Morgunblaðið - 16.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 16. nóv. 1955
r 1
\ ANNA KRISTIN Vegna jarðarfarar Carls Finsen ofrstjóra verða skrifstofur vorar lokaðar
- EFTIR LALLI KNUTSEN frá kl. 12—16 í dag.
sc zag. ac 3C ~ ^sz. .zzL Sjóvátryggingarfélag íslands h.f.
Framhaldssagan 1
ÞAÐ eru mörg ár síðan þeir
hræðilegu atburðir gerðust, sem
breyttu öllu lífi mínu. Ég var
ung þegar ógæfan barði fyrst að
dyrum á Mæri. Tæplega 13 ára.
Anna Kristín var 16. Hún var
einkasystir mín og það var rnjög
kært með okkur.
Fáir hafa orðið eins hart úti
-og Anna Kristín. Ég veit að það
var kallað sjálfskaparvíti, en
hVernig má það vera? Ráðum við
nokkru um rás viðburðanna?
Sjálf hefi ég mátt gjalda þess
að ég hjálpaði henni. En ég iðr-
ast þess ekki. Ég iðrast þess ekki,
þo að ég sé nú fátæk, vesöl kona,
eiginkona leiguliðans á koti því,
er tilheyrir höfuðbólinu, sem eitt
sinn var eign föður míns. Ég iðr-
aðist þess aldrei þann tíma, sem
ég staulaðist fram og aftur um
gólfið í fangaklefanum og bjóst
þá og þegar við að standa frammi
fyrir dómurum mínum. Ég sagði
þeim að ég fyndi ekki til nokkurs
samvizkubits og þá var ég bendl-
uð við galdra.
Nokkrum árum áður hafði
Lisbeth Nypen verið brennd og
það hafði haft mikil áhrif á land-
stjórann. Má vera að það sé ástæð
an til þess að ég fór ekki sömu
leiðina. En mest á ég það að
þakka þeim, sem nú er eigin-
maður minn. Hann bjargaði mér
úr fangelsinu og giftist mér, þó
ég væri orðin fötluð og veik
vegna illrar meðferðar og óholl-
ustu í rökum fangaklefanum. Síð-
an hefir hann annast mig og veitt
ínér heimili og athvarf, því að
fjölskylda mín hefir afneitað mér.
Anna Kristín flekkaði mann-
orð fjölskyldunnar en henni var
fyrirgefið það, eins og allt annað.
En það, sem ættfólk mitt gat ekki
fyrirgefið var að ég giftist vinnu-
manni föður míns. En því mun
ég aldrei sjá eftir. Hann hefir
reynzt mér betur en nokkur ann-
ar hefði gert og saman höfum við
átt ótal unaðsstundir.
Auðvitað getur hann ekki alltaf
verið hjá mér, og stundum þjáist
ég andlega og líkamlega og finnst
lífið eintóm kvöi, en þá setur
hann fyrir framan mig pappir og
blek og segir: — Skrifaðu. Þú
skalt skrifa minningar þínar um
allt sem skeði á Mæri. Nú þegar
haía sögurnar um þig og Önnu
Kristínu fengið á sig þjóðsagna-
blæ. Þegar þu ert komin undir
græna torfu veit enginn hvað
gerðist eða hvers vegna það gerð-
ist. Þess vegna skaltu skrifa.
Og nú sit ég löngum við rit-
störf. Það sem ég skrífa er harm-
saga, sem kostaði líf og h'fsham-
ingju margra. En þannig átti að
fara. Enginn flýr örlögin.
Þegar ég er horfin héðan á
presturinn að fá þessi blöð í hend
ur. Presturinn okkar er góður og
vitur maður. Hann aumkar ekki
óðalsbóndadóttirina frá Mæri, þó
að hún sé nú févana, fötluð og
gömul og búi í lágreistum kotbæ.
Ég man enn daginn sem það
byi'jaði. Það var í maí. Sveitin
lá böðuð í sólargeislum. Anna
Kristín var óróleg. Vorið gerði
hana ætíð örlyndari en ella. Hún
narraði mig með sér út í skóg.
Ég vissi að við myndum fá ávítur
þegar við kæmum heim aftur.
Faðir okkar, Matthías Orning,
óðalsbóndi á Mæri og Eiðum, var
ekki mildur maður, en hann var
heiðarlegur og réttlátur. Mamma
var heldUr ekki biíðlynd. Hún
var stíflynd og ströng og sýndi
;okkur lítið ástríki. Henni fannst
fæðingar okkar hafa gert sig
gamla fyrir tímann. Pabbi var
ríkur. Okkur vantaði bara kær-
leikann. Og þess vegna bundumst
við sterkum böndum, systurnar.
Anna Kristín auðsýndi mér
alla þá ástúð sem ég með réttu
hefði átt að fá hjá foreldrum
mínum. Hún var örlynd og við-
kvæm, en ástrík og góð í sér.
Hennar stærsti galli var sá, að
hun framkvæmdi fyrst og hugs-
aði svo. Hún elskaði marga karl-
menn, en allir brugðust henni.
Hún krafðist alltaf einhvers af
þeim sem þeir gátu ekki gefið
henni. Að síðustu setti hún líf
sitt að veði vegna mannsins sem
hún unni. En nú skal ég halda
áfram sögunni.
Á Mæri hagaði svo til að milli
búgarðsins og skógar var autt
svæði, hálfgerð mýri. Þegar við
komum’ út var Lárus þar fyrir.
Lárus var sonur hestavarðar föð-
ur míns, og fallegur piltur. Þó ég
væri ekki gömul skildi ég, að
hann gaf systur minni hýrt auga.
Hún gat farið með hann eins og
hún vildi. Nú sagði hann okkur
að leggjast upp á kerruna og síð-
an lagði hann stórar heyviskai
yfir okkur, þannig að við sáurost
ekki. Hann var að fara með mat
út í skóg til hjartanna. Þá var
hjartaveiði á Mæri konungleg
skemmtun.
Við fórum ekki af kerrunni
fyrr en við vorum komin langt
inn í skóginn. Ég fann strax
þúfu þakta vorblómum. Jörðin
| ilmaði og vorgolan þaut í trjá-
toppunum. Öðru hverju talaði ég
til Önnu Kristínar, en ég var svo
hugfanginn af blómunum, brum-
knöppunum á trjánum, öllum vor
boðunum sem ég sá, að ég veitti
engu öðru i kring um mig athygli.
Allt i einu heyrði ég skrjáf í lauf-
inu og stór hjörtur snarstanzaði
beint fyrir framan mig, Ég ætpi
upp yfir mig og komst í sama bili
að raun um að ég var alein. Sam-
tímis mundi ég líka að ég hefði
, ekki lengi fengið svar frá Önnu
Kristínu. Ég æpti aftur. Til allr-
ar hamingju varð hjörturinn
jafnhræddur og ég. Hann hvarf
á harðaspretti inn í skóginn.
Anna Kristín kom hlaupandi.
Hún var heit og rjóð og hafði
misst silkihárnetið sitt, svo hár
hennar flóði niður á bak.
— Ó, fyrirgefðu, sagði hún.
Ég hélt að þú yrðir ekki hrædd,
komdu við skulum flýta okkur
heim. — Kemur Lárus ekki með
okkur? sagði ég með grátstafinn
í kverkunúm. — Nefndu ekki
Lárus á nafn, sagði hún fljótt, þú
mátt aldi'ei segja frá því, að hann
flutti okkur hingað. — Ég er eng-
inn kjáni, sagði ég móðguð.
Anna Kristín var rjóð og augu
hennar tindrandi og leyndardóms
full. — Treyjan þín er fráhneppt
sagði ég allt í einu. Hún roðnaði,
greip í treyjubarmana, hneppti
síðan að sér treyjunni, tók í hend
ina á mér og við gengum heim-
leiðis. — Þú verður að laga á þér
hárið, sagði ég, annars færðu
skammir. — Ef hann dirfist að
slá mig þá skal ég flýja héðan,
sagði hún hörkulega, og þá tek
ég þig með mér. — Hvert eigum
við að fara? — Það veit ég ekki.
Við verðum að komast til ein-
hvers staðar þar sem við erum
manneskjur, en ekki bara jóm-
frúrnar á Mæri. — Já, en þú get-
ur ekki farið úr landi, sagði ég
undrandi. þú ert erfigi Mæris.
Orð hennar höfðu gert mig ó-
rólega. Allt frá því að ég mundi
fvrst eftir mér hafði ég litið á
Önnu Kristínu sem þá persónu,
sem mundi viðhalda ættinni. Við
áttum enga bræður. Ættin gerði
þess vegna kröfur til okkar. Líf
okkar tilheyrði raunverulega
ekki okkur, heldur þeirri ætt,
sem búa skyldi á Mæri í fram-
tíðinni.
— Ætlarðu aldrei að gifta þig-
spurði ég. — Jú, en aðeins þeim
manni sem ég elska. Hún bætti
Indíánarnir koma
13
Þegar allt var tilbúið til að leggja af stað frá víginu,
kom mjög óvæntur atburður fyrir. Kvöld nokkurt kom
braðboði til vígisins og færði bær fréttir, að hundruð Indíána
væru þar á næstu grösum og hyggðust áreiðanlega gera árás.
Undirbúningur var þegar gerður til að mæta árásinni,
og voru nokkrir hermenn sendir út til þeses að njósna um
liðsstyrk þeirra. Komu þeir til baka að nokkrum tíma liðn-
um, og höíðu þá slæmar fréttir að færa.
Indíánarnir voru afar fjölmennir og að öllum líkindum
vel vopnum búnir. Þetta var þjóðflokkur langt innan úr
landi, sem börðust ekki með Frökkunum, heldur hötuðu
þeir alla hvíta menn og drápu þá hvar sem þeir náðu til
þeirra.
Eftir tvo daga birtust Indíánarnir, og gerðu þeir þegar
árás á vígið og virtust engu skeyta um mannslífin. Óðu
þeir fram eins og vitskertir menn, reistu upp hvern stigann
á fætur öðrum. En þeir voru jafnan skotnir niður, sem
gerðu tilraun til þess að komast upp á virkisvegginn.
Fáir af hermönnum Sesilíusar féllu, með því að virkis-
veggirnir skýldu þeim mjög vel. Þó féll einn og einn her-
maður fyrir eiturörvum, sem Indíánarnir skutu af mikilli
fimi í gegnum skotraufir á virkinu.
Barizt var af miklum vígamóði í tvo daga, en þá fór
heldur að draga úr sókninni hjá Indíánunum. Sesilíus og
menn hans reiknuðu með að nú væru þeir að undirbúa
nýja sókn, og væri því heppilegra að standa vel á verði.
Og þeir ályktuðu rétt. Nú var gerð ofsaleg árás á vígið
og flykktust Indíánarnir fram í stórum hópum. Hver stig-
inn á fætur öðrum var reistur upp að víginu, og tókst
íjölda Indíána að komast inn í vígið. Barizt var í návígi
með öxum og hnífum og féllu margir af liði beggja.
Sesilíus barðist af miklum ákafa og felldi á báða bóga.
Hann hljcp nú inn í herbergin, þar sem fjölskylda hans
hafðist við, til þess að vita hvernig henni liði.
Pósthússtræti 2 — Borgartúni 7
Skriistofa okkor
er lokuð í dag frá hádegi, vegna jarðarfarar
Carls Finsen forstjóra.
SVEINBJÖRN JÓNSSON hrl.
GUNNAR ÞORSTEINSSON hrl.
Lokað i dag
eftir hádegi, vegna jarðarfarar Carls Finsen, forstjóra.
Almennar tryggingar h. f.
12 KDBIKFET
Sérstakur frystir
fyrir 70 pund. —
Sjálfvirk affryst-
ing. — Aðeins
nokkrir skápar fyr
irliggjandi. Miðað
við stærð og gæði
er verðið mjög
hagstætt
kr. 10.950,00
Stærð:
Hæð': 165 cm.
Breidd: 80 cm.
HEKLÁ H.F.
Austurstr. 14
Sími 1687
Úrvals, hollenzkt
HAFRAMJÖL
Agr.aí Marðf/örð & Co. h.f.
— símar 7020 og 3183 —