Morgunblaðið - 11.08.1959, Blaðsíða 16

16
" MORCVNBLAÐIÐ
Þrlðjudagur 11. ágflst 1959
HASVS WOLFGANGi
Hann horfði á hana hátt og
lágt, eins. og þegar menn skoða
skepnur. Hún hafði dökkrautt
hár, sem féll laust ofan á hinar
beru herðar hennar. Hörund
hennar var mjallhvítt. Frekn-
urnar gerðu hana öllu girnilegri.
Augu hennar voru græn eins og
í ketti. Munnur hennar var vara-
þykkur, munaðarlegur og alltaf
hálf-opinn. Ofan við hann var
lítið nefið, hafið upp framan
vert. Á milli nefsins og munnsins
var lítill, svartur blettur.
„Þú ert falleg", sagði hann,
„en þú ert að verða gömul. Met-
orðagirdin nagar þig“. — Hann
snerti efri vör hennar með vísi-
fingrinum. „Það er auðséð á
munninum á þér. Hefur þú ekki
nóga peninga? Hvers vegna
selur þú ekki hússkrokkinn og
sezt um kyrrt?“
„Ég á alls ekki húsið. Ekki
ennþá. Þar að auki skilur þú það
ekki, Antóníó".
„Hvað er það, sem þarf að
skilja?“
„Þú lifir og nýtur dagsins. Þú
getur ekki hugsað þér, að það er
líka dagur á morgun“.
„Hvað um það. Hann er ekki
öðru vísi en dagurinn í dag. Það
er ekki til neitt heimskulegra
en framtíðin. Hvers vegna er
verið að reisa hús sem aldrei
verður lokið við?“
„Það er farið að rigna aftur",
sagði hún til þess að víkja að
öðru.
Regnið lamdi gluggarúðurnar
á vínstofunni.
Á sama andartaki var hurðin
opnuð.
Maðurinn, sem kom inn, nam
staðar. Hann litaðist um eftir
rauðhærðu konunni við af-
greiðsluborðið, og um leið kom
hann auga á Antóníó. Ósjálfrátt
lét hann eins og hann ætlaði út
aftur, en Zenta var búin að koma
auga á hann. Hún gekk á móti
honum með útbreiddan faðminn.
Antóníó herpti saman augun
og athugaði samfund söngkon-
unnar og bróður síns. Honum
var það þegar Ijóst, að þau þekkt
ust og það áður en Hermann var
nú kominn til Leopoldville.
„Einn viský i viðbót“, skipaði
Antóníó afgreiðslustúlkunni, án
þess að snúa sér frá dyrunum.
Það var komin upp í honum
gleði, sem hann hafði ekki fund-
ið til í mörg ár. Síðari hluta dags
í dag hafði hann verið í húsi
bróður síns og hann hafði kynnzt
hinni fögru, ljóshærðu konu með
blá-grænu augun. Og nú gekk
Hermann inn í „Perroquet“-vín-
stofuna. Hann hafði fundið það
í marga daga, að hjólið hafði snú
izt. Hann hafði heppnina með
sér, en Hermann lenti í ógæfu.
Hermann hafði dregið Zentu
að litlu hornborði nálægt dyrun-
um, sem stóð rétt hjá slaghörpu-
leikaranum, og sat þannig, að
hann sneri baki að Antóníó. —-
Hann talaði í ákafa við stúlkuna,
en það var helzt að sjá, að hann
stæði upp og færi, þegar minnst
varði.
Antóníó gekk yfir borðið. —
Reykskýin héngu eins og loft-
belgir í loftinu. Hann gekk með
olnbogana út frá sér, eins og
hann ætlaði að ýta loftbelgjun-
um til hliðar. Hann nam staðar
við borð Zentu.
„Gott kvöld, Hermann!"
Hermann leit upp, en sat kyrr.
Hann reyndi að stilla sig, en hann
hrökk saman. Það var nærri því
eins og hann byggist til varnar.
„Gott kvöld, Ánton“, sagði
hann síðan.
„Þekkizt þið?“ spurði Zenta.
Anton virtist hún spyrja í al-
vöru. Sennilega hafði Hermann
ekki haft tíma eða löngun til að
skýra henni frá málavöxtum.
„Já, við þekkjumst“, sagði
hann. „Og þú gerðir mér greiða,
Zenta, ef þú lofaðir okkur að
vera einum stundarkorn“.
„Verið þér kyrr“, sagði Her-
mann í skipandi róm.
„Farðu, það er þörf fyrir þig
í vínstúkunni", sagði Anton.
Konan stóð upp. Hún þekkti
Antóníó og vissi að það kom fyr
ir, að ekki mátti andmæla hon-
um. Hún mælti:
„Gerðu svo vel að afsaka mig,
Hermann. Ég kem aftur að vörmu
spori“.
Anton brosti. Hermann þéraði
hana, en hún þúaði hann. Hann
settist á stól hennar.
„Hvað ert þú að gera hérna?“
spurði Anton.
„Ég kom hérna inn af tilvilj-
un‘:.
„Ég á ekki við það. Hvað ert
þú að gera í Leó?“
„Ég er hér í viðskiptaerindum.
Og þú?“
„Þú horfir á mig eins og vofu.
Þú ert orðinn náfölur. Heldurðu
að ég sé afturgenginn? Hafðu
engar áhyggjur. Ég var alls ekki
dauður“.
„Það gleður mig að heyra'*.
Hermann þreifaði á eyma-
sneplinum á sér, sem var í
þykkrara lagi. Antóníó brosti. —
„Þú klórar ennþá eyrnasnepil-
inn á þér, þegar þér er órótt",
sagði hann. „Þú hefur ekki held-
ur breytzt mikið að öðru leyti.
SEHVIS Þvottavélar
Eftir beiðni
Willkins & IHitchell Limited
framleiðanda Servis þvottavéla höfum við tekið
að okkur einkaumboð á íslandi.
Aðalútsala í Reykjavík er hjá
HEKLU h.f. Austurstræti 14 Sími 11687
Viðgerðir og varahlutaþjónusta hjá
Raftækjavinnustofu HEKLU h.f.
Laugavegi 170 — Sími 17295
Heildverzlunin Hekla h.f.
Hverfisgötu 103
Þú ert þó orðinn fínni og þú hef-
ur safnað dálítilli fitu. Það fer
þér annars vel. Þú lítur út alveg
eins og sá heiðursmaður, sem
þig alltaf langaði til að sýnast
vera. Þú berð fituna eins og
grímu. í fyrsta svip lítur þú
virðulega út“.
Píanóspilarinn studdi á nót-
urnar. Zenta hallaði sér fram á
borðið og söng „Lili Marlen".
„Það þýðir ekkert að þú sért
að erta mig, Anton“, sagði Her-
mann. „Eg læt þig ekki egna mig
til reiði".
„Það ætla ég ekki heldur að
gera. Fjórtán ár eru langur
tími. Ég hef nærri því gleymt
því, *að þú ætlaðir þá að reka
mig út í dauðann".
„Af hverju heldur þú það?“
„Ég hef lesið ákærur þínar
gef,n mér, Hermann. Það
vildi svo til að ég átti vin í her-
deild Rommels. Ef hann hefði
látið ákærur þínar fara lengra,
þá hefðu þeir skotið mig tafar-
laust. Ef móðir okkar hefði ekki
dáið vegna lýgi þinnar — þá
myndi ég ekki nefna þetta fram-
ar. Ég sp’T ekki heldur lengur,
hvers vegna þú gerðir það — ég
hef myndað mér skoðun um það
fyrir löngu."
Hann studdi höfuðið á hnefum
sér og starði á Hermann.
Hermann stóðst augnaráð
hans. Einu sinni ætlaði hann að
þreifa á eyrnasneplinum á sér,
en stöðvaði sig ; miðjum klið-
um. Hann mælti:
„Hvað viltu heimta af mér?“
„Ekkert".
„Vilt þú fá peninga?"
„Ekkert, sagði ég þér“.
„Hvers vegna komstu þá að'
borðinu til min?“
„Til þess að þú vitir, að ég er
ofar moldar".
„Hvað meira?"
„Ég er ofar moldar og ég er í
Leopoldville. Ég veit ekki, hvað
þú hefur þér fyrir stafni. En —“
Hann þagnaði snöggvast. „Hvað
hefur þú hér fyrir stafni?"
„Það kemur þér ekkert við“.
„Þér virðist vegna mjög vel.
Ég hef séð húsið þitt".
Hermann fölnaði.
„Þú hefur njósnað um mig",
sagði hann.
„Ég hlýt ag mega hafa áhuga
á bróður mínum ennþá". Hann
kveikti sér makindalega í vindl-
ingi. „Er eitthvað, sem þú þarft
að halda leyndu?"
„Ég þarf ekki að standa þér
skil á neinu".
„Þú gætir boðið mér heim einu
sinni, til dæmis til kvöldverðar.
Ég á ennþá gömul „smóking“-
föt. Mér þætti gaman að kynnast
konunni þinni“.
Hermann beit á jaxlinn.
„Þú munt aldrei kynnast
henni“, svaraði hann. Er hann
jafnaði sig, sagði hann: „Mér er
annárs forvitni á að vita, hvað
þú ert að gera í Leopoldville".
„Það er ekkert leyndarmál",
svaraði Antóníó, „ég er í við-
skiptaerindum“.
„Það er ekki á þér að sjá —“
„Að þau gangi vel. Hafðu
ekki áhyggjur af mér, Hermann.
Ég get alltaf boðið þér heim upp
á viský“.
Hermann var búinn að taka
af sér gleraugun. Nefrótin á hon
um var rauð og augnaráð hans
var óstöðugt.
„Anton“, sagði hann, „ég ætla
a
r
i
d
1) Já, hann er áreiðanlega
maðurinn — býst við, að freist-
ingin hafi verið of mikil. Mark-
ús hefur óreglulegar tekjur —
og hann vill fara að gifta sig.
2) Segið þið eiginmanni leik-
konunnar, að vð séum komnir
á sporið.
3) Á meðan: Sjáðu bara, hvað
Markús gaf mér í gær, Tómas.
— Mjög fallegt, Sirrý. — Þetta
hlýtur að hafa verið dýrt!
— Já, það var það líka,
Markús hreykinn.
að segja þér nokkuð í hrein-
skilni. Mér hefði komið það bet-
ur, að við hefðum ekki hitzt
hérna. Það er auðséð, að þú átt
hér heima undir fölsku nafni“.
„Ég vildi ekki gera þínu góða
nafni neina skqmm“.
„Þú mátt það mín vegna. Ég
er virtur maður, og mér gengur
vel, eins og þú segir. Ég á fjöl-
skyldu, sem mér þykir vænt um.
Hvað myndi það kosta, að þú
færir úr Leopoldville?"
„Ég e rfarinn að venjast lofts-
laginu hérna, Hermann, og ég
er ekki að hugsa um að fara
burt. Vel á minnzt: fjölskyMu.
Hvenær kynntist þú þessari
konu, Zentu?"
„Ég þekki hana yfirleitt ekki“.
„Þú varst alltaf lyginn krakki,
Hermann".
Zenta hafði nú iokið „Lili Mar-
len“. Það var klappað við tvö
borðin. Píanóspilarinn spilaði
eigin hugleiðingar. Konan kom
að borðinu, þar sem þeir sátu —
og nam þar staðar.
„Jæja, eruð þið nú búnir að
tala saman?“ sagði hún. „Hvað-
an þekkizt þið annars?"
„Gamlir striðsfangar", svaraði
Antóníó. „Það er að segja, fé-
lagar frá stríðinu. Hermann var
nokkuð nærsýnn. Hann varð ut-
an við það. Það er líka hægt rð
kalla það langsýni".
Zenta dró stól að borðinu
„Antóníó", sagði hún, „mig
grunar, að þú ætlir að fara að
efna til deilu ennþá einu sinni“.
Hún lagði handlegginn blíðlega
á herðar Hermanni. ,í þetta skipti
skalt þú eiga mér' að naæta".
„Ég? Deilur? Ég er friðsamastl
maðurinn á jörðinni. Hvaðan
þekkir þú annars félaga minn?“
„Það kemur þér ekki við“.
„Ég er aðeins að spyrja þín
vegna“. Hann hló, s' o að skein
í tennurnar. „Félagi minn á sem
sé konu og tvö börn. Ég ætlaði
að forða þér frá ástarsorg,
Zenta“.
„Hugsaðu um það, sem þig
varðar! Þú ert annars ekki búinn
að borga við afgreiðsluborðið“.
„Það ætlar félagi minn að sjá
um fyrir mig! Ég fékk fjóra tvö-
falda. Þú getur fengið peningana
þegar í stað, því við erum nú að
fara“.
Hermann kreppti hnefann.
„Ég er ekki að hugsa um það“,
sagði hann.
„Ó-já, Hermann", sagði hinn.
„Það er reyndar dálítil rigning,
en við skulum ganga dálítið sam-
an. Athugaðu það að þú varst að
gera mér tilboð. Við ættum að
tala um það“.
„Það er nægur tími á morgun".
„Á ég að koma til þín í námu-
húsið?"
ajlltvarpiö
Þriðjudagur 11. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
19,00 Þingfréttir. — Tónleikar.
20,30 Erindi: Rímur og raunvís-
indi. Fyrra erindi. (Sigurður Pét-
ursson gerlafræðingur). — 20,55
Tónleikar. 21,25 íþróttir (Sigurð-
ur Sigurðsson). 21,45 Dietrich
Fischer-Dieskau syngur lög eft-
ir Johannes Brahms. 22,10 Lög
unga fólksins. (Haukur Hauks-
son). 23,05 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 12. ágúst:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna“: Tón-
leikar af plötum. 19,00 Þingfrétt-
ir. — Tónleikar. 20,30 „Að tjalda
baki" (Ævar Kvaran leikari). —
20,50 Tónleikar. 21,20 Upplestur:
Gísli Halldórsson leikari les þýð
ingar Matthíasar Jochumssonar á
kvæðum eftir Burns, Wergeland
og Runeberg. 21,40 Tónleikar:
Drengjakórinn í Vín syngur. —
22,10 Kvöldsagan: „Allt fyrir
hreinlætið" eftir Evu Ramm, L
(Frú Álfheiður Kjartansdóttir).
22,30 í léttum tón: George Shear
ing og Lolo Martinez leika. 23,00
Dagskrárlok.