Morgunblaðið - 16.10.1958, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 16. okt. 1958
„Þetta er ekki verk fyrir flug-
herinn“, hafði Shears fullyrt. —
„Það er ekki neinn barnaleikur að
eyðileggj-a trébrú úr lofti. Hitti
sprengjurnar markið, þá skemm-
ast aðeins tveir eða þrír bogar.
Japanirnir gætu gert við það á
svipstundu — þeir eru hreinustu
snillingar í að lappa upp á minni-
háttar skemmdir. Hins vegar get-
um við, ekki aðeins sprengt alla
brúna í loft upp, og jafnað alla
stólpana við jörðu, heldur er okk-
ur líka í lófa lagið að láta spreng
inguna verða einmitt þegar járn-
brautarlest er á leiðinni yfir
brúna. Þá myndi lestin öll hrapa
niður í fljótið, auka þannig tjón-
ið að miklum mun og eyðileggja
hvern einasta stólpa og planka í
henni. Ég hef fyrr séð slíkt ger-
ast. Öll umferð og allir flutning-
ar stöðvuðust vikum saman. Og
það var þó í hinum svokallaða sið
aða heimi, þar sem óvinirnir gátu
flutt krana og lyftivélar á slys-
staðinn. Hér verða þeir að
i>yg&ja alla brúna upp að nýju —
að maður nefni ekki eyðileggingu
iestarinnar og farmsins. Ja, því-
líkur sjónleikur. Ég get alveg séð
hann fyrir mér. . .
Þeir gátu allir þrír gert sér það
í hugarlund hvílíkur sjónleikur
það myndi verða. Árásin hafði tek
ið á sig hlutlega mynd í hugum
þeirra allra. Röð af ímynduðum
augnabliksmyndum, sumar dauf-
ar og óskýrar, aðrar í björtum og
breyttum litum, trufluðu svefn
Joyces. Þær fyrrnefndu tilheyrðu
hinum leynilega undirbúningi, hin
ar síðarnefndu voru svo bjartar
og greinilegar, að hvert minnsta
smáatriði sást furðulega vel: —
lestin svífandi í loftinu, uppi yfir
gildjúpinu, með Kwai-fljótið glitr-
andi fyrir neðan, milli hárra
skógi-vaxinna bakka. Hönd hans
sjálfs krepptist um handfangið.
Augu hans störðu á vissan blett á
miðri brúnni. Fjarlægðin milli
blettsins og eimvagnsins styttist
óðum. Hann varð að þrýsta hand
fanginu niður á réttu augnabliki.
Nú var vegalengdin á milli þeirra
aðeins nokkur fet, aðeins eitt fet.
Á því andartaki ýtti hann hand-
fanginu niður, alveg ósjálfrátt og
vélrænt: Á brúnni, sem hann sá í
draumum sínum, hafði hann þegar
fundið og ákveðið hentugan stað,
nákvæmlega á henni miðrir
Dag einn hafði hann sagt, mjög
áhyggjufullur: — „Ég von-a bara
að strákarnir í flughernum geri
ekki árás á hana á undan okkur,
sir“. —
„Ég er nú þegar búinn að senda
skilaboð til þeirra um að láta
þetta algerlega afskiptalaust",
hafði Shears svarað. — „Ég held
að við þurfum ekki að hafa nein-
ar áhyggjur af því“.
Á þessu tímabili hins algera að-
gerðaleysis höfðu þeim borizt
margvíslegar fréttir og upplýs-
ingar, sem allar snertu brúna á
einn og annan hátt — brúna sem
njósnarar þeirra höfðu mjög ná-
kvæmar gætur á, frá nálægu hæð
ardragi. Sjálfir höfðu þeir enn
ekki farið þangað, til þess að fyr-
irbyggja að staðarbúar fengju
nokkurt veður af nærveru hvítra
manna þar í nágrenninu. Þeir
höfðu fengið ótalmargar lýsing-
ar af brúnni og skynsömustu er-
indrekarnir höfðu jafnvel dregið
upp mynd af henni í sandinn. Frá
fylgsni sínu höfðu þeir fylgzt með
byggingu hennar, stig af stigi og
furðuðu sig mjög á hinum óvenju-
legu aðferðum og fyrirkomulagi,
sem virtist stjórna hverri nýrri
útlitsbreytingu og var stað-
fest í hverri skýrslu er þeim barst.
Þeir voru vanir að sía sann-
leikann úr hverjum orðrómi og
höfðu fljótlega orðið varir við
tilfinningar, skildar aðdáun í lýs
ingum erindrekanna á brúnni. —
Síamarnir höfðu ekki hæfileika
til að meta að verðleikum hina
vei'klegu snilligáfu Reeves höfuðs
manns, né heldur þá skipulagn-,
ingu sem Nicholson ofursti var
ábyrgur fyrir, en þeir gerðu sér
samt fulla grein fyrir því, að þetta
var enginn ólögulegur timburköst-
ur, eins og þeir, sem Japanirnir
kölluðu brýr. Frumstæðir þjóð-
flokkar kunna ósjálfrátt að meta
hagnýta list og framkvæmdir.
„Guð almáttugur", hrópaði
Shears stundum örvæntingarfull-
ur. — „Ef strákarnir okkar segja
| satt og rétt frá öllu, þá er þetta
önnur George Washington-brú,
sem þeir eru að byggja þarna. —
Þeir eru bersýnilega að reyna að
keppa við okkur“.
„Getur verið“, hafði Shears
svarað. — „En okkur er með öllu
ómögulegt að komast í samband
við þá. Slíkt kemur alls ekki til
nokkurrá mála, Joyce. 1 okkar
starfi er öryggið hið fyrsta nauð-
synlega, jafnvel á meðal vina. —
Þeir myndu láta ímyndunaraflið
hlaupa með sig í gönur. Þeir
myndu reyna að hjálpa okkur og
gætu jafnvel eyðilagt allt með því
að reyna sjálfir að eyðileggja
brúna. Japanirnir kæmust á snoð
ir um það og eini árangurinn yrði
hinar grimmilegustu hefndarað-
gerðir. Nei, það verður að halda
þeim alveg utan við þetta. Við
megum ekki einu sinni leyfa Jap-
önunum að hugsa um möguleik-
ann á samvinnu okkar og fang-
anna“.
Dag nokkurn hafði Shears
skyndilega ákvéðið að sannreyna
áreiðanleika hinna ótrúlegu upp-
„Byrjaðu á byrjuninni“, sagði Shears, þrátt fyrir óþreyj<u sína.
„Hvernig gekk ferðin?“
líiyer'annemn
Rétt stilling á dieselolíu-
verki og toppum tryggir
öruggan gagn bátsins.
Önnumst viðgerðirnar með fullkomnustu tækjum og af
æfðum fagmönnum.
Góð varahlutaþjónusta.
BOSCH umboðið á fslandi.
Bræðurnir Ormsson hf.
Vesturgötu 3 — Sími 11467.
Svona óvenjulega mikið mann-
virki, sem nánast mátti kalla
óþarfa og fjárbruðl —- pví :.ð
samkvæmt fullyrðingum lands-
manna lá vegur meðfram brautar-
línunni sem var svo breiður að vel
mátti aka þar tveimur flutninga-
vögnum samhliða — var ills viti.
Slíkar framkvæmdir yrðu eflaust
háðar mjög ströngu eftirliti. Hins
vegar gat þarna verið um jafn-
vel enn meiri hernaðarlega þýð-
ingu að ræða, en hann hafði gert
sér í hugarlund, svo að hin fyrir-
hugaða árás þeirra myndi ef til
vill verða mai'gfalt mikilvægari
en ella.
Hinir innfæddu höfðu margt og
mikið um fangana að segja. Þeir
höfðu séð þá við Vinnu, því
nær allsnakta í steikjandi sólar-
funanum, hvíldarlaust og undir
mjög ströngu eftu'liti. Þegar þre-
menningarnir heyrðu þetta
gleymdu þeir í svipinn áformum
sínum og fyrirætlunum og hugs-
uðu einungis um hina hrjáðu og
þrælkuðu landa sína og félaga.
Þeir þekktu Japanina það vel, að
þeir áttu hægt með að hugsa sér
með hve mikilli grimmd og sið-
leysi þeir myndu knýja fangana
áfram til þess að Ijúka verki sem
þessu.
„Ef þeir bara vissu að við er-
um hér á næstu grösum“, hafði
Joyce sagt einn daginn. „Ef þeir
vissu bara að þessi brú þeirra
mun aldrei verða notuð.......Það
kynni að styrkja örlítið siðferðis-
þrek þeirra".
lýsinga sem bárust nær daglega
frá Kwai-fljótinu.
„Einhver okkar þriggja verður
að fara og rannsaka þetta nánar.
Verkinu getur nú lokið hvaða dag
sem vera skal og við getum ekki
haldið áfram að reiða okkur alger
lega á skýrslur þessara náunga,
sem vægast talað virðast mjög
f jarstæðukenndar. Líklega væri
bezt að þér færuð, Joyee. Ég vil
fá öruggar upplýsingar um það,
hvernig brúin sú arna er í raun
og veru. Hvað er hún stór? Hvað
erai stólparnir margir? Hvernig
er hægt að komast að henni? —
Hvernig er vörnum háttað í ná-
grenni hennar? Hvaða möguleikar
eru til árásar á hana? Gerðu það
sem þú getur, en farðu varlega.
Mundu, að þú mátt ekki láta nokk
urn lifandi mann sjá þig. En í
guðs bænum, Joyce, útvegaðu mér
einhverjar áreiðanlegar og rétt-
ar upplýsingar um þessa andsk.. .
brú“.
15.
„Ég sá hana í sjónaukanum
mínum, sir, eins greinilega og ég
sé ykkur núna“.
„Byrjaðu á byrjuninni", sagði
Shears, þrátt fyrir óþreyju sína.
„Hvernig gekk ferðin?"
Joyce hafði lagt af stað að næt
urlagi í fylgd með tveimur inn-
fæddum möpnum, sem vanir voru
slíkum leynilegum næturleiðangr-
um, þar sem atvinna þeirra var
að smygla opiumdufti og vindling
úm yfir landamæri Burma og
L
ú
6
Gh', NO/...ANDY'S DONE
1T AGAIN, CHERRY... I'M
AFRAID WE'RE REALLV
IN TROUBLE THIS
___TIME/ .
THAT EVIL DOG/
HE BRINGS A
CURSE UPON OUR
PEOPLE/
AT THE NAVAHO*SlNGj WHILE
MARK AND CHERRY SHOOT
PICTURES, ANDY INVADES THE
PRIVACY OF A SWEAT LODSE

iJI Vnk
U Navahoindíánarnir syngja,
Markús og Sirrí taka myndir og
á meðan ræðst Andi inn í baðhús
Indíánanna. „Þessi bannsetti
hundur! Hann færir ættstofni
okkar ógæfu“.
2) „Æ-i, Andi hefur aftur gert
illt af sér. Ég er hræddur uno að
við förum illa út úr því í þetta
smn“.
Síams. Þeir höfðu haldið því fram
að vegirnir sem þeir völdu, væru
•alveg hættulausir og öruggir, en
það var svo áríðandi að Japanirn
ir fengju ekki neinn grun um það
að Evrópumenn væru á næstu grös
um, að Joyce ákvað engu að síður
að dulbúast sem síamskur bóndi og
litaði því hörund sitt með brúnum
lit, sem búinn hafði verið til í
Calcutta, einmitt til slíkra þarfa.
Hann sannfærðist brátt um það
að leiðsögumenn hans höfðu
hermt rétt frá. Hinir raunveru-
legu óvinir í þessum frumskógi
voru fyrst og fremst mýflugurnar
og þó sérstaklega blóðsugurnar
sem sugu sig fasta við bera fót-
leggi hans og skriðu svo upp all-
an líkamann. Hann fann hvernig
þær bitu sig fastar í hvert skipti
sem hann strauk hendinni um
bert hörundið. Hann hafði reynt
allt til að vinna bug á viðbjóðin-
um og reynt að látast ekki sjá
kvikindin og honum hafði nærri
tekizt það. Hann gat hvort sem
var ekki losnað við þau á nóttun-
um. Hann reyndi að brenna þau
af sér með logandi vindlingi, en
ágrangur slíkra gagnráðstaf ana
var næsta lítill.
„Erfitt ferðalag?"
„Já, mjög erfitt, sir. Eins og ég
sagði, þá varð ég að styðja hend-
inrii á öxl þess sem á undan mér
gekk, til þess að verða ekki við-
skila við h-ann. Og þessir svoköll-
uðu ,,vegir“ leiðsögumanna minna
voru nú ekki sem beztir".
I þrjár nætur samfleytt höfðu
þeir klöngrazt upp brattar og
grýttar hlíðar, þeir fylgdu urð-
óttum árfarvegum sem sums stað
•ar voru næstum lokaðir af daun-
illum haugum rotnaðra jurtaleifa
og í hvei't skipti sem þeir tróðu
sér meðfram einni slíkri beðju réð
ust heilir herskarar af hungruð-
um blóðsugum á þá. Leiðsögumenn
irnir kusu þó að fylgja þessum
„vegum" végna þess að þá töldu
þeir enga hættu á þ"í að þeir villt
ust af réttri leið. Þannig héldu
þeir áfram þessari erfiðu píslar-
göngu, allt til þess að dagur rann.
Þegar fyrstu sólargeislarnir féllu
á veg þeirra, lögðust þeir niður í
kjarrið og borðuðu nesti sitt, soð-
ið kjöt og hrísgrjón. Að því loknu
settust Síamarnir á hækjur sínar
undir tré og tottuðu vatnspípur
sínar sem þeir höfðu alltaf með
sér á öllum ferðalögum. Þannig
hvíldust þeir eftir erfiði næturinn
ar. Öðru hverju létu þeir sér
renna í brjóst, en ekki nema and-
artak í einu og án þess að breyta
nokkuð um Iíkamsstellingar.
Joyce vildi hins vegar njóta
hæfilegs svefns til þess að safna
nýjum þrótti. Hann byrjaði á því
að losa sig við blóðsugurnar sem
þöktu líkama hans. Sumar þeirra,
ajtltvarpiö
Finmitudagur 16. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Á frívaktinni, sjómannaþátt
ur (Guðrún Erlendsdóttur). —
19,00 Þingfréttir. 19,30 Harmon-
ikulög (plötur). 20,30 Úr Grund-
arfirði: Viðtöl (Gestur Þorgríms-
son o. fl.). 21,10 Lög úr söng-
leiknum „The Vagabond King“
eftir Rudolf Friml. (O. cste og
Jean Fenn flytja með kór og hljóm
sveit undir stjórn Henri René).
21,30 íþróttir (Sigurður Sigurðs-
son). 21,50 Útdráttur úr „Silfýð-
unni“ eftir Chopin (Boston Prome
nade hljómsveitin ieikur; Arthur
Fiedler stjórnar). 22,10 Kvöldsag-
an: „Presturinn á VökuvöIIum"
XXIII. (Þorsteinn Hannesson
les). 22,30 Létt lög (plötur). —
23,00 Dagskrárlok.
Fösludagur 17. oktúber:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19,00 Þingfréttir. 20,30 Erindi:
Minningar um Kötlugosið 1918
(séra Óskar J. Þorláksson). 20,55
íslenzk tónlist: Tónverk eftir Jón
Leifs. 21,30 Útvarpssagan: „Út-
nesjamenn", III. (Séra Jón TKor-
arensen). 22,10 Kvöldsagan: —
„Presturinn á Vökuvöllum"
XXIV, sögulok (Þorsteinn Hannes
son les). 22,30 Sinfóniskir tónleik
ar (plötur). 23,10 Dagskrárlok.