Morgunblaðið - 11.05.1960, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 11. maí 1960
MORCUNBT AOIÐ
15
Hópur"
//
Kaupmannahöfn, 9. ma\.
(Frá Páli Jónssyni)
ÍSLENZKA listakonan
Nína Sæmundsson skýrir
frá því í blaðasamtali við
Berlingatíðindi, hve þungt
henni hafi fallið þegar
höggmynd hennar, „Haf-
meyjan“, var eyðilögð með
dýnamitsprengju um síð-
ustu áramót. Hún kveðst
hafa grátið, þegar hún
frétti af hermdarverkinu.
Samtalið við Nínu birtist í
tilefni þess, að hún opnaði
sýningu á verkum sínum,
nýjum og gömlum, í Charl-
ottenborg-sýningarsalnum. —
sprengdi hafmeyiuna
segir Nina Sæmundsson
Sýnir hún þar bæði högg-
myndir og málverk.
Nína segist í samtalinu
koma beina leið frá íslandi,
þar sem hún hefur nýlega
lokið við að gera brjóstmynd
af Ásgeiri Ásgeirssyni for-
seta. En brátt víkur hún að
því, að hún hafi orðið fyrir
miklum harmi sl. vetur, þeg-
ar höggmynd hennar af haf-
meynni var sprend upp á
gamlárskvöld. Hún lýsir því,
að hún hafi gert þessa mynd,
er hún dvaldist um eins*árs
skeið í Flórenz á Ítalíu og þar
var myndin einnig steypt
mjög vel í bronz.
Telur Nína í samtalinu, að
hópur ódæðismanna hafi unn-
ið skemmdarverkið, senm-
lega piltar af sömu manngerð
eins og hinir svonefndu „leð-
urjakkar" í Danmörku, en
slíkir piltar segir hún að séu
einnig til í Reykjavík. Nína
kveðst hafa verið í Dan-
mörku þegar henni bárust
fregnir af ódæðisverkinu.
Kveðst hún þá hafa snúið
þegar í stað heim til Reykja-
víkur.
—En hversvegna sneruð
þér heim, spyr blaðamaður-
inn, gátuð þér nokkuð gert úr
því svona var komið?
— Nei, en þetta var svo
mikið áfall fyrir mig og ég
get ekki neitað því, að ég
grét. Þegar heim kom hafði
ég ekki einu sinni löngun í
mér til að fara og skoða brot-
in af hinni sundursprengdu
höggmynd, þar sem þau lágu
í húsagarði hjá lögreglustöð-
inni. Illræðismennirnir hafa
enn ekki fundizt.
Skólaslit Barna-
skóla Húsavíkur
HÚSAVÍK, 5. ma: — Skólaslit
Barnaskólans í Húsavík fór fram
í Húsavíkurkirkju 30 apríl sl.
Skólastjórinn, Sigu.ður Gunn-
arsson, rakti starf skólans í ítar-
legri ræðu og gat þess m. a. að á
næsta hausti flyttist Barnaskól-
inn í nýja skólahúsið, sem verið
hefur í byggingu undanfarin ár.
En gamla skólahúsið, sem reist
var 1907, verður flutt af þeim
grunni, sem það stendur nú á.
Sigurður Gunnarsson, sem ver
ið hefur skólastjóri Barnaskól-
ans sl. 20 ár, flytzt nú búferlum
til Reykjavíkur. Hann hefur á
þessum 20 árum unnið að marg-
háttuðum félagsmálum í sýsl-
unni. m. a. verið formaður Kenn
arafélags S-Þingeyjarsýslu, for-
maður sóknarnefndar, gæzlumað
ur Barnastúkunnar og í stjórn
Skógræktarfélagsins og Barna-
verndarfélagsins.
Eftir skólaslit töluðu þau sr.
Friðrik A. Friðriksson, Jóhann-
es Guðmundsson og Þorgerður
Þ. Þórðardóttir og þökkuðu skóla
stjóranum vel unnin störf.
Sigurbur
Minningarorð
HANN andaðist í sjúkrahúsi í
Reykjavík 10. jan. 1959, rúmlega
hálfníræður að aldri. Hefi ég
ekki séð Sigurðar getið í blöðum
og vildi ég því minnast hans með
fáum orðum. Hann hafði lokið
löngu dagsverki og hans beztu
vinnulaun hafa eflaust verið á-
nægjan yfir vel unnu dagsverki.
Þegar ég frétti lát gamla
mannsins, datt mér í hug ljóð-
lína úr kvæði Guðmundar á
Sandi:
„Um héraðsbrest ei getur
þó hrökkvi sprek í tvennt“.
Það þykja ekki mikil tíðindi,
þá gamalmenni falli í valinn, er
vinna alla ævi störf sín í kyrr-
þey af fórnfúsum vilja, og kom-
ast aldrei hærra en í þjónsstöð-
una, og verða aldrei sjálfum sér
ráðandi sem kallað er.
Sigurður var fæddur 3. júní
1873 að Tjaldbrekku, Hraun-
hreppi i Mýrarsýslu. Foreldrar
hans voru þau hjónin Jóhanna
Steindórsdóttir og Ólafur Eylífs-
son. Þau áttu sjö börn er tipp
komust og munu hafa búið við
lítil efni ,eins og flestir í þá
daga, enda var jörðin afskekkt
heiðarbýli, sem nú er fyrir löngu
komið í eyði. Sigurður mun hafa
alizt upp að mestu leyti með for
eldrum sínum, og dvelur þar
vesturfrá framm yfir aldamót. Þá
flytur hann til Reykjavíkur eða
í nágrenni hennar og vinnur þar
á ýmsum stöðum. Hann var um
tima á Vífilsstöðum, og þrjú ár
var hann vinnumaður hjá Páli
Stefánssyni á Elliðavatni. Vorið
1918 þegar Páll Stefánsson er
farinn að búa á Ásólfsstöðum, fer
Sigurður til hans vinnumaður í
annað sinn, og þar á hann heima
til dauðadags, fyrst hjá Páli með
Ólafsson
an hann býr þer, og síðan hjá
Ásólfi syni hans. Ég kynntist
ekki Sigurði fyrr en hann kom
að Ásólfsstöðum, þá var hann
enn léttur í hreyfingum og frár
á fæti, enda átti hann þá mörg
spor ógengin um Ásólfsstaðaland
og víðar, í smalamennsku, og við
skepnuhirðingu í fjörutíu ár.
Sigurði var í blóð borin trú-
mennska, skyldurækni og hús-
bóndahollusta svo að af bar, á-
samt áreiðanlegheitum í orði og
verki. Þetta eru góðar dyggðir,
og gott er að hafa slíka menn í
sinni þjónustu. Hlutskipti hans
í lífinu var hið tilbreytingalausa
þjónsstarf áratug eftir áratug, og
hann var svo lengi vinnumaður á
sama heimili, að hann sá kynslóð
fara og kynslóð koma þar, og allt
af var tryggðin og trúmennskan
jafn mikil við heimilið. Ég held
að mannlegt líf komist ekki öllu
hærra en í slíkri trúmennsku, af
því að hún er svo óeigingjörn.
Kristur sagði okkur, að við
trúa þjóninn hefði verið sagt að
lokum:
„Gott, þú trúi og góði þjónn,
þú varst trúr yfir litlu, yfir mik-
ið mun ég setja þig. Gakk inn
til fagnaðar herra þíns“.
— J. Ó.
Sumkomur
Kristniboðssambandið
Almenn samkoma í kvöld kl.
8,30 í Kristniboðshúsinu Betaníu
Laufásvegi 13. — Majór F. Nil-
sen deildarstjóri, talar. — Allir
hjartanlega velkomnir.
K.F.U.M.
Síðasti fundur Ad. í kvöld kl.
8,30. Fermingardrengjum boðið.
Allir karlmenn velkomnir.
4
LESBÓK BARNANNA
GRETTISSACA
33. Það bar til á öndverðum
retri, að híðbjörn einn grimm
ur hljóp úr híði sínu og varð
svo ólmur, að hann eirði
hvorki mönnum né fé
Dag nokkurn kvaddi Þor-
kell til fylgdar menn sína að
leita, hvar híði bjarnarins
væri. Þeir fundu það í sjáv-
arhömrum. I»ar þar hamra-
klettur einn og hellisskúti
framan i hamrinum, en ein-
stigi til að ganga. Bjarg var
undir hellinum og urð.
34. Björn kvað vera að
gert hið mesta, er híðið var
fundið. „Skai ég nú prófa",
sagði hann, „hversu leikur
fer með okkur nöfnum4*.
Það var eina nótt, að
Björn fór til híðisins.
Hann varð var við, að dýr-
ið var þar fyrir og grenjaði
illilega. Björn lagðist niður
við einstigið og hafði yfir
sér skjöldinn og ætlaði að
bíða þar til er dýrið leitaði
brott eftir vanda. Syfjaði
hann mjög og getur ekki
vakað. Og í þessu ræður dýr
ið úr híðinu, krækir til
hramminum og hnykkir af
honum skildinum og kastar
ofan fyrir bjargið. Björn
bregður við hart, er hann
vaknar, tekur til fóta og
hleypur heim. Gerðu menn
að bessu hið mesta gabb.
35. Á jólum fór Þorkell sjálf-
ur til híðisins og þeir átta
saman. t»ar var þá Björn og
Grettir og aðrir fylgdarmenn
Þorkels. Grettir hafði yfir sér
loðkápu og lagði hana af sér,
meðan þeir sóttu að dýrinu.
Þar var óhægt á að sækja,
því að ekki mátti við koma
nema spjótalögum, og beit
hann þau af sér. Björn eggj-
aði þá mjög til aðsóknar, en
þó gekk hann eigi svo nærri,
að honum væri við nokkru
hætt.
Og er minnst varði, þrífur
Björn kápu Grettis og kast-
aði í híðið til bjarnarins.
Ekki gátu þeir að gert og
hurfu aftur, er á leið daginn.
36. Og er þeir höfðu gengið
um hríð, slitnaði hosna-
sterta Grettis. Þorkell bað þá
bíða hans. Grettir kvað þess
eigi þurfa.
Þá mælti Björn: „Eigi þurf-
ið þér það að ætla, að Grettir
renni frá kápu sinni, mun
hann vilja hafa frægð af og
drepa einn dýrið, það er vér
höfum frá gengið átta.
Nú bar leiti á milli þeirra.
Grettir sneri þá aftur að ein-
stiginu. Var þá ekki að met-
ast við aðra um atgöngu.
Hann brá þá sverðinu Jökuls-
naut, en hafði hönk á meðal-
kaflanum á saxinu og smeygði
á hönd sér,
4 árg. ★ Ritstjóri: Kristján 3. Gunnarsson ★ 11. maí 1960.
Kjartan Ólafsson;
Lítið fuglakvœði
Endur og kríur, æður og svanir
eiga á tjörninni ból,
gaman er þeim að gefa í næði
gaman í regni og sól.
Vængjum þeir blaka, basla og kvaks
brauðinu vilja þeir ná
— molana tína í munnana sína
manuelsku fuglarnir þá.
Anna og Stína, Lóa og Lína,
Ieikið þið suður hjá tjörn.
Arnór og Laugi, Gunnar og Gauf
gleðjið hin loftfrjálsu börn.
Finnið við bæinn, fjöllin og sæinn
fuglanna yndælu byggð,
greiðið þeim veginn, freisinu fegin,
fögur í ástum og tryggð.