Morgunblaðið - 15.02.1959, Síða 8

8
MORCVNfíLAÐlÐ
Sunnudagur 15. febr. 1959
f á u m
o r
u m
s a g f
Stutt samtal við systur
Fulbertu í Landakoti
MARGIR hafa spurt mig um það,
hvenær framhaldið af samtalinu
við Jón Magnusson, skipstjóra,
muni birtast í Mbl. Það er ekki
ákveðið. Mér þótti rétt að birta
annað samtal áður, því að svo
virðist, sem nokkrir af lesendum
blaðsins þoli ekki of stóra
skammta af skútumáli í einu.
Ég skrapp á föstudaginn upp
á Landakotsspítala að rabba við
systur Fulbertu. Hún er góð
systir og öllum þótti vænt um
hana, meðan hún hjúkraði í
Landakoti. Hún er léttlynd og
brosir oft. Margir deyjandi sjúkl-
ingar hafa beðið hana að rétta
sér höndina: — Hún er svo hlý,
hafa þeir sagt, og styrkjandi.
Systir Fulberta hjúkraði lengst
af á neðri ganginum á gamla
spítalanum. Nú hefur systir
Emerentia tekið við af henni. Hún
er líka með afbrigðum glaðlynd.
Þegar við höfðum fengið okkur
sæti í móttökuherbergi nýja
spítalans, kallaði systir Fulberta
á systur Klothilde sér til ráðu-
neytis. Hún gæti borið vitni um,
að systir Fulberta hefði ekkert
sagt nema eitthvað fallegt, ef
svo færi, að blaðamaðurinn
skyldi nú enn einu sinni grípa til
skútumálsins.
— Systir Fulberta, hafið þér
dvalizt lengst af ykkur systrun-
um á íslandi?
— Nei. Systir Balbina hefur
verið lengst. Hún kom hingað
1914. Hún er nú 82 ára.
— En þér? Hvenær komuð þér?
— Ég kom með Íslandsíalk í
stríðinu. Það var 1917.
— Og hafið verið hér síðan.
— Já.
— Og aldrei skroppið heim?
— Nei, en ég hef skroppið til
Danmerkur. Þar var ég á klaust-
urskólanum við Strandvej.
— En „heim“, hvar er það?
— Ég er fædd og upp alin í
Hannover í Þýzkalandi. Hafið
þér komið þangað?
— Ég hef beðið þar eftir járn-
brautarlest.
— Nú-já. Faðir minn var
einmitt járnbrautarstarfsmaður.
Hann dó, þegar ég var þriggja
ára.
.— Þá hefur verið erfitt?
— Dálítið.
— Voru foreldrar yðar ka-
þólskir?
— Já, sjálfsagt.
— Voruð þér aldar upp í
ftrangri kaþólskri trú?
—Já nokkuð.
ier frá Reykjavík miðvilkudag-
ian 18. þ.m. tfl Vestur- og Norð-
srlands. —• Viðkomustaðir:
Isaf jörður
Sauðárkrókur
Siglufjörður
Dalvík
Akureyri
Húsaví’k
Vörumóttaka á mánudag og
þriðjudag. —
H.f. Eimskipafélag lslands.
—Og þér hafið auðvitað tekið
trúna mjög alvarlega í æsku?
— Ekkert sérstaklega. Svona
eins og gengur og gerist.
— En af hverju gerðust þér
nunna?
— Fjórar frænkur mínar fóru
í klaustur. Þær voru systur, dæt-
ur föðurbróður míns. Tvær
þeirra fóru í St. Jósepsregluna i
Noregi. Þess vegna fór ég líka
í St. Jóseps-klaustur. Svo var nú
annað, sem hafði mikil áhrif á
21 árs fór í klaustrið við Strand-
vej. Þá hét hún Maria. Hálfu ári
síðar fékk hún búning systranna
og eftir það hét hún systir Maria
Fulberta.
— Hvernig þótti henni að koma
í klaustrið við Strandvej?
— Ágætt.
— Engin vonbrigði?
— Nei. Ég vissi, að þar átti
ég heima.
— Og hafið þér aldrei séð eftir
því, systir?
an af taka sjúklinga vegna þess
að hann óttaðist, að sjúklingarnir,
sem fyrir voru, mundu smitast.
En þörfin var svo mikil, að við
rýmdum þriðju hæðina og tókum
á móti veikustu sjúklingunum.
Jón Kristjánsson prófessor, kona
hans og vinnukona peirra hjóna
voru fyrstu inflúensusjúklingarn-
ir, sem voru fluttir til okkar.
Faðir prófessorsins, Kristján
Jónsson yfirdómari, sárbað okk-
ur um að hjúkra þeim, það væri
svo kalt í íbúðinni þeirra og eng-
inn til að kynda. Hann var
hræddur um, að þau fengju
lungnabólgu. En það var um sein-
an. Þau voru öll með lungnabólgu
þegar þau komu til okkar. Og
Jón prófessor dó sama kvöldið og
hann kom á spítalann, kona hans
klukkan 6 næsta morgun og
stúlkan seinna um daginn. Frúin
sagði við mig, skömmu áður en
hún dó: — Hvernig líður mann-
„Ég vissi, að hann var kominn upp til Guðs“. * (Ljósm. Mbl. Ól. K. M.)
mig. Þegar ég var telpa fór ég
oft í kaþóska spítalann í Jlannov-
er. Hann stóð í fallegu umhverfi
fyrir utan borgina. Þar þótti mér
skemmtilegt að vera og ég hugs-
aði oft með sjálfri mér: — Mikið
hlýtur nú að vera gaman að
hjálpa sjúkum eins og systurnar
í spítalanum. Og eitt sinn þegar
ég var þar í heimsókn, heyrði óg
hvíslað að mér: — Þú átt að fara
í klaustur. Þá vissi ég, að það
var köllun mín í lífinu. Svo var
það einn dag 1904, að ung stúlka
— Nei, alls ekki bara. Þetta er
bezta starf, sem til er — að rétta
sjúkum hjálparhönd.
— Er þetta ekki erfitt starf?
— Jú, sjálfsagt er það erfitt,
en þegar sjúklingnum batnar og
hann getur farið neim, verður
gleðin erfiðleikunum yfirsterk-
ari.
— Hvenær þótti yður hjúkrun-
arstarfið erfiðast?
— I Spænsku veikinni. Þá var
spítalinn yfir fullur. Matthías
læknir vildi helzt ekki fyrst fram
inum mínum? Ég vildi ekki segja,
að hann væri dáinn, svo ég sagði:
— Honum líður vel, s-gði ég. —
Það er gott, sagði hún. Svo dó
hún.
— Já, en systir, leið yður ekki
illa að hafa sagt henni ósatt?
— Ósaí.? Ég sagði henni ekki
ósatt. Það var allt satt, sem ég
sagði. Ég sagði, að honum liði vel,
því ég vissi, að hann var kominn
upp til Guðs.
— Haldið þér, að öllum líði vel,
sem koma upp til Guðs?
I
Við sendum menn heim til yðar eða í fyrirtæki yðar, ef þér óskið, til að aðstoða
yður með allt, sem tryggja þarf. Reynið þjónustu vora — lægstu og be/.tu kjör.
Sími 1-54-34 — 1-64-34.
TBTGGIJNGI
—Það skulum við vona. Þeir,
sem deyja hér, fá bænirnar okkar
í veganesti og ég er viss um, að
þær eru til góðs.
— Þið iðkið mikið bænalíf,
systurnar.
— Ja, við biðjumst fyrir þrisvar
á dag. Og svo við dánarbeð. Við
förum á fætur klukkan 5 á morgn
ana og byrjum að vinna klukkan
7. Þá biðjumst við fyrir.
— Allan tímann?
— Nei, messa og morgunkaffi.
— Verður maður ekki að vera
ákaflega trúaður til að ganga í
klaustur?
— Það veit ég nú ekki.
— Manni líður vel andlega?
— Já, ef starfið er köllun.
— Hafið þér verið hræddar við
dauðann, systir?
— Nei-ei. Guð tekur á móti
sálinni. Og okkur líður vel.
— Þér minntuzt á Matthías
lækni áðan. Bar hann ekki hita
og þunga dagsins í Spaensku veik-
inni?
— Ojú. Halldór Hansen byrjaði
hér 1916, en hann lagðist í veik-
inni og varð fárveikur. Matthías
var hér dag og nótt í heila viku.
Hann var mikill dugnaðarforkur,
alltaf sívinnandi. Einu sinni í
Spaensku veikinni sagði hann við
mig: — Láttu ekki fólk vita, að
ég sé hér. Svo lagði hann sig á
sjúkrabörur í klukkutíma. Sím-
inn stanzaði ekki allan tímann,
fólk þurfti að hitta Matthías
lækni. En ég sagði bara: — Nei:
læknirinn er ekki við! Og það
var hann ekki heldur, því hann
var ekki frammi á ganginum.
Meðan veikin geisaði, skar hann
ekki upp í heila viku. Börnunum
þótti vænt um Matthías. Einu
sinni var hér samt fjögurra ara
gamall drengur, sem var mjög
hræddur við hann, þegar hann
var í hvíta sloppnum með húfuna.
Svo var það eitt sinn, að Matthías
var að fara á fund eða einhverja
skemmtun og kom upp á klædd-
ur. Þá sagði drengurinn: — Nú er
ég ekki hræddur við þig í dag. —
Nú, hvers vegna ekki, spyr Matt-
hías. — Af því að þú ert í spari-
fötunum þínum, svaraði stráksL
Þá brosti Matthías. í annað skipti
var hann að skipta á litlum
dreng, sem grét mikið og kallaði
í sífellu: Mamma, pabbi, mamma
.... Þá sagði Matthías læknir: —
Þú skalt heldur kalla mampa, þá
hefurðu þau bæði i einu orði.
Strákurinn fór að skellihlæja og
grét ekki eftir það. Já, ég sá
mikið eftir Matthíasi lækni, þeg-
ar hann dó. Það gerðum við
allar.
— En segið mér eitt, systir,
kviðuð þér ekki dálítið fyrir að
fara til íslands?
— Nei, ekki vitund. Hér átti
ég strax heima. Hér er gott fólk.
Og fallegt á Þingvölum.
—Hafið þér aldrei haft heim-
þrá?
— Nei.
— Það er margt breytt frá því
þér komuð fyrst.
— Já. Þá voru færri hús en nú.
Þá var gaman að sjá sjóinn og
Esjuna héðan frá Landakoti.
— Eruð þið ekki dálítið ein-
angraðar hér?
•— Nei. Við hittum marga sjúkl-
inga og lesum blöðin.
— Morgunblaðið?
— Já, ég les Morgunblaðið
á hverjum degi. Og einu sinni
hjúkraði ég Valtý Stefánssyni,
ritstjóra. Hann var góður sjúkl-
ingur. Svo sá ég hann löngu
seinna á götu, en þekkti hann
ekki, því hann var með svo stór
gleraugu.
— Þér segizt aldrei hafa haft
heimþrá.
— Nei.
— Eigið þér engin systkini?
— Ég átti fimm bræður. Þrír
fóru i fyrri heimstyrjöldina og
komu ekki aftur. Einn er á lífi.
Hann er áttræður og býr í Þýzka-
landi. Ég er nýbúin að fá bréf
frá honum.
— Hvað starfaði hann.
— Ja, það var nú heldur ó-
merkilegt. Hann var blaðamaður
eins og þér!
— M.