Morgunblaðið - 02.12.1955, Side 14

14
MORGUNBI.AÐIB
Föstudagur 2. des. 1955
==■ .--a-gr^íJcr^ng: ^ .a^.-.ac—sn=—a»j
AMMA KRISTÍN [
EFTIR LALLI KNUTSEN
Framhaldssagan 15
hennar og flytja sögurnar til ná-
grannanna.
í hvert skipti sem ívar kom
heim, forðaðist Randulf Mæri.
Hrædd og kvíðafull revndi ég að
i.:omast að því hvort hann grun-
aði nokkuð, en gat ekki orðið vör
við það. Ég þjáðist af vitneskj-
unni um þetta allt saman, og varð
.Cegin þegar jólaannríkið hófst. í
þrjár vikur var bruggað, bakað
og brasað. ívar sendi heila kassa
íulla af ýmis konar góðgæti frá |
'Þrándheimi og skilaboð með, þess :
efnis, að hann mundi ekki geta 1
verið heima á jólunum vegna
anna í nefndinni.
Kveldið 23. desember fór ég
snemma að hátta. Ég var dauð-
þreytt eftir allt erfiðið undan-
farna daga. Randulf hafði ekk-
ert komið um kveldið og systir
mín sagðist koma upp þegar hún
hefði slökkt ljósin. Mér seig fljót- :
lega blundur á brá, en um það
leyti, sem ég var að sofna heyrði .
ég fótatak Önnu Kristínar og mér |
heyrðist einhver vera með henni.
Ég hugsaði ekki frekar um það
en gerði mér þó grein fyrir í
svefnrofunum að þetta var ekki
ívars fótatak. Svo steinsofnaði ég.
Ég vaknaði við það að einhver !
hristi mig. Ég spratt upp í rúm-
inu og spurði hrædd. — Hvað er
þetta? — Vertu róleg, það er ég,
Sesselja. Höfuðsmaðurinn er
kominn, farðu. niður og opnaðu
fyrir honum. Hann ætlar að
brjóta hurðina. Ég fer inn til
Önnu Kristínar, en þú verður að
reyna að tefja fyrir honum niðri.
Gefðu honum vín.
Ég smeygði mér í flýti í morg-
unkjól og fór í inniskó: — Til
hvers þarft þú að fara inn til !
Önnu Kristínar? spurði ég. Hún
svaraði ekki en glotti. Þá mundi
ég eftir fótatakinu í stiganum. —
Sesselja, sagði ég, en komst ekki
lengra, því hún leit á mig með
einkennilegu brosi. Ég skildi hvað
hún meinti. Eins og örskot þaut
ég niður stigann og að útidyrun-
um.
kynnir henni fjarveru sína um
jólin.
— Þú hefur svei mér munninn
fyrir neðan nefið, mágkona, draf-
aði í ívari.
Ég var að byrja að reyna að
koma honum úr kápunni, þegar
annar gestanna rak upp skellihlát
ur. Ég sá, að þetta var hár mað-
ur, en annað sköpulag á honum
sá ég ekki, því það huldu dúðarn-
ar. — Ég skal taka við þessu,
sagði hann og hló enn. ívar er
töluverWdrukkinn. Við komum á
snekkjunni minni og ég verð að
viðurkenna, að við skáluðum all
oft á leiðinni. Þekkið þér mig
ekki? Ég heiti Ebbe Carstensson.
Auðvitað þekkti ég hann. Hann
hafði verið í brúðkaupi Önnu
Kristínar, og hann hafði oftar
komið til Mæris, en ég hafði sjald
an talað við hann og lítið kynnst
honum. Aftur á móti var ég vel
kunnug orðrómnum, sem af hon-
um fór. Hann var sagður ríkasti
maðurinn í Þrándheimi og dáður
af konum.
Með hjálp hans klæddi ég ívar
úr yfirhöfninni, síðan læsti ég
útidyrunum og leit í kring um
mig í forstofunni, þar flóði allt
í vatni vegna snævarins, sem inn
hafði borizt.
— Hvers vegna í ósköpunum
gerðuð þið ekki boð á undan ykk-
ur? sagði ég vingjarnlega. Ég
vrerð að fara og láta ylja upp
svefnherbergin,
Ég hljóp írá þeim og inn í hjúa-
sofu. Þar fann ég þrjár vinnukon-
ur, sem ég skipaði að fara upp á
loft og kveikja upp í ofnunum í
tveim gestaherbergjum. Síðan
gekk ég niður til gestanna, og
minnug þess sem Sesselja hafði
ráðlagt mér, sagði ég í flýti:
— Komið þið inn í dagstofu,
það er hlýtt þar enn, svo skal ég
koma með eitthvað volgt að
I drekka.
I — Mér þykir mikið fyrir því
1 að baka yður allt þetta ónæði,
jómfrú, sagði Ebbe Carstensson,
kurteislega.
Ivar var nú kominn inn og sezt
ur í stóra sófann við borðið. Hann
líktist stórum, klunnalegum birni
þar sem hann sat álútur og studdi
olnbogunum á borðið,
— Ég er giftur fegurstu kon-
unni í Noregi, sagði hann, reis
svo allt í einu upp í sætinu og
hrópaði til mín: — Heyrðu, þú
þarna, farðu upp og náðu strax
í hana.
Varir mínar voru þurrar og ég
átti bágt með að hafa vald yfir
röddinni:
— Hún sefur. Hún hefur ekki
verið vel frísk í dag. Hérna er
franskt brennivín, ívar, og hér
er ég líka með það skozka, ef þú
vilt toddý, og ölið er heitt.
ívar leit á mig blóðhlaupnum
augum. — Það er kominn tími til
að þú giftir þig og öðlist hús-
freyjustöðu. Það fer ekki vel á
því að þú takir ráðin í annara
manna húsum. I
Svo sárt sviðu mér orð hans að
augu mín fylltust tárum. Og áð-
ur en ég kæmi fyrir mig orði,
sagði Ebbe Carstensson: ,
— Þú ert svín, ívar Mogens- j
son, og jómfrúin er alltof fögur
til að passa svín. Svo sneri hann |
sér að mér: — Ef þér viljið gjöra <
svo vel og sýna mér svefnher-
bergin, jómfrú, skal ég sjá um
hann.
Ég þurrkaði mér um augun og
gekk á undan þeim út í ganginn.
Þar var ískalt. — Hérna upp,
hvíslaði ég. Ég hafði gleymt að
taka með mér ljós, en hann tók
það, sem stóð á kommóðunni í
ganginum og lýsti okkur upp stig
ann. j
— Gjörið þér svo vel, þetta er ;
eina herbergið, sem við gátum |
hitað upp í flýti, sagði ég, þegar
við vorum komin inn í svokallað
græna herbergi, sem var lítið, en
vistlegt. í sama jbili hrökk ég við.
Ég heyrði lágt skóhljóð í stigan-
um, svo var opnuð útidyrahurð-
in og kaldan gustinn að utan
lagði upp til okkar. Ebbe Carstens ‘
son fór út á ganginn og ætlaði
niður. Ég var frávita af hræðslu.
— Nei, farið ekki, sagði ég í fáti.
Hvernig lízt yður á rúmið? Viljið
þér fá hitaflösku í það?
ívar stóð úti fyrir. Hann var
orðinn fokvondur og sparkaði
hvað eftir annað i hurðina. Þegar
ég reif opnar dyrnar fékk ég hríð-
argusu í andlitið. — Hvern and-
skotann á þetta að þýða? Á ekki
að hleypa mér inn í mitt eigið
hús? Ég heyrði að hann var mikið
drukkinn. Með honum voru tveir
gestir, en ég þekkti hvorugan,
þeir voru svo dúðaðir og snjóug-
ir. Ivar rambaði nú inn. — Hvar
í fjandanum er allt heimilisfólk-
ið? Hvar er konan mín? Getur
hún ekki tekið á móti bóndanum
eins og sæmir góðri eiginkonu? —
Ég missti alveg stjórnar á mér
og hrópaði:
— Ef þú hefðir hagað þér eins
og siðaður maður og tilkynnt að
þín væri von í kveld, þá væri hún
auðvitað hér. En þið skiljið það
ekki, karlmennirnir, að jólaann-
ríkið getur reynt svo á þrek kon-
unnar, að hún kýs heldur að sofa
ein en í hjónarúminu. Við höfum
ekki tíma til að drekka okkur
blindfullar og ferðast svo víðsveg
ar um landið. Við hefðum tekið
betur á móti þér, ef við hefðum
vitað fyrirfram um komu þína,
en þú tekur þann kost að koma
dauðadrukkinn, sparkar utan hús
ið og bölvar öllu í sand og ösku.
Geturðu búizt við að þú sért boð-
inn velkominn?
Eftir þessa ræðu sneri ég mér
að gestunum.
— Ég bið yður að afsaka mót-
tökurnar á Mæri, en þær hefðu
orðið sómasamlegri ef húsbónd-
inn værí ekki nýbúinn að senda
konu sinni bréf þar sem hann til-
Sjóðurinn i Alhambra
SPÖNSK ÞJÓÐSAGA
F Y RIR nokkrum árum átti Lópe Sanches heima í Al-
hambra. Hann var garðyrkjumaður í hinni gömlu mánahöll
og var glaður og viðfelldinn maður, eins og flestir í Anda-
lúsíu eru. Hann átti fjórtán ára dóttur, sem Sanchita hét.
j Hún var vön að leika á gítar eða dansa með glymjandi
handskellum í kring um föður sinn þegar hann var aö
hlynna að blómunum. Oft söng hún með hárri, fagurri
röddu, eða hún hljóp eins og ungur hjörtur gegn um lunda
og eftir trjágörðum Alhambra. t
Miðsumarnóttin var haldin heilög á þessum stað. Allir,
sem áttu heima í kringum Alhambra, voru þá vanir að fara
upp að íjallinu, sem er á bak við Genenalife. Þar var mið-
sumarnóttin haldin hátíðleg með andlegum söngvum, með
brauði og víni, eins og siður var frá gamalli tíð. (
Nóttin kom með glaða tunglsljós. Allir tindar á Sierra
Nevada fjöllum Ijómuðu eins og silfur og langt niðri í daln-
um mátti greina Granadaborg með kirkjuturnum sínum
og hvolfþökum.
Að hætti mára voru kveikt bál á ýmsum stöðum til að
fæla burt illa anda, sem einkum á þessari nóttu gjörðu
mönnunum slæmar búsifjar.
Meðan aðrir voru að dansa, hljóp Sanchita til og frá inn-
an um gamlar kastalarústir, sem þarna voru, því að hún
var enn of ung til að hafa verulega gaman af að dansa,
Þá kom hún allt í einu auga á eitthvað, sem glóði í grasinu.
j Þegar hún tók það upp, sá hún að þetta var skrautgripur
úr gulli eins og mannshönd með útglennta fingur í laginu
í og var gimsteinn í miðjunni. Hún festi gripinn í band, sem
* • •
DIF hreinsar auðveldlega
flest óhreinindi.
DIF er fljótvirkt, auðvelt
í notkun og betra en
allt, sem þér hafið
áður reynt.
DIF er ómissandi á öllum
vinnustöðum og á
hverju heimili.
O. JoL
nson
Enn fremur kemiskur handhreinsir í dósum
Dupont framleiðir
aðeins það bezta.
Alþekkt fyrir gæði.
Bifreiðavöruverzlun
FRiÐMIKS BERTELSEN
Hafnarhvoll — Sími 2872.
'SiSUBEXE