Morgunblaðið - 03.10.1952, Blaðsíða 14

t 14
MORGUNBLAÐ19
Föstudagur 3. okt. 1952
iiHimiHiiniiKinmni
Skdldsaga eftir MARGERY SHARP
FramHaldssagan 23
l>að var nóg til að gera hvaða
eiginkonu sem var gramt í geði.
„Ég verð auðvitað að taka þessu
með léttlyndi", hugsaði Adela-
ide, „því þetta er blátt áfram
barnalegt".
Þegar hún kom aftur inn í stof-
una, var Henry horfinn. En stof-
an var ekki mannlaus. Hún var
full af litlu fólki. Hann hafði tek-
ið allar brúðurnar upp og stillt
J>eim upp á stóla og borð, og á
arinhilluna, svo að allt í kring
fanrst henni þær horfa á sig
undarlega starandi augnaráði. —■
Adelaide þreif hverja á fætur
annarri, fleygði þeim niður í körf
una og skellti lokinu yfir.
Karfan var kyrr þar sem hún
var komin og hvorki Adelaide né
Henry minntust á hana einu orði.
Adelaide varð að viðurkenna með
sjálfri sér að betra hefði verið að
hún hefði aldrei hreift við henni.
TJmhugsunin um stúlkuna, sem
hafði saumað búningana olli
henni áhyggjum, og það varð til
þess að hún fórnaði meiru af
sjálfri sér til að geðjast Henry og
fallast á lifnaðarháttu hans. Þau
fóru út r.æstum á hverju kvöldi
og fóru seinna á fætur á morgn-
ana. Þau óku í vögnum og voru
kát og glöð. Adelaide féllst meira
að segja á að taka tíu pund úr
bankanum handa Henry. Hún
hugsaði með sjálfri sér, að eyðslu
semi hans yrði þeim skaðlaus
þegar þau væru orðin rík .... og
það væri einmitt fullvissa hans
um að þau yrðu brátt rík, sem
væri orsökin að þessari eyðslu-
semi hans. Það eina, sem mætti
því finna að eyðsluseminni-var að
hún var ekki alveg tímabær.
„Ertu ánægð?“ spurði Henry
kvöld eitt er þau óku heim í leigu
vagri.
Adelaifle þrýsti höfðinu við
öxl hans. Hún var næstum í
fangi hans. Það var notarlegt að
sitja þarna í .vagninum. En Ade-
laide gat ekki að því gert, að
henni fannst kjánalegt að leigja
sér vagn þessa leið, sem þau gátu
géngið á tuttugu mínútum.
„Fullkomlega ánægð“.
„Ég líka“, sagði Henry.
Þau voru því bæði ánægð. En
einum eða tveimur dögum síðar
kom aftur hnútur á bandið og
það var þegar Adelaide komst að
því að hún var ekki eina fýrir-
mynd eiginmanr.s síns.
4.
Þegar hún kom úr verzlunar-
erindum um morguninn, heyrði
hún raddir úr vinnustofunni. —
Þegar hún rak mn höfuðið þögn-
uðu raddirnar. Henry stóð fyrir
framan léreítið og yfir pinklin-
um, sem átti að vera Móses í körf-
unni, stóð rauðhærða stelpukind-
in á númer 8.
„Komdu inn“, sagði Henry
strax. „Þetta er þernan þín, hún
sem þjónar dóttur Faraós. Má ég
kynna ykkur — konan mín. ...“
Hann þagnaði. Var auðsjáan-
lega að reyna að muna hið rétta
nafn „Logans“. Hún kom honum
til hjálpar.
„Ilarriet O’Keefe", sagði hún
drafandi rcddu.
Konurnar tvær horfðust í augu.
Adelaide virti hana fyrir sér frá
hvirfli til ilja. Hún var sprengi-
lega vaxin, hörundið hvítt og hár-
ið þykkt og hrokkið. Hún sagði
með kuldalegri röddu, eins og
móðir hengar notaði við eldhús-
stúlkurnar: „Það er vel gert af
þ^r Harriet að aðstoða mann
|nn. Ég vona að þú verðir ekki
eytt á að standa kyrr svona
joginn rétti úr bakinu. Það var
} ið. Það átti að vera nóg svar við
tóni Adelaide. Sú síðarnefnda
sneri sér við og gekk upp. Klukku
| tíma síðar kom Henry upp.
„Hvað borgar þú þessum
kennmanni?“ spurði Adelaide
' strax.
! „Ég borga henni ekkert. Það
þjónar hégómagirnd hennar að
j vera fenginn til að vera fyrir-
mynd listamanns. Henni þykir
bara gaman að því“.
„Mér finnst að þú eigir að
borga henni fyrir“, sagði Adela-
ide.
„Höfum við nokkur ráð á því
að eyða peningum í slíkt?“
„Ef við borgum henni ekki,
erum við að þiggja af henni
greiða", sagði Adelaide.
Henry brosti.
„Harriet tekur það ekki nærri
sér að gera fólki greiða. Ég get
gefið henni vínglas á veitinga-
stofunni".
,,Ég vil heldur borga henni
sjálf. Ég borga henni venjulegt
tímakaup".
„Þá skuldar þú henni þrjá
shillinga og sex pence“.
Adelaide tók buddu sína og fór
niður. „Loginn“ var einmitt að
hverfa inn í veitingastofuna. Um
leið og hún kom að dyrunum
sneri hún sér við og leit upp í
gluggana hjá Lamberts-hjónun-
um. Þá kom hún auga á Adela-
ide. Þær horfðust í augu dálitla
stund og um leið datt Adalaide
í hug atvik, sem skeð hafði fyrir
tólf árum, þegar hún hafði stol-
izt út í Britannia Mews á meðan
Treff og ungfrú Bryant höfðu
beðið eftir henni. Hún hafði gefið
fátækri telpu pening. Hún fálm-
aði með hendinni niður í buddu
sína eins og hún hafði gert þá.
Og hún fann til sömu andúðar-
i innar annað hvort gagnvart
| stúlkunni eða öllu umhverfinu.
Var þessi stúlka sama manneskj-
1 an? Það gat vel verið. Það var
meira að segja sennilegt. Mundi
| hún líka eftir atburðinum? Ade-
laide vissi það ekki. Hún gat
'ekki lesið neitt úr augum stúlk-
unnar nema megnustu andúð.
„Harriet, hérna eru penirig-
arnir þír.ir“.
í þetta sinn svaraði hún.
„Ég hef ekki gert neitt fyrir
þig“-
„Þú hefur staðið sem fyrir-
mynd fyrir manninn minn“,
sagði Adelaide kuldalega.
„Láttu hann þá borga mér“.
Nú var það Adelaide, sem gekk
til hennar. Hún gekk hratt og
þrýsti peningunum í lófa henn-
ar. En hún vissi betur en svo,
að hún ætti von á þakklæti.
„Taktu þá“, sagði hún stutt í
spuna, og sneri við aftur.
I þetta sinn flugu engir steinar
á eftir henni. Adelaide hugsaði
með sér að hjónabandið hefði að
minnsta kosti kennt sér eitt og
það var, hvernig átti að koma
fram við götustelpur.
5.
Henry Lambert hafði ekki
bragðað vín í nærri heilan mán-
uð. Nýjabrumið á hjónabandinu
og stöðug nærvera Adelaide
hafði haft þessi áhrif á hann. f
nærri heilan mánuð átti íraust
hennar fulian rétt á sér. En á
laugardagskvöldið hvarf hann
eftir kvöldverðinn og kom ekki
aftur fyrr en búið- var að loka
veitingahúsinu.
Adelaide varð það ekki ljóst
strax hvað var að. Hún hafði set-
ið uppi í rúminu full af angist
og kvíða og þegar hún heyrði að
hann kom upp tröppurnar hijóp
hún á móti honum, fullviss um
að heyra frásögn af einhverju
slysi, sem hefði komið fyrir
hann. Þegar hann bægði henni
frá sér, bjóst hún við að sjá hann
blóðugan og þegar hún sá að
hann var óstöðugur á fótunum,1
ýtti hún honum niður í stól. En
þá fann hún vínlyktina af hon-
um og áttaði sig.
„Henry, þú hefur verið að
drekka“.
„Laugardagskvöld“, tautaði
Henry afsakandi.
Adelaide starði á hann sem
þrúmu Jostin. Hann var eins og
annar maður. Allir drætti i and-
liti hans voru dofnaðir og það
var eitthvað undarlegt í augum
hans, sem hún þekkti ekki. Það
var einhver annar maður, sem
Hrói hötfur
srsýr aftur
eítir John O. Ericsson
17.
1 — Þú skalt vita, að ég er í kröggum vegna Frakkakonungs,
og að gullið þitt kemur eins og gjöf af himnum.
Sendimaður kallaði á þjón, sem stóð úti við dyr. Hann
fiýtti sér til konungs með böggul í hendinni, og leysti bögg-
ulinn í sundur. Síðan lagði hann dýrgripi úr skýru gulli
á borðið fyrir framan Liónshjarta.
Borðið var sett beinum hornréttum línum þvers og endi-
langs, sem skiptu því í allmarga jafnstóra reiti eða tígla.
Híkarður sagði, að það væri þess háttar tafl, sem Serkja-
konungar nota til að skemmta sér við í höllum sínum.
| — En, sagði hann við sendimanninn, taflborði þessu fylgja
smágripir þeir, sem á að færa af einum reit á annan. Fann
. bóndinn ekki þess háttar gripi líka?
' — Jú, svaraði sendimaður, en herrann, sem ég þjóna,
, áleit, að það væri aðeins sanngjarnt, að hann fengi helming
gripanna, úr því að þeir fundust á landareign hans. Hann
sendir yður því þetta borð og fullvissar yður um hollustu
sína gegnum mig, fátækan þjón sinn.
I — Heldur þú, gráskeggur, að herra þinn ætli sér að skipta
gripunum milli sín og mín án þess svo mikið sem spyrja um
alit mitt? spurði Ríkarður byrstur.
i — Hann biður yður að reiðast ekki, þó að hann haldi því
eítir, sem hann telur skýlausan rétt sinn.
| Nú gat Ríkarður ekki stjórnað sér lengur. Hann spratt
upp af stólnum, svo að hann valt um koll, og staup og bikarar
I dönsuðu á borðinu.
— Eg skal fræða herrann í Chalus um það, hver hafi æðsta
. réttinn. hann eða konungurinn, sagði hann í gálausri
IHttlilillilHiHHiliiiíi - ti ::

!- ’ 'fl
10 r ■ r* ...................S.
Hé.U/ !í / !
i 'taOciá i“)lf f Bná h n h H 5j
iov/1 .hlóvjl i ih S
r
komnir í fjölbreyttu
úrvali.
Skemabúðin
Langavegi 15

Diesel-rafstöð
Til sölu ný Diesel-rafstöð fyrir rakstraum, 5 kw.
220 V., 1.000 snún. með „Shunt“ viðnámi, ásamt tilheyr-
andi mælaborði, einnig fylgir stálgrind til að bera uppi
samstæðuna.
Setjarn í dag
smávegis gölluð kvenundirföt
á mjög lágu vcrði.

■
•4
Verzlunarstjórastaða
Ungur, reglusamur maður með verzslunarmenntun
óskast til að veita forstöðu verzlun úti a landi.
Tilboð merkt: ,,Verzlunarstjóri“ —722, leggist inn
á afgr. Morgunblaðsins fyrir 10. þ.m.
íbúð éskæst ti! leip |
■
Maður í fastri atvinnu óskar eftir að taka á leigu 5
„ ■
2ja—3ja herbergja íbúð sem fyrst. — Arsfyrirfram- S
greiðsla. — Uppl. í síma 3234 á venjulegum skrifstofu- ■
tíma. ;
Orðabækur
fjölbreytt úrval, Kennslubækur og Stílabækur, Skrif-
blokkir stórar og smáar, Sjálfblekungar sérstaklega
hentugir fyrir skólafólk (Watermann, Parker o. fl. teg.)
Kúlupennar, Skrúfblýantar (Autopoint) og venjulegir
blýantar, Strokleður, Reglustrikur, Teikniblokkir,
Kalkipappír mjög ódýr.
Stórt úrval af ódýrum enskum skáJdritum. — Allar
fáanlegar enskar bækur útvegaðar.
Síiæbjöm Jónsson & Co.
Bókaverzlun.
(f ýVusturstræti 4. Sími 1936. 1 1 ' ’ '
'..,......4