Morgunblaðið - 24.09.1959, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 24. sept. 1959
„Hefur þú látið lögregluna
vita?“ spurði Anton.
Hún kinkaði kolli þegjandi.
„Hvenær?“ spurði hann og lit-
aðist um.
„Fyrir nokkrum mínútum".
„Hvers vegna ekki fyrr?“
„Ég hafði engan mátt til þess“.
„*Þú hefur vonandi ekki snert
á neinu?“
„Nei“.
„Hvar er hann?“
Hún leit út að stóra gluggan-
um, sem lá út að garðinum.
Hann sneri sér við, eins og
hann ætlaði að ganga út í garð-
„Vita börnin það?“ spurði
hann.
Dauft og þreytulegt bros lék
um varir hennar.
„Þau eru sofandi. Það hefur
ekkert vakið þau, hvorki skotið
né uppistandið í húsinu“.
Hann staðnæmdist við dyrnar,
sneri sér við og gekk aftur til
hennar.
„Hefur þú nokkurn grun —?“
spurði hann.
Hún hristi höfuðið.
„Hvar varst þú, þegar þetta
vildi til?“
„í svefnherberginu mínu“.
„í öllum fötum?“
„Nei, ég var nýkomin upp í
rúmið“.
„Svona seint?“
„Við vorum lengi að tala sam-
an“. Rödd hennar brast.
„Fór hann þá upp á loft?“
„Nei, hann fór ýt í garðinn.
Ég beið ekki eftir því, að hann
kæmi aftur“.
„Áttuð þið í orðasennu?" .
Hún leit ekki í augu hans.
„Hann sagði mér allt, um Zentu
og um Lúlúu". Hún þagnaði
snöggvast.
„Og um þig“.
„Heyrði nokkur orðaskipti ykk
ar?“ —
„Nei“.
„Sá nokkur þig koma út úr svefn
herberginu eftir að skotið reið
af?“
„Ég veit það ekki. Hvers vegna
spyrð þú að því?“
KÆLISKÁPURIIMIM
Eítirlæti hagsýnna husmæðra
Prýði eldhúsa — stolt húsmæðra
KELVINATOR
• er rúmgóð og örugg
matvælageymsla.
• hefir stærra frysti
rúm en nokkur annar
kæliskápur af sömu
stærð.
• er ódýrastur miðið
við stærð.
Vetð kr. 10,994 -
Takmarkaðar birgðir væntanlegar — Tökum á móti
pöntunum.
Hann svaraði ekki. Þau stóðu
þegjandi andspænis hvort öðru.
Hann hugsaði: Hún hlýtur að
halda, að ég gruni hana. Og ef til
vill gruna ég hana líka. Ástæðan
til verknaðarins? Hún hefur fleiri
en eina ástæðu. Það er Zenta og
Lúlúa. Málaferlin. Ef til vill ég
líka. Hugsunin greip hann föst-
um tökum og sleppti honum ekki
aftur. Hvað myndi ég gera, ef
hún hefur gert það? Það nísti
hann kuldi inn að hjartarótum,
þegar hann hugsaði til þess, að
hún hefði getað myrt Hermann.
En svo kom hlý bylgja og þíddi
ísinn. Hann myndi standa við
hlið hennar, á hverju sem gengi.
Hún hugsaði sem svo: Hann
grunar mig. Hún fann ekki til
neinnar reiði við þá hugsun. —
Hún var of sljó til þess að finna
til reiði. En eitt vissi hún. Eftir
að hann kom inn í herbergið, var
henni borgið. 1 tólf ár hafði hún
eytt kröftum sínum í mann, sem
var veikbyggður. Kraftar hennar
voru þrotnir, eins og sá dauði
hefði tekið þá með sér. Hún
myndi ekki berjast framar, ekki
heldur gegn grunsemdinni. Hún
vildi finna til hryggðar, en hún
var ekki einu sinni fær um það.
Hún fann til örvæntingar en
engrar hryggðar. Börnin sváfu
uppi á lofti. Það var ótrúlegt,
en þau sváfu. En sú fjarstæða,
að sorgin væri ekki nema hálf,
þegar aðrir bæru hana með
manni. Hún óttaðist ekki grun
Antons, lögregluna né einveruna.
Hún óttaðist aðeins börnin. Sorg
in myndi vakna í alvöru, þegar
hún yrði að láta aðra taka þátt
í henni.
Hún heyrði rödd Antons.
„í guðanna bænum“, sagði
hann, og tók um handlegg henn-
ar, „vaknaðu við, Vera! Þeir
munu yfirheyra þig. Hugsaðu um
börnin“.
Jfekla
Austurstræti 14
„Ég er' að hugsa um börnin",
sagði hún.
Hann sleppti henni snögglega.
Það heyrðist mannamál og fóta-
tak úti fyrir.
1 dyrunum stóð hinn litli lög-
reglustjóri Verneuil og hallaði
dálítið undir flatt. Hann lét dyrn
ar standa opnar. Bak við hann
sá Anton einkennisbúna lögreglu
þjóna, rannsóknarlögreglumenn,
ljósmyndara og lögreglulækninn.
„Hvar er hann?“ spurði Verne-
uil — alveg eins og Anton hafði
spurt fyrir fáeinum mínútum.
Vera benti á gluggann, alveg
eins og pokkrum mínútum áður.
„Treystið þér yður til að
koma með okkur, frú?“ spurði
lögreglustjórinn. Það var eins
og hann segði: Þér verðið að
koma með okkur. Hann leit á
Anton og Veru á víxl. Hún gekk
þegjandi til dyranna.
Síðan fóru þau öll af stað, eins
og líkfylgd, sem ósýnilegt lík er
borið á undan. Verneuil gekk á
undan milli læknisins og lög-
regluljósmyndarans. Þar næst
gekk Vera milli tveggja embætt-
ismanna rannsóknarréttarins. —
Síðastir gengu Anton og nokkr-
ir lögregluþjónar.
Steinþrepin út í garðinn voru
upplýst. Bírtan af hinum stóru
Ijóskerum féll á hina litlu, ensku
grasflöt. Það sást allt greinilega,
nærri því eins og í dagsbirtu.
Skyndilega nam hópurinn stað-
ar. Verneuil nam staðar. Það sem
hann sá, virtist jafnvel reyna á
stáltaugar hans.
Hinn dauði lá undir risastóru,
fornu kastaníutré. Hann lá á bak
inu. Það var auðséð, að hann
hafði dottið aftur á bak, þegar
hann varð fyrir skotinu. En það
var ógeðslegt að sjá, að það var
eins og kastaníutréð skipti lík-
ama hans í tvo hluta. Það sást á
höfuðið og hálsinn og á fæturna
fyrir neðan hnén. Tréð skyggði
á hinn hluta likamans. Það var
eins og sundursagaður líkami
lægi á grasinu.
Lögreglulæknirinn, holdugur,
roskinn maður, sem fór sér svo
hægt að öllu, eins og hann hefði
allan tímann, laut ofan að lík-
inu.
Vera herpti varirnar saman.
Hún kreppti höndina um vasa-
klút sinn og sneri sér undan. Hún
fann, að lögreglustjórinn horfði
á hana með athygli.
„Skotinn í hjartað“, sagði lækn
irinn. Hann talaði lágt, en þeir,
sem stóðu í kring, heyrðu að
greinilega. „Meistaralegt skot“,
sagði hann, og tók ekki eftir því,
hve þessi athugasemd átti illa
við. „Hann hefur beðið bana sam
stundis". Hann stóð upp með
erfiðismunum. „Það hefur verið
skotið af riffli, líklega veiði-
byssu". Þvi næst hvíslaði hann
einhverju í eyra lögreglustjór-
ans.
Skyndiljósum Ijósmyndavélar-
innar var brugðið upp.
Verneuil stóð líka upp og stað
næmdist við höfuð líksins. Hann
lyfti hægt upp hægri handleggn-
um. Það var auðséð, að hann.var
að miða stefnu skotsins, en hún
var í áttina að húsinu.
Því næst breiddi lögregluþjónn
grófan, hvítan dúk — það gat
verið poki — yfir höfuð Her-
manns.
Um leið fór Vera að gráta.
Ekki hennar heyrðist í nætur-
kyrrðinni í garðinum. Það var
ekki fyrr en lögreglumaðurinn
hafði hulið líkið, að henni varð
ljóst, að Hermann var dáinn. Sá
maður var dáinn, sem ekki gat
varið sig, þegar poki var breidd-
ur á höfuð hans. Anton, sem
hafði fylgzt með öllu hreyfingar-
laus, gekk til Veru og tók undir
handlegg hennar.
„Megum við ekki fara inn?“
sagði hann um leið við Verneuil.
1) Jáj Markús hafð' ’tt fyrir Isér, að fuglinn hefði falið demant [ | 2) — En hann leitaði ekki á
‘ana. 1 réttum stað.
Lögreglustjórinn kinkaði kolli.
Fáeinum mínútum síðar sátu
þau öll þrjú — Vera, Anton og
litli lögreglu-embættismaðurinn
— kring um lága teborðið, sem
Vera og Hermann höfðu setið við
nokkrum klukkustundum áður.
Á borðinu lá líka klúturinn, sem
Hermann hafði lagt á heitt enni
sitt. Nú var enni Hermanns kalt.
„Eruð þér fær um að svara
nokkrum spurningum mínum,
frú?“ spurði Verneuil.
,, Ja .
„Hvenær heyrðuð þér skotið?1*
„Um það bil stundarfjórðung
ungi eftir að ég var komin upp
í herbergi mitt“.
„Hvenær var það?“
Hér um bil klukkan eitt.
„Hvað gerðuð þér?“
„Ég hljóp út í garðinn".
„Vissuð þér, að maðurinn yðar
var úti í garðinum?"
„Ég hugsaði það. Hann var far
inn út fyrir hér um bil hálftíma".
„Var hann vanur að fara út á
á göngu á nóttunni".
„Nei“, svaraði hún hikandi, og
þegar Verneuil leit spyrjandi á
hana, bætti hún við: „Hann hafði
höfuðverk“. Hún leit á saman-
brotinn klútinn.
„Þér hafið auðvitað látið þjón-
ustufólkið vita, áður en þér fór-
uð út í garðinn", sagði lögreglu-
stjórinn.
„Nei“.
„Fóruð þér ein?“
„Já .
„Þér eruð hugrökk kona, frú“.
Það var auðheyrt, að það var sagt
í háði. „Þér hafið fundið mann
yðar þegar í stað og gengið úr
skugga um, að hann var dáinn“.
„Hann dró ekki andann".
„Mjög athyglisvert". Verneuil
gat ekki um, hvers vegna það
væri athyglisvert, að dáinn mað-
ur andaði ekki. „Þér flýttuð yður
auðvitað aftur inn í húsið, og
kölluðuð á lögregluna".
.... gparió yður hlaup
á railli margra vorzlajna1-
(i ÖIIUM
tfWM!
Ausfcurstrseti
SHlItvarpiö
Fimmtudagur 24. september
Tónleikar 10.10 Veðurfregnir).
12.00—13.15 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
12.50—14.00 ,,Á frívaktinni", sjómanna
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fiéttir
og tilk.). — 16.30 VeðurCregnir.
19.00 Tónleikar.
19.25 Veðuwfregnir.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir. ^
20.30 Erindi: íslenzka þjóðkirkjan í nú-
tíð og framtíð. Fyrra erindi (Séra
ÁreJíus Níelsson).
20.55 íslenzk tónlist: Flutt verða verk
eftir Árna Thorsteinsson og Frið-
rik Bjarnason.
21.30 Útvarpssagan: Garman og Worse
eftir Alexander Kielland. XII.
lestur (Séra Sigurður Einarsson).
22.10 Kvöldsagan: ,,Þögn hafsins“ eftir
Vercors, í þýðingu Sigfúsar Daða
sonar. I. lestur (Guðrún Heíga-
dóttir).
22.30 Sinfónískir tónleikar:
Sinfónía nr. 5 í e-moll, „Frá nýja
heiminum" eftir Dvorák. Fílharm
óníuhljómsveitin í Vínarborg
leikur. Rafael Kubelik stjórnar.
23.10 Dagskrárlok.
Föstudagur 25. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn —
8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
15.00 Miðdegistónleikar:
Fréttir og tilkynningar).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Samvinna karla og kvenna —
samfelld dagskrá Menningar- og
minningarsjóðs kvenna. Erindi.
upplestur og tónleikar (Anna Sig-
urðardóttir undirbýr dagskrána).
21.30 íslenzkir kórar flytja kórverk
eftir innlenda og erl. höfunda.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: ,,t>ögn hafsins" eftir
Vercors í þýðingu Sigfúsar Daða-
sonar II. lestur (Guðrún Helga-
dóttir).
22.30 Létt lög: a) Yma Sumac syngur,
b) Hljómsveit Stanleys Black
leikur.
23.00 Dagskrárlok.