Morgunblaðið - 22.09.1954, Blaðsíða 7

Morgunblaðið - 22.09.1954, Blaðsíða 7
Miðvikudagur 22. sept. 1954 MORGUHBLABIÐ 7 i Sinfóníuhl jómsveitin og Sovét- FYRSTU tónleikar Sinfóníu- hl j óms vcitarinnar á þessu hausti voru í Þjóðleikhúsinu 14. þ.m. Stjórnandi var nú aftur dr. Victor Urbancic, en hann hafði eins og kunnugt er beðið um frí frá störfum við hljómsveitina um tíma. Hið geysimikla verk er hann vann hér á frumbýlisárum sveitarinnar hefir engum gleymst, sem fylgdist með þeim málum frá öndverðu, enda var honum fagnað núna eins og hin» um glataða syni í Ritningunni, og færð blóm eins og í gamla daga er hann var hér allt í öllu — í músikkinni. Sinfóníuhljómsveitin er nú sannarlega orðinn óhagganlegur liður í menningar- og skemmtana lífi bæjarins engu síður en Þjóð- leikhúsið, og gerist nú enginn lengur svo djarfur að kalla hana „lúxus“ þó-hún sé vitanlega lang- dýrasta skemmtun borgaranna. Þeim sem kynnu' að vilja beita sér fyrir því á ný að fá hana lagða niður mun í allri vinsemd verða bent á ýmislegt, sem fyrst mætti spara, áður en höggvið er á eina af líftaugum menningar- innar. Þeir menn munu ekki fá sjö dagana sæla, sem það óþrifa- verk hyggðust að vinna á þjóð sinni. Jafnskjótt og við berum gæfu til að fá Þjóðleikhúsi okkar þá andlegu forustu, sem skilur til hlýtar hvílík driffjöður og orkugjafi slík stofnun á að vera og gæti verið í menningarlífi þjóðarinnar, fær Sinfóníuhljóm- sveitin fyrst skilað sinu hlutverki til fulls. í svipinn bíður hún að nokkru leyti eftir verkefni við hennar hæfi. Þegar söngleikir haust og voru eru orðnir eins sjálfsagður hlutur og sinfóníu- tónleikarnir, verða ekki lengur taldar eftir þær krónur sem hún fær frá þeirri stofnun. Á þessum fyrstu tónleikum Sinfóníuhlj ómsveitarinnar gætti þess vitanlega mjög að hljóð- færaleikararnir fengu ekki nægi- legan tíma til samæfinga eftir sumarfríið, enda munu margir þeirra hafa stundað aðra vinnu síðan í vor. Yfirleitt var samleik- urinn ekki góður, enda í fyllsta máta ósanngjarnt að ætlast til þess eftir jafnfáar æfingar. Fyrsta verkið sem leikið var. for- leikurinn að „Seldu brúðurinni" eftir þjóðtónskáld Tékka, Fried- rich Smetana, var varla meira en hálfæft, enda fékk þetta meist- araverk í slavneskum arkitektúr heldur slæma útreið. f stað log- andi neistaflugs eldmóðs og skap ofsa varð úr verkinu meiningar- laus þvæla. Það nálgast sovét- fjandskap að bjóða „verndurum" Tékkanna upp á þvílíka meðferð á skjólstæðingi þeirra. Dansar Jóns Leifs misstu líka alla remmu og safa í hinum lé- lega flutningi. TVeir rússneskir sólistar, sem hér eru staddir á vegum félags- ins MÍR aðstoðuðu á þessum tón- leikum og gáfu þeim mikinn glæsibrag. Einleikararnir voru cellosnillingurinn Mstislav Ros- tropovitsj og píanóleikarinn Tamara Guséva. Ungfrúin lék annan pianókonsert Rachmanin- offs op. 18 og er það í annað sinn á tiltölulega stuttum tíma, sem rússneskir listamenn flytja hér þetta verk, og munu margir kalla það einu sinni um of, er tillit er tekið til þess, hve hinir rússnesku listamenn hafa lítið flutt hér af rússneskri nútímatónlist. Konsert inn er að vísu saminn af miklum dugnaði og kunnáttu og er víða skemmtilegur, og meðan tón- skáldsins sjálfs naut við til að fara með einleikshlutverkið, var það á sinn hátt ævintýralegur viðburður, því tónskáldið var afburða píanóleikari, en verkið er fremur snautt af rismikiili hugsun og djúpri andagift og tveir síðari kaflarnir næstum því þreytandi. Leikur ungfrúarinnar var með köflum stórglæsilegur iistamennirnir og hrífandi, en hvorttveggja var, að hljómsveitin var oft alltof sterk og flýgillinn hljómlaus og harður og því erfitt að átta sig til fulls á því hvað í hinni ungu listakonu kann að búa af há- leitri skynjun og tærri poesi. Henni var ákaft fagnað og hún virtist ná sterkum tökum á áheyr endunum, enda fer ekki milli mála að hún er afburða píanisti. Tónleikarnir enduðu á cello- konsert Dvoraks op. 104 í h moil. Er konsertinn eitt fegursta verk sinnar tegundar sem til er. Var mjög eðlilegt að marga fýsti að heyra listamann með siavneskt blóð í æðum túlka hér þet+a önd- vegisverk. En margir hafa orðið fyrir nokkrum vonbrigðum, því cellóleikarinn virtist ekki hafa tileinkað sér fullkomlega þann skilning á tékknesku „tempera- menti“, sem þetta verk lýsir svo fagurlega, eða náði ekki að beita honum í hinu erfiða samstarfi við hljómsveitina. Listamaðurinn kann að vera alinn upp í öðrum anda en þeim, sem Dvorak lét sér svo annt um að halda á lofti. og er það útaf fyrir sig síður en svo ámælisvert', aðeins ný sönnun þess, að mannssálin er marg- brotnari og þjóðareinkenni tor- skildari en svo að unnt sé fyrir ólíkar þjóðir að lifa fullkomlega lífi hver annarrar, hvað þá að setja hver annarri lög og reglur. í konsert þeim eftir Vivaldi, er cellóleikarinn spilaði hér fyrir nokkrum dögum, virtist hann alveg í essinu sínu. Var sá leikur hárfínn og þrunginn sannfærandi lífi og boðskap, sem gekk beint til hjartans. Það vill svo til, að á síðustu tónleikum Sinfóníuhljóm- sveitarinnar í vor, lék hér einnig sem sólisti ungur cellóleikari, Erling Blöndal Bengtson. Þó þessi cellóleikari sé að ýmsu leyti þroskaðri listamaður en hinn ungi Bengtson, er hann varla jafnoki hans að leikni á þetta erfiða hljóðfæri. Bengtson er ís- lenzkur í aðra ætt og ættu þeir MÍR-menn að fá því komið til leiðar að hann fengi að kynna sig þar eystra, svo sanna mætti hvort hér er um oflof að ræða. Það er ekki unnt að skrifa svo um þessa tónleika að geta ekki eins manns úr hljómsveitinni. Það er Egill Jónsson fyrsti klarinettisti. Nokkrir. einleikstón- ar hans á konsertinum voru ef til viil það eítirminnilegasta er þessir tónleikar skildu áheyrend- unum eftir og ætti honum sem fyrst að gefast kostur á að leika einleikshlutverk með sveitinni. Það er tvennt sem mjög vekur undrun manns í sambandi við þessa tónleika, hin gífurlega að- sókn fólks. sem annars sést ekki oft á Sinfóníutónleikum, og hitt hversvegna hinir rússnesku lista- menn nota ekki tækifærið til þess að kynna okkur eitthvað nýtt úr heimi sovétlistarinnar. Sinfóníuhljómsveitin hefir und- anfarin ár barist harðri baráttu til viðurkenningar á tilveru sinni, og oft legið nærri að gefist væri upp, en fjandmenn hennar hælzt um, því aðsókn hefir oft og tíð- um ekki verið mikil. Hversvegna hefir þetta ágæta fólk farið í felur á undanförnum árum, og það þegar allt útlit var fyrir að þessir landvarnarmenn íslenzkr- ar mepningar og frelsis yrðu of- urliði bornir af þeim. sem ekkert sjá fyrir óseðjandi kröfum munns og maga? Því skal hvort sem er ekki að óreyndu trúað, að sumt af þessu fólki komi í Þjóðleikhús íslands til þess að klappa fyrir rússneskum sendinefndum. Ætti þvi að véra óþarft að óttast um aðsókn að tónleikum Sinfóníu- hljómsveitarinnar í framtiðinni. Mikill fjöldi listamanna hefir komið hingað á undanförnum ár- um frá ýmsum löndum og álfum. Þó prógrömm listamanna um all- an heim séu í höfuðatriðum hin sömu, Bach, Beethoven, Brahms, mundi fólk jafnvel hætta að njóta listar þessara öndvegistónskálda, ef ekkert nýtt kæmi fram til þess að halda eldinum lifandi. í viss- um skilningi er það einungis framleiðsla hverrar kynslóðar, sem er hin „lifandi fæða“ hennar. Sá sem ekki lifir í samtíð sinni lifir ekki fremur í fortíðinni, hann er fyrir fullt og allt dauður. Það hefir um allar aldir verið eitt af dauðameinum hins þreytta borgara, að hann vill láta sér nægja „það sem hann þekkir“, en sá sem þannig hefir gefizt upp, á venjulega skammt ólifað með sinni þjóð. Ef samtíðin nær ekki lengur hjarta hans eða hann ótt- ast hana eða hatar er hann úr sögunni. Þó til séu nokkur tón- skáld, sem varla er lengur hægt að láta einni þjóð eftir að eigna sér, og eru orðin í víðtækustu merkingu alþjóðleg, eiga flestar þjóðir tónskáld, sem eru samt fyrst og fremst þjóðleg. Það sama gildir um túlkandi listamenn, því hver er sínum hnútum kunnug- astur. Þetta hafa fjölmargir lista- menn, sem hingað hafa komið, skilið fullkomlega. Því spyrja margir, er hingað kemur hópur frábærra rússneskra listamanna og landkynningarmanna, hvers- vegna við fáum ekki að sjá og heyra eitthvað nýtt úr þeirra list- auðuga landj og þjóðlífi. Það er ekki vegna þess að við efumst útaf fyrir sig um sannleiksgildi þeirra fullyrðinga sendimannanna, að listamenn í Sovét þekki engar mannlegar áhyggjur og að allt sé fyrir þá gert, sem hjarta þeirra finni uppá að óska sér, en okkur langar bara til að heyra og sjá og finna með eigin skilningarvitum áhrif þessa dásamlega atlætis á hinar holdi og blóði gæddu mannverur. Og svo í hreinskilni sagt, við erum sum okkar orðin dálítið langeygð eftir ýmsum þeim hlutum, sem okkur var á sínum tíma boðað að mundu sigla í kjölfar alræðis öreiganna. Eða erum við aftur orðin of sein, öreigarnir aftur orðnir of ríkir. Fyrir tveimur áratugum lásum við, sem þá vorum ung ög rómantísk eftirfarandi setningar- í Rauðum pennum: „Samtímis því aS vonleysi gagnsýrir bók- menntir auðvaldslandanna, semja Rússar máttugar land- náms- eða nýbyggingarsögur, ólgandi af krafti og bjartsýni." Af þvi að við þykjumst vita að sama kraftaverkið hafi einnig gerst í tónlistinni þar eystra, er. okkur forvitni 4 að kynnast þess- um verkum er víðfrægir sovét- listamenn koma hingað í heim- sókn. R. J. íbúð — húshjálp 2—3 herb. íbúð í risi til leigu gegn húshjálp hálfan daginn. Aðeins barnlaust fólk kemur til greina. Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir laugard., merkt: „Miðbær RÞ — 640“. ATVINNA Tvær stúlkur geta fengið kennslu í raf- og logsuðu, með áframhaldandi atvinnu fyrir augum. Hátt kaup. — Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir 27. þ. m., merkt „641“. BEZT AÐ AIGLÝSA 1 MORG LJN BLAÐIISV $ E N DI SVEfN N — i Eöskur sejndísveinn óskast. . íillisUZldL Hringbraut. Þakjórnið er komið Pantanir óskast sóttar strax Þakgluggar, 3 gerðir; þakkjölur, þaksaumur, pappasaumur, fyrirliggjandi ^JJeiai Waamíuon &Co. lCfi r v facjnuóson Hafnarstræti 19 — Sími 3184 Sendisveism Röskur og áreiðanlegur piltur óskast til sendiferða. Upplýsingar í skrifslofunni. \JélómiÁjan ^JJéÍinri h.j. Þýzkar Poplin kvenregnkápur í glæsilegu úrvali Verð kr.: 575,00 — 775,00 — 855.00 — 975,00 \Jerzinnin ÁJai (UacoL cjLU ^acobóen Austurstræti 9. Blúndur og MiEliverk fyrirliggjandi. iír. Þorvaldsson Co. Þingholtsstræti 11 — Sími 81400. Sendisveinn Röskan og ábyggilegan sendisvein vantar í utanríkis- ráðuneytið nú þegar eða frá 1. okt. n. k. — Nánari uppl. í utanríkisráðuneytinu. Búðardiskur V^ndaður búðardiskur með mörgum skúffum og tilheyrandi hillum, til sölu. — Tækifærisverð. Uþpl. í sípi a 3245.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.