Morgunblaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 15

Sunnudagur 1. des. 1957
MORCUNBl AÐIÐ
15
— Reykjavlkurbréf
Framh. af bls. 13
minni fjárframlögum, er renni í
vísindasjóð og til annarra svo-
kallaðrar æðri menningar. Víst
er þar um þörf mál að ræða, en
því miður gagnslítil, ef undirstað
an er ekki fyrir hendi, ef vanrækt
er að sjá sjálfri almennings-
fræðslunni fyrir nauðsynlegum
húsakosti.
Gylfagjaldið enn
Hið versta er þó, að Gylfi Þ.
Gíslason lét undan kröfum Ey-
steins Jónssonar og Framsókn-
armanna um, að viðbótarfjárins
til vísinda- og mennta skyldi
ekki afla eins og upphaflega var
gerð tillaga um, með framlagi
af tekjuafgangi áfengisverzlunar-
innar, heldur er lagður sérstakur
skattur á kvikmyndahúsmiða í
þessu skyni.
Áreiðanlegt er, 'að ef alþingis-
menn hefðu verið frjálsir at-
kvæðis síns á síðasta þingi, þá
hefði sú tillaga verið samþykkt,
að taka féð af áfengisgróðanum.
En handjárnin voru lögð á stjórn-
arliðið eftir kröfu Eysteins og
þau héldu. Krafan var Eysteins,
en ábyrgðin er Gylfa Þ. Gísla-
sonar. Hann sleppur ekki frá
þeirri ábyrgð með því að segja
að verið sé að telja eftir þetta
fé. Því fer fjarri, að svo sé. En
peningarnir eru teknir úr röng-
um stað. Baráttunni fyrir breyt-
ingu til hins betra í þeim efnum
mun ekki verða hætt fyrr en
bót fæst á ráðin.
Kvikmyndir
og drykkjuskapur
Hugmyndir Framsóknarmanna
um orsakir vandamálanna, má
marka af ummælum Bernharðs
Stefánssonar á Alþingi nú í vik-
unni. Þá taldi hann eiaa aðal-
orsök vaxandi drykkjuskapar í
landinu vera -áhuga æskulýðsins
á kvikmyndum. Vildi hann mjög
láta takmarka þær myndir, er
sýndar væru til þess að leiða
æskulýðinn af brautum drykkju-
skaparins. Samkvæmt þessum
hugsunarhætti, ætti að banna
unglingum að lesa fjölda bóka,
íslendingasögur og ljóð, vegna
þess að þar er sagt frá drykkju
og jafnvel hvatt til hennar. Al-
þekkt er dæmið, þegar góðvilj-
aður heiðursmaður fór að yrkja
um: „Látum því vinir, vinið and-
ann hressa“. Hingað til hefur það
fordæmi þó fremur verið talið
til viðvörunar en eftirbreytni. En
Framsóknarmönnum, Bernharði
Stefánssyni ekki síður en öðrum,
detta margir einkennilegir hlutir
í hug.
Drykkjuskapur er vissulega al-
varlegt viðfangsefni, sem sízt er
gerandi að fíflskaparmálum. —
Bezta úrræðið er að fá ungling-
unum holl viðfangsefni bæði í
starfi og tómstundum. Iðjuleysið
er uppspretta alls ills jafnt fyrir
unga og gamla. Sá, sem alinn er
upp hér í Reykjavík og þekkir
æskulýð nú á dögum, veit gerla,
að engin dægradvöl á meiri þátt
í hindrun drykkjuskapar en
kvikmyndirnar. — Einmitt
þess vegna er það mun hættu-
legra en í fljótu bragði virðist,
að íþyngja þeim með nýrri skatt-
álagningu en láta brennivínssöl-
una sleppa.
2)ö,
Jömuná ttföt
í mjög fallegu úrvali.
E i n n i g
f'játtl’iólar
T'
N ý k o m i ð :
Skemmtilegar jólagjafir.
Laugaveg 60 — Sími 19031.
Kvennadeild
Slysavarnafélagsins
1 REYKJAVÍK
heldur fund mánudaginn 2. desember klukkan 8,30
í Sjálfstæðishúsinu.
Til skemmtunar:
Nýr leikþáttur — Frú Emelía Jónasdóttir
og Auróra Halldórsdóttir.
Dans — Fjölmennið. Stjórnin
Greni - Grenivafningar
og Jólatré fyrir verzlanir
Opið yfir helgina.
Miklatorgi — Sími 19775.
Simi 15300
Ægisgótu 4
Skrúfjárn
Tangir
Hamrar
Axir
Meitlar
4
LESBÓK BARNANNA
Strúturinn R ASIVIIIS
Á síöustu stundu tókst
Sam að blása út loftbelg-
inn úr blöðrutyggigúmmí
inu. Hann var svo stór,
að Sam gat svifið á hon-
nm til þess að bjarga
Rasmusi.
Skömmu síðar var Ras-
mus kominn yfir á skip
negrakonungsins og allir
urðu mjög glðair. „Puh“,
sagði Rasmus, „nú skul-
um við gera okkur eitt-
hvað til skemmtunar eft-
ir að við erum sloppnir úr
þessum háska. Við skiul-
um æfa okkur að skjóta
af boga“. Það fannst
negrakónginum gott ráð
og svo sótti hann bezta
bogann sinn og setti epli
ofan á höfuðið á Rasmusi.
Sam var svo skelkaður,
að hann faldi sig. „Skjóttu
nú“, kallaði Rasmus, „en
þú vcrður að hitta eplið
en ekki mig“. Pist —
buin, pist — bum, pist —
bum, heyrðist þrisvar
sinnum.
Vitið þið nú bara, hvað
skeði? Þarna komu þrjár
örvar þjótandi og fest-
ust í eplinu, þótt negra-
kóngurinn hefði engri
skotið. Rasmus varð bæði
hissa og hræddur. Hann
grét næstum af hræðslu.
„Hugsið ykkur bara, ef
þær hefðu nú hitt mig“,
s-igði Rasmus við negra-
kónginn. „Her er hætta
á ferðum“, sagði negra-
kongurinn, „örvarnar
komu einlivers staðar ut-
an af sjónum“. Sam hafði
nú komið auga á þá, sem
skutu örvunum. Allir litn
út á sjóinn. H-ha —,
þarna komu f jórir villtir
indíánar. Þeir komu sigl-
andi á tveimur indíána-
bátum með utanborðs-
mótor, æptu heróp og
litu grimmdarlega út.
Hvað áttu þeir Rasmus
og félagar nú að gera?
nýja byssu, það á pabbi
þinn ekki“.
Siggi (hugsar sig um
litla stund, segir svo sigri
hrósandi): Nei, en á
morgun verður amma
mín jörðuð, það verður
þín ekki!“
34. Kennarinn: Hver
var í illu skapi, þegar
týndi sonurinn kom
heim?
Nemandinn: Alikálfur-
inn!
Ásthildur, Reykjavík.
Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 1. des. 1957
l. árg.
Kisi fer í söngtíma
JÓN OG ÖLI voru úti
á leikvellinum. Það var
í frímínútunum á undan
síðustu kennslustundinni,
en þá áttu þeir að vera í
söngtíma hjá ungfrú Jóse-
fínu.
„Mig langar ekki til
þess“, sagði Óli.
„Til hvers?“, spurði
Jón.
„Þú veizt eins vel og
ég, að það er söngtím-
inn, sem ég er að tala um.
Það er tilgangslaust að
neyða okkur til að taka
þátt í þessu gauli“. Óli
sagði meiningu sína
hreint og beint, eins og
hann var vanur. „Ég þoli
heldur ekki að hlusta á
ungfrúna spila á fiðlu.
Um leið og hún grípur
bogann, rennur mér kalt
vatn milli skinns og hör-
unds“.
„Sama segi ég. Enginn
köttur gæti mjálmað jafn
ámátlega," svaraði Jón.
Um leið og hann sleppti
orðinu snarstanzaði hann
og benti á stóra högnann,
sem húsvörðurinn átti og
nú lá í tröppunum upp að
skrifstofunni' og sleikti
sólskinið.
Óli greip í handlegginn
á Jóni: „Veiztu, hvað
mér detutr í hug?“
„Já,“ svaraði Jón bros-
andi, „þú ert að hugsa
um að loka köttinn inni ;
söngstofunni til að vita,
hvað hann gerir, þegar
ungfrú Jósefína fer að
spila á fiðluna".
„Hvernig vissirðu
það?“, spurði Óli undr-
andi.
„Af því að mér datt
einmitt það sama í hug“.
„Flýtum okkur að gera
það“, sagði Óli, „við get-
um lokað hann inni í
skápnum, sem stendur við
vegginn aftast í söngstof-
unni“.
„Nei, það getum við
ekki. Dýraverndunarfé-
lagið myndi kæra okk-
ur“.
„Hann getur þó ekki
haft illt af því að vera
ínni í skápnum þessa
stuttu stund“, sagði Öli.
„Auðvitað ckki. En við I
yrðum flengdir fyrir að
neyða vesalings dýrið til
að hlusta á þennan hræði
lega fiðluleik ungfrúar-
innar“.
„Hugsaðu þér bara,
hvað hún yrði undrandi,
ef hann mjálmaði nú,
þegar allt stendur sem
hæst“. Augun í Óla
glömpuðu af ákafa.
Jón beygði sig niður
og klóraði kisa bak við
eyrað. „Hugsaðu líka um
húsvörðinn, þegar hann
kemst að því, hvernig við
höfum farið með uppá-
haldið hans“. Jón var enn
þá á báðum áttum.
Tíu mínútum síðar var
samt öllum nauðsynleg-
um undirbúningi lokið.
Framan við skápinn sátu
þeir Jón og Óli. Jón hvísl-
aði að Óla, að kisi hefði
hætt að mala, þegar hann
var lokaður inni í skápn-
um, en við því var auð-