Morgunblaðið - 14.05.1960, Side 16

16
MORGUIXBLAÐIÐ
Laugardagur 14. maí 1960
<Shiplrotóin
enn
EFTIR W. W. JACOBS
— Fer að? svaraði ungfrú
Mudge og sneri sér snart að hon-
um. — Ég fer engan veginn að
því. í>að er mér meðskapað.
— Vitanlega, flýtti hann sér að
segja. — Ég meinti það ekki þann
ig. Ég á aðeins við, að margar fín
ar dömur myndu vilja selja úr
sér sálina fyrir hörundslitinn yð-
ar.
— Það efast ég ekkert um, en
hann væri bara alls ekki falur
fyrir það verð. En væri hann
það, kæmust að minnsta kosti
sumar þeirra að góðum kaupum.
En, vel á minnzt, haldið þér, að
nokkuð sé á milli húsmóður
minnar og hr. Castairs?
— Ha? sagði brytinn. — Nokk
uð milli .... Nei, varla gæti ég
hugsað mér það. En hvernig í
dauðanum dettur yður það í hug?
— O, mér bara datt það svona
í hug. Ég geng nú ekki um allt
með lokuð augu, skiljið þér.
— Húsbóndi minn er ekki
nógu fínn fyrir greifafrúna,
sagði Markham og hristi höfuðið,
— enda þótt hann sé engu að síð-
ur ágætis maður. Eftir að hafa
verið hjá allmörgum fjölskyld-
um, er ég stundum hissa á því
sjálfur, hvað mér líkar prýði-
lega við hann. En, þér skiljið,
hann hefur setið í 20 ár á stól í
banka, og getur ekki almennilega
losað sig frá því.
— Já, ég gæti hugsað, að slíkt
setti sitt mark á hvern mann,
sagði ungfrú Mudge og ahdvarp-
aði við. — Það fer aldrei hjá því.
— í raun og veru er hann ekki
annað en miðlungslauna-maður,
sagði Markham með spekingssvip
og þá skeður það ekki í einu ,/et-
fangi, að fá á sig þrjátíu þúsund
punda stíl.
— Ekki skyldi það taka mig
langan tíma, sagði ungfrú Mudge,
og andvarpaði nú enn meira en
áður.
— Nei, en við höfum sætt illri
meðferð alla okkar daga, ef svo
mætti segja, sagði Markham. —
Ég vildi, að einhver vildi arfleiða
mig að auðæfum, þá skyldi ég
ekki verða í vandræðum með,
hvað ég ætti að gera.
Röddin var svo angurblíð, að
ungfrú Markham tók upp á því,
í sjálfsvörn, að fara að horfa á
breiðu af brenninetlum, sem þau
voru einmitt að ganga fram hjá.
— Ég skyldi að minnsta kosti
ekki eyða aurunum í frú Minc-
hir gömlu, hélt Markham áfram
og gaut augum til lagskonu sinn-
ar. — Og það minnir mig aftur
á það, sem þér voruð að segja,
rétt áðan. Allt af síðan frú Pen-
rose nefndi við hann þessa
gömlu konu, hefur hann ekki
þótzt geta gert nóg fyrir hana.
Hann er alltaf að fara með port-
vínsflösku til hennar, við gigt-
inni í henni. Og það er nú ekki
neitt dóna-portvín, heldur bezta
tegundin, sem til er í kjallaran-
um.
Ungfrú Mudge varð hálf-von-
svikin yfir þessari snöggu breyt-
ingu á umræðuefninu og tók að
tauta eitthvað um „hr. Carstairs
og æskuástardrauma".
— Þetta kemur hjá okkur öll-
um, fyrr eða síðar, sagði brytinn,
— og enginn getur sloppið við
það.
— Nema ég, sagði ungfrú
Mudge. — Ég hef aldrei getað
skilið, að fólk skuli geta orðið
skotið hvert í öðru. Þetta er eitt-
hvað svo bjánalegt og barnalegt.
Hr. Biggs sagði við mig, núna
bara fyrir fáum dögum....
— Biggs! greip Markham fram
í og snuggaði og hleypti brúnum
um leið. — Það er náungi, sem
ég get ekki þolað. Hvort það er
vegna olíulyktarinnar eða vegna
þess, hvað hann gengur druslu-
lega til fara, veit ég ekki. Hafið
þér nokkurn tima séð hann með
klessu af koppafeiti á nefinu, og
blett af skítugri olíu á kinninni?
— Aldrei. Hann er aldrei öðru
vísi en uppstrokinn og pen, þeg
ar ég sé hann. Ég myndi segja,
að hann kynni að klæða sig. Og
svo er hann þessi ágætis bílstjóri.
Ég sat við hliðina á honum um
daginn, þegar hr. Carstairs fór
með okkur þar»a til Wimbush,
og hann útskýrði fyrir mér allt,
se mfróðlegt er að vita um bíla.
Hann segir, að það sé af því að
hann hefur meðfætt vit á vélum.
Og svo sagði hann um mig, að
ég væri alveg sérstaklega skiln-
ingsgóð.
— Sagði hann fleira?
— Auðvitað sagði hann hina
og þessa vitleysu, sagði ungfrú
Mudge og hnykkti til höfðinu. —
En það gera karlmenn nú alltaf.
Hann er sosum ekki verri en all-
ir hinir.
— Ég efast ekki um, að hann
sé fyrirmyndarmaður, sagði
Markham hátíðlega. — En gall-
inn er bara sá, að hann er alls
ekki fínn máður. Látum hann
fara í samfesting og gefum hon-
um flyksu af olíutvisti í hend-
ina, þá æskir hann einskis frek-
ar í þessu lífi.
— En hvað þetta var skritið,
sagði stúlkan og flissaði. — Al-
veg eins og hugsanalestur.
Markham leit á hana spurnar-
augum.
— Samfesting og olíutvistur,
sagði ungfrú Mudge og hélt
áfram að flissa. — Og hann
sagði: „Brúkuð kjólföt og serví-
etta“. Og svo sagði hann eitthvað
um að villast á vasaklútum og
servíettum, sem ég kæri mig ekki
um að hafa eftir.
—• Hann hefur ómerkilegan
hugsunarhátt, sagði brytinn bál-
reiður og hvæsti. — Ef hann ekki
varar sig, er ég hræddur um, að
hann fái högg á þetta gáfaða höf
uð sitt, einn góðan veðurdag.
Hann stikaði nú áfram í myrku
skapi og þögull, þar til þau komu
inn í þorpið, en þar átti ungfrú
Mudge erindi í vefnaðarvöru-
deildina í kaupfélaginu og kvaddi
hann því. Hann hafði orðið snort-
inn, svo að segja við fyrstu sýn,
en sá nú, sér til hugarangurs, nð
hann var þar alls ekki einn um
hituna, en þó hafði hann ekki lát
ið sér detta í hug fyrr en nú, að
Biggs væri einn keppinauturinn
meðal margra.
Á leiðinni heim var hann að
hugsa um ungfrú Mudge, en með
an því fór fram sátu þeir félagar,
Carstairs og Pope við gluggann í
setustofu Popes og voru einmitt
að tala um húsmóður ungfrúar-
innar. Upptök þess viðtals höfðu
verið hjá Pope, sem nú var, eins
og hver annar ráðsmaður, ráðu-
nautur og vinur, að útskýra það
fyrir hinum, hversu erfitt það
væri að elta héra og ríða á eftir
veiðihundum.
— Ég ætla nú að reyna það
samt. Hver veit nema ég ávinni
mér þakklæti beggja.
Pope hristi höfuðið. — Þú þekk
ir skoðanir frú Penrose?
— Sumar þeirra að minnsta
kosti, játaði Carstairs.
— Og samt læturðu þig hafa
það að bjóða þessum ungu mönn
um hingað í eina eða tvær vikur.
— Þú kemur hingað í nágrennið,
bláókunnugur, og áður en varir
ertu farinn að móðga nágrann-
ana. Þú sagðist vel geta þolað
Talwyn.
— Já, all-sæmilega.
— Ég verð víst að slíta samtalinu, það er einhver
á línunni! —
— Hans lífsdraumur er að fá
ungfrú Blake fyrir konu, og
draumur frú Jardine er, að það
megi takast, hélt Pope áfram. —
Vitanlega vill gamla konan sjá
frænku sinni sem bezt borgið.
Og hann hefur sex þúsund pund
á ári og aðalstign, en svo kemur
þú og ætlar að ráðstafa henni til
Peplows í staðinn.
— Já, en mannfjandinn er hálf
sextugur og það á ekki vel við
tvítuga stúlku. Ef hann lifir, mun
hann þakka mér fyrir mínar að-
gerðir — ef hann þá nokkurn
tima fréttir af þeim. Ég hélt þér
væri vel til strákanna?
— Vitanlega, en það er ekki
næg ástæða til þess að fara að
sletta fér í svona málefni. Ég
kann líka vel við Talwyn. En ég
vil sjá réttlætinu framgengt. —
Þessi vinur hans, Tolhurst höf-
uðsmaður, sagði að hann hefði
aldrei séð annan eins áhuga hjá
Talwyn á allri ævi hans. Sagði,
að það hefði yngt hann upp um
mörg ár.
— Hann ber nú með sér hálf
sextugsaldurinn, engu að síður,
sagði Carstairs. — Nei, þetta má
aldrei ske. Það væri blátt áfram
dauðasynd að láta það viðgang-
ast. Með eigin skynsemi og góðri
aðstoð ráðsmannsins míns, ætla
ég að spilla því. Auk þess bauð
ég nú alls ekki strákunum hingað
— það gerði frænka mín.
— Gott að eiga slíka frænku,
tautaði Pope. — Þeir þurfa nátt-
úrlega að anda að sér dálitlu
sveitalofti, heilsunar vegna?
Mjólk og ný egg, fíflar og sóleyj-
ar, ha? Nei, þeir viðra sig upp
við þig og frænku þína í ein-
skæru eiginhagsmunaskyni.
— Það er þá ekki nema eðli-
legt, sagði Carstairs innilega. —
Hver gerir ekki slíkt hið sama?
Og hér eru ekki um neina undir-
ferli að ræða. Mér finnst Knight
ekki tala um það eim og neitt
launungarmál. Strákarnir eru
ágætir og æskan leikur bezt við
æskuna, Pope sæll. Auk þess....
— Auk þess hvað?
— .. held ég, að frú Penrose
sé hálfgerður harðstjóri. Hún
byrjaði á því að niðra Knight, og
vill ekki viðurkenna villu sína.
Ég ætla nú að sýna henni fram
á þessa villu hennar og hafa
ánægju af!
Peningarnir eru alveg að fara
með þig, Carstairs, sagði Pope
og hristi höfuðið. — í bankanum
þekkti ég ekki rólegri mann en
þig. í þá daga varstu maður, sem
ekki gat sagt „svei þér“ við hund,
en nú.. ..
— Nú ætla ég að segja það við
frú Penrose. Áttirðu ekki við
það? Satt að segja ætla ég að
hafa mikla skemmtun af því að
mótmæla henni. Hún er aðlað-
andi kona, en henni finnst það
bara alltaf sjálfsagður hlutur, að
allir eigi að beygja sig fyrir henn
ar skoðunum. Hagar sér eins og
hún væri drottning, Pope, og þess
hrista það saman í nokkra mán-
vegna langar mig alltaf hálfgert
til að vera keisari.
— Þú yrðir víst heldur betur
kefsaralegur, þegar hún kemst að
því. Nei, vinur, þann daginn vildi
ég ekki vera í buxunum þínum.
— Það verðurðu nú að vissu
leyti samt, ef eitthvað fer illa,
sagði Carstairs með illgirnislegu
brosi. — Auðvitað kenni ég ráðs-
manninum mínum um allt sam-
a .. í raun og veru ber þú ábyrgð
á Knight, hvort sem er. Ef þú
hefðir ekki dottið ofan á hann,
hefði ég aldrei kynnzt honum. Ef
þig langar til að afla þér kunn-
ingja í veitingahúsum, verðurðu
líka að taka afleiðingunum.
WHAT'S THE
/WATTER, MARK?
♦ l’LL BE RIGHT
BACK, JAN f
QUICK, MRS.
BLITZ ... I NEEP
THAT TAPE
RECORPER/
Markús, þú mátt ekki yfirgefa I Finn. Elgurinn gæti komizt inn I Ég kem strax aftur, Jóna. I Mig vantar segulbandstækið
1 milli klettanna og drepið hann! * Hvað er að Markús? * strax frú Blitz!
MARK, YOU
CAN’T LEAVE
FHIL...THE ELK
MAY GET THROUGH
THE OPENING ANP
KILL HIM /
— Ég vil ekkert hafa með
þetta að gera, sagði Pope, tepru-
lega. — Ég blanda mér aldrei
inn í annarra manna málefni. Og
Talwyn sagði sagði mér um dag-
inn, að ungfrú Seacombe missi
allan arfinn sinn, ef hún giftist
gegn vilja frú Penrose. Vissirðu
það?
Carstairs kinkaði kolli. — Ég
þekki frú Fenrose, sagði hann
íbygginn. — Hún er einhver
hjartabezta manneskja, sem ég
þekki. Hún gæti ef til vill notað
vald sitt sem hótun, en henni
dytti aldrei í hug að nota það í
framkvæmd. Hún er prýði kyns
síns, án þess að vita af því sjálf,
og engill í dýrum og velsniðnum
kjólum. O-o —.
— Haltu áfram, sagði Pope.
— Ég held, að hún hafi dálitið
gaman af mér, og sýni mér um-
burðalyndi og það leiðist mér
auðvitað hálfgert — en þú veizt,
hvað ég var góður bókhaldari
hér áður fyrr..
— Ég er nú hættur að fylgja
þér eftir, svaraði Pope. — Hvað
kemur þetta bókhaldi við?
— Það, að ég ætla mér nú að
jafna reikingana og hjálpa drengj
unum um leið. Vitanlega verður
að fara laglega að því, en þar
kemur til þinna kasta. Þegar ég
er í vafa, leita ég ráða hjá þér,
og geri ég einhverja vitleysuna,
kenni ég þér um allt saman. —
Jæja, þá eru það fyrst ráðlegg-
ingarnar. Hvað leggur þú til?
— Rændu þéim frúnum, Pen-
rose og Jardine, og komdu þeim
fyrir í báti hérna úti á vatninu,
auðvitað með nægilegum matar-
forða, sagði Pope með biturri
mælsku. — Sendu svo Biggs með
hvort tveggja brúðhjónin cil
giftinga-járnsmiðsins í Gretna
Green.
— Hann er hættur störfum
fyrir mörgum árum, sagði Carsta
irs. — Þú verður að finna upp á
einhverju öðru betra.
Pope yppti öxlum, kveikti sér í
vindlingi, hægt og vandlega, sat
síðan púandi og horfði út um
gluggann.
— Sem betur fer, hefur frú
Penrose fengið þá hugmynd að
ég sé meinlaus og gagnslaus per-
sóna, sagði Carstairs hugsi. Hún
myndi aldrei trúa mér til neinna
vélabragða og það er mesta bót.
.1 hennar augum er óg ekki ann-
að en hreinskilnin og sakleysið.
— Hvenær koma strákarnir?
spurði Pope.
— Á miðvikudaginn í næstu
viku, og garðveizlan er á föstu-
daginn eftir. Ef þeir hafa hátt-
vísi í sér til þess að láta sem
minnst á sér bera í tvo daga,.
þarf enginn að vita, að þeir séu
hérna, og þá þurfa aðrir vinir
okkar ekki að draga sig í hlé í
skyndingi og fyrirvaralaust á
síðustu stundu. Ég verð hins veg
ar að fá þá hingað svo sem tveim
dögum fyrr, svo að þetta líti ekki
út eins og það væri fyrirfram
undirbúið.
— O, þú dugar ekki mikið til
slíkra hluta. Frú Penrose verð-
ur ekki lengi að gagnskoða þig.
— Þeir koma hingað sem vin-
ir frænku minnar. Jafnvel þótt
hún væri grunuð um einhverja
græsku, er engin ástæða til að
gruna mig um neitt slíkt. Og til-
viljanir geta alltaf komið fyrir.
Að minnsta kosti getur þá unga
fólkið átt ánægjustund saman,
ailltvarpiö
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir)
14.00 Laugardagslögin. (16.00 Fréttir).
16.30 Veðurfregnir.
18.15 Skákþáttur (Baldur Möller).
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.20 Leikrit: ,,A valdi óttans" eftir
Joseph Hayes. — Leikstjóri: Helgi
Skúlason. Leikendur: Ævar R.
Kvaran, Róbert Arnfinnsson, Ind
riði Waage, Herdís Þorvaldsdótt-
ir, Þorsteinn O. Stephensen, Bryn
dís Pétursdóttir, Gísli Halldórs-
son, Baldvin Halldórsson, Rúrik
Haraldsson o. fl.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
. 22.10 Danslög.
• 24.00 Dagskrárlok.