Morgunblaðið - 02.07.1960, Blaðsíða 2

2
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. júlí 1960
— Drangajökull
Frh. af bls. 1
Venjan er að raða þeim líka upp
á lúgurnar — og svo var að þessu
sinni.
Ég var í koju
— Ég var í koju, þegar skipíð
tók að hallast, sagði Finnbogi —
og ég fór strax upp. Það var
ekkert hægt að gera. Skipið seig
sífellt lengra út í bakborðshlið-
ina — og mér er ekki kunnugt um
að sjór hafi verið kominn í það.
Ég varð ekki var við neina
hræðslu um borð, allir voru hinir
rólegustu, en þegar sýnt var að
engu yrði bjargað voru gúmmí-
bátarnir tveir settir út.
— Sem betur fer var þetta að
kveldlagi, enginn sofandi og allir
komu upp án þess að kailað væri.
Skipið seig stöðugt á bakborða —
og þegar við yfirgáfum það var
farið að flæða inn í reykháfinn.
Halhnn var orðinn meiri en 90
gráður, við gengum eftir hliðinni
og renndum okkur niður í bátana,
við kjölinn. Allflestir voru fá-
klæddir. Ég var aðeins í þremur
flíkum, kom beint úr rúminu.
Það höfðu ekki liðið nema 20—25
mínútur frá því skipið tók að
hallast þar til við vorum í bát-
unum.
■— Svo fór skipið alveg yfir um,
kjölurinn snéri upp. Við sáum í
botninn.
Kallaði á hjálp
Loftskeytamaðurinn, Bjarni Sig
urðsson, sagðist hafa verið niðri
í matsal, þegar hann veitti þvi
athygli, að skipið tók að hallast
óvenjumikið.
— Við tókum allir eftir þessu,
ég hljóp upp í loftskeytaklefa og
um tveimur mínútum síðar kall-
aði ég á hjálp. Ég hef ekkert
annað að segja, ég veit ekkert
hvað gerðist. En veðrið var gott,
hlýlegt, gola og lítill straumur.
Við höfðum mætt nokkrum skip-
um þarna í Pentlinum. Ég vissi
af þessum togara í nánd — og það
var eina skipið, sem við sáum,
þegar í gúmmibátana var komið.
Það gekk allt eins og í sögu, háv-
aðalaust að mestu — alveg eins
og skipshöfnin hefði verið sam-
æfð. Fjórir fóru i sjóinn, en það
sakaði ekki, því um 20 mínút-
um síðar kom togarinn og tók
okkur upp.
Skipið hvarf í djúpiff
— Stuttri stundu síðar sáum
við hvar afturhluti Drangajökuls
seig í djúpið. Hann var þá á
hvolfi. Svo var eins og hann
snerist við í djúpinu. Stefnið
hvarf ekki, en Iyftist svo hægt.
Þá virtist skipið vera komið á
réttan kjöl. Andartaki síðar hvarf
stefnið. Við sáum ekki meira af
skipinu okkar.
— Okkur var mjög vel tekið
um borð í togaranum. Við fórum
öii aftur í eldhús. Þeir sem
blotnuðu fengu þurr föt. Aðrir
fengu hlýjan fatnað eftir vild.
Við fengum te og smurt brauð.
Síðar steikti matsveinninn fisk
fyrir okkur. Skipsmenn gengu úr
kojum fyrir okkur, en nokkrir
vildu þó heldur láta fyrir berast
£ eldhúsinu um nóttina. Mat-
sveinninn á togaranum stóð uppi
nær allan tímann og gerði allt
fyrir okkur sem hugsazt gat. —
Allir voru rólegir, aðeins dálítið
hissa. Annað var það ekki. i
Annars vil ég sem minnst um
þetta tala, ég er sennilega bú-.
ixm að segja miklu meira en ég
hefði átt að gera, sagði loft-
skeytamaðurinn.
Voru að spila niðri.
Karl Jónsson, smyrjari, var
líka meðal þeirra, sem komu í
gærkvöldi:
— Við vorum að spila niðri,
þegar skipið fór að hallast. Eng-
um kom til hugar að neitt al-
varlegt væri á ferðinni. Við
héldum áfram að spila hinir ró-
legustu þó erfitt gerðist að sitja
við borðið. Það var ekki fyrr en
kýraugað var komið í kaf og
spilin runnu jafnóðum út af borð
inu, þegar þau voru gefin, að

„Ég veit ekkert hvað gerðist",
sagði Bjarni, loftskcy tamaður.
við fórum upp. Síðan gekk það
allt svo fljótt fyrir sig. Og þar
fór allt, sem maður keypti í út-
landinu. Ég er rakari, fór þessa
einu ferð til að gera innkaup —
og var svo á endanum alveg
peningalaus í Glasgow. Varð að
láta mér nægja að fara í bíó En
ég má ekki segja frá neinu af
þessu. Þú skilur það.
Skiljum ekki hvað kom fyrir
Mbl. náði í gærkvöldi tali af
Sveinbirni Erlingssyni, II vél-
stjóra á Drangjökli. — Við skilj-
um ekkert í hvað olli því að skip-
ið sökk, sagði hann, er við spurð-
um hann um tildrög slyssins. —
Það var ágætis veður. Við vor-
um búnir að vera í miklu verra
veðri skömmu áður, 8 vindstigum
og miklum sjó, án þess að nokk-
uð kæmi fyrir.
Við urðum varir við að skipið
var að byrja að sökkva, þegar
klukkuna vantaði 20 mín. í níu.
En við vorum lengi að átta okkur
á því hvað var að gerast. Það
kemur svo oft fyrir að skip ruggi
og rétti sig svq af, en þegar það
hélt áfram að síga, var ekki nein-
um blöðum um það að fletta. Og
kl. 10 mínútur yfir níu var það
sokkið.
— Og þið hafið ekki hugmynd
um hvað kom fyrir. Ingólfur
Möller var með tilgátu um að
farmurinn mundi hafa kastazt til
Haldið þið að það sé rétt?
Flestir fatalausir
— Nei, ég held ekki að það
standist. Eftir að skipið hafði snú-
izt í sjónum í hálfhring, rétti það
sig sjálft við og var á réttum
kili, þegar það sökk.
— En gætu straumar og veður
hafa valdið slysinu?
— Nei, það held ég ekki. Ekki
Meta Framsóknarmenn meir
vináffuna v/ð kommúnista en
somstöðu meó
lýðræðisríkjunum ?
I ÞJÓÐVILJANUM í gær er
rætt um, að þrjú íslenzk dag-
blöð styðji Atlantshafsbanda-
lagið og er Tíminn þar ekki
meðtalinn. Nú vita menn að
vísu, að Þjóðvilijinn er ekki
sérlega ábyggileg heimild, en
kynlegt verður þó að telja, er
kommúnistar skyndilega
hætta að telja Framsóknar-
menn til stuðningsmanna Atl-
antshafsbandalagsins. Það er
raunar alkunna, að Framsókn-
arflokkurinn hefir aldrei stutt
varnarbandalag lýðræðisþjóð-
anna heilshugar, en hingað til
hefir Þjóðviljinn þó nefnt
hann „hernámsflokk“._
Sú ályktun Þjóðviljans, að
Framsókn styðji ekki lengur
Atlantshafsbandalagið, vekiur
athyglj af tveimur ástæðum:
Fyrst og fremst vegna þess að
nú má heita alveg innangengt
milli kommúnista og Fram-
sóknarmanna, enda gengur
ekki hnífurinn á milli þeirra.
Þess vegna ættu Þjóðvilja-
menn að vita, hvað rétt er i
þessu efni. En í öðru lagi hef-
ir Tíminn að undanförnu birt
ýmsar greinar, sem benda til
þess að Framsóknarmenn meti
vináttuna við kommúnista
meira en svo, að þeir vilji
stofna henni í hættu vegna
stuðnings við varnarbandalag
lýðræðisþjóðanna.
Orð Þjóðviljans, sem. rætt er
um hér að framan, eru í rit-
stjórnargrein og hljóða svo:
„Natóblöðin íslenzku, Morg-
unblaðið, Vísir og Alþýðublað-
ið, gera því skóna .. .“ o. s. frv.
Þarna er sem sagt tæmandi
talning á þeim dagblöðum, er
sögð eru styðja NATO, og er
Tímans þar ekki getið. En
fleira er til marks um vel-
þóknun kommúnista á afstöðu
Tímans til Atlantshafsbanda-
lagsins og varnarliðsins. Þann-
ig segir Þjóðviljinn t.d. 22.
júní sl., er blaðið ræðir um
„Keflavíkurgönguna“ svo
nefndu: „Tíminn hefir heiðar-
legastar fréttir af göngunni...“
Auk hinna „heiðarlegu“
frétta Tímans af göngunni, eru
ýmis tákn önnur um, að hæp-
inn sé stuðningur blaðsins við
Atlantshafsbandalagið, svo
ekki sé fastara að orði kveðið.
Þannig birtir blaðið sl.
fimmtudag ritstjórnargrein,
þar sem það ræðst á Bandarík
in fyrir það að segja ekki Bret
um stríð á hendur vegna at-
burðanna á Grímseyjar-sundi
á þriðjudaginn, er brezkt her-
skip beitti varðskipsmenn
valdi. Orðrétt segir blaðið úm
varnarliðið: „Hvað er það að
gera hér, ef það getur ekki
komið í veg fyrir slíkan ófögn-
uð?“
Þarf vart að eyða að því orð-
um, hverjum slíkt óráðshjal
þjónar, og því miður er ekki
hægt að gera því skóna, að
ritstjóri Tímans, sem telur sig
sérstakan sérfræðing í utan-
ríkismálum, geri sér ekki
grein fyrir þjónustuseminni.
I gær birti Tíminn síðan
grein eftir Vigfús Guðmunds-
son, sem nefnd er „Herlaust
land“. Þar segir m.a. að okkur
stafi „stórhætta“ af vörnum
landsins þó að allir heilskyggn
ir menn viti, að varnarkerfi
vestrænu þjóðanna eitt hafi
megnað að hindra heimsstyrj-
öld.
I grein þessari segir einnig:
„Enn fremur hafa þessir svo-
kölluðu" „vinir“ og nágrann-
ar sýnt oss íslendingum síð-
ustu árin meira ránsklær sín-
ar . . . .“
Og loks segir um varnirnar:
„Þótt margt sé vont við þetta,
þá eru þó verstar þær stórvax-
andi hættur af hinum erlendu
hervörnum, sem íslenzkri þjóð
stafar af sívaxandi voði“.
Enn má í þessu sambandi
benda á, að í ályktunum ungra
Framsókharmanna er afstaðan
til Atlantshafsbandalagsins
mjög loðin, enda er það hvergi
nefnt á nafn, er rætt er um
utanríkismál.
Af öllu þessu samanlögðu,
og svo anda þeim, sem verið
hefir í Tímagreinum að und-
anförnu, verður ekki hjá því
komizt að skora á blaðið að
gera hreint fyrir sínum dyrum
í þessum málum. Annars verð-
ur að álykta sem svo, að Fram
sóknarmenn meti svo mikils
hið nána samstarf við komm-
únista, að þeir vilji fórna fyrir
það samstöðu okkar með lýð-
ræðisríkjunum og styrkja með
því ógnarvald hins kommún-
istíska einræðis.
var það að sjá á sjólaginu. Það
var bezta veður, og við urðum
ekki varið við strauma, eftir að
við komum í bátana. Það eina,
sem maður getur látið sér detta
í hug, er að leki hafi komið að
skipinu.
— Var hægt að komast niður
til að athuga það?
— Nei, það var emginn tími
til þess. Menn komust upp, flest-
ir fatalausir. Og allir komust
í gúmbátana tvo, sumir syntu að
þeim.
— Annars eins og ég segi, þá
skiljum við þetta ekki, sagði
Sveinbjörn að lokum. Ég er
búinn að vera á Drangajökli
í þrjú ár, og oft í miklu verra
veðri, bæði á honum hlöðnum
LOGNMOLLA var í gær um
land allt, eins og að undan-
förnu. Eins og kortið sýnir
var 17 stiga hiti á Akureyri,
jafnt og í Lundúnum og að-
eins einu stigi kaldara en í
París, en kaldara var í Skandi
navíu. Einnig voru 17 stig á
Síðumúla og á Egilsstöðum,
en aðeins 7 stig á Dalatanga,
enda var þar þoka. — Á síld- s
armiðunum var hægviðri og i
þokuloft, en vafalaust gott •
veiðiveður. S
Veðurhorfur kl. 10
í gærkvöldi: |
Allt landið og öll miðin: s
Hægviðri, þokuloft, einkum S
að næturlagi, en úrkomulaust >
að mestu. s
og tómum, og aldrei hefur neitt
komið fyrir.
Langþreytt á blaðamönnum
Blaðamaður hringdi heim til
frú Halldóru, konu Hauks Guð-
mundssonar, skipstjóra, í gær-
kvöldi, en þau hjónin og Gunnar
litli, sonur þeirra, voru meðal
þeirra skipverja af Drangajökli,
sem komu heim í fyrrakvöld.
Vildi hún lítið segja, kvaðst
vera orðin langþreytt á blaða-
mönnum, sem ekki höfðu látið
þau í friði nokkra stund úti í
Skotlandi, og haft eftir þeim alls
konar vitleysu. Þau hjónin væru
líka rétt að koma heim og þreytt
eftir þetta allt og í fyrramálið
væri sjópróf.
Þó sagðist hún hafa verið uppi
í brú með Gunnar litla, þegar
skipið sökk. Þau hefðu verið al-
klædd og það væri orðum aukið
að hún hafi rétt getað vafið hol-
lenzka fánanum utan um dreng-
inn. Hún hefði bara eitthvað vilj-
að taka til bragðs og því litið í
kringum sig hvort ekki væri eitt-
hvað sem hún gæti bundið utan
um drenginn, sem hún gæti svo
haft betra tak á ef á þyrfti að
halda. Hún hefði séð fánann og
notað hann til þess.
— Björguðust þið naumlega?
— Nei, það var nógur timi.
Maður áttaði sig bara ekki strax
á því að skipið væri í rauninni
að sökkva. Menn hentu sér í bát-
ana. Sumir komust í þá strax,
en aðrir urðu að synda. Togarinn,
sem bjargaði okkur var að mæta
okkur, og því ekki langt undan.
— Það hefur verið bót í máli
að vita það, var það ekki?
— Fyrir þá sem vissu það.
Annars var okkur sagt að við
hefðum ekki verið nema 1—2
tíma að reka að landi, þó togar-
inn hefði ekki verið þarna, en
ég veit ekkert um það.
Hafði áhyggjur af skónum
— Blotnuðu þið ekki? Varð
nokkrum meint af þessu?
— Maður blotnaði auðvitað.
Bæði var vatn í bátnum og svo
gefur á þá, þegar margir kasta
sér í þá. En við fengum skínandi
aðhlynningu í togaranum, þegar
þangað kom.
— En drengurinn? Varð hann
hræddur?
— Hann er svo lítill. Hann
hafði mestar áhyggjur af skónum
sínum, sem hann týndi, þegar
pabbi hans var að ná honum út
úr brúnni. Honum fannst alveg
ómögulegt að vera á einum skó.
Það var nú það eina, sem hann
hafði áhyggjur af sem betur fer.
Við báðum frúna afsökunar á
ónæðinu og kvöddum.
— Krúsjeff
Frh. af bls. 1
Hotel Imperial, en flutti út af
hótelinu klukkustund áður en
Krúsjeff kom þangað, vegna þess
„að mig langar ekki til að búa
undir sama þaki og Krúsjeff“,
sagði hann.
Síðdegis fór Krúsjeff til stórr-
ar vörubílaverksmiðju í nágrenni
Vínarborgar, sem selur hluta
framleiðslunnar til Rússlands.
Flutti Krúsjeff ávarp til 1200
verkamanna, sem var túlkað jafn
óðum. Hann var í mjög góðu
skapi og sagði meðal annars: „Ef
Austurríki vildi kaupa jafnmikið
frá okkur eins og við kaupum
frá því, þá gætum við, satt að
segja, keypt allt Austurríki. —
Pakkið því inn og ég skal taka
það með mér“.
Hann bætti við: „Ég er kominn
hingað eins og ríkur bissness-
maður, sem heimsækir vörusýn-
ingu og er með peningana í vas-
anum. Eina skilyrði okkar er, að
þið kaupið eitthvað af okkur í
staðinn".