Morgunblaðið - 23.05.1954, Síða 14

14
MORGVRBLABIB
Sunnudagur 23. maí 1954 ’
Skugginn og tindurinn
SK LDSAGA EFTIR RICHARD MASON

F ramhaldssagan 44 frá okkur fyrir fullt og allt.“
t „Væri yður sama þó að ég færi
óánægðir með John i skólanum. meg bréfin til lögreglunnar?“
Aðalatriðið fyrir þeim væri að Hún varð skelfd á svipinn.
komast fyrir kjaftasöguna. ) ()ó( neij þag megið þér ekki
Það var engu líkara en hún gera.“
hefði orðið fyrir reiðarslagi, hún ; Ég gæti gert það án þess að
fölnaði í framan og hendur henn-
ar skulfu.
„Ég vissi að fólk væri farið að
tala um þetta“, sagði hún. „En
ég vissi ekkert um bréfin.“
þurfa að bendla yður við það.
Eg skal ekki segja frá því að ég
hafi talað við yður.“
„Fólkið í götunni hefur séð til
ferða yðar. Maðurinn minn
„Hafið þér enga hugmynd um kemst að því. Hann kennir mér
það hver muni hafa skrifað þessi um ef nokkuð skeður. Hann lætur
bréf?“ mig taka John úr skólanum. Ég
Hún hristi höfuðið. ' vildi heldur að þér látið þetta
„Einhvern veginn verðum við kyrrt liggja."
að komast að því“, sagði Douglas. >;Og þér viljið ekki lofa mér
..Ég get ekki vitað hver hefur ag tala vig manninn yðar.“
gert það sagði hún, en það var ;>Nei, það gerir aðeins illt
engin sanfæring í.röddinni. ' verra. Það þarf ekki mikið til að
„Við verðum að komast að því
vegna John, frú Cooper.“
Allt í einu brast hún í grát.
hann fari alveg burt Hann helzt
bara við hjá mér vegna stöðunn-
ar og vegna þess að hann er
Hún tók vasaklút fram úr ermi hræddur um hvað fólk segir “
sinni og þurrkaði sér um augun. j „Jæja“, sagði Dougias. „Við ger
Þegar hún hafði jafnað sig sagði um ekkert nema með yðar sam-
hún: „Ég held að ég viti hver þykki. Ef til vill lognast þetta allt
það er. En ég þori ekki að segja út af af sjálfu sér.“
yður það. Ég þori það ekki.“ I Hún fylgdi honum til dyra.
Hann gekk á hana og lofaði að , „Herra Lockwood, veit John
segja það engum. I nokkuð um þetta?“ spurði hún
„Ég held að það sé kona, sem þegar þau voru komin fram í
er að reyna að ná manninum dyrnar.
mínum frá mér“, sagði hún. „Hún >>Nei> auðvitag ekki. Vig höf-
hatar mig. Hun veit að eg hef um verig mjög varkár.“
fórnað öllu til að koma John á
„Ó, þakka yður fyrir“, sagði
góðan skóla, og ég mundi ekki hún Qg auðséð‘ yar gð henni léMi
afbera það ef hann yrðr að hætta. mikið )Hann he ir þetta senni.
f~\ rí tn 11 wirtn »-> 1 1 f íllf 44 i
lega fyrr eða síðar, en ég vil ekki
segja honum það strax. Þetta hef-
Og hún vill mér allt illt.“
„Það væri hægt að höfða mál
gegn henni fyiir að skiifa hót- ur verið mér svo erfið byröi.“
unarbrefS sagði Douglas. | ;jHafið engar áhyggjur“, sagði
„Nei . Hun hnssti hofuðið. „Eg hann (jj0hn er ágætur drengur.
þori það ekki, vegna mannsins öllum þykir vænt um hann j skól
, , ^, , anum. Hann kemst áreiðanlega
Mundi hann ekki vilja að hun ^fram í lífinu “
ttí oS olrrifo Konrí V\rAf9l* i
Andlit hennar ljomaði af gleði
mins.
hætti að skrifa þessi bréf?
„Hann mundi ekki vilja koma
henni í klandur."
„En ef hann vissi um þetta?“
Hún fór aftur að gráta.
„Þetta er búið að vera svona
svo lengi. Hún er alltaf að reyna
að ná honum til sín. Honum þyk-
ir vænt um hana . . hún er Ijós-
við þessi orð hans.
„Mér er sama hvað fyrir kann
að koma, ef hann fær að halda
áfram á þessari braut“, sagði
hún.
íbúðin sem Judy hafði tekið
sér á leigu var tvær mílur frá
miðbænum, í einbýlishúsi sem
Hann hafði haft áhyggjur af því
að hún hefði ef til vill ekki feng-
ið skeytið frá honum, en þegar
hann kom, beið hún hans og hafði
tekið til nesti í körfu, sem þau
gætu tekið með sér út á strönd-
ina. Hún var í morgunkjól.
„Mér datt í hug að spyrja þig,
í hverju ég ætti að vera“, sagði
hún. „A ég að fara í þessar rauðu
síðbuxur .... eða þennan sam-
festing.“
„Síðbuxurnar mundu minna
mig of mikið á frú Pawley“, sagði !
hann. |
„Jæja, samfestingin þá. Við .
göngum ekki í gegn um bæinn, |
er það? Flugfélagið mundi segja !
mér upp, ef ég birtist í Harbour
Street í þessum búningi. Þú get-
ur skoðað íbúðina á meðan ég
fer í! Ekki svo að skilja að hún
sé mikil eða merkileg.“
Það var aðeins ein stofa búin
hversdagslegum húsgögnum, en
gluggarnir voru stórir og stofan
því loftgóð og inn af henni var
lítið eldhús með ísskáp og raf-
suðuplötum.
Breiðar svalir voru fyrir fram-
an stofuna og af þeim sá niður
í garðinn. Garðurinn var vel hirt-
ur, túnbletturinn sleginn og trén
klippt. A miðjum blettinum var
stórt tré með kræklóttum grein-
um og aragrúa af litlum bláum
blómum.
„Veiztu hvaða tré þetta er?“
sagði Judy.
„Ég hef oft séð þau hérna nið-
ur frá, en þau vaxa ekki uppi við
skólann."
„Þetta er uppáhalds tréð mitt.
Mér þótti vænt um það áður en
ég vissi hvað það hét. Ég fór að
hlæja, þegar ég heyrði það.“
„Og hvað heitir það?“
„Það heitir Lignum Vitæ —
lífstréð. Mér þætti gaman að vita,
hvort ég er ekki fædd undir
svona tré. Ef til vill er það þess
vegna sem ég kemst alltaf lífs af.“
„Það er ágætt tákn íyrir þig að
minnsta kosti“, sagði hann. Hún
var svo full af gázka og lífsfjöri
að honum fannst hann jafnvel
njóta góðs af því.
Kóngsdottirin fagra
3.
ari á hörund en ég. Hún er líka breytt hafði verið í litlar íbúðir.
yngri. En hún mundi aldrei geta
gert hann hamingjusaman. Hún
er bara flagð.“
„Það er undarleg aðferð að
skrifa hótunarbréf til þess að
reyna að ná ástum manns.“
„Honum er alveg sama um
John. Hann vill fá hvítt barn.
Hann varð svo reiður, þegar John
fæddist og hann sá hvað hann
var dökkur.“
„Veit hann að fólk hefur verið
að tala um holdsveikina?"
„Já. Og þá verður hann bara Kvöld nokkurt kom hann að skuggalegu húsi íyrir utan
reiðari við mig. Það er alveg rétt borg nokkurra, sem hann haíði nýlega yfirgefið. Það var hið
að 'aðh' minn og systir dóu úr Versta veður, rok og rigning, og af og til lýstist himin-
holdsveiki. En ég hef aldrei feng- inn u,pp a£ eldingum, sem lýstu upp umhverfið en á milli
íð hana. Eg sagði honum ekki frá yar nigamyrkur. — Jón var bæði soltinn og þreyttur, og
JS ve"nanþess“ að sumJTólki huSðist hann beiðast gistingar í húsinu, þótt skuggalegt
Snst ems og það sé einhveT væri. Það var ekki í annað hús að venda, því að þetta var
synd. Svo komst hann að því. Það hlð eina- sem sjaanlegt var i þessu dimmyiðri
lá við að hann yfirgæfi mig þá. I Þegar hann kom nær husinu, sa hann bregða fyrir sma
Hann hefur auðvitað sagt stelp- ljósglætu í einum glugga þess. Eftir nokkra leit fann hann
unni það sjálfur.“ j hurðina, og á henni lét hann höggin dynja, en enginn virtist
„Mig langar til að tala um þetta ætla að svara.
við manninn yðar, ef þér gefið | „Ef til vill heyrir enginn bankið vegna veðurofsans,“ hugs-
yðár samþykki til þess“, sagði aði Jón, og um leið tók hann í hurðarhúninn og ætlaði að
Douglas. opna hurðina, en í sama mund heyrði hann, að einhver var
„Nei, það megið þér hreint ekki ag koma.
gera.“
„Ég gæti komið honum í skiln-
ing um, hve þessi bréf geta komið
af stað miklu illu.“
Hún hristi höfuðið.
„Ég þekki hann. Hann mundi
bara snúast gegn mér. Og hann
mundi snúast ennþá meir gegn
John. Hann segir að þetta sé allt
okkur að kenna. Hún vonar ein-
mitt að hann skammist sín svo
í dyrunum birtist fjörgömul kona með ljóstýru í hendinni.
Hún leit með rannsakandi augnaráði á Jón, en spurði hann
síðan hvað honum væri á höndum. Jón spurði þá sem var,
hvort hann gæti fengið gistingu.
„Komdu inn fyrir,“ sagði konan í höstugum róm. Jón
fikraði sig fram hjá kellu, en hún skellti um leið hurðinni
í lás.
Kerlingin Ieiddi nú Jón inn ganginn, sem var alllangur,
og síðan inn í lítið herbergi. Sagði hún að þar gæti hann
legið um nóttina, en lengur fengi hann ekki að gista, því
mikið fyrir okkur aí hann fari að þetta væri ekki gistihús. — Um leið og hún lokaði hurð-]
]
eftir nýjustu
amerískum
sniðum eru á
leiðinni til
verzlana frá
verksmiðjunni, '
Sterkar, þægi- !
legar og fallegar,
Rennilásar
» ' l
a vosum. I
Fataverksmiðj an.
HEKLA
Akureyri I
Nykomið
frá Finnlandi
Birkikrossviður, húsgagnaplötur, Gipsanit-
þilplötur. Smíðabirki væntanlegt í þessum
mánuði.
Frá
Mjög ódýr og góður krossviður og spónn
PJIÞ,
or^eiróóon
Laugavegi 22 — Sími 6412
hressir
kœfir
yrerði
4