Morgunblaðið - 30.12.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 30. des. 1955 }
— — — — 1 _
í - * “fc ANNA KRISTÍN | EFTIR LALLI KNUTSEN Sfúlka með Verzlunarskólamenntun, vön vélritun óskast nú þegar. VERZLUN 0. ELLINGSEN H.F.
FramKaldssagan 37 j
hefir aldrei verið lagin sú list að
Jjúga. Athugul augu og góð
greind hefðu getað lesið hugsanir
mínar, en í svipinn var ívar
gæddur hvorugu. — Manstu ekki
að Anna Kristín var líka vreik?
sagði ég loks. Alveg á sama hátt
-og þú. Hún fékk köldu, ógleði og
kvalir innvortis. — Jú, samþykkti
hann treglega. En mér er sagt að
hún hafi bara orðið svona vegna
.... Hann þagnaði, Það var eins
og hann þyrði ekki að segja
meira. — Ég varð líka veikur á
Hlöðum, bætti hann svo við. Þá
veiktist hún ekki. — Hjálpi mér
allir heilagir, sagði ég. Þú etur
Og drekkur svo óskaplega að við
illu er að búast. Innyflin þola það
ekki til lengdar. — Reyndu ekki
að skjóta þér undan spurning-
unni, sagði hann ógnandi. Ég verð
að komast að hinu sanna í þessu
máli. Stundum held ég að hún
hafi gert það, en þess á milli
finnst mér það óhugsandi. Því
setti hún að reyna að....? Ég
meina, hún er þó konan mín. Ég
hefi ekki verið henni vondur,
Hún gæti ekki gert mér þetta.
Hann starði biðjandi á mig og
neðri vör hans titraði.. — Ef hún
hefði gert þetta, hélt hann svo
éfram, þá hlýtur hún að hata
mig. En það gerir hún ekkí. Ég
veit það. Henni hefir oft liðið vel
hjá mér. Og hvaða eiginmaður
myndi gefa henni það frjálsræði,
sem hún hefir haft hjá mér? Nei,
ég trúi því ekki að hún vilji mig
feigan. Segðu að þú trúir því ekki
heldur. Þú, sem elskar systur
þína innilega, þú veizt að slíkur
verknaður gæti leitt til lífláts
hennar sjálfrar.
Ég horfði þegjandi fram fyrir
mig meðan hann talaði. Ég sá í
huganum hvílíka eymd og óham-
ingju ég myndi orsaka, ef ég segði
sannleikann. Ef til vill yrði syst-
ir mín lokuð inni á geðveikra-
hæli, ef hún þá ekki færi beint á
höggstokkinn. Börnin hennar
myndu fá fyrirlitningu á móður
sinni og heimurinn mundi kalla
hana hórkonu og eyturbyrlara.
Nei, meðan ég drægi andann
skyldi ég berjast gegn svo hræði-
legum örlögum systur minnar,
hennar, sem ég elskaði heitast
allra. Þess vegna sagði ég ákveð-
in: — Hún gerði það ekki. —
Viltu sverja það? — Ég sver það.
— Ég trúi þér, sagði hann lágt.
Þú hefur aldrei kunnað að ljúga.
En hvað eigum við að gera við
hann? — Fyrst segirðu mér hvað
gerðist. Svo sjáum við hvað við
getum gert.
— Við fórum á veiðar. Þegar
við komum inn í skóginn sagði
ég að ég vissi allt og heimurinn
væri ekki nógu stór fyrir okkur
báða. Að minnsta kosti ekki
Mæri. — Og hvað sagði hann þá?
■— Hann leit á mig, hneigði sig
og shagði: — Ég bið yður fyrir-
gefningar. Ég hefi brotið meir af
mér við yður en hægt er að bæta.
Öll sökin er mín. Mín og einskis
annars. Ég er ekki sterkur, höfuðs
maður, og ég þoli ekki að bera
þessa syndabyrði. Þetta sagði
hann, og ég veit ekki hvort þú
trúir því eða ekki, en satt er það
samt, að reiði mín hvarf meðan
hann talaði. Hann var svo róleg-
ur og virðulegur og þó eins og
dauðadæmdur maður.
— Farið þér burt héðan, Rand-
uif liðsforingi, sagði ég við hann.
Annars krefst ég ekki af yður.
■— Þér eruð göfugmenni, höfuðs-
maður, svaraði hann þá, en ég j
krefst meir af sjálfum mér. Ann- I
ar okkar verður að deyja og það
er ég. Hann gekk frá mér inn í '
skóginn og ég sá hann leggjast á
kné í mosann og taka af sér hár-
kolluna. En ég trúði því ekki að
hann ætlaði....
— Hvað eigum við að segja
Önnu Kristínu? — Ég veit það
ekki, sagði ég þreytulega. Ég
hugsa að það sé nokkuð sama
hvað við segjum, hún trúir okkur
ekki. Þetta var það versta, sem
fyrir gat komið, ívar. —Ég veit
það, sagði hann mæðulega.
Við riðum af stað heim. Ég vissi
að sjálfsmorð Jörgens Randulf
mundi ekki bæta ástandið á
Mæri, og í fyrsta skipti á ævinni
þræði ég að komast burt frá syst-
ur minni.
22. kafli.
Það leið fram undir jól og alltaf
var Anna Kristín rúmföst. Allan
daginn lá hún kyrrlát og þögul
og starði út í loftið. Hún virti
ívar ekki viðiits, þegar hann kom
að spyrja um líðan hennar. Og
allt frá því að ég flutti henni
fregnina um dauða Randulfs, lét
hún sem hún sæi mig ekki. Sú
eina, sem mátti vera yfir henni,
var Sesselja, og dag nokkurn
komst ég að því að Sesselja hafði
fengið ívar til að senda eftir
Kötju. Ég varð óð og uppvæg, en
það var til einskis. Svo djúpt hat-
aði Sesselja mig að hún kaus held
ur að Katja hjúkraði systur minni
en ég.
Þegar Jokum kom aftur frá
Þrándheimi var Katja ekki í
fylgd með honum. Hún gat ekki
farið frá Merete Carstensson, sem
lá í bólunni og tók Kötju, með
allan hennar galdur, fram yfir
lærðar hjúkrunarkonur.
j Á jóladaginn var stórhríð.
Jókum hafði komið með gjafir frá
Ebbe, þar á meðal þunga gull-
I hálsfesti til mín. Ég hafði mikið
hugsað um Ebbe þetta haust. Ég
vissi að mér þótti vænt um hann,
en örugg var ég ekki um ást hans
til mín. Auðvitað fann ég að hann
var hrifinn af mér, en þó var ég
þess fullviss að það var Anna
Kristín sem hann þráðL
Á annan í jólum varð ívar veik-
ur. Sjúkdómurinn hagaði sér ná-
kvæmlega eins og í tvö fyrstu
skiptin. Hann náði sér, en grun-
ur minn var vakinn og ofboðsleg
hræðsla greip mig enn einu sinni.
Svo var það að Lárus kom til
mín dag nokkurn og sagði for-
málalaust: — Faðir minn sagði
mér að Katja hefði sent með sér
böggul til frúarinnar. Ég hélt
kannske að yður væri þægð í að
vita þetta, jómfrú,
Við litum hvort á annað og
frekari samræður voru óþarfar.
Við skildum hvað gerzt hafði.
Nú hófst ólýsanlega erfiður
tími fyrir mig. Ég vakti yfir öllu,
sem ívar borðaði og drakk. Ég
varð að reyna að vernda hann án
þess að Sesselja og hitt vinnu-
fólkið yrði vart við. Ef nokkuð
kvisaðist, mundi ívar fljótt heyra
það og þá væri systir mín glötuð.
i Að vísu elskaði ívar enn Önnu
Kristínu, en hann mat lif sitt meir
en hana.
Ég gleymi aldrei angist þeirri
og kvöl serri ég lifði í þennan
vetur. Ég þorði ekki að fara úr
eldhúsinu meðan matur var til-
reiddur, þorði ekki annað en
standa síðust upp frá borðum og
var, í fám orðum sagt, alltaf á
nálum.
Dag einn sagði systir mín víð
mig: — Það er sannarlega kom-
inn tími til að þú giftist, systir
góð. Ég leit á hana. Svipur henn-
ar var kuldalegur. Áttu við að þú
viljir fara að losna við mig?
spurði ég. — Ég á við það að þú
ert að verða gömul. Karlmenn-
irnir vilja helzt ungar konur. —
Hvern ætlarðu mér fyrir eigin-
mann? sagði ég háðslega. Er það
Ebbe? Hún hristi höfuðið. — Nei,
hann hefir elskað mig í mörg ár.
Honum hefði ég átt að giftast.
En þú þarft að eignast mann, sem
elskar þig sjálfrar þín vegna en
ekki sem endurskin af mér.
Þetta voru nákvæmlega mínar
hugsanir, sem hún setti þarna
Kotturinn og músin
2,
boðínn í skírnarveizlu; hann átti ekki einu sinni neina
frænku,
, Hann fór rakleitt út í kirkju og sleikti efstu og feitustu
skánina ofan af flotinu. Síðan sprangaði hann sér tii skemmt-
unar uppi á húsþökum, litaðist um og baðaði sig í sólskin-
inu og sleikti út um í hvert sinn, sem hann hugsaði um
flotið.
Hann kom ekki heim fyrr en komið var kvöld. „Jæja,
þarna ertu þá kominn,“ sagði músin, „og ekki er að spyrja
að því, að þú munt hafa skemmt þér vel.“
I „O-já, ekki vantaði það,“ svaraði kötturinn og var drjúgur
með sig. „Hvað var svo barnið látið heita?“ spurði músin.
„Skánin af,“ svaraði kötturinn.
„Nei, nú er ég hissa,“ varð músinni að orði. „Skánin af,
— það er kátlegt nafn. Er það algengt í þinni ætt?“
„Hafðu nú bara á höfðinu, kelH mín,“ sagði kötturinn.
„Það er ekki hótinu lakara en Brauðmolaþjófur, eins og
hann var skírður strákurinn hann frændi þinn, sem þú hélzt
undir skírn um daginn.“ Var svo ekki talað um þetta frekar.
Nokkru síðar fór kötturinn aftur að langa í eitthvað gott
í munninn. „Þú verður að gera mér þann greiða að gæta
hússins aftur ein í dag,“ sagði hann við músina, „ég er aftur
boðinn í skírnarveizlu, og af því að krakkinn hefir hvítan
hring um hálsinn, get ég ómögulega afþakkað boðið.“
Aumingja músin var alveg ugglaus, og kom henni ekki
til hpgar að malda í móinn.
Kötturinn brá sér aftur inn í kirkjuna og sleikti nú helm-
inginn af flotinu úr krukkunni.
„Ekki er nokkur matur jafngóður á bragðið 'og sá, sem
maður borðar sjálfur,“ hugsaði hann og var hinn hreykn-
asti yfir dagsverkinu.
FLUGELDAR
Fagnið nýja árinu! — Kveðjið gamla árið!
Til áramóta verða hinir skrautlegu og margbreytilegu
llVOLl-ÍLUGELDAR og stjörnuljós seldir hjá okkur.
Gerið innkaupin tímanlega og forðizt þrengslin.
Flugeldasalan Goðaborg
Austurstræti 1 Freyjugötu 1
(Gengið inn frá Veltusundi)
MÁLASKÓLI
Halldórs Þorsteinssonar
£ N S K A
F R A N S K A
í T A L S K A
SPÁNSKA
Kennsla hefst 9. janúar.
Auk framhaldsflokka hefjast nú ný námskeið.
Innritun fer fram í Kennaraskólanum frá 4—7 síðd.
Sírni 3271.
Hendur yðap
þarfhast
umönnunar
Fitar ekki —
en mýkir eins og krem
C'TÍ'r} f 'br, . ; r,.' !., > V ...
Heildsölubirgðir: STERLING H.F.
Ðöfðatúni 10. Reykjavík. Simi: 1977.
jþrátt fyrir daglcgt
amstur 08 uppþvott
nýtizku uppþvotla efoum*
haldið þór höodum ybar
mjúkum og sléttum
mcð nokkrum dropum af
BREINiNG HANDBALSAM
— bczta vöru
fyrir vinnandi hendur
ilmandi handáburðurt
eftir hússtörfin.
HflflDD
Bflisnm
£aijbd&/uMe,