Morgunblaðið - 22.09.1955, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 22.09.1955, Blaðsíða 14
14 MORGVISBLAÐIÐ Fimmtudagur 22. sept. ’55 1 Læknirinn og ásfin hans EFTIR JAMES HILTON i Framhaldsssagan 34 að mínar aðferðir hafi verið betri og heppilegri. Þetta vildi ég að þér segðuð Simpson. Skilið því einnig til hans frá mér, að hann skuli ekki auka áhyggjur drengsins með því að tala um okkur, heldur sé bezt að láta hann alast upp í sem mestri fáfræði um þau efni. — Einhverntíma fær hann eflaust að heyra sannleikann um mig — um allt það sem morgundagurinn mun bera í skauti sínu, mér til handa....“. „Ég held, Newcome, að þetta sé mjög skynsamlega ályktað hjá yður og þér megið treysta því, að ég muni gera allt sem mér er mögulegt fyrir drenginn. Ef ég hinsvegar hefði haft leyfi til að gera það sem ég vildi sjálfur, þá hefði ég ságt honum hrein ósannindi, sagt honum, að þér hefðuð farið í stríðið og fært þar hina göfugustu fórn. Þá hefði ég gefið litla snáðanum eitthvað, sem hann gat verið hreykinn af“. Nú kom fangelsisstjórinn, Sir George Millman inn í herbergið og brosti kvíðafullur. Presturinn kinkaði kolli til hans: „Jæja, hérna sitjum við þá Millmann og ræðum um stríðið og allt milli himins og jarðar — ég var ein- mitt að fá svo ágæta hugmynd.. “ Millman tyllti sér órólegur á borðbrúnina. Hann kveið alltaf fyrir síðustu samræðunum við dauðadæmda fanga, því hann vissi af eigin reynslu, hve'rsu ó- skemmtilegar og átakanlegar þær gátu stundum orðið. „Farið ekki alveg strax“, hvísl- aði hann að prestinum. Hinn síðarnefndi snéri sér að Davíð. „Jæja, haldið þér ekki, að það sé einmitt þetta, sem við eigum að segja drengnum?" Davíð hreyfði höndina lítillega í mótmælaskyni: „Æ, nei .. segið honum það ekki — segið honum aldrei neitt þvílíkt. — Lofið mér því.“ „En hvers vegna ekki? Er það nokkuð annað en það, sem hefði getað skeð?“ „Oh, nei, nei“. „En hversvegna ekki, maður?“ „Vegna þess, að ég gæti ekki hugsað til þess að drepa nokkurn mann“, svaraði Davíð stillilega. „En ég er að tala um stríðið". „Ég veit það. Það er einmitt það, sem ég á við. Stríð er mann- dráp.“ Skyndilega hækkaði litli lækn- irinn róminn: „Hvernig ætti ég, sem hefi barist svo mörg ár í þágu lífsins, að fá mig til að berj- ast gegn því? Hvernig getið þið ætlast til þess af mér, að ég fari að ónýta allt það sem ég hefi gert á liðinni æfi?. Hvernig getið þið lifað og sof- ið á meðan þetta allt er að ger- ast? Stjórnari — klerkur — við höfum byggt allt okkar traust á ykkur. — Hversvegna hafíð þið látið málin komast í upplausn og öngþveiti, eins og þau eru i dag? Hversvegna getið þið ekki bjargað okkur úr þessari vit- fyrrtu eymd og banvænu þján- ingum? Mennirnir óska þess eins að lifa í friði og vinna störf sín. Við biðjum ekki um kraftaverk. En í guðs nafni, hafíð þér ekkert lært á tvö þúsund árum? Við óttumst ekki dauðann, en við munum sannarlega fara að óttast lífið, ef þér ekki komið málum betur fyr- ir í náinni framtíð." Davíð hneig niður í stólinp og greip höndum um höfuð sér. Hann var örmagna, Þegar hann leit upp aftur, sá hann að gestirnir voru farnir, en kunnuglegt andlit horfði til hans yfir borðið. „Góðan daginn, George“, sagði hann brosandi. „Gott kvöld, Sir“ „Þér eruð hás, eða mishevrist mér svona hrapalega?“ „Nei, yður misheyrist ekki. — Mér líður bölvanlega í hálsinum, ég hef fengið svo slæmt kvef“. „Jæja .. það gerir víst ekkert til, úr því sem komið er, þótt ég smitaðist af yður — eða haldið þér það, George?“ „Ha, ha .... það gleður mig, að þér skulið geta gert að gamni yðar. Þegar ég kom fyrst inn og sá yður sitja með andlitið í greip unum, þá hélt ég að þér hefðuð alveg fallið saman. Þeir gera það flestir, þegar komið er svona ná- lægt því. En eins og ég hefi oft sagt félögum mínum, þá er ég viss um, að litli læknirinn verð- ur rólegur og óhræddur til hins síðasta“. „Er ég almennt kallaður litli læknirinn?" „J, Sir. — Má ég' annars ekki bjóða yður bolla af tei?“ „Þakka yður fyrir, George og — segið mér eitt — viðvíkjandi morgundeginum .... Er þessu ekki fljótt lokið?“ „Jú, blessaður verið þér . . það er alveg ástæðulaust að kvíða nokkuð fyrir því. Öllu verður lok ið svona einni mínútu eftir að þér gangið út héðan “ Sir Millman og presturinn gengu þvert yfir malarborinn fangelsisgarðinn og ræddust við í hálfum hljóðum. I „Ég varð alveg forviða* þegar hann tók að hella úr skálum reiði sinnar yfir okkur, hvað hefur eiginlega æst hann svona í okk- ar garð?“ I „Það get ég ómögulega gert mér í hugarlund, Millman". * „Jæja, það gildir líka einu máli. En feginn verð ég, þegar þessu er lokið. — Ég hata öll þessi vand- ræðamál, sem eru eins og Calder bury-hneykslið eða eitthvað áþekk því.“ Um morguninn var sudda rign- ing og Davíð vaknaði fyrir dögun, eftir rólega nótt og væra hvíld. Hann stóð við rimlagluggann og sá hvernig hin föla dagsbrún smá hækkaði á himninum og hrakti næturmyrkrið á flótta. Brátt gat hann líka greint hina gráu granitmúra fangelsisgarðs- ins og dómkirkjuturnana tvo, í gegnum þoku og regnmóðu hins gráa morguns. Yfir þökin barst hinn stöðugi kliður, en fyrsta raunverulega hljóðið heyrðist klukkan sjö, þeg ar morgunlestin kom með dag- blöðin frá Marsland. Davíð heyrði dyninn og másið í henni, þegar hún brunaði inn á stöðina. Að vísu var það aðeins sem hvísl úr fjarlægð, en það var engu að síður rödd Calderburys, sem hljómaði hvern morgun og Davíð fagnaði eins og væri það rödd ást ríkis vinar. Við getum dvalið í borg árum saman, þar sem allar hennar að- skiljanlegu raddir og margbreyti legi kliður berst af svo mikilli tilviljun og með svo lítilli fyrir höfn að eyrum okkar, að við veit um því naumast athygli, könn- umst varla við það, fyrr en við erum loks á förum úr borginni. En þá geta ýmsir smávægileg- ir hlutir vakið hjá okkur endur- minningar og söknuð: skrölt í vagni á steinlögðu stræti, görnul raddbrostin klukka í kirkjuturni, hróp blaðsöludrengs o. m. fl. Og við ge.tum ekki svarað með neinu nema ást okkar. Nú var Davíð að fara frá Cald- erbury. Hann vissi það fullvel sjálfur og hjarta hans var fúllt af ást til litla þorpsins og íbúa j þess. Hann minntist dagsins, er hann leit það í fyrsta skipti og í hug- anum sá hann Jessicu, þar sem hún stóð við lestargluggann og benti út: „Þarna Davíð — þarna er Calderburry .... Sérðu ekki dómkirkjuna? .. Nei, ekki þarna. Mikill kjáni geturðu verið — þetta er rafstöðin .. Dómkirkjan er þarna....“ TOFRAPOKIIMIM 6. Þeir höfðu varla sagt amen, þegar hávaxinn unglingur kemur hlaupandi til þeirra frá skóginum, snýr sér að hvíta manninum og segir: „Trúboði minn, ertu kominn hér!“ Á öðrum fæti sést ör. Það er Abam. Já, víst er það hann. Abam snýr sér að skóginum og kallar: „Pabbi, og allir hinir, komið þið, verið ekki hrædd, það er trúboðinn minn, sem er kominn! Það eru engir hermenn!“ Og nú koma menn og konur og börn allsstaðar frá. Mennirnir eru með byssur og kastspjót, sem þeir kærðu sig nú ekkert um að nota. Þorpið fylltist af fólki, blys voru tendruð og eldar kveiktir og fjöldinn allur af hálfnöktum og villtum Fang- negrum umkringdu trúboðann og félaga hans. Allir vildu sjá þá og tala við þá.. Því nú vantreystu þeir þeim ekki lengur. „Og við, sem ætluðum að skjóta ykkur“, sagði einn þeirra. Ennþá einu sinni segja Abam og faðir hans frá því, hvern- ig trúboðinn hafði fyrir nokkrum árum tekið á móti þeim cg hjálpað þeim og hjúkrað. Konurnar fóru að laga mat. Þær fylltu potta af banönum og skáru niður þurrkað kjöt, og meðan verið var að elda matinn, talaði trúboðinn til þeirra um kærleika Guðs. Næstir honum sátu Abam og Nze, og meðan hann er að tala, tekur hann eftir því, að þeir hafa ekki lengur ormskinns-töfrapokana um hálsinn. Síðan töluðu þeir saman langt fram á nótt. „Segðu mér“, sagði trúboðinn, „hvers vegna flýðir þú frá stöðinni, án þess að Játa mig vita?“ „Fyrirgefðu mér, trúboðí, ég skildi, að þú gætir læknað Klefi 2455 í ÐiliöLÖ Endurminningar afbrotamanns Caryl Chessma.m var að eins 15 ára gamall þegar hann byrjaSi glæpaferil sinn.Hann ólst upp á mjög hamingjusnauðu heimili. Móðir hans lenti í bílslysi, þegar hann var 10 ára, og varð upp frá því ósjálf- bjarga aumingi. Faðir hans reyndi hvað eftir annað að fremja sjálfs- morð, og Caryl var 15 ára, þegar hann komst að því að fjölskyldan lifði á fá- tækrastyrk. Hann kenndi þjóðfélaginu um þetta og ákvað að hefna sín á því. Hann lenti í félagsskap með öðrum unglingum, er líkt var ástatt um og inn- an skamms var hann dæmdur á uppeldisstofn- un í fyrsta sinn. Þegar hann losnaði þaðan, hélt hann áfram á afbrota- brautinni, unz hann vorið 1948 var dæmdur til dauða, sakaður um 18 glæpi.. .Meðan hann beið eftir dauðanum — í klefa 2455 — skrifaði hann bók sína: „Klefi 2455 í dauða- !deild“, endurminningar af brotamanns.Bókin hefir vakið gífurlega athyli og hefir selst í risastórum upplögum bæði í Ameríku og Evrópu.Hefir ver- ið tekin kvikmynd eftir bók- inni og verður hún að öllum líkindum sýnd hér áður en langt um líður. Aftöku Chessmanns hefir ver- ið frestað hvað eftir annað og síðast var henni frestað þar til seint í haust. Verður Chessmann þá tekinn I af lífi — eða verður aftöku hans enn frcstað? Þetta er sú J spurning, sem milljónir manna | um heim allan biða eftir að ■ verði svarað. KLEFI 2455 í DAUÐADEILD J kemur út í 3 bindum og kem- [ ur næsta bindi bráðlega. Sögusafnið Pósthólf 552 — Reykjavík. Lögtaksúrskurður Samkvæmt kröfu bæjarstjórans á Akranesi, úrskurð- ast hér með lögtak á öllum ógreiddum gjaldföllnum útsvörum og fasteignagjöldum þessa árs til bæjarsjóðs Akraneskaupstaðar, ásamt áföllnum og áfallandi drátt- arvöxtum og kostnaði, að liðnum átta dögum frá degin- um í dag að telja, hafi gjöldin þá eigi verið greidd. Bæjarfógetinn í Akraneskaupstað 20. sept. 1955. Þórhallur Sæmundsson. ■ •■•■■■*■■•■■■■■«a■■b■■■ jg

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.