Morgunblaðið - 29.09.1955, Blaðsíða 14

44 MORGUNBLAÐIB

Ekk i - :/ með vopnum EFTIR SIMENON j vegib
Fimmtudagur 29. sept. 19531
Framhaldssagan 2 Hann reis úr sætinu, eins og
Karlmennirnir voru aðeins
þrir, Maigret, meðhjálparinn og
hringjarinn.
. .glæpur mun verða drýgð-
ur....“
Lögreglan í Moulins hafði hald-
ið, að þetta væri bara klaufalegt
spaug og lét þar við sitja. en í
Paris höfðu menn hinsvegar orð-
ið meira en lítið hissa, þegar um-
sjónarmaðurinn bjóst sem skjct-
ast og hélt til Saint-Fiacre.
Einhver umgangur heyrðist
inni í skrúðhúsinu, hægra megin
við altarið og af gamalli reynslu
gat Maigret alveg vitað, hvað
þar var að gerast, frá einu and-
artakinu til annars — kór-dreng-
urinn að koma inn, presturinn
að setja á sig hökulinn, án þess
að mæla orð. Síðan myndi hann
ganga með hægum skrefum og
spenntum greipum fram í mið-
skip kirkjunnar og kór-drengur-
inn, hnjótandi öðru hvoru í skó-
síðu rykkilíninu, á eftir honum.
Drengurinn var rauðhærður.
Hann hringdi litlu klukkunni og
hin almenna bænagerð hófst.
„....meðan fyrsta guðsþjón-
ustan á Allra-sálna-messu stend-
ur yfir.... “
Maigret virti fyrir sér hinar ó-
Ijósu verur, sem á bekkjunum
sátu. Fimm gamlar konur, þrjár
þeirra í sínum eigin bænastól-
um. Gildvaxin bóndakona. Nokkr
ar ungar sveitastúlkur og barn.
Úti heyrðist skrölt í vagni og
lágt marr í hurð, sem var lokið
hljóðlega upp. Síðan heyrðu
kirkjugestirnir létt fótatak og
kona í sorgarbúningi gekk inn
kirkjugólfið.
Inni í kórnum var röð af stól-
um úr hörðum og gömlum viði
með skínandi gljáa. Voru þessi
sæti sérstaklega ætluð þeim
kirkjugestum, sem kæmu frá
greifasetrinu. — Hinn síðbúni
kirkjugestur settist hljótt og kyrr
látlega í einn þessara stóla og
virtist ekki taka neitt, eftir hinu
rannsakandi og stöðuga tilliti
bændakvennanna.
„Requiem aeternam dona eis,
Domine. ..."
Enn mundi Maigret öll messu-
svörin. Hann gat ekki stillt sig
um að brosa örlítið, þegar hann
minntist þess, að í gamla daga
hafði hann alltaf tekið sálumess-
urnar fram yfir allar aðrar guðs-
þjónustur, vegna þess, að þá
voru bænirnar styttri. — Hann
mundi jafnvel eftir messum, sem
stóðu aðeins yfir í sextán mín-
útur.
En nú gerði hann ekkert ann-
að, en að horfa á konuna, sem
setzt hafði í gotneska stólinn.
Hann gat naumast greint vanga
svip hennar, en að lokum endur-
þekkti hann þó greifafrúna af
Saint-Fiacre.
„Dies irea, dies illa...."
En þarna var greifafrúin svo
sannarlega komin, Ijóslifandi og
í fullu fjöri.
Þegar hann sá hana síðast, var
hún tuttugu og fimm eða tuttugu
og sex ára gömul, há og grann-
vaxin kona með þunglyndislegan
svip á fríðu andlitinu.
Og nú hlaut hún að vera kom-
in á sextugs aldur.
Hún laut höfði og baðst ákaft
fyrir.
... .Andlit hennar var magurt
og hinir óvenjulega löngu fingur
krepptust utan um bænabók....
Maigret hafði komið sér fyrir
í bakröð strástólanna, þeirra sem
kosta fimm sentimur við hámess-
ur, en ekki neitt við lágmessur.
,,.... glæpur mun verða drýgð-
ur....“
allir hinir, þegar guðspjallið var ,
lesið. Alls konar smámunir ollu [
honum heilabrota og minning •
arnar þyrptust fram í huga hans.
Hann minntist þesg t.d. allt í einu,
að sami presturinn messar
þrisvar sinnum á Allra-sálna-
messu.
Þegar hann var kór-drengur,
þá borðaði hann venjulega morg-
unverðinn með sóknarprestmum,
á milli annarrar og þriðju messu
— Soðið egg og geitaost.
Lögreglan í Moulins hafði
alveg á réttu að standa. Um glæp
gat alls ekki verið að ræða.
Meðhjálparinn hafði setzt í
yzta kórstólinn, hinn fjórða frá
greifafrúnni og hringjarinn var
farinn út, eins og sá leikhússtjóri,
sem ekkert kærir sig um, að
horfa á leiksýningar leikhúss
síns.
Af körlum voru þá aðeins tveir
eftir í kirkjunni, þeir Maigret og
presturinn, ungur prestur með
ofstækisfullan svip dultrúar-
mannsins.
Máluðu gluggarúðurnar lýstust
af fölri skímu, því nú birti óðum
af degi. Einhversstaðar í fjarska
heyrðist kýr baula.
Aftur hringdi kórdrengurinn
litlu bjöllunni og allir nema
Maigret, risu úr sætum sínum og
gengu upp að grátunum með
spenntar greipar og hátíðlegan
svip.
Eitt andartak lyfti presturinn
kvöldmáltíðarbrauðinu í höndum
sér. Guðsþjónustan hélt áfram.
Greifafrúin sat álút með hendur
fyrir andliti.
„Pater noster....
Et ne nos inducas in tentatio-
mem...."
Gamla frúin tók hendurnar
frá raunalegu og þjáningarfullu
andlitinu og opnaði bænabókina
sína.
Enn voru fjórar mínútur eftir
.... nokkrar bænir, síðasta guð-
spjallið og þá væri tíðasöngnum
lokið, án þess að nokkur glæpur
hefði verið framinn.
En í viðvöruninni hafði þó
staðið með skýrum stöfum: Með-
an fyrsta guðsþjónustan á Allra-
sálna-messu stendur yfir....
Meðhjálparinn stóð á fætur og
gekk inn í skrúðhúsið. Guðsþjón-
ustunni var lokið....
Aftur huldi greiíafrúin andlit-
ið í höndum sér og sat algerlega
hreyfingarlaus. Flestar konurnar
hinar héldu og kyrru fyrir, sum-
ar báðust fyrir í hljóði.
„Ite missa est... .“ „Guðsþjón-
ustunni er lokið. . . . “
Það var aðeins þá, sem Mai-
gret fann, hversu óskaplega
kvíðafullur hann hafði verið —
áður hafði hann ekki gert sér
fullkomlega grein fyrir því og
hann andvarpaði ósjálfrátt.
Gömlu konurnar risu allar úr
sætum, samtímis. Fætur þeirra
færðust eftir hinum köldu, bláu
tíglum kirkjugólfsins. Fyrst hélt
ein bóndakonan til dyra og því
næst önnur. Meðhjálparinn irt-
ist með slökkvihettu í hendinni
og brátt liðaðist örmjór, blár
reykjarþráður upp frá kertunum,
í stað hinna biaktandi ljósa.
Nýr dagur var runninn upp.
Grá birtan síjaðist inn í kirkj-
una, ásamt svölum og hressandi
gusti.
Aðeins þrjár manneskjur voru
ófarnar úr kirkjunni— því næst
tvær — stóll var færður tii — og
nú var aðeins greifafrúin ein
eftir og taugar Maigrets titruðu
af óþolinmæði....
Meðhjálparinn hafði lokið
starfi sínu og skotraði augunum
til frú de Saint-Fiacre, en svipur
hans var óákveðinn og hikandi.
Maigret færði sig nær og nú
stóðu báðir mennirnir mjög ná-
lægt gömlu konunni, undrandi
yfir hinu algera hreyfingarleysi
hennar og reyndu að sjá andlitið,
sem hendurnar huldu.
Nýkomið
fallegt úrval
KJÓLAEFNI

Sonur húsvarðarins
Danskt ævintýri.
3
En Georg litli fékk tíeyring. Hann fór ekki með hann til
bakarans, hann lét hann í baukinn sinn, og brátt safnaðist
honum svo mikið, að hann gat keypt litakassa og litað teikn-
ingarnar sínar. Og hann átti þær margar, það var eins og
þær spryttu út úr blýantinum og fingrunum. Hann gaf Emi-
líu litlu fyrstu lituðu myndirnar.
„Charmant!" sagði hershöfðinginn, en hershöfðingjafrúin
sagði, að það mætti vel sjá, hvað þetta ætti að vera hjá
drengnum. „Hann er efni í listamann.“ Þetta voru orðin,
sem kona húsvarðarins bar niður í kjallarann.
Hershöfðinginn og frú hans voru hefðarhjón. Þau höfðu
tvö skjaldarmerki á vagninum sínum, hvort sitt. Frúin hafði
iþað á öllum fatnaði sínum, yzt og innst, á nátthúfunni og
l náttkjólnum. Skjaldarmerkið hennar var dýrt. Faðir hennar
hafði keypt það fyrir beinharða peninga, því að hann var
‘t ekki fæddur með það og hún ekki heldur. Hún fæddist of
snemma, sjö árum á undan skjaldarmerkinu, og eftir þessu
mundu flestir, en ekki fjölskyldan. |
Skjaldarmerki hershöfðingjans var gamalt og veglegt. Það
hefði einhver reigt sig undir því, hvað þá heldur undir '
tveimur skjaldarmerkjum. Og það var ekki laust við, að
hershöfðingjafrúin reigði sig, þegar hún sat sperrt og upp-
dubbuð í vagninym sínum og ók í hirðveizlu.
Hershöfðinginn var gamall og gráhærður, en bar sig vel
á hestbaki. Og þetta vissi hann vel og reið út á hverjum
; degi með hestasvein á eftir sér í hæfilegri fjarlægð. Þegar
hann kom í samkvæmi, var eins og hann kæmi skeiðríðandi
inn á gæðingnum sínum og prýddur var hann heiðursmerkj-
um, og það svo mörgum, að ótrúlegt mætti þykja, en ekki
var það honum að kenna.
Vandlátar
dömur velja j
oftast númer
7 snyrtivörur.
Fæst í flestum apótekum og sérverzlunum. ?
■I
Númer 7 snyrtivörur eru framleiddai af
Agnar Norbfjörð & Co. h.f.
Lækjargötu 4 — Reykjavík