Morgunblaðið - 26.01.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 26. jan. 1955
EFTIRLEIT
BFTIR ECON HOSTOVSKY
DUGLEG STÚLKA
óskast til afgreiðslu- og skrifstofustarfa frá 1. febrúar n.k.
Þarf að vera iðin, hafa góða rithönd og helzt vélritunar-
kunnáttu. Eiginhandarumsóknir, er greini aldur, mennt-
un og fyrri störf og meðmæli ef til eru, sendist afgreiðsiu
blaðsins fyrir 30. janúar merkt: „Dugleg —706“.
Framhaldssagcm. 4
„Lærði að tala tékknesku?"
hrópaði Johnson og var nú nærri
l>ví móðgaður. „Þér munið eiga
við, hvar ég lærði að tala ensku?
Hvað cr þetta, ég er frá Pardu-
hice, auðvitað þekkið þið Pardu-
bice, eða er ekki svo? Veselka
hótel, mjög skemmtilegt hótel. Þá
hét ég Jonas, Standa Jonas, og ég
fór úr landinu fyrir tuttugu og
þrem árum. Þá átti ég ekki nokk-
urn hlut — aðeins lýsnar á asn-
anum mínum, eins og þeir segja
í Bæheimi — og ég þurfti að
vinna mikið herrar mínir: Ame-
.jíka er skemmtilegt land, en þar
verður maður að vinna, meðan
maður getur staðið á fótunum.
Hú hef ég haft mitt eigið fyrir-
, tæki í tíu ár, lítið hótel með veit-
j.ingarstofu og bar. Auðvitað bar
ií Nebraska og alls staðar í
ýAmeríku, það er öðruvísi en hér,
yjþokkalegur, siðsamlegur staður,
rengar krár, þið skiljið."
Husner skemmti sér augsýni-
'|lega vel, en Eric var óþolinmóð-
djur. Hann sagði þurrlega. „Ég var
<|strax hræddur um, að þér hefðuð
dekki komið í rétta deild. Hér eru
r]aðeins afgreidd mál, sem við
'ikoma blöðum. Ef til vill viiduð
þér hitta einhvern frá efnahags-
! deildinni? En hver sendi yður
liingað til mín?“
„Herra Kral, Paul Kral. Við
kynntumst í Bandaríkjunum.
Ágætis maður“.
Eric hrökk við. Hann sagði
dauflega. „Hvenær hittuð þér
Kral í Prag?“
„í gær og fyrradag og reyndar
á hverjum degi. Hann veit um
vandamál mitt og langar til að
hjálpa mér. Hann er einhver sá
j bezti maður, sem ég þekki. Við
ifkynntumst í stríðinu af hreinni
"j tilviljun, þegar ég var að fara
írá Boston til New York j marz
1942, og —“
Eric greip fram í fyrir litla,
jmálgefna manninum með röddu,
sem var enn naprari en hið leið-
inlega andrúmsioft inni í her-
berginu. „Herra Johnson, við
hérna verðum að vinna mikið
jétt eins og þið í Ameríku. Eg á
mjög annrikt.“
Husner glotti. „Tíminn er pen-
mgar. Dollarar. Ég er viss um,
M að herra Johnson skilur það?“
Litli, nærsýni maðurinn leit
nndrandi yfir gleraugun og sagði
dálítið særður. „Það virðist, sem
j þið viljið, að ég flýti mér, en þér
Iskiljið, að mál mitt er frekar
m flókið."
„Hvað er þetta, sem þér vild-
ií uð segja?“ spurði Eric og sló
íingrunum á borðið með reglu-
S Jegu millibili.
„Það er um ferðatöskuna
i ‘ mína“.
„Hamingjan hjálpi mér, hvaða
íerðatösku?“
„Þessa, sem ég skildi eftir á
Jacob hótelinu í París í maí 1940
vegna þess, að mig langaði ekk-
ert til að hitta þjóðverjana, skilj-
ið þér mig? Hitler æddi svo hratt
yfir, að ég varð að flýja um há-
nótt og gat aðeins haft með mér
skjalatösku. Ég skildi jafnvel
fölsku tennurnar mínar eftir á
náttborðinu. Og nú er ég kominn
aftur til Evrópu meðal annars til
að leita að íerðatöskunni minni.
í henni voru hlutir, sem eru að-
• eins þýðingarmiklir fyrir mig,
eins konar minjagripir, ef þér
, skiljið, hvað ég á við? Þeir á
f Jacob hótelinu geymdu töskuna,
ineðan á striðinu stóð, þeir gátu
| ekki fundið ameríska heimilis-
jjfíangið mitt og ég gat ekki komizt
i samband víð þá, vegna þess að
I
ég hafði einhvern veginn ruglað
nöfnunum Philip og Jacob sam-
an. Ég ruglaði því saman við
hótel í Brussel, þér skiljið, þessi
tvö hótel eru álíka góð bæði. Ég
skal vera stuttorður og hlaupa
yfir, hvernig ég mundi eftir rétta
nafninu á hótelinu í París að
lokum. Jæja, ég skrifaði til París-
ar og fékk þegar svar frá þeim.
Ferðataskan var hjá þeim, og ef
mér var sama, mundu þeir senda
hana með manni, sem héti
Prochazka, tékkneskur embættis-
maður, sem var staddur þarna á
hótelinu og var um það bil að
fara til Washington. Og ég sendi
þeim símskeyti: Allt í lagi, látið
þennan Prochazka fara með ferða
töskuna, ég skal greiða öll út-
gjöld og honum þóknun, þar sem
við erum landar. En Prochazka
kom aldrei. Yfirvöldin í Prag
virtust hafa komizt að einhverju
leynimakki, sem hann á að hafa
átt við Þjóðverja í stríðinu, og
þeir kölluðu hann heim. Jæja, ég
ákvað að fara til Evrópu,
skemmta mér og hvíla mig og
reyna svo auðvitað að hafa eitt-
hvert gagn af ferðalaginu um
leið og leita að ferðatöskunni
minni. í París var mér sagt, að
þegar Proschazka hefði farið úr
Jacob hótelinu, — en annars heit-
ir það núna Angleterre, ég veit
svo sem ekki, hvers vegna þeir
eru að skipta um nafn, — að þá
hafi hann tekið ferðatöskuna
mína með sínum farangri. Þetta
er nú öll sagan. Og nú er ég
hingað kominn til þess að spyrja
yður, hvar þessi maður Jiri
Prochazka sé með ferðatöskuna
mína.“
Það varð þögn, og það var slík
þögn, að aðeins hlátur getur
hreinsað andrúmsloftið, en hvern
ig, sem á því stóð var engum hlát
ur í hug.
I Það var varla hægt að heyra,
hvað Husner sagði. „Hvað var
það, sem var svo dýrmætt í þess-
ari tösku?“
l Herra Johnson deplaði aug-
unum og leit píreygður á Husner.
Hann virtist furða sig á því, hvers
vegna rödd þessa spjátrungs, sem
áður hafði verið svo hljómmikil,
skyldi nú vera svona mjúk.
„Ég ætlaði ekki að fara út í
smáatriði, en þegar allt kemur j
til alls, erum við þó allir karl- |
menn hérna. Ég var þá dálítið
yngri, og þið getið haft mig fyrir
þvi, að ég forðast ekki kvenfólk-
ið í París. En ég var trúlofaður
stúlku í Nebraska og skömmu eft- '
ir heimkomuna kvæntist ég
henni. Hún er mjög góð kona, en
sérstaklega trúuð og heldur er
hún afbryðissöm, jafnvel um for-
tíð mína, en hún hefur ekkert illt
í huga. Svo að þið skiljið, herrar
mínir, að það er ekkert skemmti-
legt að vita af ferðatösku með
nafnspjaldinu mínu og alls konar
dóti, svo sem bréfum og alls
konar minjagripum, sem varla
er hægt að segja, að ég hafi erft
eftir hana ömmu mína. Ykkur að
segja var ég vanur að geyma
sokkabönd og brjóstahaldara og
þess háttar, þá var ég viðkvæm-
ur í lund, eins og þið getið skilið,
herrar mínir. Og það er þess
vegna, sem ég bið yður að koma
mér á sporið, eins og þeir segja
í Nebraska. Hvar er þessi
Prochazka?“ |
„Herra Johnson", rödd Husner
var einkennilega áköf. „Hafið þér
aldrei sjálfur komizt í samband
við Prochazka sjálfan?"
„Aldrei, það gæti ég svarið."
„Sjáið nú til, herra Johnson“,
hélt Husner áfram sinni blíðu
rödd, sem hann hafði áður talað
við Eric, „ég ráðlegg yður að
gleyma ferðatöskunni yðar og
umfram allt gleyma Jiri Proch-
azka. Farið í lest eða flugvél eins
fljótt og þér getið til Nebraska
og til góðu írsku konunnar yðar.“
Litli maðurinn spratt undrandi
úr sæti sínu. „Hvað segið þér,
þegar ég hef eytt öllum þessum
peningum og komið hingað sér-
staklega* frá París? Það er ekki
svo að skilja, að ég hafi neitt á
móti þessum Prochazka. Hann er
ábyggilega ágætismaður, fyrst
Jóhann handfasti
INSK SAGA
93
fengum hverjum vopnfærum manni vopn í hönd. Allan
næsta mánudag, þriðjudag, miðvikudag og fimmtudag létu
Serkir hinar öflugu vígvélar sínar og múrbrjóta hamast á
hliðum og virkisveggjum borgarinnar. Við veittum þeim
öflugt viðnám og börðumst eins djarflega og þeir einir geta
barizt, sem vænta sér engra griða, ef þeir bíða lægra hlut.
Þannig vörðumst við Serkjum þangað til á föstudag, þá
tókst þeim loks að brjóta hurðirnar úr einu borgarhliðinu
og skarð í kampinn út frá því, og þeir ruddust inn um
skarðið inn í hina varnarlausu borg. Þessir grimmu villu-
trúarmenn æddu svo um götur borgarinnar og eirðu engu,
heldur drápu alla, sem þeir náðu til, konur jafnt sem karla,
börn, gamalmenni og lasburða fólk án minnstu vægðar. Þeir
brutust inn í húsin og rændu þar öllu og rupluðu. Vinámur
báru þeir út á götu og brutu þær þar upp svo að göturnar
flutu í víni jafnt og blóði. Alberik frá Reims hafði yfirstjórn
yfir setuliðinu. Hann reyndi að flýja á skipi, en við náðum
honum og drógum hann með valdi inn í kastalturninn. Þar
iðraðist hann ragmennsku sinnar. Hann safnaði í kringum
sig þeim af mönnum sínum, sem eftir lifðu og hrópaði: „Úr
því að við getum ekkert annað gert, hljótum við að deyja hér
í þjónustu Guðs.“ Þessi orð eru sönn lýsing á ástandinu, eins
og það var þá. Serkir höfðu algerlega umkringt kastalann.
Örvum þeirra rigndi yfir okkur eins og skæðadrífu. Högg
þeirra dundu á virkishurðunum. Ekki var annað að sjá en
að við mundum allir liggja dauðir eftir nokkrar klukku-
Öllum vandlátum te-neytendum
bendum v/ð á að
MELROSES
: Fæst í næstu búð
O. Johnson & Kaaber h.f.
SNITTVÉLAR
6.Þ0RSTÍ INSSSH e JtlNSQN
GRJOTAGÖTU 7 — SÍMAR 3573 — 5296.
ÞÝZKAR
ELIMLAR
„Siemens"
og einnig
GRAETZ
eru nú aftur fáan-
legar. Afborgunar-
skilmálar ef óskað er
VELA- og RAFTÆKJAVERZLUNIN h.f.
Bankastræti — Sími 2852