Morgunblaðið - 02.07.1960, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐ1Ð
Laugardagur 2. júli 1960
PATRICIA WENTWORTH
sy ndir
-------- 8
sá hann iíka fara inn herbergið
þitt um miðnættið, og þegar ég
gerðist svo forvitinn að kíkja í
gestabókina, sá ég, að þið voruð
færð þar sem Cyril Smith og frú.
Ég var sjálfur í skóla með Cyril
og þekki mætavel hrafnasparkið
hans. Og þarna var enginn May-
nard í skránni, hvorki herra né
frú. Svo mér datt í hug, að
kannske hefði Bill karlinn gam-
an af að heyra þetta.
Hann leit á hana og einkum
6. kafii.
Alan flýtti sér ekkert á eftir
henni. Hann hafði gefið henni
nægiiegt umhugsunarefni í bili.
Lofum henni að melta það og sjá
hvað úr því yrði. Hann vissi, *ð
Adeia myndi vinna hvað sem
væri til þess að bréf systur henn
ar yrðu ekki gefin út. Það var
nóg af fólki, sem mundi Irenu
vel, fegurð hennar og sorglegan
dauða. Og þetta fólk var vinir
Adelu — og óvinir. Hún var ein
af þeim, sem eignast óvini. Þarna
myndi verða lítið úr sögunni um
sinadráttinn á sundinu, að
minnsta kosti þegar síðasta bréf-
ið yrði iesið, en í því stóð með-
al annars: „Við getum ekki hald
ið svona áfram lengur. .. Ég hef
ekki nema eitt úrræði. Ég get
ekki iifað án þín“. Þetta bréf
var víst skrifað sama daginn sem
hún drukknaöi. Innan í bréfinu
var samanbrotin blaðaútklippa,
með mynd af málverki Penderels
Fieids af henni. — Yndisleg
stúika, allt eins fríð og Adela og
miklu kvenlegri. Engin furða þó
að gamli maðurinn yrði snortinn
af siíkri fegurð og yndisþokka.
Hann fór að geta sér til um,
hversu lengi þetta hefði staðið, ef
hún hefði ekki gert svona snögg-
an endi á það. Það hlaut að hafa
verið ógurlegt áfall fyrir Pend-
erel Field. En það merkilegasta
var, 'að hvorki Adela né Ester
virtust hafa haft nokkra hug-
mynd um samband þeirra. Eða
höfðu þær kannske gert sér upp
þessa blindu? Irena átti heima
hjá systur sinni og Ester hjá
Penderel, og öll hittust þau að
staðaldri. Var það blátt áfram
hugsanlegt, að hvoruga grunaði
neitt? Hann gat varla trúað því.
Hann var hálfnaður með ann-
an vindlinginn, þegar Pippa kall
aði í hann. Hún kom niður þrep-
in út í garðinn. Hálfrökkrið
deyfði græna litinn í augunum á
henni, en perlurnar á kjólnum
hennar glitruðu. Hún var svei
mér álitleg stúlka. Hárið á henni
ekki sizt. Að vísu var það bleikt,
en ekki um of. Hann mundi eftir
henni tólf ára gamalli með gular
fiéttur.
Þegar hún nálgaðist leit hann
rannsóknaraugum á tvöföldu
perlufestina, sem hún hafði um
hálsinn. Það var auðvitað ekki
gott að segja um það, en honum
fannst sem þær mundu vera
ósviknar. Hann rámaði í eitt-
hvert umtal um þær um það
leyti sem hún var að gifta sig.
Það var eitthvert frændfólk Bills
Maybury, mannsins hennar, sem
hafði gefið henni þær, og hún
hafði verið með þær á brúðkaups
daginn. Jæja, hvað sem perlurn-
ar kunnu að vera, hafði hann
ánægju af að sjá hana. Hins veg-
ar var ekkert tilhlökkunarefni að
fara aftur inn í setustofuna.
Hún kom til hans hlæjandi og
sagði: — Við skulum labba fram
á klettana .. langt burt! Ég þoli
ekki þetta myrkur lengur. Ég
get ekki skilið hvað hefur komið
yfir alla. Trevor ofursti glápir i
dagblað og Ester frænka hefur
sýnilega verið að gráta sig rauð-
eygða. Carmona segir ekki orð
og frú Castleton er farin í rúm-
ið með höfuðverk. Og ég get ekki
hlustað á fleiri kjaftasögur frá
því um aldamót hjá frú Trevor.
Ég þarf eitthvað nýrra!
— Og kemur þá til mín?
Hún hló. — Já, því ekki það.
Ég vil heldur hlusta á eitthvað
spennandi.
Þau gengu saman út að hiið-
inu á girðingunni.
— Ég er nú annars líklega hálf
úreltur. Ég er búinn að vera er-
lendis í þrjú ár.
— Já, það er satt. Hvað hef-
urðu eiginlega verið að gera þar?
— Það er nú sitt af hverju. —
Þrjú ár eru langur tími og það
sem þótti fréttir fyrir þrem ár-
um, er ekki lengd?1 fréttir, svo
að nokkur muni þær, nema
kannske þeir sem sjálfir koma
við þær.
Hann hélt opnu hliðinu fyrir
hana og þau gengu út á stíginn
fram á klettinn. Þar var golan
hvassari. Hann fleygði frá sér
vindlingsstubbnum og sagði
kæruleysislega:
— Heldurðu ekki, að hann Blil
gæti ennþá haft gaman af að
heyra um skemmtiferðina þína
til Trenton fyrir þremur árum ..
var það ekki í júní?
Það var rétt eins og hurð hefði
opnazt milli þeirra og svo skellzt
aftur samstundis. Hún hafði grip
ið andann á lofti — það hefði
hann getað svarið — en svo hló
hún og svaraði:
— Hvað í ósköpunum ertu að
fara?
— Jú, ég á við þegar þú fórst
til Trenton með honum Cyril
Maynard.
Hún hló aftur. — Já, og Bill ..
þú hefur vonandi ekki gleymt
Bill.
— Sei-sei, nei, en það hafðir
þú, var ekki svo? Mér datt í hug,
að hann gæti haft gaman af að
heyra ferðasöguna.
— Góði Alan, ég hef ekki
minnstu hugmynd um, hvað þú
ert að fara.
— O, það er bara hneykslis-
saga, sem getur verið orðin göm-
ul áður en allir hætta að hafa
gaman af að heyra hana. Mér
datt í hug, að þú gætir kannske
haft áhuga á henni, svo lengi sem
einhver annar hefur það. Og ég
efast ekki um, að Bill gæti haft
áhuga á henni.
— Það var fallega gert af þér
að segja það. Hann er að minnsta
kosti maðurinn minn.
— Já, það er nú einmitt merg
urinn málsins. Einmitt af því
hann er maðurinn þinn, er hon-
um kannske ekki alveg sama um,
hvort þú hefur farið méð Cyril
til Tremton, jafnvel þó þrjú ár
séu um liðin.
Hún hafði greikkað sporið og
hann dregizt ofurlítið aftur úr.
Nú sneri hún sér við og stappaði
niður fæti.
— Ferðu svona að því að vera
fyndinn?
Hann hrissti höfuðið. — Nei,
ég er að tala um staðreyndir en
ekki að reyna að vera fyndinn.
Ég var sjálfur þarna á staðnum,
skilurðu, og sá þig koma. Og ég
á hendurnar á henni. Þær voru
krepptar í fellingamar á græna
kjólnum. Hann brosti þegar hún
sagði: — Og þú ætlar að fara að
segja honum þessa kjaftasögu?
Hvoru okkar heldurðu, að hann
trúi betur?
Ég veit ekkert um það, en ég
mundi bara lofa honum að kíkja
í þessa gestabók. Klórið hans Cyr
ils er mjög sérkennilegt, svo að
maður gleymir því ekki ef mað-
ur hefur einu sinni séð það, og
ég býst við, að Bill hafi séð það
oft og mörgum sinnum.
Það varð dauðaþögn, en svo
sagði hún:
Og þú heldur, að hann mundi
fara að gera sér ferð til Trenton
til þess að skoða þessa gestabók?
— Já, það held ég. Hann mundi
ekki trúa mér....eða að minnsta
kosti mundi hann segjast ekki
trúa mér .. og þá mundi hann
fara til Trenton, til þess að láta
mig verða mér til skammar. En
bara er sá gallinn á, að ég yrði
mér ekki til skammar.
— Nú varð önnur þögn og
lengri en hin fyrri. Loksins sagði
Pippa: — Hvað ferðu fram á?
Hann hló. — Þú ert skynsöm
stúlka. Þessu er hægt að koma
í lag án þess að nokkur þurfi að
líða við það. Bill er ágætis ná-
ungi, og mér hefur alltaf fund-
izt þú töfrandi. Til hvers ætti ég
að vera að splundra hjónaband-
inu ykkar? Mér illa við allt slíkt,
en hins vegar verður maður að
lifa.
— Nú, fjárkúgun, eða hvað?
Hann andvarpaði. — Æ, bless-
uð vertu, við skulum ekki fara
að verða hátíðleg. Það er svo
gamaldags. Hvers vegna ættum
við ekki að gera út um málið,
svo að bæði geti verið ánægð?
H.ún sagði, og röddin var snögg
lega áköf: Ekki skil ég í því að
það skuli ekki vera búið að
myrða þig fyrir löngu.
— Æ, góða Pippa, ekki svona
æst. Það er einhver að koma.
Hann lækkaði röddina.
Skáldið ocf mamma litla
1) Hver hefur mölbrotið hliðið ég vona að við fáum gert við það. una á morgnana. Og í morgun var ég
okkar? 3) Já, en — mamma — hliðið er að flýíta mér svo mikið!
2) Það var að vísu ekki fallegt, en alltaf fyrir mér, þegar ég fer í vinn-
m
a
L
ú
— Bamey Lawton er þegar
iominn, Bjarni. Ekki segja hon-
um strax að Bangsi sé horfinn.
Láttu mig þetta! Sæll Barn-
ey, gaman að sjá þig aftur. Þetta
er Bjarni Flaxon.
— Sæll Bjarni, hvar er þessi
undrahundur Bangsi, sem búið
er að segja mér svo mikið um?
— Vertu rólegur Barney, við
komum að því síðar. Hvar eru
íþróttafréttaritararnir?
THEY'RE CHECKIHG IHTO
THE MOTEL...WE HAVE ONLY
A COUPLE PAYS TO SPENP
WERE...SO LET'S START
SHOCTINS PICTURES/Jj
— Þeir eru að láta skrá sig inn
á gistihúsið. Við getum aðeins
dvalið hér í tvo daga, svo við
skulum byrja að taka myndir!
Komumenn voru hjónaleysi
sem leiddust eftir stígnum _____
ungfrú Myrtle Page, sem vann
í snyrtistofu og var allra bezta
auglýsing fyrir þá stofnun, og
vinur hennar, Norman Evans,
sem vann hjá málfærslumann-
inum á staðnum. Þegar þau voru
komin fyrir næsta horn, sagði
Myrtle:
•— 0-o..heyrirðu þetta?
Og Norman svaraði, að sem
betur fer væri hann ekki heyrna-
laus, og fengi hann ekki einn koss
í viðbót?
En að baki þeim stóð Alan og
hrissti höfuðið Oig mælti í ásök-
unartón: — Þetta hefst upp úr
því að þjóta svona upp. Þau
heyrðu hvert orð, sem þú sagðir.
— Og hvað um það?
Hann hló. — Jú, ef þú tækir
það í þig að hrinda mér hérna
fram aí klettunum, ættirðu að
hætta við það, af því að þau
heyrðu þig vera að spyrja um,
hvers vegna enginn væri búinn
að kála mér, og svo heyrðu þau
mig kalla þig Pippu. Ég held
það verði betra upp á framtíð-
ina að semja við mig, heldur en
eiga það á hættu að fara í gálg-
ann.
Hún gekk af stað áleiðis að
húsinu. Þannig hafði hún goluna
á móti sér og var því fegin. Þau
gengu svo áfram hægt og þegj-
andi. Hvað hann snerti, þóttist
hann hafa sagt það, sem hann
þurfti að segja. Þetta kvenfólk
æsti sig alltaf upp í einhverja
vonzku ef maður ætlaði að rök-
ræða við það. Hann hafði sagt
það, sem hann þurfti, en orð hans
mundu endurtaka sig sjálf, stund
eftir stund á andvökunótt.
Rétt áður en þau komu að
garðshliðinu, sneri hún sér við
og sagði:
— Hvað ferðu fram á?
7. kafli. .
Carmonu létti stórum er hún.
kom upp í herbergi sitt. Kvöld-
ið var liðið og hvað svo sem
hafði skeð eða ekki skeð yrði
það að minnsta kosti ekki endur
tekið. Það hafði byrjað eins og
yfirvofandi stormviðri, þegar
svört ský koma upp á sjóndeildar
hringinn og hækka svo á lofti.
Þau höfðu komið og vofað yfir og
farið fram hjá, án þess að óveðr-
ið skylli á.
Hún var undrandi yfir sínum
eigin hugsunum. Hvaða ástæðu
hafði hún svo sem til þess að
vera á'hyggjufull og kvíðin? Ef
þau væri á annað borð lifandi,
Alan og hún, var ekkert trúlegra
en að þau sæjust einhvern tima
Vitanlega var það ekkert
skemmtilegt, en það var bara
óumflýjanlegt. Og að vera að
reyna að forðast slíka samfundi,
var sannarlega að gera of mik-
ið úr öllu saman. Eina ráðið var
að taka aftur upp gamlan kunn-
ingsskap, rétt eins og ekkert
hefði nokkurn tíma í skorizt. Að
þau yrðu ofurlítið hlédrægari,
hvort gagnvart öðru, var ekki
nema eðlilegt. En henni til undr-
SUÍItvarpiö
Laugardagur 2. júlí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn.
8.15 Tónleikar. — 8.30 Tréttir. -•
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sigur
jónsdóttir).
14.00 Laugardagslögin. — (Fréttir kL
15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Smásaga vikunnar: „Undankom-
an“ eftir William Somrset Maug-
ham, í þýðingu Brynjólfs Sveins-
sonar. (Jónas Jónasson).
20.45 Tónleikar: Sinfóníuhljómsveit Is-
lands leikur forleik að „Rómeó
og Júlíu" eftir Tjaikovskí; Olav
Kielland stjórnar.
21.10 Leikrit: „t»að er komið haustM
eftir Philip Johnson. í þýðingu
Bjarna Benediktssonar. Leikstj.;
Valur Gíslason. Leikendur: Val-
ur Gíslason, Regína Þórðardóttir,
Anna Guðmundsdóttir, Arni
Tryggvason, Hildur Kalman og
Aróra Halldórsdóttir. (Aður flutt
28. ágúst 1955).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.