Morgunblaðið - 16.03.1960, Blaðsíða 13

Miðvikudasur 16 marz 1960
MORGUNBLAÐIÐ
13

ii': ■
:
■Jl

.
myndarmnar
einn at yngri kynsloðinni
Farmiðasalan
eykst ár frá ári
Rætt við fulltrúa Loftleiða
í Gautaborg
ÞANN 27. maí 1954 fór fyrsta
flugvélin frá Loftleiðum frá
Gautaborg til Reykjavíkur. Með
þessu stigu forráðamenn Loft-
leiða spor í framfararátt í við-
leitní sinni að veita farþegum
sínum sem bezta þjónustu. Eftir
þetta var farin ein ferð í viku
Mikið af námsfólki
f ljós hefur komið að fólk það,
sem flýgur með Loftleiðum héð-
an til Ameríku er fólk, sem verð-
ur að kosta ferðir sínar sjálft t. d.
til að heimsækja gamla ættingja
eða vini, sem flutzt hafa frá Sví-
þjóð á unga aldri til Ameríku.
Hins vegar má nefna þá, sem
ferðast á kostnað fyrirtækja eða
anna.-ra. Fyrir þá skiptir verðið
litlu máli og fljúga þeir því flest-
ir með skanúinavisku flugsam-
steypunni SAS. Viðskiptavinir
Loftleiða eru mestmegnis milli-
stét' .fólk frá kcupstöðum Lcds-
ins, bændur, ná sfólk, m. a. há-
skólastúdentar, sem fengið hafa
styrki til framhaldsnáms í Am-
i eríku og verða að nýta hvern
eyri, sem þeir fá. Einnig mætti
í þessu sambandi nefna prófess-
ora og kennara, sem hlotið hafa
styrki til vísindanáms. Vegna
þessa hefur borið mikið á far-
miðasölu frá háskólabæjunum
Lundi og Uppsölum.
fulltrúum frá mörgum ferðaskrif
stofum til íslands og Ameríku.
Nafnið Loftleiðir er nú þekkt í
'Svíþjóð fyrir lág fargjöld og góða
þj ónustu.
Á Xorslanda flugvellinum
Daginn eftir fer ég svo með
Sven Berlin og Henning Grötter-
ud út á flugvöll. Veðrið er all
drungalegt, mikil þoka og rign-
ingarúði. Skyggnið virðist ekki
vera mikið þessa stundina. Það
sem af er deginum hefur verið
lendingarbann, en eitthvað virð-
ist samt vera að rofa til eftir
[ því sem sagt er. Það er sunnu-
dagur. Við höfum góðan tíma til
að ræða saman, svo Berlin fer
n í veitingasalinn og pantar
mat handa okkur. Þar sitja fyrir
nokkrir gestir og frammi 1 bið-
salnum bíður fjöldi fólks eftir
vinum og ættingjum víðs vegar
að. Sumt af þessu fólki verður þó
brátt fyrir vonbrigðum, því nú
er tilkynnt í hátalaranum að SAS
flugvélin frá New York sé tveim
ur tímum á eftir áætlun vegna
mikils mótvinds yfir Atlants-
hafi. Fólk stynur, sumt situr
kyrrt, sumt ætlar aftur til borg-
arinnar. Við sitjum rólegir yfir
steikinni og tölum um starfið.
Berlin segir að starfsfólk vallar-
ins sé mjög hlynnt Loftleiðum
og einhvernveginn er það svo að
það komi í hag farþegunum,
sem fá hér góðar og þægilegar
móttökur.
Við erum nú truflaðir í sam-
ræðum okkar af einkennisklædd-
um manni, sem kemur ofan úr
turni með skeyti til Sveins þess
efnis að flugvélin sé einum tíma
á undan áætlun. Ég sé að vinur
minn Sveinn glotrtir.
Ég sit nú einn eftir, því sessu-
nautur minn er nú farinn að
gegna skyldustörfum.
Reiður gestur
Mér gefst nú tækifæri til að
virða fyrir mér gestina betur.
Athyglin beinist fljótlega að
næsta borði, þar sem sitja tveir
herrar og ein kona. Eldri herr-
ann virðist eiga erfitt með steik-
ina sína, sem virðist vera seig
og óþjál undir tönn. Maðurinn
gerist nú rauðþrútinn í andliti
og eftir andartak kallar hann á
þjóninn Börjeson, sem kemur
skjótt. Hann fær yfir sig hinar
verstu skammir um að steikin sé
óborðandi. Þjónninn andmælir
þessu, vingjarnlega í fyrstu, en
brátt lendir allt í háarifrildi.
Frah. á bls. 18
Sambandið við ferðaskrifstof-
urnar
Sambandið við ferðaskrifstof-
urnar í landinu, en þær eru um
200, er all umfangsmikið. Skrif-
stofan heldur uppi þessu sam-
bandi bæði bréflega og persónu-
lega og telur Björn Stenstrup
þennan lið vera mjög þýðingar-
mikinn í starfseminni. Þetta starf
annast Sven Berlin, sem jafn-
framt er forstöðumaður alls
starfs Loftleiða á Torlanda flug-
vellinum í Gautaborg.
Gösta Blidberg
fram og til baka þar til að vori
1957, en þá voru farnar tvær
ferðir í viku að sumri til.
Erfitt brautryðjendastarf
Ég sit á skrifstofu Loftleiða í
Gautaborg og ræði við umboðs-
mann félagsins þar, Gösta Blid-
berg og skrifstofustjórann Björn
Stenstrup. Fer hér á eftir út-
dráttur úr samtali við þá.
Þegar Gösta Blidberg, sem
verið hefur umboðsmaður Loft-
leiða í Svíþjóð allt frá byrjyn,
tók sér i hendur starfið vissi hann
að erfitt brautryðjendastarf var
framundan, því enginn þekkti
hér til Loftleiða. Árangurinn af
mikilli auglýsingaherferð var sá
að ferðaskrifstofurnar byrjuðu
að selja farmiða félagsins, að
vísu í ákaflega litlum mæli fyrst
í stað, sem síðan jókst ár frá ári.
Tortryggnir í fyrstu
Ég spyr Berlin hvernig mót-
tökurnar hafi verið til að byrja
með. Segir hann þá að ferða-
— Jarbnesk Ijóð
Frafh. af bls. 8
Um æsku skáldsins minnir
„Ljóð orkt utangarðs". Það er
engan veginn gallalaust, en þó
svo hugljúft, að maður les það
aftur, raular það kannski fyrir
munni sér og gleymir því ekki.
Að öllu samanlögðu verður að
telja að Vilhjálmur frá Skáholti
hafi gengið dável frá nafni sínu
og minningu í bókmenntasögu Is
lands, jafnvel þó hann léti hér
við sitja. En skyldi hann þó ekki
eiga eftir að yrkja beztu ljóð sin?
— Jæja, það eigum við nú reynd-
ar allir. En ég er að vona að
hann muni koma því í verk.
Sankti-Bern-
harðshundarnir
teknir að týna tölunni
HINIR frægu Sankti-Bernharðshundar, sem
mörgu mannslífinu hafa bjargað fyrr og
síðar á torsóttum og villugjörnum leiðum í
Ölpunum, eru nú mjög teknir að týna töl-
unni — og eru nú aðeins tólf fullvaxnir
hundar af þessu kyni eftir í hinu gamla
Bernharðs-klaustri í Ölpunum milli P ied-
monte á ítaliu og Vallais í Sviss.
Björn Stenstrup
skrifstofurnar hafi verið mjog
varkárar í fyrstu, að ráðleggja
viðskiptavinum sínum að ferðast
með Loftleiðum, vegna þess að
haldið var fram að úr því að þeir
gætu haldið verðinu niðri hlyti
þjónustan að vera lélegri. Það
kæmi þeim bara í koll síðar að
hafa vísað viðskiptavinum sínum
út í einhverja óvissu. Nú er þetta
hins vegar breytt. Loftleðir buðu
Þyrilvængjur og önnur nýtízku björgunar-
tæki hafa að mestu leyst þessa vitru og
þróttmiklu „bjarghunda" af hólmi á hinum
erfiðu fjallvegum. — Sú var tíðin, að þarna
voru um 100 Sankti-Bernharðshundar ávallt
til taks, en nú eru sem sagt aðeins fáeinir
eftir. En þeim er stöðugt haldið í fullri
þjálfun, svo að þeir geti verið tilbúnir, hve-
nær sem er, að Ieggja út á vegleysurnar i
stórhríð og frosti í leit að horfnum mönn-
um. Og enn bera þeir auðkenni sitt, kon-
jakks-kútinn, í hálsbandinu.
Það eru tíu munkar í klaustrinu, er annast
hina 12 hunda, sem eftir eru, og þjálfa þá.
Sjást tveir þessara góðu félaga á myndinni
hér að ofan, en á myndinni til hliðar er
einn munkanna á æfingargöngu með „Barry“,
sem heitinn er eftir frægum hundi af þessu
kyni, sem tókst að bjarga lífi 42 manna, áður
en hann var skotinn til bana af frönskum
hermanni, sem hélt, að hann væri úlfur.
Og enn er verið að ala upp Bernharðs-
hunda, þótt í smáum stil sé. — í horni efri
— og virðist hann vissulega bera greinileg
„ættareinkenni“, hinn dauflega, næstum því
harmþrungna svip, sem er sérkennandi fyrir
þetta hundakyn. — Ókunnugir mega ætla,
af svipnum að dæma, að Sankti-Bernharðs-
hundar séu hin mestu „letiblóð“ — en þeir
hafa sannarlega sýnt rækilega, að það er
annað, sem býr að baki hinu dapurlega
augnaráði .....