Morgunblaðið - 08.01.1958, Qupperneq 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Miðvik’udagur 8. jan. 1958
We$ ct.í relLctn dí
Ejtir
EDGAIt MITTEL HOLZER
5
Þýðii.g:
Svorrir Haraldsson
ar voru svalar og hann fan.n
skyndilega til huggunar og örygg-
is og aukins sjálfstrausts. Bros
hans varð fjörlegra og framkoma
hans eðlilegri, þegar hann var
kynntur fyrir Mabel.
Mabel, sem var næstum því eins
há og faðir hennár, rétti honum
hendina örlítið hikandi og feimn-
isleg, en handtak hennar var þétt
og það skein skapfesta úr grænleit
um augum hennar, þrátt fyrir ein
urðarleysi andartaksins Hún bauð
hann velkominn í hálfum hljóðum
og það var einhver malandi hljóm-
ur í röddinni sem honum féll vel
í geð. Það minnti hann á býflug-
ur, í blómarunna og það gerði hana
blíðlega og innilega, þrátt fyrir
óframfærnina. Hávaxin stúlka,
nítján ára gömui, með jarpt hár,
tekið saman í hnakkanum. Hann
sá hana fyrir sér, þar sem hún
gekk innan um grænan trjágróð-
ur Middenshotts, með Ijósrauða
flekki í kinnunum, sökum hins bít-
andi vorkulda.
,,Og þetta er Garvey“, sagði frú
Harmston, sem hafði tekið að sér
kynninguna. — „Hann heitir í höf
^uðið á föður þínum“.
Það var lykt af Garvey, sem |
minnti Gregory á ný föt, hún hlaut
að vera af gulu fötunum hans. Svo
var að sjá sem þau væru alveg
nýkomin frá klæðskeianum og
Garvey hefði þegar farið í þau,
ný og óstrokin. Hann hafði rautt
bindi, sem var í algerðri mótsetn-
ingu við ljós-grá augu hans. Gre-
gory datt óðar í hug köttur með
rautt hálsband. En það var ekk-
ert kattarlegt við útlit Garveys.
Hann virtist miklu fremur vera
stirður og þunglamalegur í hreyf
ingum. Það vottaði fyrir brosi á
vörum hans, þegar hann rétti
fram hendina og sagði: — „Góð-
an daginn og velkominn". Hönd
hans var hlý og þurr — ekki rök,
eins og hann hefði lengi haft hana
í vasanum. Gregory kunni vel við
hárið á honum: — Það var dökk-
rautt — næstum mahoni-brúnt
Framkoma hans var örlítið hæðn-
isleg, en það fór honum einhvern
veginn vel — fannst Gregory. —
Hann virtist ekki neitt sérlega
bráðþroska.
Þegar Gregory sneri sér að
yngri drengnum, fann hann aftur
til sömu áreynslunnar og áður.
Honum fannst hann rtanda and-
spænis annarri, ókunnugri mynd
af sjálfum sér. Gregory leit
snöggt til frænku sinnar og
spurði: — „Sagðirðu Bertie? Ég
heyrði það ekki vel. .. .“
„Berton", sagði frú Harm'ston
brosandi og roðnaði örlítið. —
„Það er stafað B-E-R, ekki B-U-R.
Við áttum góðan vin í New Amst
erdam með því nafni og hann bað
okkur að láta Berton heita í höf-
uðið á sér“.
„Já, Tommy Berton", sagði hr.
Harmston. — „Hann er dáinn. Of
mikið viský“.
„Berton hafði enn ekki brosað
og svipur hans var jafnfjarrænn
og áður, þegar Gregory var úti í
bátnum og virti drenginn fyrir
sér. Hann gaf frá sér einhver
hvíslandi hljóð, þegar liann tók í
höndina á Gfegory: dauft berg-
mál af fjarlægum brimgný.
„Hefurðu misst málið, Berton?“
spurði móðir hans.
Hann leit til hennar hvasst og
svaraði: — „Mamma, ég gat
hvergi nokkurs staðar fundið
hana. Ég Ieitaði alls staðar —- alls
staðar þar sem hún er vön að fela
sig“. Orðin komu út úr honum
með miklum ákafa, eins og þau
hefðu verið reyrð böndum, en svo
hefðu böndin skyndilega brostið
og orðih sloppið út. Hann baðaði
höndunum órólega út í loftið og
andardráttur hans virtist verða
að samanþjappaðri gufu, sem kom
í stuttum, snöggum rykkjum út
úi honum. ■
„Alls staðar“, endurtók hann. —
„Ég leitaði alls staðar að henni“.
A3 svo mæltu sneri hann baki við
þeim, snöggtandi, andstuttur. Höf
uð hans titraði.
„Það er Ollie, sem hann á við“,
tautaði Mabel.
Frú Harmston hló. — „Olivia
kemur áreiðanlega í leitirnar.
Hafðu engar áhyggjur út af
henni, drengur minn. Hún er bara
dálítið móðguð við föður sinn“.
Hún sneri sér að Gregory og sagði
honum alla söguna um orgelið og
Gregory fannst það svo óvenjuleg
skýring, að hann hi-esstist aftur.
Hann brosti: — „Undarlegt að
hún skyldi vilja bjóða mig vel-
kominn á þann hátt“, sagði hann.
„Eigum við að leita að henni?“
„Ég skal hjálpa þér að leita“,
sagði Berton og horfði meo ákafri
eftirvæntingu á Gregory. —- „Það
vill enginn leita að henni, þegar
hún hefur týnt sjálfri sér. Bara
ég einn og eaginn annar. Þeim
stendur alveg á sama um hana.
Þeim er alveg sama hvað kemur
fyrir hana“.
„Nei, því ti'úi ég nú ekki“, sagði
G. egory.
„Jú“, sagði Berton. — „Olivia
er alveg sérstök stúlka. Hún er
ólík öllum öðrum. Hún virðist dá-
lítið undarleg, en hún er góð. En
þau hlæja öll að henni. Hún ætti
að vera vernduð, en það er bara
ég sem geri það“.
„Fyrir hverju ætti að vernda
hana?“
„Skuggunum, sem hreyfast á
meðal okkar. Sko. Sjáðu nú þetta.
Mabel er að hlæja að mér. Hún
hlær alveg eins og öskurapi. Ég
gæti drepið.Hann kreppti
hnefana og titraði. — „Ég gæti
drepið alla, þegar — þegar —
hættu þessum asnahlátri, Mabel“.
>,Ég' er alls ekki að hlæja, bara
að brosa“, sagði Mabel.
„Hann er ákaflega viðkvæmur
og skapstór drengur", sagði frú
Harmston. — „Þú mátt eklci taka
hann alvarlega. Berton, farðu nú
ekki strax að trana þér fram“.
Peningamenn
Hafið samband við okkur sem fyrst.
Hvað er framundan?
UppSýsinga- og viðskipiaskrifsfofan
Laugavegi 15. Sími 10059.
Gefið börnunum SÓL GRJÓN
á hverjum morgni ... S
Góður skammtur af SÓL GRJÓ-
NUM með nægilegu af mjólk
sér neytandanum fyrir'/a af.dag-
legri þörf hans fyrir eggjahvítu-
efni og færir líkamanum auk
þess gnægð af kalki, járni,fosfór
og B-vítamínum.
hessvegna er neyzla SÓL
GRJÓNA leiðin til heil-
brigði og þreks fyrir
börn og unglinga
Framleidd af »OTA«
M A R K Ú S Eftir Ed Dodd
En hún sagði þetta án allrar ásök
unar, miklu fremur í gamansöm-
um tón og hinn holdugi, en vel lag
aði I.íkami hennar titraði af niður-
bældum hlátri. — „Hann er bara
heimskur, lítill kiðlingur, Gre-
gory“. Hún skríkti, eins og stelpa.
„Já, hann getur stundum látið
eins og hreinasti fáviti", sagði
séra Harmston. — „Ég sagði þér
það áðan, að þú skyldir engar
áhyggjur gera þér út af Oliviu.
og það veit Berton eins vel og
hver annar“.
„Auðvitað veit ég það“, sagði
Berton — um leið og hann strauk
á sér hálsinn aftanverðan. — „Ég
hefði ekki átt aö gera það aftur.
Er. Logan er svo óheyrilega svik-
ull. Ég get alls ekki þolað svik“.
Séra Harmston hló djúpum
hlátri og ýfði hárið á Berton með
hendinni. Svo lögðu þau af stað
heim að húsinu og skildu Logan
Sagði ég það ekki, Berton, dreng- 1 eftir, einan og hlæjandi,- Frú
r minn?^ j Harmston nló líka og sagði eitt-
Hann retti fram höndina, sterka hvað, en Gregory heyrði ekki hvað
hönd, beinastóra og rauða vinnu- i það var. Rósótti 'kjóllinn hennar
hönd, og strauk höfuð drengsins. I samlagaðist vel grænku skógarins
„Vertu ekki að strjúka hausinn J og villtu jurtanna sem uxu á bökk
á honum, pabbi“, nöldraði Garvey. ! unum meðfram fljótinu. Hún sam-
„Hann lætur þá bara enn verr á lagaðist sjálf umhverfinu. Hún
eftir“. hefði getað verið stór, safamikill
„Haltu þér saman, múmían ávöxtur, dottinn niður úr ein-
þín“, hreytti Berton út úr sér og^hverjum awara-pálmanum, sem
snerist gegn bróður sínum. —J stóð á milli hússins og kirkjunnar.
„Annars skal ég rífa nýju buxurn! Margs konar skordýr vpru nú
ar niður um þig og....“ Svo leit komin á kreik með háværu suði.
hann á Gregory: — „Það var alls Gregory hlustaði, og í huga hans
ekki ætlun mín að stofna til tóku þau á sig myndir ósýnilegra
rifrildis , sagði hann hljóðlega. j ára og illra anda, sem vörpfuðu
„En ég varð að tala. Éb má til frá sér olikandi geislum, Ijósrauð-
um og grænum, er smugu inn um
eyrun á honum með óbugandi
ákefð, til þess að setjast þar að
og orsáka suðu og þyt inni í höfð-
inu á honum, dag eftir dag og
viku eftir viku. Hann fann lam-
andi skelfingu gagntaka sig, en
honum tókst að halda henni x
skefjum. Leðurblakan kom honum
til hjálpar. Hann sá hana flökta,
eins og einhverja svarta flyksu
úr um einn gluggann á framhldð
kirkjunnar. Hún flögraði niður
að fljótinu og hann leit við, til
þess að fylgjast með ferðum henn
ar. Hún hvarf. Hvarf fyrir ofan
höfuðið á Logan, sem var að bera
farangurinn upp úr bátnum og
var ennþá hlæjandi. Gömlu, gráu
flannelsbuxurnar hans, bættar og
blettóttar og hvíta' strigaskyrtan
sáust óljóst £ rykgulu rökkrinu.
.... Dump, nú snaraði hann öðr-
um vörukassanum upp á lending-
arpallinn. Dump, því næst hinum
kassanum. Svo lyfti hann öðrum
kassanum upp á öxl sér, hinum
kassanum upp á hina öxlina og
kom þrammandi á eftir þeim. Og
það var eins og hann viss að Gre
gory hefði tekið eftir þessu, því
að hann gaf frá sér hljóð, sem
var hvort tveggja í senn, hlátur
og hróp.
„Ég hata leðurblökur", sagði
frv. Harmston.
með ' að vekja þau, svona öðru
hverju — vegna Oliviu, skilurðu".
Frú Harston tók um herðarnar
á honum og þrýsti honum að sér.
„Þú ert óskaplega heimskur strák-
ur. En það vakir einungis gott fyr
ir þér. Honum þykir svo vænt um
yngri systur sína og finnst alltaf
hann þurfa að vernda hana >g
verja. Jæja, það er orðið áliðið.
Vio megum ekki standa hér og
tala, þegar Gregory þarf að fara
í bað og hvílast eftir ferðalagið".
„Það er bezt að ég hlaupi á und-
an og fylli baðkerið, mamma",
sagði Mabel.
„Já, góða mín, gerðu það“.
Mabel lagði af stað og hljóp við
fót, útlimalöng og rengluleg, en
ekki óaðlaðandi.
„Logan", sagði Harmston. —
„Komdu strax heim með farangur
hr. Gregorys. Vörukassarnir mega
bíða þangað til seinna“.
„Já, sah“, svaraði Logan glað-
lega. — „Kem með hann strax“.
„Hann gerir það ekki“, sagði
Berton. — „Þú veizt að hann gerir
það ekki. Hann kemur áreiðanlega
fyrst með kassana heim í eldhús".
Logan rak upp skellihlátur með
í-uddalegu mikillæti, og brúna and-
litið varð dökkrautt.
Séra Harmston leit til hans
glettnislega og veifaði framan í
hann vísifingrinum. — „Svona,
Logan. Mundu nú að koma far-
angrinum heim, áður en þú gerir
nokkuð annað. Skilurðu það?“
„Ég skal reyna, sah“, sagði
Logan dimmraddaður. — „Þetta
er vondur, lítill drengur. Mjög
vondur, lítill drengur". Hann
gretti sig framan í Berton og
Berton gretti sig á móti og gaf
honum langt nef.
„Svona, hættu þessu, Berton",
sagði faðir hans skipandi, en l
jlítvarpiö
Miövikudagur 8. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna": Tón-
leikar af plötum. 18,30 Tal og tón
ar: Þáttur fyrir unga hlustend-
ur (Ingólfur Guðbrandsson náms-
„ ,, , , , , . jstjóri). 18,55 Framburðarkennsla
Berton let sem hann heyrði ekk: . ensku_ 19j05 Óperulög (plötur).
shpunma. Þa gaf faðu-hans hon-.;20)30 Lestur fornrita; Þorfinns
um svo vel utilatið högg aftan a ■ saga karlsefnis; L (Einar öl.
halsmn, með flatri hendinni, að Sveinsson prófeSSor). 20,55 Tón-
Berton skjögraði nokkur skrefjleikar (plötur). 21j30 ;jLeitin að
afram, kjökrandi, en Gregory gat; Skrápskinnu11, getrauna- og leik-
„Oh, í ham- j,áttur. IV. og siðagti hiuti. 22,10
ekki orða bundizt:
ingjunnar bænum, berðu ekki
drenginn svona“.
„Refsingarverð óhlýðni og
stráksskapur", tautaði presturinn.
„Slíkt stríðir algerlega á móti
okkai' fagurfræðilegu lagaboðum
Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22,30 Islenzku dægurlögin: Janúar
þáttur S.K T. — Hljómsveit Magn
úsar Ingimundarsonar leikur. —•
Söngvarar: mgibjöi-g Þorbergs
og Haukur Morthens. Kynnir;
Þorir Sigurbjörnsson. 23,10 Dag-
skrárlok.
MR.TRAIU, I'M
FRANK HOWARD,
VOUR GUIDE'
GLAD TO KNOW
VOU, FRANK...
ARE YOU ABOUT
READY TO
!&. START ? f
An HOUR
BEFORE DAWN,
THERE'S A
KNOCK ON
MARK TRAIL'S
DOOR
1) — Nokkru fyrir dögun vaknar j •
Markús við það að barið er á dyr 2)
hjá honum.
Kom inn.
Ert þú Markús? — Ég heiti
Friðrik og á að vera leiðsögu-
maður þinn.
—- Komdu ssell Friðrik. Ertu
tiibúinn að leggja af stað?
3 — Já ég er tilbúinn.
— Ágætt. Þá leggjum við af
stað.
FimnUudagur 9. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
1“ 50 „Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
1l,30 Fornsögulestur fyrir börn
(Helgi Hjörvar). 18,50 Framburð-
arkennsla í frönsku. 19,05 Har-
monikulög (plötur). 20,30 Kvöld-
vaka: a) Séra Sigurður Einars-
son : Holti flytur síðari hluta er-
indis síns. Myndir og minningar
frá Jerúsalem. b) Islénzk tónlist;
Log eftir Pál Isólfsson (plötur).
c) Sigurður Jónsson frá Brún flyt
ur ferðaþátt. 21,45 Islenzkt mál
(Ásgeir Blöndal Magnússon kand.
mag.). 22,10 Erindi með tónleik-
um: Baldur Andrésson kand.
theol. talar um Johann Sebastiaa
Baoh. 23,00 Dagökrárlok.