Morgunblaðið - 03.05.1958, Blaðsíða 12

12
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 3. maí 1958
Ihefði ekki leng-ur boðskortið sem
(heiífiildargagn.
Það myndi vera hreinn og
heinn fávitaskapur að verða eft-
ir í skipinu. Lisette hafði bara
ifengið þessa flugu í höfuðið, af
}>ví að hún var búin að drekka of
imikið koníak. Það var líka glæp-
isamlegt athæfi að látast vera önn
lur manneskja, en maður raun-
iverulega var. En það var enginn
tími til að hugsa. Joan heyrði
}>egar skipsskrúfurnar fóru að
isnúast. Skipið var að leggja frá
/hafnarbakkanum.
Seinna, þegar Joan varð hugs-
að til þessarar stundar, gat hún
lalls ekki munað hvað það var,
isem réði úrslitunum um ákvörðun
íhennar. Kannske var það hugsun
lúi um ókunnu konuna, sem hafði
!haft í hótunum við hana. Það var
icins konar áskorun og Joan 'var
lekki vön að gefast Jipp, þegar
ihsetta var á ferðum. Var það ekki
ilíka skylda hennar að hjálpa syst
nir sinni?
Kannske varð henni líka hugsað
til dökka mannsins unga, sem líkt-
ist spönskum aðalsmanni og var
eins og klipptur út úr málverki
eftir Velasque, en talaði amer-
ísku. Þrátt fyrir drambið, var
þó eitthvað hrífandi í fari hans.
Það fór titringur um allt skip-
ið, þegar skrúfurnar byrjuðu að
snúast hraðar. Svo voru landfest-
arnar leystar og það var of seint
að reyna að komast í land. Nú
varð ekki .snúið við. Hún yrði að
horfast í augu við framtíðina,
hvað sem hún kynni að bera í
skauti sínu.
En ef Joan hefði vitað hvað það
var, sem hún átti í vændum, þá
hefði hún kannske, samt sem áð-
ur, þotið upp á þilfar og fleyg *
sér útbyrðis. ^
Kochelle skreið hægt milli meg-
inlandsing og eyjarinnar Wight.
Ljósin í landi dofnuðu og sáust
mjög ógreinilega í kvöldþokunni,
en Wight lá böðuð í ljósi, þegar
skipið skreið fast meðfram henni.
Trjáplöntur
salan er byrjuð
Gróðrastöðin við Miklatorg. Sími 19775.
Saumakonur
Nókkrar vanar saumakonur geta fengið vinnu
strax. Upplýsingar gefur verkstjórinn.
Belgjagerðin
FITAN HVERFUR FLJÓTAR
með freyðandi VI M
Vernier skipstjóri stóð uppi á
stjórnpallinum hjá hafnsögumann
inum.
„Svo óska ég yður góðrar ferð-
ar, skipstjóri. Ég vona að þér
setjið nú nýtt met“, sagði hafn-
sögumaðurinn brosandi.
„Ég þakka fyrir góðar óskir.
Ég vona sannarlega að mér tak-
ist að setja met“, svaraði skip-
stjórinn á ensku — „Rochelle er
gott skip. Betra skip verður tæp-
lega smíðað. „Hann yppti öxlum.
— „En maður getur auðvitað
aldrei verið alveg viss. Alltaf get-
ur eitthvert óhapp tafið mann“.
„Satt er það. Þannig var það
líka í fyrra", sagði hafnsögumað-
urinn. — „Voruð það ekki þér,
3em voruð skipstjóri á Fleurie síð
ustu ferðina, áður en skipið var
sett í þurrkví?
„Jú, það var ég“, sagði skip-
stjórinn stuttur í spuna.
„Það kom eldur upp í skipinu,
ef mig misminnir ekki. Hver voru
upptök hans?“
„Það upplýstist aldrei".
„Ég veit ekki neitt um þetta,
nema það sem blöðin sögðu. Auð-
vitað var mér málið talsvert skylt,
þar sem það var ég er stýrt hafði
Fleurie úr höfn. Maður getur þó
sagt, að það hafi verið mikil guðs
mildi, að ekki skyldi nema einn
maður farast í brunanum“.
„Það var ein starfsstúlka á
skipinu — ung hárgreiðslumær,
sagði skipstjórinn. Svo snéri hann
sé:■ við og það var bersýnilegt að
hann kærði sig ekki um að ræðai
þetta mál nánar. Svo mikið skildi
hafnsögumaðurinn . . .
Skip, eins og Rochelle, er lítil
fljótandi borg — borg sem aldrei
sefur. Engum skipsmanni og mjög
fáum farþegum kom til hugar að
ganga til rekkju, fyrr en skipið
væri komið út á rúmsævi.
Kvöldið var hlýtt og kyrrlátt
og farþegarnir höfðu raðað sér
meðfram borðstokkunum á öllum
þilförum skipsins og sáu strand-
línuna hverfa í myrkrið. Sumir
fundu nú þegar heimþrána bær-
ast í brjóstum sínum. Aðrir þráðu
það eitt að komast í burtu — út
á reginhaf, til að njóta alls þess
munaðar, er hið nýja skip hafði
upp á að bjóða. . . og kynnast
landinu, hinum megin við hafið.
Brátt tók fólkið að dreifa sér
um lyftinguna. Menn kynntust,
ákváðu spilakvöld, dansleiki og í-
þróttaæfingar, þann stutta tíma,
sem ferðin yfir Atlantshafið tæki.
Allir biðu þess að gildaskálarnir
yrðu opnaðir. 1 nokkrum sölum
voru hljómsveitirnar byrjaðar að
leika og dansinn hófst. . .
Starfslið skipsins var önnum
kafið £ vélarúmunum, skrifstofun-
um og vörugeymslum lestarinnar.
Við borð gjaldkerans var pening-
um skipt, skeyti afhent og svar-
að öllum mögulegum — og ekki
fáum ómögulegum-spurningum.
Þjónarnir bjuggu um rekkjurn-
ar í káetunum og settu blóm í
vatn. 1 vínstúkunum voru flöskur
settar á afgreiðsluborðin og glös
þurrkuð og fáguð. Allt skyldi
verða tilbúið þegar skipið færi
yfir þriggja mílna-mörkin.
1 litlu búðunum var annríkið
sízt minna. Mademoiselle Fosiet,
sem var sölustjóri fyrir Renée
Rachels, hristi silkipappír út úr
fellingum modelkjólanna og
hengdi þá á herðatré. Hún var
miðaldra kona, dökkeyg og svo
dugleg og ósérhlífin að undrum
sætti.
Nánasti aðstoðarmaður hennar,
mademoiselle Halle, var ung,
grönn og glæsileg — falleg, bæði
við söluborðið og sem sýningar-
dama. Hún raðaði fínasta líninu
í sýningaskápana. Það var nær
eingöngu handsaumaður skraut-
fatnaður eftir systurnar í Sante
Soeurs klaustrinu í Lyon. Hvað
skyldu nunnurnar hafa hugsað,
þegar þær voru að sauma þennan
óhófsvarning handa léttúðugum
konum, sem nunnurnar hlutu, í
krafti trúí.r sinnar að hneykslast
á? öfunduðu þær þessar lífsglöðu
og glysgjörnu kynsystur sínar,
eða álitu þær að einnig með þessu
þjónuðu þær guði sínum?
„Ég sé að madame Cortez er
með í þessari ferð“, sagði Helene
Halle.
„Madame Cortez er ávallt með,
þegar senda á gimsteina frá verzl-
un fyrirtækisins í París á sýn-
ingu í New York. Það merkir með
Stulkur vanar saumaskap
Óskast nú þegar. Upplýsingar hjá verkstjóranum,
Skipholti 27.
Starfsstúlka óskast
Upplýsingar gefnair á skrifstofunni.
Elli- og hjúrunarheimilið Grund.
öðrum orðum það, að hún sé með
okkur einu sinni á ári. Sannarlega
einkennileg, gömul kona“, sagði
mademoiselle Fosiet.
„Mér er sagt að gimsteinarnir,
sem Cortez ætlar að sýna í ár, séu
alveg sérstaklega verðmætir",
hélt Helene Halle áfram. . . „Eft-
ir farþegaskránni að dæma, þá er
frændi hennar með í þessari
ferð“.
Síðustu orðin voru sögð í helzt
til kæruleysislegum tón og mad-
emoiselle Fosiet brosti.
„Madame Cortez er ömmusystir
Ron Cortez“, sagði hún. — „Hann
tilheyrir hinni amerísku grein
ættarinnar. . .“ Hún hengdi upp
einn kjól, snéri sér svo við og
horfði rannsakandi á aðstoðar-
mann sinn. — „Hann er mjög lag
legur maður, en . .“ Hún þagnaði
í miðri setningu og yppti öxlum.
„En hvað?“, spurði Helene
Halle, í óþarflega höstum tón.
„Ekki annað en það, að við
erum hér á skipinu til þess að
gegna skyldustörfum okkar. Við
verðum fyrst og fremst að hugsa
um þau og helzt ekki neitt ann-
að“.
Madame Cortez stóð í litlu gim-
steinabúðinni sinni og læsti hik-
andi stóra peningaskápnum. Hann
hafði verið gerður alveg sérstak-
lega handa henni og hún ein
þekkti leyndardóm læsingarinnar.
Innihald skápsins var margvís-
legt og mikils virði. Bakkar með
úrvals skrautgripum: armbönd-
um, brjósbnálum, gullgreiptum úr
um, hvítum perlufestum. Og þó
voru þetta bara smámunir í sam
anburði við hið dýrmæta safn
smaragða, sem sýna átti í New
York.
A hverju ári fór madame Cortez
með nýtt safn til sýningarinnar
og í því var hver kjörgripurinn
öðrum betri.
1 fyrra hafði hún sýnt dem-
anta, árið áður safira og þar áð-
ur perlur. Nú hafði frúin, sem
var stærsti hluthafinn í þessu al-
þjóðlega verzlunarfélagi, ákveð-
ið að sýna smaragða og það
myndi verða dýrmætasta safn, er
nokkru sinni hefði á slíka sýn-
ingu komið. Allir smaragðarnir
voru af fínustu gerð," dökk-grænir
og algerlega ógallaðir. Hún hafði
varið mörgum dögum til að velja
hvern einstakan skartgrip, skoð-
að hvern stein með stækkunar-
gleri og hafnað öllu, sem ekki
stóðst hina nákvæmustu gagn-
rýni
Gimsteinarnir voru ekki aðeins
verzlunarvara madame Cortez,
heldur líka yndi hennar og eft-
irlæti. Vænst þótti henni um
smaragðana.
Það er sagt, að smaragðurinn
sé óheillasteinn, en í hvert skipti
sem gamla frúin heyrði þá full-
yrðingu, brosti hún hæðnislega og
hristi hæruskotið höfuðið:
„Smaragðar kunna að verða rol
um og raggeitum til ógæfu“ sagði
hún yfirlætislega — „en hinum
hraustu og hugdjörfu færa þeir
hamingju. Ég hefi alltaf borið
smaragða og ég hefi lifað ham-
ingjusömu lífi“.
Já, hamingjusöm hafði hún ver
ið og heppin um dagana. Tengda-
faðir hennar, André Cortez, sem
var franskur í aðra ætt og spænsk
ur í hina, hafði stofnað hina
heimskunnu gimsteinaverzlun.
Því var almennt haldið fram, að
velgengni og frægð fyrirtækisins
væri fyrst og fremst að þakka
SPÍItvarpiö
„Slepptu svipunni, Bárður", Iþegar Bárður lætur sér ekki i á því að láta svo búið standa I og lemur hann umsvifalaust nið-
öskrar þorparinn ofsareiður, en segjast snýr hann sér við og (sparkar í hann. Bárður var ekki | ur.
Laugardagur 3. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 18,15 Skákþáttur
(Baldur Möller). — Tónleikar.
19,00 Tómstundaþáttur bai-na og
unglinga (Jón Pálsson). — 19,30
Samsöngur: De Fire syngja (pl.).
20,30 Tónleikar (plötur). — 21,00
Leikrit: „Starfið, líf vort og
dauði“ eftir Herbert Eisenreich,
í þýðingu Helga J. Halldórssonar.
Leikstjóri: Rúrik Haraldsson. —
21,45 Tónleikar (plötur). 22,10
Danslög (plötur). — 24,00 Dag-
skrárlok.