Morgunblaðið - 27.08.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐ1B
Laugardagur 27. ágúst 1955
Framhaldssagan 12
En þetta fór allt saman betur
en á horfðist. Jessica varð mjög
ánægð með að losna við Gerald
í heilan dag og hún lét gott heita,
þegar Davíð sagði, að einn sjúkl-
ingurinn sinn í Sandmouth hefði
lofast til að vera barnfóstra á
meðan hann færi í sjúkravitjan-
irnar.
Ferðin var því farin, enda þótt
hún hefði mikla fyrirhöfn í för
með sér, en Davíð lét slíkt ekk-
ert á sig fá. Hann taldi ekki eftir
sér, að bíða við fremri enda
brautarstöðvarinnar, bæði í Cald
erbury og Marsland Junction, til
þess að járnbrautarlestin skyldi
ekki fara þar hjá, án þess að
þeir kæmust með, en Gerald
óttaðist slíkt, öllu öðru fremur,
eins og slík mistök væru hinir
eðlilegustu hlutir í heiminum og
Davíð vissi, að þau voru það í
heimi Geralds.
Og líka henti það oft á leið-
inni, að drengurinn varð þreytt-
ur og óeirinn, svo að farþegarnir,
sem með þeim voru í klefanum,
höfðu af honum hin mestu leið-
indi og ónæði.
Mörg fleiri óþægindi hafði
Davíð af þessu ferðalagi, en hann
kærði sig alveg kollóttan.
Engu að síður komust þeir
loks til Sandmouth, án þess að
lenda í nokkur stórkostleg
vandræði og héldu tafarlaust til
matsöluhússins.
í fyrstu var Davíð ofurlítið
kvíðinn vegna þess, að Gerald
átti það oft til, að fá óvænta ó-
beit á ókunnugu fólki, en fyrsti
fundur þeirra Geralds og Leni
virtist ætla að spá hinu bezta
framhaldi og hann skildi við þau
með hinar beztu vonir, sem þó
nálgaðist ekkert það, að geta tal-
jist sannfæring.
Síðar um daginn, þegar hann
kom úr sjúkravitjununum sátu
þau tvö og hámuðu í sig rjómaís.
Hefði Jessica séð þetta, myndi
hún hafa sagt með reiðiþrung-
inni röddu: „Menn eiga ekki að
borða rjómaís nema maður viti
með vissu, hvaðan hann er“, en
Davið, sem hvorki vissi né hirti
nokkuð um það, hvaðan ísinn
var, brosti aðeins, því að dreng-
urinn hans leit á þessari stundu
út, nákvæmlega eins og aðrir
drengir.
Einmitt það hafði fram til
þessa verið hans fegursti og kær-
asti draumur og í dag hafði hann
3oks rætzt.
„Hvernig gekk yður að ráða
við hann?“ spurði hann síðar.
„Ágætlega".
„Var hann í raun og veru góð-
ur og þægur?“
„Já“.
„Hann getur ekki sjálfur gert
að því, þó hann sé ekki alltaí
góður og þægur. Varð hann alls
ekkert hræddur — ekki við
neitt?“
„Honum leist dálítið ílla á
^tóru öldurnar, þegar við geng-
um niður að ströndinni, en ég
kom honum til að hlæja“.
„Gátuð þér það?“
„Já, ég sagði við hann setning-
ar á þýzku, t.d. þessa: Hurtig mit
Donnergepolter entrollte der
tuckische Marmor. — Þá fór
hann að hlæja og fékk mig til að
segja þetta, hvað eftir annað“.
Davíð brosti ákafur: „Svona
fer ég nefnilega líka að, alltaf.
Ég segi allt það, sem ég held að
hann muni hlæja að, þegar hann
fær þessi hræðsluköst sín. Ég
held að það sé eina ráðið, til þess
að vinna bug á þeim, þangað til
hann getur unnið bug á þeim
sjálfur“.
„Er það satt, að hann hafi orðið
undir bifreið, þegar hann var
pínulítill?"
„Hamingjan góða, Nei, ég held
nú síður. Sagði hann það? Hann
er alltaf að segja sögur. Þér ætt-
uð bara að heyra sumar þeirra,
en þér megið ekki trúa öllu, sem
hann segir. Hann ímyndar sér
hlutina og allt þetta, sem ímynd-
un hans elur af sér, er honum
meiri veruleiki, en það, sem raun-
verulega hefur skeð. Af þessu
stafa svo hræðsluköstin, sem
hann fær. í raun og veru er hann
alls ekki ósannsögull drengur“.
„Nei, ég veit það“.
„Ef þér vitið það, þá eruð þér
ein af þeim sárafáu sem það
gera. Og ég held helzt, að hann
finni það einhvern vegin á sér.
Þess vegna kom ykkur svo vel
saman“.
Hann hafði talað ensku, en hún
þýzku, mest allan tímann og þau
gátu ekki verið algerlega viss
um það, hvort þau höfðu skilið
hvort annað til fullnustu, en
Davíð kærði sig alveg kollóttan
um það.
Honum hafði aldrei virzt það
mögulegt, að koma öllum sínum
hugrenningum í orð og vissu-
lega hafði hann stundum fundið,
að orð höfðu aðeins yfirborðs ná-
kvæmni, sem var bæði blekking
og hætta. Það var þess vegna,
sem hann sneiddi hjá vísindalegu
hrognamáli og kaus heldur að
skrifa „ofkæling" á læknisvott-
orðið, vegna þess, að hann vissi
fullvel, að ofkæling gat þýtt,
hvað sem vera skyldi og, að of-
kæling svipaði að þessu leyti
nokkuð til lífsins sjálfs.
Næsta föstudag tók hann Ger-
ald aftur með sér til Sandmouth
og hin endurtekna tilraun varð
næstum að segja of árangursrík,
því að drengurinn skemmti sér
svo vel, að þegar tími var kom-
inn til að halda af stað til Cald-
erbury aftur, fór hann að há-
gráta og ætlaði aldrei að láta
huggast.
Það var greinilega eins mikil
hætta og hvað annað og Davíð,
sem lofaði því, að hann skyldi fá
að finna Leni aftur, játaði með
sjálfum sér, að bezt hefði verið,
að það hefði aldrei skeð.
Það gat orðið hættulegt, ef
Gerald ætti sér í brjósti vináttu,
sem ekki gæti fengið að vara og
hvernig var hægt að búast við
því, að hún fengi að vara, eða
gæti haldið áfram að vera, þar
sem stúlkunni myndi innan
skamms batna og bjóðast eitt-
hvert starft að nýju?
Að minnsta kosti bjóst hann
við því og hún bjóst við því líka,
því að peningar hennar voru
senn að þrotum komnir og jafn-
vel þótt hún gæti ekki fyrst um
sinn dansað, þá kynni henni að
bjóðast eitthvert starf um stund-
arsakir, til þess að sjá sér far-
borða á meðan.
Þau höfðu rætt sín á milli um
þennan möguleika og hann hafði
verið vongóður með það, að hún
myndi fá verzlunarstarf, þar sem
krafizt var kunnáttu í þýzku.
Þau gengu til járnbrautar-
stöðvarinnar og beittu allra
bragða, til að sefa Gerald. — Á
brautarpallinum missti hann alla
stjórn á sér, hélt dauðahaldi í
hönd Lenis og þverneitaði að
fara nokkuð.
Þegár loks stríðinu við dreng-
inn var lokið, hallaði Davíð sér,
örþreyttur og mæddur, út um
gluggann:
„Verið þér nú sælar og ég vona,
að þér fáið þetta starf“.
En eitthvað í augnatilliti stúlk-
unnar kom honum til að bæta
við, um leið og eimlestarstjórinn
gaf brottfararmerkið: „Eftir á
að hyggja, ef svo ólíklega færi,
að þér fengjuð ekki starfið...."
Nú rann lestin af stað og Davíð
varð að kalla eins hátt og hann
gat: „Skrifið mér þá og látið mig
vite ‘.
En hún þurfti ekki að skrifa
honum og láta hann vita. Jessica
skrifaði.
í raun og veru fékkst hún við
þetta mál, eins og hún fékkst við
öll mál — snilldarlega, því að
hún var slæg kona og hyggin,
sem hafði jafnan næmt auga fyr-
ir höfuðatriðunum.
Þegar hún sá, hversu Gerald
Orðsending til skipaeigenda
Við getum nú útvegað frá A/S BURMEISTER & WAIN’s
Maskin- og Skibsbyggeri í Kaupmannahöfn þrjár
5-strokka fjórgengis 465 BHÖ Diesel-vélar af gerð-
inni 525-MTBF-40, með aðeins eins mánaðar af-
greiðslutíma, ef samið er strax.
Vélarnar eru allar með forþjöppun.
H.
& CO. H.F.
HAFNARHVOLL — REYKJAVIK
SÍMI: 1228.
Þakpappi
4 tegundir.
Múrhúðunarxiet
Gólfgúmmá
margar tegundir.
A Einarsson & Funk
Sími: 3982.
Alþingismaður óskar eftir íbúð
frá 1. október.
œ tLórá&vmeyti&
Sími: 6740.
[
:
3

I Bifreiða kaup
■
Oska eftir að kaupa fólksbifreið (6 manna). — Eldri
■ model en 1951 eða stöðvarbíll kemur ekki til greina. —
) Upplýsingar í síma 7730 frá kl. 13—15 í dag.
ELI RHEM
2.
Hann hljóp nú sem fætur toguðu í burtu frá gilinu og
eftir járnbrautarteinunum í áttina til járnbrautarinnar. Og
hann hljóp og hljóp þar til er hann kom auga á járnbraut-
ina, sem kom þjótandi á fullri ferð á móti honum.
En hvað gerði nú Eli Rhem?
Ekki dugði að kalla, því að enginn í járnbrautarlestinni
gat heyrt hrópin í honum fyrir hinum mikla hávaða frá
vélinni. En Eli Rhem hafði ekki langan tíma til að hugsa.
Hann gekk út á miðja járnbrautarteinana þar sem allir
járnbrautarvagnarnir myndu aka yfir hann ef járnbrautin
yrði ekki stöðvuð í tæka tíð.
Þarna stóð hann og veifaði höndunum í ákafa og hrópaði
jafnframt af fullum hálsi til þess að lestarstjórinn tæki eftir
honum áður en um seinan væri.
Lestarstjórinn kom líka auga á hann von bráðar. Hann
hélt að drengurinn 'væri genginn af vitinu og kallaði og veif-
aði til hans um að fara af sporinu. En Eli hreyfði sig ekki
um fet. Hann vissi nefnilega, að það myndu margir missa
Iífið ef hann gæti ekki fengið lestarstjórann til þess að
stöðva járnbrautina.
Og að því kom, að hann varð að stöðva járnbrautina, því
að annars hefði hann ekið yfir drenginn. Lestarstjórinn
hljóp út úr lestinni yfir sig reiður og ætlaði að gefa Eli
duglega ráðningu fyrir að stöðva járnbrautina.
En um leið þusti fólk þarna að, sem hafði staðið við
brúna, og sá hvernig farið hefði fyrir járnbrautinni, ef hún
hefði haldið áfram. Hún hefði sem sé steypzt niður í djúpið.
AUÐNUST JARNAN
Á ÖLLUM VEGUM
Afgreiðslustúlka
rösk og áreiðanleg, óskast í fataverzlun í Miðbænum.
Upplýsingar um menntun, fyrri störf og aldur, sendist
afgr Mbl. fyrir þriðjudagskvöld, auðkennt: „September
— 657“.

Innheimtustarf
>
• 15—17 ára piltur óskast nú þegar til innheimtustarfa
| hjá stóru fyrirtæki. Þarf að geta ekið reiðhjóli með
| hjálparvél. —- Tilboð merkt: „Piltur 15 — 656“, sendist
•
I til afgr. blaðsins fyrir 31. þ. m.
Bezt að auglýsa í Morgunblaðinu