Morgunblaðið - 03.05.1959, Page 6

e
MORGVyBLAÐth
Sunnudagur 3. maí 1959
^Jdcíflucýiii tií (fSerií
incir
MIKILL úlfaþytur hefur risið
vegna „háfluga" Bandaríkja-
manna til Berlínar. Rússar
halda því fram, að óheimilt
sé að fljúga í meira en 10.000
feta hæð eftir „loftgöngun-
um“ þremur frá Vestur-Þýzka
landi til V-Berlínar, Banda-
ríkjamenn viðurkenndu aldrei
reglugerð þessa, er. hingað til
hefur ekki verið nauðsynlegt
að fljúga í meiri hæð. Þoturn-
í.r og flugvéiar mei hverfil-
hreyflum (sem eru í rauninni
þrýstilofshreyflar með skrúf-
um) eru smíðarar fyrir háflug
og orka þeirra nýtist ekki til
fulls nema í mikilli hæð. Und
anfarið hafa bandarískar her.
flugvélar með hverfilhreyfl-
um því flogið nokkrum sinn-
um til Berlínar frá V-Þýzka-
landi — og hefur verið flogið
í 20.000 feta hæð eða meira.
Fyrst reyndu Rússar að neyða
þessa flugvél til að lenda
mótmæltu tíarðlega, en þegar
Bandaríkjamenn skelltu
skollaeyrum við öllu sljákkaði
í Rússum. Staðhæft er, að úr
25.000 þús. feta hæð á heim-
ilðum flugleiðum til Berlínar
sé hægt að mynda nær allar
flugherbækistöðvar Rússa í
A-Þýzkalandi, en Banda-
ríkjamenn fullyrða, að flug-
vélar þeirra séu nú ekki bún-
ar neinum Ijósmyndatækjum.
Og hvers konar fh-gvélar hafa
verið sendir „háxeiðina" til
Beriínar. Þæ,- eru af gerðinni
Hercules (sjá mynd),fjögurra
hreyfla, sem vegur fullhlaðin
um 60 tonn. Hreyflarnir eru af
sömu gerð og á Electra. Hercu
les ber 20 tonn af flutnitigi,
<SlzilnciÍiir
ÞAÐ hefur vakið mikla athygli
í kvikmyndaheimínum, að Anita
Ekberg og Anthony Steel ætla að
skilja að skiptum. Það gekk ekki
svo lítið á, þegar þau giftust fyrir
þremur árum. Menn hefðu mátt
ætJa, að hjónabandið yrði langlíf
ara, ekki sízt vegna þess, að
Anita sagði þá: Þetta er mitt
fyrsta hjónaband — og jafnframt
það síðasta. Anita, sem stendum
hefur verið nefnd „ísjakinn"
vegna þess hve kaldranaleg hún
getur verið, varð fyrst fræg, er
hún kom til Bandaríkjanna sem
„Ungfrú Svíþjóð“ til þátttöku í
alþjóða fegurðarsamkeppni.
Annar skilnaður hefur líka vak
ið athygli, ekki sízt á meginland-
inu. Birgitte Bardot, sem trúlofuð
var gítarleikara að nafni Sacha
Dustel, hefur slitið trúlofuninni
og mun gítarspilarinn hafa tekið
þetta mjög nærri sér.
eða 92 fulivopnaða menn.
Bandaríkjaher notar hana nú
í sívaxandi mæli.
skrifar úr
doglega iifínu
Ljósin tæla fiskana.
EF siglt er að næturlagi, rís
kannski allt í einu upp fyrir
framan skipið heil borg af ljós-
um. Þegar nær er komið sést að
þetta er floti af bátum á veið-
um, hver með sitt sterka ijós,
sem beint er á hafflötinn ,og fislt-
arnir dragast að ljósinu.
Bærinn, þar sem ég dvaldist
lengst, ’átti það sameiginlegt með
Akranesi, að vera fiskveiðibær,
hafa sementsverksmiðju og eiga
eitthvert sterkasta knattspyrnu-
lið Júgóslava. En þar með er
samlíkingunni lokið.Fólkið og all
ur bæjarbragur var gerólíkt því,
sem hér er í sjávarþorpunum.
Þar lifa menn lífi sínu mikið
úti undir beru lofti, byrja vinnu
í býtið, sofa um miðjan daginn,
vinna aftur síðdegis og eyða
kvöldinu úti á götunni við að
ganga fram óg aftur rólega og
stefnulaust með sjónum, sitja og
syngja, fá sér staup í kránni eða
næsta kaffihúsi, en dettur ekki
í hug utanaðkomandi skemmtun,
enda hafa fæstir efni á slíku.
Já, maður, sem kemur úr slík-
um fiskibæ og sezt að í íslenzku
Fjöil og haf, en samt óiíkt.
Afimmtudaginn komu hingað
til lands um 20 fullorðnir
flóttamenn frá Júgóslavíu, sem
ætla að byrja hér nýtt líf í nýju

landi. Flestir hafa þeir stundað
fiskiveiðar áður, og er það senni-
lega ástæðan til þess að þeir
sóttu um að komast hingað og
að þeir voru valdir úr stærri hóp.
Hér er næg atvinna fyrir þá, sem
fiskveiðar stunda.
Það á því vafalaust fyrir flest-
um þeirra að liggja að kon.a sér
fyrir í einhverjum fiskve'ðibæn-
um og sækja til fanga út á At-
lantshafið. Þegar ég las fréttina
um komu þessa íóik, varð mér
hugsað til þess, þegar ég fyrir
tveimur árum dvaldist skamman
tíma í júgóslavneskum smábæ á
Dalmatíuströndinni og sigldi á
bát út á þeirra mið (ekki þó til
fiskiveiða).
Þar er talsvert ólíkt umhorfs
því sem hér er. Fagurblátt Mið-
fiskiþorpi verður blátt áfram að
'hreyta öllum sínum lífsvenjum.
jarðarhafið er ólíkt hinum græna,
hryssingslega sjó hér við strend-
urnar. Meðfram ströndinni eru
um þúsund eyjar. Þegar siglt er
með henni, kemur hver eyjan á
fætur annarri út úr hitamóðunni
og smáhverfur svo aftur, svo að
síðustu er maður alls ekki viss
um hvort þetta var í rauninni
land eða bara skýjabakki, Og
þegar stundin nálgast, rísa upp
hinir háu Dinaralpar, hvítir með
dökkum flekkjum, eins og hrím-
aðir í brennheitu sólskininu. Og
það er einmitt sólskinið, sem. hef-
ur framkallað þessa liti, með því
að þurrka jarðveginn og skilja
klappirnar eftir berar og hvítar.
ÞAÐ er vart ofsögum sagt, að
Carlsen minnkabani sé herská-
asti maður á íslandi. Nafnbótin,
sem hann hefur hlotið fyrir frá-
bæra stríðsmennsku, bendira.m.k.
til þess. Þegar Carlsen hefur
mætt minkum á vígvellinum hafa
minkarnir alltaf fallið, en aldrei
Carlsen. Hann gerir meira en fella
minka. Hann er líka félagi í
„Skandinavisk Boldklub", að
vísu ekki öflugt félag, en lífseigt.
Og nú ætlar þetta félag eins
og svo mörg önnur að fara að
reisa félagsheimili. Það væri
meira að segja hægt að byrja
strax í dag, ef ekki vantaði lóð,
uppdrátt og peninga, en kassinn
er alveg tómur. Félagsmenn hafa
hins vegar yfirfljótandi áhuga og
það er fyrir mestu. Gott er þó að
hafa jafnframt einhverja peninga
til slíkra framkvæmda — og þess
Jri&ril? fc
of Lratt
BLÖÐIN skýrðu svo frá ekki alls
fyrir löngu, að Nína og Friðrik,
söngparið fræga, sem kom í Fram
sóknarhúsið, hefði lent í bílslysi
í Danmörku og sloppið naumlega.
Friðrik ók bílnum, meiddist lítið
sjálfur, en Nína hlaut slæm
meiðsli. Nú hefur Friðrik verið
kræður fyrir ógætilegan akstur
og ólögJegan hraða.
vegna hyggjast nú félagsmenn
safna digrum sjóði. En á hvaða
hátt? — Happdrætti? Merkja-
sala? Minkaskot, eða refaskott?
O-nei, ekki aldeilis. Félagsmenn
ætla að sýna bæjarbúum listir
sínar — og vafalaust hefur fáa
grunað yfir hvílíkum listum
þessi „listamannaklúbbur" býr.
Við hittum Carlsen, hann sagði
okkur allt af létta. Auðvitað er
hann potturinn og pannan í öllu:
— Kassinn var tómur — og
það er ekki hægt að gera margt
með tóman kassa. Nú ætlum við
að fara að æfa kabarett-atriði.og
eftir mánaðartíma getum við boð
ið upp á 10—12 góð atriði, ég
held alveg eins góð og þessir er-
lendu listamenn sýna hér í bæn-
um við og við. Og betri að því
leyti, að við tökum ekki borgun
í erlendum gjaldeyri. Við ætlum
að skemmta í samkomuhúsum,
sem vilja fá okkur — og við tök-
um bara íslenzkar krónur.
Hvað hér er um að ræða? Nú,
t. d. hnífakast. Þið haíicS séð
hnífakast, a. m. k. í bíó. Eg hef
æft það síðan ég var 14 eða 15
ára. Ég hef banað mink tvisvar
annað sinn af löngu færi, í bæði
skipti heð því að kasta hníf í
hann á hlaupum.
En það verða engir minkar í
okkar kabarett — og heldur eng-
ar blóðsúthellingar. Maður stend
ur upp við vegg og ég kasta af
nolckurra metra færi hnífum allt
í kring Um hann, eins nálægt og
hægt er. Og það er hægt að fara
anzi nálægt.
— Hver heldurðu að þori að
stilla sér upp við vegginn?
— Ég er búinn að fá a. m. k.
tvo. Annar er Dani, hinn íslend-
ingur. Svo verður líkar annar
hnífakastari. Hann er úr Kópa-
vogi.
— Já, auðvitað.
— Nú, og svo ætla ég að saga
í sundur kvenmann.
★ ★
— Saga í sundur?
— Er hún svona löng, vill láta
taka af sér?
— Nei, hún er svo mjó una
mittið.
— Og þriðja atriðið, það fann
ég upp sjálfur. Stúlka óluð á
stól. Lak breitt yfir. Lakið tekiS
af — engin stúlka á stólnum.
Lakið aftur yfir — og aftur tekið
af. Þá er stúlkan komin.
★ ★
— Þú ert fullur af prettum,
— AJlt fyrir „Skandinavisk
Boldklub".
— Jæja, en getur þá ekki mað-
ur, sem banar einum minki, skil-
að hundrað skottum?
— Það er heiðarlegt.
— Er ekki óheiðarlegt að saga
í sundur stúlkur?
— Ekki ef það er hægt að setja
þær saman aftur — fyrir „Skand-
inavisk Boldklub".
Sctgci i óunctur
fyrir „JJhctndincLuióh ddo
dur LuenfóÍL
ui
— Já, og setja hann saman
aftur. Ég er að búa til sérstakan
stokk, sem hún á að fara niður í.
Þegar ég er búinn að saga hana
sundur færi ég báða hluta stokks-
ins í sundur. Þetta er ekkert plat.
Svo set ég allt saman aftur.
— Hættulegt?
★ ★
— Það getur verið hættulegt,
ef eitthvað bregður út af. Ann-
ars ekki. Við notum einfaldar og
frumstæðar aðferðir. Sumir saga
í sundur með vélsög, það er
hættulegra og vandasamara. Vél-
sagir eru líka svo dýrar. Ég
sagði þér, að kassinn væri tómur.
— Hver heldurðu að vilji láta
saga sig í sundur?
— Ég er búinn að fá eina, hún
bauð sig fram.