Morgunblaðið - 08.08.1959, Blaðsíða 12

12
MORCUNBLAÐIE
Laugardagur 8. ágúst 1955
„Við skulum ræða einstök at-
riði á morgun“, sagði Delaparte.
Síðan dró úr samræður.um, eins
og vant er, þegar menn hittast
til að ræða eitt einstakt mál. Þau
fóru út skömmu fyrir klukkan
cilefu.
Sigaunarnir í útsamuðu ein-
kennisbúningunum sínum með
víðu linu skyrtuermunum, spil-
uðu „En vagyok a falu rossza" —
„Ég er sá versti í þorpinu“. Hinir
angublíðu fiðluhljómar fylgdu
konunni og karlmönnunum báð-
um út úr hinu skrautlega Potem-
kin-þorpi, þar sem iðkuð voru við
skipti og hljómlist.
„Má ég aka yður heim til yð-
ar? “, spurði Delaparte.
„Nei, þakka yður fyrir“, við
höfum vagninn okkar“, svaraði
Vera.
Maðurinn frá Leopoldville
kvaddi. Vera og Hermann gengu
til útidyranna. Skyndilega nam
Vera staðar og sneri sér við. Hún
horfði upp til Atomium með hin-
um níu silfurlitum kúlum, sem
litu út eins og níu útréttir hnef-
ar. Henni fannst því líkast, sem
hnefar þjökuðu henni úr öllum
áttum. Á hinni hlýju aprílnótt
varð hún ekki vör við annað en
skinið af táknmynd þessa tíma.
★
Monsieur Delaparte hafði ekki
lofað of miklu.
Einbýlishúsið, sem félag Dela-
partes lét fjölskyldunni Wehr í
té, stóð á hér um bil fjögurra
metra hárri hæð, Mont Leopold-
Vue, í vesturhluta borgarinnar.
Það var einnar hæðar hús, snjó-
hvítt, með flötu þaki, hringboga-
dyrum og hvelfdum gluggum,
nærri því of stórt fyrir litla fjöl-
skyldu og svo nýtt, að í sumum
herbergjunum var málningar-
lykt. í miðju húsinu, sem var
reist í ferhyrning, var spansk-
ur „Patio‘, lagður mislitum
steinhellum, skuggasæll húsgarð-
ur, og í honum miðjum lítil
sundlaug umkringd pottapálm-
um, kaktusum og blómum. Ofan
af þakinu og út um hina mörgu
glugga sást út á Kongófljótið
með hinu grunna, leirblandaða
vatni. Á því voru tveggja hæða
ferhyrnd skip, langir trébátar og
þar var margbreytt líf, sem
aldrei var kyrð á. Niðri við
fljótið stóðu mörg einbýlishús,
lík húsi Wehr-fjölskyldunnar og
þar var líka hið víðáttumikla,
mjallahvíta aðsetur landsstjór-
ans. Úr öðrum gluggum og af
hinum litlu veggsvölum sást yfir
Leopoldville, eða „Leo“, eins og
hinir innfæddu kölluðu hana. Það
sá yfir borg hinna hvítu inn-
flytjenda með háum, mjóum hús
um eftir nýjustu tízku, með breið
götum girtum háum pálmum,
með hitabeltisgörðum og kirkju-
garðinum, þar sem frumbyggj-
arnir hvíldu undir hvítum kross-
um. Að nóttunni blikuðu mörg
þúsund ljós í borginni eins og
stjörnurnar hefðu fallið af svört
um himninum níður á jörðina í
Afríku.
Vera vildi kenna loftslaginu
um það, að hún losnaði ekki vlð
þá vanlíðan, sem hafði gripið
hana við brottförina frá Briissel.
Það var nærri því sífelld rigning.
Hinn óhreini himinn rann saman
við hið óhreina fljót. Maður vakn
aði og fannst eins og rökum
dúkum væri vafið utan um sig
og menn sofnuðu með þéirri til-
finningu, að þeir væru í rökum
dúkum.
Hermann var hér um bil aldrei
heima fyrstu tíu dagana. Hann
var ágætlega fyrirkallaður og
meira að segja nærri því ofsa-
glaður. í hiriu risastóra skrif-
stofuhúsi námufélagsins, sem
Róbert Delaparte réði fyrir, hafði
verið tekið á móti honum eins og
konungi. Honum virtust framtíð
arhorfurnar ótakmarkaðar. Á
hverju kvöldi kom hann heim
með nýjar fréttir; og hver frétt
var um hina ótakmörkuðu mögu-
leika, sem buðust hinum nýja
verkfræðingi. Hann jós í Veru
gjöfum handa henni sjálfri og
heimilinu og gleymdi aldrei börn
unum, sem hann færði margs kon
ar leikföng, sem innfæddir menn
höfðu búið til.
Loksins — síðasta daginn í
apríl — rauf sólin skýjaþykknið.
Það var engin vorsól, sem var að
ryðja sér braut smám saman.
Hún virtist hafa beðið að baki
skýjunum og skein nú allt í einu
brennandi heit frá heiðum himni.
Klukkan var fimrn eftir hádegi.
Vera hafði verið við heimilisstörf
allan daginn, því Hermann ætlaði
að koma með gesti um kvöldið, og
aðstoðarfólkið, sex að tölu, léttu
Veru tæplega starfið, því það
gerði ekkert nema samkvæmt á-
kveðinni skipun húsmóðurinnar.
Vera var nýfarin út úr stofunni
út í litla garðinn til þess að gá
að, hvernig blómin hefðu þolað
regntímann, þegar börnin komu
hlaupandi til hennar. „Hann er
kominn! Hann er kominn!" kall-
aði Silvía langt í burtu.
Vera vissi ekki þegar í stað,
hver það myndi vera.
Þá mundi hún það. Rétt hjá hús
inu var opinber skemmtigarður,
ekki nema að hálfu leyti tilbúinn,
með pálmum vatnsleikjum og
íþróttasvæðum. Alltaf þegar veð-
ur leyfði, höfðu börnin verið að
leika sér í garðinum undir umsjón
svartrar konu, — þau áttu ekki að
fara í skólann fyr en í næstu
viku. •— Þegar á öðrum degi
komu þau heim með þær fréttir,
að þau hefðu kynnst merkilegum
manni. Þau sögðu, að maður nokk
ur hefði ávarpað sig. Það var
hvítur maður, mjög útitekinn og
leit út eins og .hvítur Indíáni“,
eins og þeim fórust orð í lýsingu
sinni. ,Hvíti Indíáninn" virtist
ékki hafa mikið að gera, því að
hann reikaði um í garðinum og
talaði auk þess stundum saman
við Silvíu og Pétur og sagði
þeim hinar ævintýralegustu sög-
ur. Silvía sagði aftur með ákefð
og samhengislaust frá þessum
sögum um veiðar, villidýr, Kongó
ferðir og viðburði í frumskógun-
um, en Pétur, sem var ekki síður
hrifinn, en öllu vantrúaðri, áleit,
að þessi ókunni maður kynni að
segja „allra fallegustu lygasög-
ur“. Vera hafði fengið megna
andúð á hinum undarlega, ókunna
manni vegna sagnanna. Hún hafði
sagt umsjónarkonunni að sneiða
hjá hinum ,hvíta Indíána" en þar
sem hin geðgóða, svarta kona
virtist ekki fær um það, skipaði
hún börnunum að reyna að fá
manninn til að koma heim, ef þau
mættu honum aftur. Hún hafði
ekki búizt við, að hann kæmi. Nú
var hann kominn.
„Bjóðið þið manninum hingað
inn“, sagði hún.
Hún var í brúnu pilsi og hvítri
treyju, með breitt leðurbelti. Hún
lagaði hárið á sér í snatri.
Pétur og Silvía hlupu þegar út
og komu brátt aftur í ljós í „Pat
io“- dyrunum og höfðu ókunna
manninn á milli sin. Pétur hélt í
hönd honum, feiminn en vingjarn
legur, en Silvía hékk utan í hon-
u meins og vínber á vínviði.
Síðar gerði Vera sér ekki ljóst,
hvers vegna hún hafði þekkt ó-
kunna manninn þegar í stað. Ljós
myndin, sem hún fann innan um
skjöl mannsins síns kvöldið góða,
þegar dansleikurinn var í Briissel,
líktist mjög lítið „hvíta Indíánan-
um“, sem nú staðnæmdist í dyr-
unum. Ef til var það vegna hins
djúpa örs á enninu og ef til vill
var það augnaráðið, sem var
hörkulegt og nærri villimannlegt.
Hún fékk hjartslátt. Átti hún að
gefa til kynna, að hann- væri
henni ekki ókunnugur? Hún á-
kvað að látast ekki þekkja hann
— og það því fremur sem hún var
ekki alveg viss í sinni sök.
,Komið þér nær, herra
sagði hún og þagnaði í miðjum
klíðum.
Hann kom nær. „Ég heiti Ant-
óníó“, sagði hann.
Hún rétti honum höndina. Hin
hvíta hönd hennar hvíldi andar
tak í hinni sinaberu, dökku hendi
hans.
„Fáið yður sæti“.
Hjá sundlauginni stóðu nokkrir
garðstólar. Hann settist þegar.
Það varð vandræðaleg þögn
stutta stund.
Vera virti Antóníó fyrir sér.
Hann var í hvítri fráhnepptri
skyrtu og í bláum léreftsbuxum.
Hinn granni háls hans var sina-
ber eins og á góðum hlaupahesti.
Frá hlið leit hann raunverulega
út eins og Indíáni, en þegar hann
snéri andlitinu alveg að, þá
minnkaði harkan dálítið í andlits
dráttunum. Það var sennilega
vegna munnsins, sem var fallegur
og dálítið bros lék ávallt um.
„Börnin hafa sagt mér mikið
frá yður“, sagði Vera og fékk sér
líka sæti.
„Sennilega hræðilegar sögur",
svaraði hann. Hann talaði
frönsku.
„Hafið þér orðið hrædd?“
Pétur og Silvía hlógu, því þau
héldu að hræðslan, sem Antóníó
talaði um, ætti við sögurnar.
„Dálítið ....“, sagði Vera.
„Verið þér áhyggjulaus, frú. Ég
hef ekkert illt í hyggju. Ég ráfa
um, af því að ég hef ekkert að
gera. Og mér þykir vænt um
börn. Eða réttara sagt: Mér þyk-
ir ekki vænt um hina fullorðnú*.
„Þú verður að segja mömmu
söguna um ljónið og kettina þrjá“
tók Silvía fram í fyrir honum, en
hún veik ekki frá hlið hans.
„Mamma myndi ekki trúa þeirri
sögu“, sagði Pétur við hana.
„Ég er líka hræddur um það",
sagði Antóníó brosandi, og beindi
síðan orðum sinum að Pétri.
„Veiztu, að það er þessvegna, sem
mér geðjast ekki að fullorðnum.
Það, sem þeir geta ekki hugsað
sér, halda þeir að sé allt lygi“.
Hann hefir komið sér í mjúkinn
hjá börnunum, hugsaði Vera.
Hann hefir gert það til þess að
komast inn í húsið. Nú hefir hann
náð takmarki sínu. Hvers vegna
var ég að segja þeim að koma
með ókunna manninn.
„Má ég bjóða yður eitthvað,
herra Antóníó?“ spurði hún.
„Ef þér hafið glas af viský“
sagði hann glaðlega. „Án íss“.
„Viljið þið segja Samba ....“
Nú slepptu börnin manninum
loksins. Þau hlupu burt og 'var
báðum áhugamál að verða við
óskum herra Antónió.
Það var þögn. Úr þakrennunum
duttu einstaka dropar niður á
steinhellurnar af regnvatninu,
sem sat eftir. Það var undarlegt
hljóð á þessu sólbjarta síðdegi.
„Hversvegna hafið þér komið,
herra .... Wehr?“ spurði Vera
loks.
„Ég er nýbúinn að taka eftir
því, að þér þekktuð mig. Hvaðan
þekkið þér mig?“
„Af ljósmynd".
„Ég vissi ekki, að þróðir minn
geymdi myndir af mér“.
STARFANDI FÓ
r —

m Tfr1 -r- v:'-" r.-_
U~t —'aO
velur hinn
rit - m júka
T-Bsll
Hagsýnn maður! Hann veit að
skriftin verður að vera jöfn
og áferðarfalleg. Þessvegna
notar hann hinn frábæra
Parker T-Ball . . . þann gæða-
penna sem skrifar jafnt og
áferðarfallega. Gefur strax
og honum er beitt. Rispar
ekki.
Pourous kúla einkaleyfi PARKERS
Blekið streymir um kúluna og matar
hina fjölmörgu blekholur . . . Þetta
tryggir að blekið er alltaf skrifhæft
í oddinum.
Parker kúlupenni
A PRODUCT OF
Ý
THE PARKER PEN COMPANY
9-B214
a
i
u
1) Demants-eyTnalokkar! —
Og Markús er heiðarleikinn sjálf-
ur — eða hvað?
Bíðið þér við! — Hver veit
nema Sirrí eigi þá.
2) Er hún kona, sem mundi ús getur gefið skýringu. á þessu,
bera demanta, er kosta 3000 dali?
— Nei, Tómas, ég sá sjálfur um
matið á þessum eyrnalokkum!
Ég er sannfærður um, að Maxk
Ríkharður.
3) Mér þætti vænt um, ef þér
létuð ekkert uppi um þetta Tóm-
as, fyrr en
borginni.
Jæja þá —
ég kem til baka úr
látum svo vera.
aititvarpiö
Laugardagur 8. ágúst.
Fastir liðir eins og venjulega:
— 13.00 Óskalög sjúklinga (Bryn
dís Sigurjónsdóttir). — 19.30 Tón
leikar: Ungversk þjóðlög, sung-
in og leikin. — 20.30 Tónleikar:
Lög úr tveimur óperettum. —
20.45 Upplestur: „Ekkja Kilden-
bauers“, smásaga eftir Lars Dill-
ing, í þýðingu Málfríðar Kiiart-
dóttur. — 21.10 Tónleikar. —
21.30 Leikrit: „Bréfdúfan“ ettír
Eden Phillpotts. — Leikstjóri og
þýðandi: Þorsteinn Ö. Steptœa-
sen. — 22.10 Danslög (pi —
2400 Dagskrárlok.