Morgunblaðið - 31.08.1958, Síða 9

Sunnudagur 31. ágúst 1958
MORG 11 NRLAÐIÐ
9
ÆT .
Erlendur O. Péfursson
Táp og fjör og frískir menn
finrtast hér á landi enn,
þéttir á velli og þéttir í lund,
þrautgóðir á raunar stund.
í ÞESSARI fylkingu var Erlend-
ur Ó. Pétursson framarlega. Hon-
um fylgdi hinn hressandi morg-
unblær. Deyfð og mók var fjarri
skapi hans. Gæddur var hann
tápi og iðandi lífsfjöri, bráðlif-
andi, sívakandi, brennandi í and-
anum. Það verður aldrei um hann
sagt, að hann hafi verið hálf-
volgur í áhuganum. Öllum vinum
hans og samferðamönnum er það
Ijóst, að hér var sá maður, er lá
ekki á liði sínu.
Ég hef þekkt Erlend frá því
hann fæddist. Við fæddumst
báðir og áttum báðir heima við
sömu götuna, sitt hvoru megin
við Bakkastíginn. Man ég vel afa
hans og ömmu, föður hans og
móður. Traust vinátta var sam-
einingarafl á heimilum okkar, Var
þar um daglega samfundi góðra
vina að ræða. Erlendur lærði að
lesa hjá móður minni og reynd-
ist henni ætíð sannur vinur.
Það munu vera 43 ár liðin frá
því ég heyrði Erlend fyrst halda
ræðu. Var það á áttræðisafmæli
ömmu hans. Dáðist ég að hinni
snjöllu ræðu æskumannsins, og
hefi ég á liðnum árum hlustað
á margar ræður, er hann flutti
með eldmóði sannfæringar, kall-
andi og hvetjandi aðra til drengi-
legra dáða.
Drengurinn frá Götuhúsum
setti svip á Vesturbæinn, og þær
stundir komu, að Vesturbæingur-
inn setti svip á Reykjavík. Víða
kemur Erlendur við sögu, og öll-
um, sem til þekkja, kemur sam-
an um, að heilhuga maður hafi
lagt góðu máli lið. Vér höfum
lesið sögurnar um þá, sem hingað
komu, þeir ukust að iþrótt og
frægð, undu svo glaðir við sitt.
Þá gleði átti Erlendur í ríkum
mæli. Oft titraði hjarta hans
af fögnuði, er hann var vottur
að sigri íþróttanna. Þar var rétt-
ur maður á réttum stað, og hann
var þar með lífi og sál.
Þannig gekk hann að störfum
sínum. Það var óhætt að fela hon-
um vandamálin. Með dugnaði og
háttprýði vann hann ævistarf sitt
og hlaut verðskuldaða sæmd. Með
brosandi og vekjandi krafti tók
hann þátt í margvíslegum félags-
störfum, og um það geymist fög-
ur minning, að hann hlífði aldrei
sjálfum sér, en sýndi það með
störfum sínum, að honum var
ljúft að hlýða skyldunnar kalli
og þeim kröfum, er til hans voru
gerðar. Erlendur brást ekki traust
inu. Með gleði gekk han til vinnu
sinnar og var hrókur alls fagn-
aðar á fjölmörgum mannfundum,
er hann með prýði og djörfung
ávarpaði menn með eggjunarorð-
um.
Víða kemur Erlendur við sögu.
Var hann meðal stofnenda
Reykvíkingafélagsins og skipaði
þar sæti sitt með röggsemi þess
manns, er i öllu vildi heill og
heiður Reykjavíkur.
Ég sakna hins trygga vinar.
Mjög var hann mér hugljúfur.
Það var heiðríkja yfir góðum
dreng, er með einbeittum kjarki
heilsaði fögrum degi og vaxandi
birtu.
Þéttur á velli og þéttur i lund,
en viðkvæmur um leið, svo að
brosið var oft í fylgd með tár-
unum. En þvi skal ekki gleyma,
að hann var þrautgóður á raun-
ar stund. Með þolgæði háði æðru
laus maður baráttu sína, og vin-
ir hans samgleðjast honum, að
þeirri baráttu er lokið. En sárt
söknum vér hans, og hvað má þá
segja um sorg nánustu vina hans?
í kærleika og með sannri um-
hyggju fylgdust þau systkinin að
í sæld og í þraut. Ég hefi verið
vottur að innilegu samfélagi
þeirra og séð birtuna í híbýlum
þeirra. Votta ég nú af heilum hug
samúð mína frú Mörtu systur
hans, Guðfinni mági hans, frænd-
um og vinum.
Á afmælisdegi Reykjavíkur
átti ég tal við Erlend, er við
skoðuðum gamlar Reyk;avíkur-
myndir. Var hann þá í hinu létt-
asta skapi, brosið leiftrandi, hand
takið hlýtt og sterkt. Nokkrum
dögúm síðar hringdi mágur hans
til mín og flutti mér fregnina
um andlát Erlends.
Um leið og ég kveð hjartfólg-
inn vin, veit ég, að það er í anda
hans, að vér biðjum landi og þjóð
sannrar blessunar, biðjum þess
að „auðnan rík aldna prýði
Reykjavík“.
Blessuð sé minning hins ágæta
Reykvíkings sem með lífi og
starfi hefir sett svip á bæinn.
— Bj. J.
MENN kveðja þennan heim dag-
lega og það er sagt, að maður
komi í manns stað. En oft finnst
manni þó að erfitt sé að fylla
rúm þess sem horfinn er, þar sé
autt og tómt, og víst er það, að
svo mun mörgum finnast þegar
þeir hugsa til Erlendar Ó. Pét-
urssonar.
Við fráfall hans er hniginn til
moldar einn af höfuðleiðtogum
íþróttahreyfingarinnar í höfuð-
staðnum, sem átti langan og
merkan starfsdag að baki.
Erlendur Ó. Pétursson bjó yf-
ir sérstæðum persónuleika.
Manngöfgi og trú á æskulýðinn
var honum í blóð borin. Það var
því ekki að furða þótt slikur
maður vígðist ungur að árum
hugsjónum íþróttahreyfingar-
innar, sem hann var svo gagntek-
inn af, að þær voru hluti af hon-
um sjálfum til hinztu stundar.
Hafi nokkur einstakur maður
lifað fyrir hugsjón sína þá var
það Erlendur Ó. Pétursson, sem
helgaði íþróttunum líf sitt og
starfskrafta.
Störf hans einkenndust af Ijúf
mennsku, viðleitni til þess að
sætta og drengskap.
Með störfum sínum fyrir í-
þróttahreyfinguna reisti hann
sér slíkan minnisvarða, að þang-
að er hverjum hollt að líta og
leita sér fyrirmyndar.
Fyrir þetta og ótalmargt ann-
að er ástæða til þess að þakka.
Við fráfall Erlendar Ó. Péturs-
sonar hefur íþróttasamband ís-
lands misst mikilhæfan og ein-
lægan forustumann.
Yfir minningu hans hvílir
heiðríkja starfsins og baráttunn-
ar fyrir hugsjónum og framgangi
íþróttasamtakanna.
Blessuð sé mining Erlendar Ó.
Péturssonar.
Guðjón Einarsson.
Á MORGUN verður Erlendur Ó.
Pétursson borinn til hinztu hvíld-
j ar.
Um fáa Reykvikinga mun það
hafa átt betur við en hann, und-
anfarna áratugi, að þeir hafi
„sett svip á bæinn“.
Þegar á unga aldri varð hann
fyrirliði jafnaldra sinna í leik og
íþróttum, og forystumaður ungra
manna var hann til æviloka, dáð-
ur og virtur af þeim, sem nutu
forystu hans, og raunar öllum,
sem kynntust honum.
Hann var fyrir löngu orðinn
virðulegur borgari Reykjavíkur,
en með sinni gólátlegu gaman-
semi og leikarahæfileikum, tókst
honum á skemmtilegan hátt að
verða (í gamni og alvöru) útval-
inn fulltrúi hins gamla Vestur-
bæjar — kjarna Reykjavíkur!
Þeir verða vissulega margir,
sem munu minnast Erlendar
þessa dagana, sumir á prenti, en
miklu fleiri þögulir, með sökn-
uði og hrærðum huga.
Þessum línum er aðeins ætlað
að vera hinzta kveðja frá göml-
um leikbróður og frænda, sem
notið hefur einlægrar vináttu
Erlendar meðan ævi hans entist.
Sá, er þetta ritar, var að vísu
mjög ungur þegar hann ásamt
foreldrum og afa fluttist „austur
fyrir læk“. En við afi þurftum
flesta daga, þegar veður leyfði,
að fara vestur að Götuhúsum (á
horni Vesturgötu og Bakka-
stígs). því að þar var amma, þar
var (föður)systir og þar var EIli.
Og þar var alltaf gott að koma.
Margt af því sem gerðist meðal
jafnaldranna á þessum slóðum
um þær mundir er nú fallið í
gleymsku. Og einn aðalleikvang-
inn, fjöruna, með Kríukletti og
Ingimundarkletti og grandann,
hefur tækni nútímans fært í kaf.
En ýmislegt frá þessum árum
verður þó ávallt minnisstætt og
margt af því snýst um Ella í
Götuhúsum og drengjahópinn,
sem safnaðist kringum hann, þeg
ar hann fór að stálpast.
Og Erlendur varð fulltíða mað-
ur, aflaði sér menntunar og varð
verzlunar- og skrifstofumaður.
Hann naut ávallt trausts yfir-
manna sinna, og þegar húsbóndi
hans um mörg ár, Jes Zimsen,
|forstjóri íslandsdeildar ,Samein-
aða gufuskipafélagsins, féll frá
honum nærgætni á ýmsan hátt.
Það var athyglisvert og fremur
sérstætt, hve góðir félagar þeir
voru frændurnir, hinn roskni
maður og hinn ungi sveinn.
Erlendur Ó. Pétursson varð 65
ára á sl. vori (30. mai). Það telst
nú ekki hár aldur, en hann hefur
lokið miklu og merku dagsverki.
Hans mun lengi verða minnzt af
þeim sem kynntust honum, og
framlags hans til íþróttamála og
annarra félagsmála þó miklu
lengur.
Blessuð sé minning hans.
Guomumlur Marteinsson.
NÚ fækkar óðum þeim sem end-
urreistu gamla góða V. R. úr
dvalanum um 1920, og nú er ein-
mitt sá fallinn frá, sem öflugast-
an átti þátt í því að blása lífi
og fjöri í félagið á ný.
Eftir að Erlendur Ó. Pétursson
gekk í V. R. tók hann strax virk-
an þátt i staríi félagsir.s og eftir
stuttan tíma var hann orðinn
formaður þess og gegndi því
ln memoriam —
Sá ég þig, sveinn,
á sólskinsdegi
aldinn að árum
en ungan þó.
Þá fórstu fyrir
frækinni sveit
afreksmanna
í íþróttum.
Sá ég þig enn
öðru sinni
ramman Reykvíking,
rausnarmann.
Ást þín var einlæg
til æskuborgar,
gekkst þú fagnandi
á fund hennar.
árið 1938, tók Erlendur við starfi
hans og gegndi því til dauðadags.
En hann hélt áfram að vera
leiðtogi ungra manna, einkum
ungs íþróttafólks, og hópurinn,
sem öll þessi ár hefur fylkt sér
undir merki hans, er orðinn
mjög fjölmennur. Ur þeim hópi
eignaðist hann marga góða vini,
en Erlendur var vinfastur og frá-
bær drengskaparmaður.
Erlendur Ó. Pétursson var alla
tíð einhleypur, en í mörg undan-
farin ár var honum búið vistlegt
heimili í íbúð Mörtu, systur
sinnar, og manns hennar, Guð-
finns Þorbjörnssonar, vélstjóra,
á Víðimel 38. Ríkti ávallt ein-
læg vinátta þar á milli.
Erlendur veiktist fyrst fyrir
þremur árum, náði aftur bæri-
legri heilsu, en veiktist á ný fyrri
hluta þessa árs. Allan þennan
tíma hefur hann notið einstakrar
umhyggju og hjúkrunar systur
sinnar og mágs, að því ógleymdu,
að yngri sonur þeirra hjóna,
drengur innan við fermingu, sat
oft við sjúkrabeð frænda síns og
stytti honum stundir og sýndi
Sé ég þig nú
á svæfli hvítum
blundandi blítt
í borgarskjóli.
Liggi leið þín
um ljósa vegu,
Guði trúr
'' í gleði og harmi.
Kveð eg þig, kappi
K.R.-inga,
hetja í huga
en í hjarta barn.
Haf þú þökk,
heillavinur,
sannur að drengskap,
sómamaður.
Jakob V. Hafslein.
starfi um 10 ára skeið með mik
um dugnaði og myndarskap.
Erlendur tók mikinn þátt í ýn
um félögum í þessum bæ og þ;
var hann hvergi hálfvolgur, har
starfaði af lífi og sál, að þei
málefnum sem hann á annað bc;
sneri sér að og munu allir se:
með honum störfuðu minna
hans eldlega áhuga, er hann m;
sinni þrumurödd mæltj fyrir síi
um áhugamálum á félagsfundui
Þar fylgdi hugur máli. það gái
allir sannfærazt um.
Ég átti því láni að fagna ;
vinna með Erlendi í stjórn V. :
flest árin sem hann var formaði
þar, ennfremur í fjölda nefnc
og mér er mikil ánægja að því ;
láta hugann hverfa til baka <
rifja upp allt það starf er v
unnum saman. Þó við væru
kannske ekki alltaf sammála ;
öllu leyti, þá var allur ágreinin;
ur jafnaður í bróðerni og okk;
vinátta var ávallt sú sama.
E. Ó. P., þú unnir V. R. (
starfaðir mikið fyrir það féla
Þú unnir Reykjavík, fæðingarb
þínum, og umfram allt — þú elsk
aðir ættjörð þína svo innilega og,
fölskvalaustað siíkt var til fyrir-
myndar. • ; \
Vertu sæll gamlj góði vinur
ög endurminningar minar um þig
verða mér ávallt hugljúfar.
E. G.
MÁNUDAGINN 25. ágúst barst
okkur sú harmafregn, að formað-
ur KR, Erlendur Ó. Pétursson,
væri látinn. Hann hafði undan-
farandi 3 ár átt við alvarleg
veikindi að stríða, síðan hann í
ágúst 1955 fékk kransæðastíflu.
Hann hafði legið. lengi rúmfast-
ur, en var nú, þrátt fyrir endur-
tekið áfall, tekinn til starfa í
skrifstofu Sameinaða, léttur og
hress í anda sem fyrr. Við höfð-
um því gert okkur vonir um að
við ættum enn um langt skeið
eftir að njóta samvista hans í
umfangsmiklum félagsmálum
okkar.
Erlendur Ó. Pétursson var bor-
inn og barnfæddur Reykvíking-
ur, og það sem meira var um
vert, hann var Vesturbæingur í
húð og hár, og átti aldrei lög-
heimil austan lækjarins, hinnar
ævafornu markalínu vestursins
og austursins í Reykjavík. Er
hann lá nokkra mánuði haustið
1955 í Landsspítalanum, þótti
honum það hvað verst, að vera
tilneyddur að halda til nætur-
langt í Austurbænum.
Hann var ungur valinn til for-
ystu í félagsmálum, fyrst sem
drengur í Fótboltafélagi Vestur-
bæjar, og síðar sem fulltíða mað-
ur í Knattspyrnufélagi Reykja-
víkur. Enda þctt hann hafi átt
mörg áhugamál, var félagið hans
aðaláhugamál þau 44 ár, sem
hann tók þátt í störfum þess. Það
er óhætt að segja, að þessi ár
hafi hann helgað KR og íþrótta-
hreyfingunni allar sínar frí-
stundir. Hann sat í 43 ár í stjórn
félagsins, var kosinn ritari þess
9. apríl 1915 og gegndi því starfi
í 20 ár. Með ritarastarfinu einu
hefur hann gert sig ógleyman-
legan í sögu KR um aldur og ævi,
því að hann reit að mestu þrjár
þykkar fundargerðabækur um
starf félagsins, og hafa þær að
geyma hinn ómetanlegasta fróð-
leik um knattspyrnu hér á landi
frá öndverðu, auk nákvæmra
skýrslna um öll íþróttamót, sem
fram fóru í Reykjavík. Munu
fleiri en KR-ingar standa í
óbættri þakkarskuld við hann
fyrir elju hans og dugnað við
ritarastarfið.
Erlendur var fyrst kjörinn for-
I maður KR 1933 og hafði hann
við andlát sitt gegnt því um-
fangsmikia starfi í aldarfjórð-
ung, en samfleytt siðan 1937. Þá
var félagið orðið stærsta og
sterkasta íþróttafélag landsins,
og það var tímafrekt starf að
vera í forystu fyrir sliku fyrir-
tæki. En hann átti eftir að sjá
félagið taka miklum breytingum,
eignast eigið íþróttahús og fé-
lagsheimili, eigin æfingavöll, og
verða að öflugu bandalagi 8 sjálf-
stæðra deilda, með samtals um
1800 félögum Honum auðnaðist
að sjá einlægustu óskir sínar ræt-
ast með stöðugum viðgangi fé-
lagsins.
Erlendi var margt til lista lagt,
hann var orðhagur með afbrigð-
um, bæði í bundnu og óbundnu
máli, og honum var sérlega létt
að halda snjallar ræður, og lét
honum jafnvel að halda tæki-
færisræðu sem eldheita hvatn-
ingaræðu. Þá eru þau ekki fá
KR-ljóðin sem hann hefur ort,
en honum var ekki um að beita
skáldgáfunni nema þegar KR átti
í hlut, en Erlendur var vel hag-
mæltur.
Þegar hart var í ári hjá félag-
inu og erfitt með fjárhaginn fyrr
á árum, gekkst hann fyrir leik-
sýningum í tekjuöflunarskyni
fyrir félagið, og lek sjálfur við
mikinn orðstír aðalhlutverkið í
Skugga-Sveini, og er leikur hans
þar enn í minnum hafður.
Erlendi voru snemma falin
ýmis trúnaðarstörf innan íþrótta-
hreyfingarinnar, átti um áratug
sæti í stjórn íþróttavallarins og
í Knattspyrnuráði Reykjavikur
Framh. á bls. 19