir ástvinir,
gráta góðan dreng, enda er sorgin
þung og svipleg. Ég votta þeim
öllum dýp3tu samúð mína. — Á
morgun, mánudag, fer fram minn-
ingarathöfn um Guðmund heitinn.
Guðmundur Helgason sýndi
fljótt, að hann hafði alla þá kosti,
sem prýða fyrirmyndar sjómann,
athugull og fljótur að læra, dug-
legur og vandvirkur, orðvar og
prúðmenni, sönn prýði stéttar
sinnar.
Á alvörustundum lífsins, þegar
staðið er frammi fyrir hinum
mikla leyndardómi, er ekkert til
nema trúin, sem bjargar frá auðn
tilgangsleysisins. — Guðmundur
Helgason hafði í ríkum mæli þá
eiginleika hugarfars og sálarlífs,
sem allar líkur benda til að séu
ekki eingöngu af þessum heimi,
heldur sé það eir.a, sem maður-
inn flytur með sér, sem undirstöðu
í hinum nýja skóla, þessvegna:
Fast ég trui. Frá oss leið
vinur minn til vænna funda
og verka frægra, sæll að skunda
fullkomnunar f ram á leið.
Blessuð sé mining hans.
Hannes Pálsson.
\
ALÞJÓÐA vinnumálastofnunin
hefur þegið boð tyrknesku stjórn
arinnar að setja á stofn útibú í
Istanbúl fyrir nálægari Austur-
lönd.
Stofnunin rekur hliðstæð útibú
í borginni Sao Paulo í Brazilíu
fyrir Suður-Ameríku og Banga-
lore í Indlandi fyrir Asíu.
■
Raivirkjameistsimi
■
■
og aðrir sem pantað hafa eða ætla að fá hjá okkur ;
■
rafmagnsrör, sem eru væntanleg í þessum mánuði, tali !
■
við okkur sem fyrst. * •
■
■
lCCajtœL’jauerzlun cJCú&Uíhó Cju<imunclóóouar j
Laugaveg 48 — Sími 7775 ;
— Reykjavíkurbrjef
Framh. af bls. 9
fer víðsfjarri að þau hafi mótazt
[af skilningsleysi á þörfum þjóð-
arinnar eða af því „íhaldi" og
afturhaldi, sem kommúnistar og
Alþýðuflokksmenn þrástagast á.
Þau hafa þvert á móti borið svip
mikillar framtakssemi og frjáls-
hyggju.
íhaldsstagl stjórnarandstæð-
inga hljóma því eins og innantóm
og rakalaus fáryrði.
Þctta breytist ekkert við
það að erfitt árferði hefur
skapað fólkinu í einstökum
byggðarlögum landsins marg-
víslega erfiðleika. Við slikt
getur engin ríkisstjórn ráðið,
hversu góðviljuð sem hún
kann að vera. Og vel maet-ti
Alþýðuflokkurinn a. m. k.
minnast þess, að þegar „fyrsta
stjórn“ hans lét af völdum
blasti við stórfellt atvinnu-
leysi, stöðvun framleiðslunnar
og l'jölþætt önnur vandkvæði.

Markús:
ák
(I3MMIIMIIIIIIMIIIIIIIIMMIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMMIIMIIII
Eftir Ed Dodd.
UIMMMIMIIIIIMIIIMIMMIMIMMIIMIIIIMIIMMIMMIMIMMIMIIIMIIMIM
KEEP yOUH UOOS TIEO ►
hall/ you AREN'T GO/NGl
AFTEÍÍ THAT OLD FEMALEf
1) — Já, Markús, þú hefur
skotið björn. En þetta er ekki
birnan, sem við vorum að leita
að.
2) — Þetta er björninn, sem
hefur drepið fyrir ykkur féð. Ef
þið viljið binda hundana, þá skal
ég sanna ykkur það.
3) — Við nennum ekki að
hlusta á neinar málalengingar.
Við komum hingað í leit að birn-
una. Sjáið þið, þarna er hún að
dragast á brott.
4) — Haldið þið hundunum.
unni og við ætlum að drepa birn- Ég banna ykltur að elta birnuna.