Morgunblaðið - 15.02.1959, Síða 15

Sunnudagur 15. febr. 1959
MORGUWBLAÐIÐ
15
Rússneska tónskáldið Dmitri
Shoslakovich hefir samið fyrstu
óperettuna sína, og hún var frum-
sýnd fyrir nokkru í Moskvu. Hér
er um að ræða tilraun til að „gera
upp reikin.gana“ við sígildu Vín-
aróperetturnar um aðalsmenn og
ástir. Einnig her óperettan greini-
Ieg merki þeirrar stefnu, sem nú
grípur um sig meðal rússneskra
tónskálda, að reyna að þun-ka út
mörkin milli „alvarlegrar“ og
„léttrar“ tónlistar. Óperettan fjall
ar um nýbyggingar í Moskvu og
heitir „Moskva She.remushki“,
sem er eitt af þeim hverfuim borg-
arinnar, þar sem unnið er að því
að reisa stórar sambyggingar. 1
óperettunni eru þessar byg.gingar-
framkvæmdir lofsungnar, en hins
vegar snúizt gegn gömlum fast-
eignasala og konu hans. Aðalper-
sónurnar eru nokkur ung hjón,
sem eru að flytja í nýjar íbúðir.
Húsnæðisvandræðin eru mjög
miki.1 í Moskvu, og í óperettunni
verða ungu hjónin Sasha og
Masha, sem eru húsnæðislaus að
bjóða hvort öðru góða nótt með
kossi í safni nokkru ....
Frú Churehill var eitt sinn spurð
að því, hvaða skrítla henni þætti
skenumtilegust af þeim, sem hún
hefði heyrt um eiginmann sinn, og
frú Ohurchill sagði eftiríarandi
skrítlu:
Á styrjaldarár
unum tók Churc-
hill kvöld nokk-
urt leigufoíl til
BBC, en hann
átti að flytja
ræðu til forezku
þjóðarinn-
a r þetta sama
kvöld. B o r g i n
var m y r k v u ð
vegna loftárásahættunnar.
Churchill foað bílstjórann að
bíða eftir sér. Bílstjórinn þekkti
Churchill ekki í myrkrinu og
svaraði því:
— Það get ég því miður ekki.
— Hefir einhver pantað far hjá
yður, spurði Churohill.
— Mei, ég ætla að fara heim og
hlusta á forsætisráðherrann.
— Þér eruð mikill föðurlands-
vinur, sagði Churchill glaður í
bragði og gaf bílstjóranum væna
aukaþóknun.
— Á ég raunverulega að fá
svona mikið?
— Já, þér eigið það sannarlega
skilið.
— Beztu þakkir. Þá held ég, að
ég láti Churchili lönd og leið og
bíði eftir yður.
Þekktasti og hæst launaði kvik
myndaleikari Frakka, Jean Gabin,
ætlar á næstunni að segja skilið
við kvikmyndimar og gefa sig all-
an að landbúnaði. Gabin er son-
ur fátæks verkamanns. Hann hef-
ir leikið í um 75 kvikmyndum og
hefir um langt skeið verið talinn
meðal beztu skapgerðarleikara
Frakka. Gabin er nú 54 ára að
aldri og segist ekki ætla sér „að
vera trúður alla sína ævi. Ég vil
ekki, að barnabörnin mín hafi ekki
annars að minnast en grettins and
lits á léreftinu. Þau skulu einnig
geta minnzt þess, að ég hafi verið
fær um að vinna hörðum hönd-
um . . .“
Um margra ára skeið hefir Gáb-
in haft mjög mikinn áhuga á
kvikfjárrækt. Hann keypti sér foú-
garð fyrir nokkrum árum. Býlið
liggur um 100 km norður af París,
og þykir allur rekstur foúgarðs-
ins hafa verið til fyrirmyndar.
Enginn dregur í efa, að Gabin
muni ná eins langt á þessu sviði
og á léreftinu. Nú eru alidýrin
frá búgarði hans seld við háu
verði. Þegar Gafoin hefir haft tóm
til, hefir hann fylgzt nákvæmlega
með öllum störfum á búgarðinum.
Hann segist vera harðákveðinn
í því að hætta að leika í kvi'kmynd-
um, en ætlar þó að leika í þrem-
ur mynduim í viðbót, áður en hann
snýr endanlega baki við kvik-
myndaheiminum.
Errol Flynn hefir sjálfur ótví-
rætt gefið í skyn, að hann vilji
gjarna fá þau
eftirmæli, að
hann hafi verið
Casanova vorra
tíma. En hann
er samt ósmeyk-
ur við að viður-
kenna, að ekki
hafi honum allt-
af vegnað sem
bezt í viðskipt-
um sínum við konur. Sjálfur
segir hann eftirfarandi sögu:
— Eitt sinn var ég staddur í
lítilli franskri borg á Bláströnd-
inni. Ég fór inn á rakarastofu til
að láta klippa mig og raka og
bað jafnframt um handsnyrt-
ingu. Roskinn maður, sem
greinilega var yfirmaður í stofn-
uninni, sápaði mig og var í þann
veginn að taka til við rakstur-
inn, þegar ung kona kom aðvíf-
andi og tók að snyrta neglur
mínar. Hún var heillandi. Ég
hafði engin umsvif heldur spurði
hana, hvort hún vildi snæða með
mér hádegisverð.
— Útilokað, svaraði hún. K*
er gift.
— Skiptir það nokkru máli?
Getið þér ekki beðið flónið að
tarna um leyfi til að fá að fara
með mér. Hann verður kannski
hrifinn af því ,að frægur kvik-
myndaleikari skuli bjcða yður
að borða með sér.
Hún leit á mig með glettnis-
blik í fallegum augunum:
— Þér ættuð heldur að spyrja
hann sjálfur. Það er sem sé mað-
urinn minn, sem er að raka yS-
ur.
Rétt í þessu mundaði rakar-
inn hnífinn við nefið á mér, og
ég hafði enga löngun til að
halda þessum umræðum áfram.
Höfum fengiíF
varahluti í
Pobeda
Parkljós
Parkljósagler
Hraðamælissnúrur
Stuðarar
Stuðaraliorn
Hjólkoppar
Upplialarar
Vatnsdælur
B remsudælur
Afturdemparar
Hedd
Ventlar
Bifreiðar &
landbúnaðarvélar h.f.
Brautarholti 20. — Sími 10386
í fréttunum
%
LESBÓK BARNANNA
Njáíshrenna og hefnd Kára
4. — nJ&II mæitl til sinna
manna: „Hva8 segið þér frá,
hversu mikið Uð þeir hafa?“
„Þeir hafa bæði mikið lið og
harðsnúið‘% segir Skarphéð-
inn. „En því nema þeir þó nú
stað, að þeir ætla, að þeim
muni illa sækjast að vinna
oss**.
„Það mnn ekki vera", segir
Njáll, „og vil ég, að menn
gangi inn, þvl að illa sóttist
þeim Gunnar að Hiíðarenda,
og var hann einn fyrir, en hér
eru hús rammleg, sem þar
voru, og munu þeir eigi sótt
geta“.
Skarphéðinn mælti: „Þessir
munu þegar sækja oss með
eldi, ef þeir mega eigi annan
veg. Er ég og þess ófús að
láta svæla mig inni sem mel-
rakka I greni“.
Helgi mælti: „Gerum vér#
sem faðir vor vill. Það mun
oss bezt gegna“.
„Eigi veit ég það víst“, seg-
ir Skarphéðinn, „því að hann
er nú feigur. En vel má eg
gera það til skaps föður mína
að brenna inni með lionura,
þvl að eg hræðist ekki dauða
minn.
5. Hann mælti við Kára:
„Fylgjumst vel, mágur, svo að
engi vor skUji við annan“.
„Það hefi eg ætlað“, segir
Kári, „en ef annars verður
auðið, þá mun það verða fram
að koma“.
„Hefn þú vor, en vér skulum
þín“, segir Skarphéðinn, „ef
vér iifum eftir“.
Kári kvað svo vera skyldu.
Gengu þeir þá inn allir og
skipuðust I dyrnar.
6. — Flosi gekk framan að
húsunum og hans menn. Hró-
aldur Össurarson hljóp þar
að ,sem Skarphéðinn var fyr-
ir, og lagði til hans. Skarphéð-
inn hjó spjótið af skafti fyrir
honum og hjó tii hans, og kom
öxin I skjöldinn, og bar að
Hróaldi þegar allan skjöldinn.
en hýrnan sú in fremri tók
andlitið, og féll hann á bak
aftur og þegar dauður“.
Kári mælti: „Lítt dró enm
úndan við þig, Skarphéðinn,
og ert þú vor fræknastur“.
★
Töfraskórnir
EIN U sinni var lítill
drengur ,sem hét Villi.
Hann var hjá mömmu
sinni í litlum kofa, sem
stóð undir háu fjalli. —
Mamma hans hafði bý-
flugnabú og seldi hun-
ang. Hún átti líka hænsni
og seldi egg. Villi hjálp-
aði henni við að sendast
með egg og hunang til
kaupendanna.
Mamma Villa varaði
hann við að fara upp á
fjallið. Og sæi hann nokk
uð. óvenjulegt í runnun-
iim við fjallsræturnar,
skyldi hann gæta sín —,
enginn vissi hvenær hann
gæti orðið fyrir göldrum
og álögum.
En Villi sá aldrei neitt
óvenjulegt, hann var líka
alveg óhræddur, og ótt-
aðist hvorki dverga né
ttöll.
Dag nokkurn fór hann
að tína ber við fjallsræt-
umar. Það hafði rignt ný
lega og vatnið stóð enn
í pollum hingað og þang-
að. Villi færði sig upp í
fjallið þar sem þurrara
var og þóttist brátt koma
auga á gott berjaland
uppi í hlíðinni.
En til þess að komast
bangað, varð hann að fara
yfir mýrardrag og áður
en hann vissi af, sat hann
fastur í leðjunni.
Villi smokkaði sér úr
tiéskónum sínum og
stökk upp á svolitla gras-
tó.
— Þetta var ergilegt,
hugsaði Villi, nú ríf ég á
mér fæturna og sting mig
á þyrnum, nema að ég
fari varlega.
Þá sá hann nokkuð
skrítið ,Á flatri hellu fyr-
3r framan hann stóðu
fallegir, rauðir skór, með
sjlfurspennum yfir rist-
ina. Villi horfði undrandi
á þá. — Hver skyldi eiga
Enginn var sjáanlegur.
— Hæ, kallaði Villi, er
rokkur hérna? Hver á
þessa skó?
En hann fékk ekkert
svar. Aftur leit Villi á
skóna. — Skyldi hann