Morgunblaðið - 24.02.1959, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLABIÐ
Þriðjudagur 24. febr. 1959
lllJJl
l>essa hauskúpu. Þetta var ekki
Hún tók naumast eftir því sem
hann sagði. Röddin. Hún var viss
um að hún hafði aldrei fyrr séð
höfuð sem maður gleymdi, ef mað
nr hafði einu sinni séð það. Og
samt langaði hana til að spyrja
fréttaritarann, hvort þau hefðu
ekki hitzt einhvern tíma áður,
kannske eftir stríð, í Beriin.
„Ef þér ætiið aðeins að leggja
spurningar yðar fram, skuldbind-
ingalaust...." sagði hún. Hún
minntist embættisskyldu sinnar og
bresti kurteislega um leið og hún
bætti við: „Þér eruð fyrsti þýzki
fréttaritarinn I Paris, skilst mér?“
„Já, mér hefur hlotnazt sú
ánægja". Hann brosti líka.
„Og hvernig líkar yður móttök-
Urnar hjá Frökkum?"
„Mjög elskulegar. Bersýnilega
ríkir hér ekki sama reiðin og eftir
fyrri heimsstyrjöldina, enda þótt
franska þjóðin hefði nú meiri
ástæðu til þess. En þar sem ég
hefði mikla löngun til að-gefa les-
endum okkar mynd af yðar há-
göfgi, þá væri ég mjög þakklátur,
ef þér vilduð veita mér eitt eintak
af Broadway-Ieikritinu yðar til
umráða. .. .“
Hann hélt áfram að tala og Hel-
en lét eins og hún hlustaði á hann.
En hún heyrði naumast lengur
orðin sem hann sagði. Hún heyrði
einungis röddina. Nú vissi hún,
vissi allt í einu með öruggri vissu,
hvar hún hafði heyrt þessa rödd
áður.
Hún varð að vera ein, til þess
að yfirvega í næði hvað hún ætti
að gera.
Hún stóð á fætur.
„Þið verðið að afsaka mig, herr
ar mínir“. Svo sneri hún sér að
Kessen. Hún þóttist viss um, að
hún léki hlutverk sitt lýtalaust og
að hann yrði ekki neins var. —
„Gerið þér svo vel að leggja fyrir
mig spurningar yðar, hr. Kessen.
Ritarinn minn tekur á móti þeim".
Og við Jan: — „Ég óska yður
góðrar ferðar, herra MöIIer“.
Mennirnir bjuggust til brott-
farar.
„Mig langar til að þakka yðar
hágöfgi", sagði Kessen í dyrun-
um.
Hún stóð hreyfingarlaus á sama
stað, þegar hurðin hafði lokazt á
eftir þeim. Fætur hennar voru sem
lamaðir og máttþrota. Hún gat
ekki hreyft sig.
Já, það var ekki neinum vafa
bundið. Hún hafði heyrt þessa
rödd fyrir aðeins örfáum dögum.
Þetta var rödd mannsins, sem
hafði hringt til hennar til þess að
vara hana við því að hefja nokkr-
ar rannsóknir í njósnamálinu.
Þetta var rödd erindreka Tul-
panins ofursta.
Þetta var rödd mannsins, sem
nefndi sig „Hr. Wagner“.
Örlögin virtust á þessum degi
vilja sanna Helen Cuttler, sendi-
herra Bandaríikjanna, frú Ric-
hard Morrison, að vilji hennar
væri ekki neitt, að hann væri
Rösk stúlka
Rösk afgreiðslustúlka óskast í bókaverzlun nú þegar,
eða á næstunni, hálfan eða allan daginn. Máilcikunn-
átaa nauðsynleg. Umsóknir (ásamt mynd, sem verður
endursend), er tilgreini aldur, menntun og fyrri störf,
sendist afgr. Mbl. fyrir 3. marz, merkt: Rösk—5258.
Útsala
í dag hefst útsala á brjóstahöldurum og
mjaðmabeltum.
Stendur aðeins í 2—3 daga.
Gerið góð kaup.
r fc-
magnvana og háður vilja örlag-
anna.
Við miðdegisverðarborðið sagði
Morrison henni, að hann yrði að
fljúga til New York, seinna um
daginn.
Blaða-ikonungsríki Morrisons
logaði bókstaflega í uppreisn. —
1 símaviðtali við New York hafði'
Morrison fengið að vita það, að
Sherry aðalforstjóri hefði að
Morrison fornspurðum látið Ruth
Ryan, fyrrverandi þingkonu, fá
herbergi til umráða í blaðahöll-
inni á Fifth Avenue, sem fuliltrúa
minni hluta hluthafanna. Þennan
sama dag hafði svo Ruth Ryan
gefið aðalritstjórum Morrisons-
blaðanna, viss fyrirmæli, sem fóru
í bága við fyrirmæli Morrisons
sjálfs. Að vísu höfðu aðalritstjór-
amir undantekningarlaust neitað
að hlýðnast fyrirmælum Ruth
Ryan, en það leyndi sér ekki að
ar.dstæðingar Morrisons ætluðu
að færa sér fjarveru hans ræki-
lega í nyt. Hann varð tafarlaust
að skerast í leikinn.
Helen dáðist að þvi með hve
mikilli ró og stillingu eiginmaður
hennar talaði um fréttirnar af
uppreisninni í konungsríki hans.
Hann virtist ekki hið minnsta
órór.
„Faðir minn arfleiddi mig að
konungsríki“, sagði hann — „og
ég hef stjórnað því eftir beztu
getu. En það hefur allt gengið of
auðveldlega. Margir hafa álitið
mig „Erfingja". Þeir skulu fá að
sjá að ég er ekki einungis erfingi
Morrisons I“. Hann snerti ekki
matinn, sem borinn hafði verið á
borð inni í borðstofu Helen. —
„Mér þykir sárt að þurfa að fara
frá þér, Helen. Auk þess ert þú
á góðri leið til mikils og nýs
frama“.
Hún leit á hann spurnaraug-
um.
„Ætlarðu að gera það sem ég
segi þér?“ spurði hann.
»,Ég mun reyna það“. — Hún
reyndi að geia sig virðulega í lát-
bragði og brosa hreystilega.
„Póstkortið í skrifborðsskúffu
ungfrú Brown er frá þýzka blaða
manninum Kui*t Kessen“.
Ein og alltaf, þegar hann sökkti
sér niður í eigin hugsanir, var
hann svo sannfærður um mikil-
vægi ákvarðana sinna, að hann
tók ekki eftir viðbrögðum ræðu
nauts síns. Hann veitti því ©kki
athygli áð Helen gerði árangurs-
lausa tilraun til að virðast undr-
andi. Þetta, sem hann ætlaði nú
að fara að segja henni, vissi hún
alveg eins vel og hann sjálfur.
„Ég varð mér úti um sýnishorn
af rithönd Kessens", sagði hann
— „og það er sama skriftin og á
pósbkortinu".
„Hvemig datt þér Kessen i
hug?“
„Óbeinlínis. Mér var það fylli
lega ljóst, að vinur þinn, Jan
Möller, hafði hér hönd í bagga".
Nú nefndi hann nafnið í fyrsta
skipti óvildarlaust, eing og maður
talar um sigraðan keppinaut eða
meðbiðil. — „Ég bjóst við að finna
eitthvert spor, sem kæmi upp um
hann. Ég sagði þér í gær að ann-
að hvort elskaði þessi maður þig,
eða vildi vinna þér rnein". Hann
strauk hönd hennar. — „Mér þyk-
ir vænt um, að hann skuli vilja
hið síðarnefnda, því að ég get
hindrað það. Það hefði orðið erf-
iðara fyrir mig að sigra ást -lans.
Hann er ungur. H-ann er mjög
snotur útlits. Þú berð til hans aðr
ar og meiri tilfinningar en vinar-
hug“. •
Hann talaði hratt. Hann átti
ekki von á neinum andmælum. —
Það var vissa og sjálfröryggi í
rómnum. Hann horfði svo ástúð-
lega á hana, að hlýjan barst frá
hjarta hennar út um allan líkam-
ann.
Hann hélt áfram að tala og
sleppti ekki hönd hennar.
„Möller notaði boðsbréf Kessens
til þess að komast í cocktail-boð-
ið þitt. Hvers vegna hann gerði
það, veit ég ekki. Að minnsta kosti
heyiði ég í gær nafnið Kurt
Kessen í sambandi við Mölier og
þá minntist ég þess, þeg*v ég stóð
með Berlínarkortið, með undir-
skriftinni „K“, í hendinni".
„Og hvað í ég nú að gera?“
spurði hún.
Hún vissi ekki hvort hún myndi
geta gert það sem eiginmaður
hennar krefðist af henni. En hún
var staðráðin í aö reyna það.
„Þú ska.t hringja nú þegar til
Washington". Hann stóð á fætur
og gekk aftur og fram um her-
bergið. Hann talaði eins og hann
Skrifstofustúlka
óskast, nokkur tungumálakunnátta nauðsynleg.
Upplýsingar í skrifstofunni.
Kótel Borg
Stúlka óskast
til sælgætisafgreiðslu. Upplýsingar á staðnum, í
dag og næstu daga frá 2—3 og 5—6.
Sælakaffi
Brautarholti 22
væri að lesa upp fyrir hraðritara.
„Þú segir þeim öll atriði málsins.
Þú segist sjálf hafa ljóstað upp
um flugumanninn — eða öllu held-
ur flugukonuna — í sendiráð-
inu. .. .“
„Þeir siga leynilþjónustunni á
mig“, skaut hún inn í.
Hann nam staðar. Augnaráð
hans varð athugult. Svo hélt hann
göngunni áfram um gólfið.
„Þú biður um leyfi til að mega
skýra frönsku lögreglunni frá
árangrinum af rannsókn þinni. —
Með því hefur þú, í fyrsta lagi,
sýnt hvað bandarískur sendiherra
getur — í öðru lagi hefur þú gert
þeim frönsku greiða, sem trygg-
ir samband þeirra við okkur".
Hún stóð á fætur, vafði .,and-
leggjunum um háls hans og þrýsti
sér þétt að honum.
„Hvað bandarískur sendiherra
getur", endurtók hún. — „Ég
hefði ekkert getað án þín“.
Hann var einn þeirra manna,
sem gat orðið mjög áleitinn, væri
honum neitað um viðurkenningu,
sem hann taldi sig verðskulda, en
hætti hins vegar til að verða við-
kvæmur, já, jafnvel feiminn og
vandræðalegur, þegar ausið var á
hann lofi. Hann strauk hárið á
henni.
„Það voru bara smámunjr",
sagði hann. — „Og ég gat þá a. m.
k. verið hjá þér timakorn".
Hann vafði hana örmum.
„Ég vildi að þú slepptir mtr
aldrei aftur“, sagði hún.
Hún fann skyndilega lamandi
ótta nísta hamingjusamt hjarta
sitt. Hún var hrædd um að missa
eiginmann sinn. Þessi tilfinning
var henni ný og óþekkt. Hvers
vegna var hún hrædd? Hún hafði
aldrei fyrr haft það á tilfinning-
unni, að hún ætti hann. Með eign-
inni kom hræðslan við það að
missa. Með hamingjunni kom ótt-
inn við óhamingju.
„Vertu hjá mér“, sagði hún.
Hann leit á hana þakklátuiw
augum.
„Ég kem fljótt aftur. Strax og
ég er búinn að fella drekann",
sagði hann, hálft í gamni og hálft
í alvöru.
Rlukkustundu síðar fylgdi hún
honum til flugvallarins.
a
r
L
0
u
1) Sússana vonar að Miló muni
tylgja aér aö gullnámu pápa
gamla svo hún laetur stóra björn-1 Geturðu ekkj skilið hvað ég ál 3) Þau ganga um skóginn meiri
inn ráða ferðinni. við? Ég vil að þú sýnir mér nám- | hluta dagsins, en Míló hefur enga :
2) „Mí)ó, stóri kjáninn þinn! una.“ -- 1 hugmynd um hvað Sússana vill. i
ailltvarpiö
Þriðjudagur 24. febrúar!
Fastir liðir eins og venjulega.
18,30 Barnatími: Ömmusögur. —
18,50 Framburðarkennsia í esper-
anto. 19,05 Þingfréttir. — Tónleik-
ar. 20,30 Daglegt mál (Árni Böðv-
arsson kand. mag.). 20,35 Erindi:
Eina ráðið (Árni Árnason dr.
med.). 21,00 Erindi með tónleik-
um: Baldur Andrésson talar um
íslenzk tónskáld; V: Sigfús Ein-
aiisson. 21,35 Iþróttir (Sigurður
Sigurðsson). 21,50 Kórsöngur:
Kór dómkirkjunnar í Treviso syng
ur mótettur eftir tvö 16. aldar
tónskáld, Gabrieli og Nasco;
Giovanni d’Alessi stjórnar (plöt-
ur). 22,10 Passíusálmur (24). —-
22,20 Upplestur: Anna frá Mold-
núpi les kafla úr bók sinni „Ást og
demantar". 22,40 Islenzkar dans-
hljómsveitir: Árni Elfar og hljóm-
sveit hans. Söngvari: Haukur
Morthens. 23,10 Dagskráriok.
Miðvikudagur 25. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 18,30 Útvarpssaga
barnanna: „Bláskjár" eftir Franz
Hoffmann; II. (Björn Th. Björns-
Son les). 1855 Framburðarkennsla
í ensku. 19,05 Þingfréttir. — Tón-
leikar. 20,30 Lestur fornrita: —
Mágus-saga jarls; XIV. — sögu-
lok (Andrés Björnsson). 20, 55 Is-
lenzkir einleikarar: Sigurður
Markússon leikur á fagott. Við
píanóið: Fritz Weisshappel. 21,15
Islenzkt mál (Ásgeir Blöndal
Magnússon kand. mag.). 21,30
„Milljón mílur heim"; geimferða-
saga, V. þáttur. 22,10 Passíusáhn-
ur (25). 22,20 Viðtail viikunnar
(Sigurður Benediktsson). 22,40
í léttum fcón; George Hamiltow
syngur vinsæl lög (plötur). 23,10
Dagfikráilok.