Morgunblaðið - 19.06.1959, Page 16

16
MORCTJMTtT/AfílÐ
Föstudagur 19. júni 1959 ,
TÆWrm

50NN NJOSNARSAGA (JP
NEIMS S TYR. JÖL D/NN/ 5ÍÐA R /
En það reyndust erfiðleikar á
að framkvæma þessa fyrirætlun,
sem hvorki Hugo Bleicher né of
urstinn höfðu búizt við. En Frey-
er höfuðsmaður, foringi skeyta-
leyniþjónustunnar í París, benti
þeim á þá á síðustu stundu.
Loftskeytamennirnir í Lundún
um höfðu haft heilt ár til að venj
ast „rithönd" starfsbræðra sinna
í París, í Rue Villa Léandre. —
Englendingum voru kunn öll
þau sérkenni, sem komu fram
hjá símriturum „Interalliée“ er
þeir unnu við Morsetækin. — Og
það voru þessi sérkenni, lengri
eða styttri þagnir, sem voru á
milli einstakra orða, setninga
eða bókstafa, hraðinn, sem merk
in voru gefin með, — það voru
öll þessi einkenni, sem bentu
hlustendunum yfir í Lundúnum
þegar í stað á, hver það væri,
sem sæti við senditækið í París.
Nú hafði orðið undarlegt hlé í
nokkra daga, og ef því næst
kæmi skyndilega ókunnur loft-
skeytamaður, ókunnug hönd, sem
fjallaði um Morse-snertlana í
Paris, — þá myndi Englendinga
sennilega fara að gruna margt.
Þannig var þá hægt að fara
að. Það varð, hvað sem öðru
leið, að hafa uppi á fyrrverandi
m loftskeytamanni, sem hafði unn-
ið við senditækið í Rue Villa Lé-
andre. Menn vissu, að einn þess
ara loftskeytamanna leyndist í
París.
Hugo Bleicher og ofurstinn
byggðu nú alla von sína á þess-
um manni, því að „Læðan“
skýrði þeim frá því, að þessi
maður, Tabet að nafni, hefði
óvingazt við Armand Czerni-
awski. skömmu áður en hann var
handtekinn, og að foringi ,Inter-
alliée“ hefði dæmt hann til
dauða. Því að njósnafélög hafa
sín lög, og sá, sem brýtur þau
hefur fyrirgert lífi sínu. — Hann
verður ráðinn af dögum við
fyrsta tækifæri, því annars er of
mikil hætta á svikum. Þetta vissi
Tabet. Hann vissi, að hann gat
hvarvetna orðið fyrir banvænni
kúlu frá „Interalliée“ og hann
var horfinn, leyndist einhvers-
staðar í borginni.
Allt þetta hafði Hugo Bleicher
frétt hjá „Læðunni“. En var
hægt að hafa upp á Tabet þess-
um meðal allra milljónanna í
húsahafi Parísarborgar? Það
virtist vonlaust.
En „Læðan“ kunni ráð enn
einu sinni. Þetta var eftir henn-
ar höfði. Hér var tækifæri, þar
sem hún gat fært sönnur á „þef
vísi“ sína, ályktunarhæfileika
og vitsmuni. Hin taumlausa metn
aðargirnd hennar kom henni til
að sýna þessum Bleicher, að
„Læðan“ gæti hvað sem vera
skyldi.
Hún var heilan dag í leitinni.
Heilan dag fór hún um París,
talaði í síma, spurðist fyrir hjá
vinum og kunningjum, hjá hin-
um stóra hóp heimildarmanna
sinna og fór eftir öllum bending-
um. Og hún komst nær og nær
Henri Tabot, sem var grunlaus.
„Við náum honum!“ Um kvöldið
stóð Matthildur sigri hrósandi
frammi fyrir Hugo Bleicher. —
Það var Ijómi í hinum grænu
augum hennar.
„Vertu ekki með neitt spaug!“
Bleicher var reglulega undrandi.
Hún var meiri kerlingin, þessi
litla, granna franska kona.
„Það er enginn tími til þess að
gera að gamni sínu“, sagði
„Læðan“ stutt í spuna. Hún
fletti upp vasauppdrætti af
Stulka oskast
Matstofa Austurbæjar
Laugaveg 116.
sI
Laugaveg 33.
BUiCMiaKM'Hltll:
MY SEMDIMG
amerískir morgunkjólar
París og benti á stað við Boule-
vard du Montparnasse.
„Hérna, í þessu húsi hefst hann
líklega við í leyni í listamanns-
íbúð. Það er ekki langt frá „Pa-
lette“. Það er sagt, að hann hætti
sér ekki út fyrr en seint á kvöld
in, til þess að fá sér ferskt loft“.
Þegar sama kvöldið voru þau
Bleicher og „Læðan“ komin á
varðstöðvar sínar. Þau leiddust
og reikuðu um í hinum þétta hóp
fótgangandi fólks, sem var um
þetta leyti á hinum breiða Boule
vard. Enginn, sem séð hefði þenn
an hávaxna mann með dökku
hornspangargleraugun og svörtu
Baska-húfuna ganga í hægðum
sínum við hlið grannrar, lítillar
konu, hefði komið til hugar, að
þýzkur leyniþjónustumaður og
frönsk njósnakona leyndust að
baki, þar sem virtust vera mein-
lausir elskendur. Engum hefði
dottið i hug, að þau væru saman
á veiðum, — veiðum eftir manni,
sem þessa stundina smeygði sér
áfram fast upp við húsveggina
með hræðslulegu augnaráði og
snöggum hreyfingum, eins og elt
dýr, tilbúinn að leggja á flótta á
hverri stundu undan þeim, sem
hann bjóst við, að myndu myrða
hann.
Það var Henri Tabet. „Læð-
an“ hafði þekkt hann þegar í
stað. Bleicher fann, að hún þrýsti
handlegg hans og tók eftir því,
hvert hún horfði.
„Sjáðu — það er hann þarna",
heyrði hann, að hún hvislaði.
En Tabet hafði nú lika tekið
eftir „Læðunni", þessari konu,
sem hann vissi, að var nánasti
trúnaðarmaður erkióvinar hans,
Czerniawskis. Snöggvast verður
hann lamaður af hræðslu og
sperrir upp augun af skelfingu,
þegar hann sér, að ókunni mað-
urinn við hlið þessarar konu
stefnir á hann. Þá snýr hann við,
til þess að hverfa í umferðar-
þvögunni.
En fólkið er alls staðab fyrir
honum eins og múrveggur og
hinn hávaxni, ókunni er á hæl-
unum á honum. Hann býst við að
heyra hvellinn frá skammbyssu
hans á hverri stundu eða finna
hnífstungu milli rifja sinna, og
hann hefur þegar örvænt um líf
sitt, er hann í angist sinni smeyg
ir sér inn í geil á múrvegg. Þá
stóð þessi risi fyrir framan hann
og nú .var engrar undankomu
auðið. Tabet opnaði munninn í
dauðans angist til að kalla á
hjálp — en það var of seint. Stór
hönd leggst yfir munn honum
með járnhörðu taki og hann kem
ur ekki upp nema hálfkæfðu
hrygluhljóði. Þá heyrir hann, að
ókunni maðurinn, sem hann
hugði að væri morðingi, hvíslar
að honum lágt og nærri því ró-
andi: „Þýzka lögreglan — verið
þér rólegur og komið þér með
mér!“ ,
„Þýzka lögreglan?“ stamaði
Tabet hissa, þegar slaknaði á
takinu á munni hans. „Þýzka
lögreglan — ?“ Þá linuðust and-
litsdrættir hans og hann hefði
nærri því getað hlaupið upp um
hálsinn á þessum ókunna manni
vegna þakklátssemi fyrir lífgjöf
ina.
„Guði sé lof — guði sé lof“,
stamaði hann hress í bragði. —
„Ég hélt að þér ætluðuð að —
gera út af við mig“.
Skömmu síðar sat hann gegnt
Bleicher í hótel „Edouard VII“,
aðalstöðvum leynilögreglu hers-
ins og þar frétti hann, að erki-
óvinur hans Czerniawski og flest
ir njósnarar hans hefðu verið
handteknir. Þegar hann þvi næst
fékk tilboð um að halda áfram
starfi sínu sem loftskeytamaður
„Interalliée“ — nú að vísu í
þýzkri þjónustu — gegn sóma-
samlegri borgun og gegn því, að
vera þegar látinn laus, þá var
hann, Henri Tabet, fús til þess.
Því að nú hafði hann bjargað
lífi sínu — og hann hafði líka
rólega samvizku þar sem „Inter-
alliée var hvort sem var rokið
út í veður og vind, þá beitti hann
meira að segja ékki svikum leng-
ur. —
Þannig leit Henri Tabet að
minnsta kosti á málið. En franski
aukarétturinn, sem honum var
stefnt fyrir nokkrum árum síð-
ar, eftir fall Þýzkalands, leit á
það allt öðrum augum. Honum
var borið það á brýn, að án hans
aðstoðar hefði skeytasendingin
milli Lundúna og Parísar, þar
sem Englendingar voru blekkt-
ir, aldrei tekizt. Og Henri Tabet
var dæmdur til dauða fyrir land
ráð og samstarf við fjandmenn-
ina. ,
„Le petit prieuré" var einbýlis
hús, sem lá hulið í vanhirtum
trjágarði yzt úti í hinni fögru út-
borg St. Germain. í þessu húsi
átti príor nokkur eitt sinn heima
en nú hafði þýzka leyniþjónust-
an lagt það undir sig Ojj gefið
því dulnefnið „Kattargata". Það
nafn féll „Læðunni“ vel og
fannst sér með því sómi sýndur.
Leynisendirinn frá Rue Villa Lé-
andre hafði verið fluttur í þetta
hús og þar skyldi hinn mikli
skeytaleikur við Lundúni settur
á svið. Nokkrir menn höfðu
safnazt þar saman þegar daginn
áður en Tabet var handtekinn og
biðu þess með mikilli eftirvænt
ingu, hvort hið mikla bragð
myndi heppnast, hvort Lundúnir
myndu ganga í gildruna.
Henri Tabet er nú þangað kom
inn og hjá honum situr þýzkur
loftskeytamaður, sem hefur það
hlutverk að gæta Frakkans ná-
kvæmlega. Hann á að stöðva
Starfsstúlkur óskast
nú þegar.
Upplýsingar á skrifstofunni
ELLI OG HJtJKRUNARHEIMILIÐ GRUND
sendinguna þegar í stað, ef Ta-
bot skyldi ekki fara nákvæmlega
eftir þeim texta, sem fyrir hann
er lagður, og ef hann skyldi
reyna að lauma aðvörun til Eng-
lendinga inn í skeytasendingu
sína.
Þarna var staddur höfuðsmað-
u í leyniþjónustunni, Dr.
Kaiser, málaflutningsmaður frá
Mannheim, þarna var Bleicher
og þarna var „Læðan“ sjálf, sem
réði orðalaginu á fyrsta skeytinu
hans. Skeytið var svohljóðandi:
„Læðan“ tilkynnir: Armand
og Orsival teknir höndum I áráa
á Villa Léandre. Senditækinu
bjargað. Tek upp aftur skeyta-
samband. Bíð nýrra fyrirmæla**.
En það var önnur kona stödd
i hinni litlu stofu, þegar „Læð-
an“ kom þangað í fylgd með
Bleicher, og Matthildur ætlaði
ekki að trúa sínum eigin augum,
þegar hún sá hana. Því þessi önn
ur kona var engin önnur en hinn
svarni óvinur hennar, hin ljós-
hærða Renée Barni — sú, sem
svikið hafði hana J hendur Þjóð-
verja.
„Læðan" hafði að vísu frétt
það síðan hjá Hugo Bleicher, að
Renée hefði ekki heldur þurft
að þjást lengi að baki fangelsis-
grindunum í „Santé“. Það liðu
ekki nema tuttugu og fjórar
klukkustundir þangað til hún
komst út aftur og kvaðst þá vera
reiðubúin til að vinna framvegis
fyrir Þjóðverja. Hún hafði leit-
að „verndar" hjá þýzkum undir-
foringja og þau áttu nú heima hér
úti í „Kattargötu".
„Þetta vissi „Læðan" að vísu
allt, en þegar hún hitti keppi-
naut sinn svo skyndilega, þá
brauzt út allt það hatur, sem hún
hafði með erfiðismunum reynt
að dylja og hún gleymdi öllum
áminningum Bleichers um að
vera róleg og kurteis.
„Svínið þitt!“ hvæsti hún illi-
lega. „Úrþvættið þitt! Þorir þú
að koma aftur fyrir mín augu!"
Og hún ætlaði aftur að ráðast á
óvin sinn, blind af reiði.
En Hugo Bleicher tók fast um
úlflið hennar, þreif hana dug-
lega til baka og talaði til beggja
kvennanna með gremjulegri og
skipandi rödd.
□-
-□
□-
a
i
U
6
1) Halló, Siggi.
Herra minn trúr
Alveg dásamlega út, Stina.
2) Þessi nýja hárgreiðsla gerir
þú lítur þig miklu fullorðinslegri Stína.
Heyrðu mig, Linda — ég þarf
að tala við þig.
3) Stína, ég get bara ekki lýst
hví, hve falleg þú ert. Þú mundir
sannarlega sóma þé; ver sem
drottning.
Það skiptir engu máli, Siggi,
hvort ég er drottrúng eða ekki —
ef þér aðeins geðjast að mér.
SHUtvarpiö
Föstudagur 19. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku,
19,00 Tónleikar og tilkynningar.
20,30 Einleikur á píanó (Þórunn
Jóhannsdóttir). 20,45 „Að tjalda
baki“ (Ævar Kvaran leikari),
21,05 Tónleikar (plötur). 21,25
Þáttur af músiklífinu (Leifur
Þórarinsson). 22,10 Upplestur:
„Abraham Lincoln, uppruni
hans, bernska og æska“ eftir
Dale Carnegie; II. (Þorgeir Ib-
sen skólastjóri). 22,30 Islenzk
dægurlög rftir konur (plötur).
23,00 Dagskrárlok.
Laugardagur 20. júní
Fastir liðir eins og venjulega.
13.00 Óskalög sjúklinga (Bryndía
Sigurjónsdóttir). 14.00 „Laugar-
dagslögin". 19.00 Tómstundaþátt-
ur barna og unglinga (Jón Páls-
son). 20.30 Tvísöngur: Jeanette
McDonald og Nelson Eddy syngja
(plötur). 20.45 Upplestur: „Jarð-
göngin", smásaga eftir John Pud
ney (Halldór G. Ólafsson kennari
þýðir og les). 21.10 Tónleikar:
Boston Promenade hljómsveitin
leikur lög eftir Leroy Anderson;
Arthur Fiedler stjórnar (plötur).
21.30 Leikrit: „Þrír skipstjórar",
eftir W. W. Jacobs, í þýðingu
Bjarna Benediktssonar frá Hof-
teigi. 24.00 Dagskrárlok.