Morgunblaðið - 30.03.1960, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 30. marz 1960
Jeanne var svo gagntekin af
hamingju, að hana langaði mest
til að hrópa upp yfir sig.
Þau héldu förinni áfram. Brátt
lá leið þeirra niður í móti eftir
hlíðinni, sem liggur meðfram
Sagone-flóanum. Það var tekið
að kvölda, þegar þau fóru gegn-
um Cargese, grískt þorp, sem
hópur landraekra flóttamanna
frá Grikklandi hafði stofnsett.
Stúlkurnar, sem á vegi þeirra
urðu, voru hávaxnar og fríðar
sýnum með ávalar mjaðmir,
grannar hendur og mjótt mittii.
Þau urðu að beiðast gistingar á
sama hátt og gert var fyrr á tím
um, og enn var gert í afskekkt-
um löndum. Jeanne titraði af eft
irvæntingu og hrifningu, þegar
þau stóðu fyrir utan dyr húss
eins og biðu þess, að komið væri
til dyra. Það óvænta og ókunna,
sem varð á vegi þeirra, varpaði
sérstökum ljóma á ferðalagið í
augum Jeanne.
Svi vildi til, að í húsi þessu
bjuggu ung hjón. Þau fengu
gistingu, en urðu að sofa á grófri
hálmdýnu í gömlum, rökum hús-
kofa. Allir innviðir hússins voru
ormétnir, sundurgrafnir af löng-
um ormum, og virtust gefa frá
sér hljóð, vera lifandi og and-
varpa.
Þau lögðu af stað í dögun, og
von bráðar námu þau staðar hjá
eins konar skógi, úr rauðbláu
graníti. Þar mátti sjá strýtur, súl
ur, klukkuturna og ýmsar aðrar
sérkennilegar myndir mótaðar af
tímans tönn, sorfnar af hvössum
vindum og særoki. Þessir sér-
kennilegu klettar voru sumir
allt að því þrjú hundruð metrar
á hæð, grannir, sívalir, snúnir,
kræklóttir, vanskapaðir, óvæntir
og stórfurðulegir og líktust ýmist
trjám, jurtum, dýrum, minnis-
vörðum, mönnum, munkum í
kufli, púkum, risavöxnum fugl-
um; undarlegt samsafn af ófreskj
um, sem minntu á martröð, stein-
Villi, sem formaður veiðimála
nefndarinnar, hlýtur þú að hafa
áhuga á að bjarga Háu skógum.
runnar fyrir tilstilli duttlungar-
fullra máttarvalda.
Jeanne var þögul af hamingju.
Hún tók um hönd Juliens og
þrýsti hana, gagntekin þrá eftir
ást í náinni snertingu við hið
fagra umhverfi.
Skyndilega opnaðist enn einn
fjörðurinn fyrir sjónum þeirra,
umgirtur klettaveggjum úr eld-
rauðu graníti. Rauðir klettarnir
spegluðust í bláu vatninu.
„Ó, Julien!“ stundi Jeanne,
sem gat varla komið upp nokkru
orði af hrifningu. Hugur hennar
var í því uppnámi, að orðin köfn
uðu í hálsi hennar. Tvö tár
hrundu úr augum hennar. Julien
leit steinhissa á hana.
„Hvað er að, yndið mitt?“ sagði
hann.
Hún þurrkaði sér um augun,
brosti og svaraði óstyrkri röddu:
„Ekkert — ég er dálítið tauga-
óstyrk — ég veit ekki — þetta
kom allt í einu yfir mig. Ég er
svo hamingjusöm, að það er eins
og ekkert þurfi til að koma mér
úr jafnvægi".
Hann skildi ekki snöggar geð-
sveiflur hinnar öru kvenlundar.
Hann undaðist tár hennar og
hugsaði aðeins um slæman veg-
inn.
„Þú ættir heldur að gefa hest-
inum þínum nánar gætur“, sagði
hann.
Þau fóru niður brattan, grýttan
stíg að ströndinni og sveigðu síð-
an til hægri, upp hið drungalega
gil, Val d’Ota.
En vegurinn reyndist svo illur
yfirferðar, að Julien stakk upp á
að þau færu fótgangandi. Jeanne
leizt vel á þá hugmynd. Hún var
himinlifandi yfir að fá tækifæri
til að ganga ein með honum um.
Leiðsögumaðurinn fór á undan
með múldýrið og hestana og þau
gengu hægt á eftir honum.
Djúpur gilskorningur lá upp
eftir fjallinu, með bratta hamra-
veggi á báðar hliðar. Eftir hon-
Það hef ég Markús, en við get-
ur ekki látið það í ljós opinber-
lega. Ef við mótmælum frum-
um lá vegurinn. Straumþung á
fossaði niður gilið. Loftið var
svalt og þverhníptir klettarnir
virtust næstum svartir. Upp á
milli þeirra mátti sjá blátt himin
hvolfið.
Nokkru síðar náði sólin aftur
að skína niður til þeirra. Þau
voru þyrst og námu því staðar
við litla uppsprettulind. Mosa-
breiða var í kringum hana, og
þau Jeanne og Judien krupu nið-
ur til að fá sér að drekka.
Meðan þau nutu þess að drekka
hressandi kalt vatnið, lék Julien
sér að stríða Jeanne með því að
toga hana frá lindinni. — Hún
streyttist á móti, og kalt vatnið
skvettist á andlit þeirra, háls og
föt, og kossar þeirra voru vatns-
mengaðir.
Þau voru lengi á leiðinni eftir
bugðóttum gilsskorningnum og
komust ekki til Evisa fyrr en
undir kvöld. Þegar þangað kom,
fóru þau til húss eins ættingja
leiðsögumannsins, Paoli' Pala-
bretti að nafni.
Hann var maður hávaxinn, lít-
ið eitt lotinn; útlit hans bar öll
einkenni hins brjóstveika. Hann
fylgdi þeim til herbergis þeirra.
Það var ömurlegt og kuldalegt,
með berum steinveggjum, en þó
tók það öðru fram, sem völ var
á þessum slóðum, þar sem glæsi-
legur húsbúnaður var óþekkt
fyrirbæri. Hann lét í ljós á hinni
korsíkönsku mállýzku sinni —
samblandi af frönsku og ítölsku
— ánægju sína yfir að mega
bjóða þau velkomin. Allt í einu
greip hvell rödd fram í fyrir hon
um. Smávaxin þeldökk kona,
með stór, svört augu, mjótt mitti
og breitt bros á vörum, þusti inn
í herbergið, kyssti Jeanne og
heilsaði Julien með handabandi.
„Góðan daginn, madame; góðan
daginn Monsieur. Gleður mig að
kynnast yður“.
Hún tók við yfirhöfnum þeirra
og höfuðfötum, og bar það allt
á öðrum handleggnum, þar sem
hinn var í fatli. Síðan fékk hún
þau til þess að fara út aftur. —
„Farðu með þau út að ganga,
þangað til við förum að borða“,
sagði hún við mann sinn.
Monsieur Palabretti hlýddi um
yrðalaust og gekk á milli ungu
hjónanna um allt þorpið. Göngu-
lag hans var þunglamalegt og orð
hans slitrótt, rofin af hóstahvið-
um öðru hvoru. Að lokinni hverri
hóstahviðu endurtók hann:
„Loftið hér í Val er svo kalt, að
ég hef fengið fyrir brjóstið af
því“.
Hann leiddi þau að hliðarstig,
sem lá meðfram háum kastaníu-
trjám. Allt í einu nam hann stað-
ar og sagði í sömu tilbreytingar-
lausu röddinni. „Það var hérna
sem Mathieu Lori drap frænda
minn, Jean Rinaldi. Ég stóð
þarna, rétt við hliðina á Jean,
þegar Mathieu birtist í nokkurra
skrefa fjarlægð frá okkur. „Jean,
hrópaði hann, „farðu ekki til Al-
bertacci. Ef þú ferð þangað, drep
ég þig. Ég vara þig við því!“
varpi Watsons, mun nefndin
hans skera niður fjárveitingu til
okkar.
„Ég tók um handlegg Jeans:
„Farðu þangað ekki, Jean, hann
er vís til að framfylgja hótun
sinni!"
„Orsök deilu þeirra var stúlka,
sem þeir vildu báðir eiga, Pauline
Sinacoupi".
„En Jean hrópaði. „É fer,
Mathieu, þér skal ekki takast að
aftra mér frá því“.
„Síðan þreif Mathieu byssu
sína, og áður en ég náði
að þrífa til minnar, reið skotið
af.
„Jean stökk tvö fet upp í loft-
ið, eins og krakki sem svippar,
já, monsieur, og svo datt hann á
mig, svo að skotið reið af úr
byssunni og hún kastaðist úr
höndum mér út að kastaníutrénu
þarna.
„Jean var með galopinn munn,
en hann sagði ekki orð. Hann var
dauður".
Ungu hjónin störðu steinhissa
á manninn, sem orðið hafði sjón
arvottur svo svívirðilegs glæps,
en gat þó talað um það af slíkri
rósemi.
„Hvað varð af morðingjanum?"
spurði Jeanne.
Paoli Palabretti fékk ákafa
hóstahviðu en sagði síðan:
„Hann flúði til fjalla. Það var
bróðir minn, sem drap hann áríð
eftir. Bróðir minn, hinn þekkti
stigamaður Philippi Palabretti".
Hrollur fór um Jeanne.
„Er bróðir yðar stigamaður?"
Það vottáði fyrir hreykni í
augnaráði hins rólynda Korsíku-
búa, er hann svaraði:
„Já, madame. Hann var mjög
frægur. Hann kom fyrir kattar-
nef sex lögreglumönnum. Hann
var drepinn um leið og Nicolas
Morali, þegar búið var að króa
þá inni í.Nicolo, eftir viku bar-
daga, er þeir voru að dauða
komnir úr hungri".
Þau héldu heim til miðdegis-
verðar, og hin smávaxna Korsíku
kona kom fram við þau eins og
hún hefði þekkt þau í tuttugu ár.
Jeanne var órótt í skapi. Þegar
Julien tæki hana næst í faðm sér
myndi hún þá aftur verða gagn-
tekin hinum annarlegu ,heitu til-
finningum, sem höfðu gripið
hana á mosabreiðunni hjá lind-
inni? Þegar þau voru orðin ein
um kvöldið, titraði hún af óljós
um ótta við, að kossar hans megn
uðu ekki að snerta hana. En kvíði
hennar reyndist ástæðulaus, og
þetta varð fyrsta nóttin, sem hún
naut ástarinnar.
Daginn eftir, þegar þau voru
ferðbúin, fann hún sárt til þess
að verða að yfirgefa lítilfjörleg
húsakynnin, þar sem henni hafði
opnazt nýr hamingjuheimur.
Hún tók hina smávöxnu hús-
móður á eintal og krafðist þess
að mega sendi henni einhvern
smáhlut til minja um heimsókn-
ina, er hún kæmi til Parísar.
Konan færðist undan að þiggja
slíkt og var treg til að óska sér
nokkurs. En að lokum lét hún
tilleiðast.
„Jæja, þú mátt þá senda mér
byssu — mjög litla byssu“.
Jeanne rak upp stór augu af
undrun. Konan hvíslaði að henni
með svip þess, sem trúir öðrum
fyrir viðkvæmu leyndarmáli. —
„Ég ætla að nota hana til þess
að drepa mág minn“. Hún vafði
brosandi umbúðunum utan af
handlegg sér og sýndi henni hálf
gróin sár eftir oddhvasst verk-
færi, sem voru eftir endilöngum
handleggnum. „Væri ég ekki
næstum eins sterk og hann, hefði
hann gengið af mér dauðri. Eig-
inmaður minn er ekki afbrýðis-
Ég hef verið heldur bjartsýnn
að ætla mér að hafa áhrif á þessa
stjórnmálamenn.
samur, hann þekkir mig, og auk
þess er hann veikur og það róar
menn, eins og þú veizt. Ég er líka
heiðarleg kona, madame, en mág
ur minn leggur trúnað á allt slúð
ur, sem hann heyrir. Hann er af-
brýðissamur fyrir hönd eigin-
manns míns, og honum væri trú
andi til að gera aðra tilraun. Þá
get ég notað litlu byssuna og ver-
ið örugg um að geta hefnt mín“.
Jeanne lofaði að senda vopnið,
kyssti hina nýju vinkonu sína
innilega, og síðan héldu þau af
stað.
Það sem eftir var ferðalagsins,
leið sem Ijúfur draumur, stöð-
ug faðmlög og ástaratlot. Hún sá
ekkert, hvorki landslag, fólk né
staðina, sem þau stöldruðu við
á. Hún sá ekkert nema Julien.
Þegar þau komu til Bastia,
urðu þau að borga leiðsögumann
inum. Julien leitaði í vösum sín-
um. Hann fann ekki það sem
hann leitaði að, og sagði því við
Jeanne: „Þar sem þú ert ekki far
in að nota neitt af tvö þúsund
frönkunum, sem móðir þín gaf
þér, væri ef til vill réttast, að ég
geymdi þá. Þeir eru betur geymd
ir í peningabelti mínu, og það
getur komið sér vel að þurfa ekki
að skipta stærri upphæð“.
Hún fékk honum pyngjuna.
Slllltvarpiö
Miðvikudagur 30. marz
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tón-
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
12.50—14.00 „Við vinnuna"; Tónleikar
af plötum.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
18.25 Veðurfregnir.
gð,18.30 Utvarpssaga barnanna; ,,Gest-
ir á Hamri“ eftir Sigurð Helga-
son; I. (Höfundur les.)
18.55 Framburðarkennsla í ensku.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Daglegt mál (Arni Böðvarsson
cand mag).
20.35 Erindi: Þeir, sem deyja ungir
(Grétar Fells rithöfundur).
21.00 Fiðlutónleikar: David Oistrakh
leikur verk eftir Tartini, Bartók,
Szymanowski og Suk.
21.30 „Ekið fyrir stapann“, leiksaga eft
ir Agnar Þórðarson, flutt undir
stjórn höfundar V. kafli. —
Sögumaður Helgi Skúlason. Leik-
endur: Ævar R. Kvaran, Herdís
Þorvaldsdóttir, Guðmundur Páls-
son, Karl Guðmundsson, Bryndís
Pétursdóttir og Nína Sveinsdóttir.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.10
Passíusálmur (38).
22.20 Ur heimi myndlistarinnar (Björn
Th. Björnsson listfræðingur).
22.40 „Gamlir kunningjar": Lárus Ing-
ólfsson, Soffía Karlsdóttir ó. fL
syngja með hljómsveit Bjarna
Böðvarssonar.
23.10 Dagskrárlok.
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleik
ar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20
Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50—14.00 „A frívaktinni", sjómanna*
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Fyrir yngstu hlustendurna (Maiv
grét Gunnarsdóttir).
18.50 Framburðarkennsla í frönsku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Skriftlærðir og farísear
(Benedikt Arnkelsson cand.
theol.).
20.55 Einsöngur: Guðmundur Guðjóns-
son syngur með undirleik JFrit*
Weisshappels.
a) „I dag skein sól“ eftir Pál
Isólfsson.
b) „Minning" eftir Markús Krist
jánsson.
c) „Mamma skal vaka“ og „Avs
Maria" eftir Sigurð Þórðar-
son.
d) „Heimir" eftir Sigvalda Kalda
lóns.
e) „Sólroðin ský“ eftir Arna
Björnsson.
21.15 Jón frá Pálmholti les frumort
ljóð.
21.25 Tónleikar: Þjóðdansar frá ýms-
um löndum.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.10
Passíusálmur (39).
22.20 Smásaga vikunnar: „Vængjað
myrkur“ eftir William Heinesen
í þýðingu Hannesar Sigfússonar
rithöfundar (Þýðandi les).
22.45 Sinfónískir tónleikar: Hljómsveit
ríkisóperunnar í Monte Carla
leikur frönsk verk; Louis Frem-
aux stj.
b)Konsert fyrir tvö píanó eg
hljómsveit eftir Poulenc (Ein
leikarar: Höfundurinn
Jacques Fevrier).
23.25 Dagskrárlok.
— Eg hef góðar fréttir að segja yður. Konan yðar er fús
il að taka saman við yður aftur!
a
r
L’
r
u