Morgunblaðið - 07.07.1960, Síða 3

Fimmtudagur 7. júlí 1960
MOTtaiJNBLAÐIÐ
3
Höfum allar
fengið okkur
í HÓPI þeirra handknattleiks
kvenna, sem nýkomnar eru
heim með silfurpéning af Norð
urlandakeppninni í handknatt
leik, voru tvær giftar konur,
þær Ólína Jónsdóttir og Sig-
ríður Kjartansdóttir. Við hitt-
um frúnar í eftirmiðdagskaffi
daginn eftir heimkomuna og
röbbuðum við þær stundar-
korn.
— Er ekki ánægjulegt að
vera kominn heim aftur eftir
jafn vel heppnaða ferð, spyrj-
um við.
— Jú, mikil ósköp, svöruðu
þær samtímis. Þetta var ákaf
lega spennandi ferð, en dá-
lítið erfið, eins og búast mátti
við. Við vorum ekkert sérlega
heppnar með veður í ferða-
laginu, nema í Svíþjóð, en þá
stóðum við í keppni og feng-
um ekki að liggja úti og
sleikja sólina.
— Fannst ykkur það ekki
dálítið hart?
— Óneitanlega, við vorum
allar búnar að kaupa okkur
bikini-baðföt og ætluðum að
sóla okkur rækilega eftir
keppnina. En því var ekki að
heilsa. Þegar við komum til
Kaupmannahafnar, þar sem
við dvöldumst í 5 daga, sást
ekki til sólar, og við fengum
aldrei tækifæri til að Vigja
baðfötin.
— En var ekki um nóg ann-
að hugsa í Kaupmannahöfn?
— Jú-ú, svaraði Ólína og
dró seiminn. En mest allur
tíminn fór í að rápa í búðir,
eins og það er nú skemmtilegt
með tóma vasa.
— Það er nú samt alltaf gam
an að koma til Kaupmanna-
hafnar, skaut Sigríður inn í,
en bezt af öllu var þó að koma
heim til bóndans og bamsins.
Það fyrsta, sem sonur minn
sagði við mig eftir heimkom-
una var: — Hvar er bíllinn?
Ég var búin að lofa að kaupa
handa honum pedala-bíl, og
því var hann ekki búinn að 1
gleyma. Bíllinn er væntan-
legur með næstu skipsferð.
Hafa börnin með sér
á æfingar.
__ Hver lítur eftir börnun-
um ykkar, þegar þið eruð á
æfingum?
Ólína og Sigriður lita hvor
á aðra, þær eiga sama vanda-
mál að stríða, eiga báðar syni
og erfitt að fá barnapíu:
— Oftast er það nú eigin-
maðurinn, sem situr yfir þeim,
svöruðu þær. Þá fórum við
stundum með þá á æfingar
og það finnst þeim voðalega
spennandi. En þegar æfingar
eru fimm kvöld í viku, eins
og var tvo síðustu mánuði fyr-
ir keppni, þá er þetta dálítið
erfitt.
— Og hafa eiginmennirnir
ekkert á móti því að þið stund-
ið þessa íþrótt?
— Nei ,annars værum við
löngu hættr.
— Við höfum heyrt, að kon-
ur sem stundnðu mikið hand
bolta fengju gjarnan gilda
fætur, hafið þið aldrei óttast
það?
Þær skellihlæja og horfa á
fætur sér:
— En sú vitleysa, hlær
Ólína, — annars hefur maður
heyrt þetta oft áður.Það halda
allir að íþróttakonur þurfi að
vera einhverjir vöðvahnyklar,
en það er nú síður en svo. Ég
get til dæmis sagt ykkur, að
við hittum hóp karlmanna á
flugvellinum í Glasgow, sem
reyndust vera knattspyrnu-
menn nýkomnir frá því að
keppa hér heima, — Arsenal
held ég að liðið hafi heitið —
og þeir voru sannfæriðir um
að við værum sýningarstúlk-
ur á ferðalagi. Svo ekki ber-
um við það utan á okkur, að
STAKSl EliWR
Sigríður Kjartansdóttir (t.v.) og Ólína Jónsdóttir.
skotmaður og samspiismaður,
en það fer sjaldan saman. Hún
lék þarna 50. landsjiðsleik
sinn. Þær dönsku fá venju-
lega gullúr þegar þær leika
25. landsleikinn, en engin hef-
ur áður náð því að leika 25.
landsleikinn, en engin hefur
áður náð því að leika 50 leiki,
svo þeir voru eiginlega í vand
ræðum með hvað þeir ættu að
gefa frú Birkemus. Niðurstað-
an var sú, að hún fékk stál-
BIKINI
við stundum handknattleik.
— Það er kannski leikfim-
inni hjá Benedikt að þakka,
bætir Sigríður við. Æfingarn-
ar hjá honum eru svo vísinda
legar, styrkja og stæla lík-
amann.
— Já, ég gæti ekki hugsað
mér að hætta í leikfimi hjá
honum Benedikt, þó ég hætti
handknattleik, heldur Ólína
áfram. Ég er alltaf að segja
honum að stofna frúaflokk,
það er nauðsynlegt fyrir allar
konur að fara í leikfimi og
hreyfa sig svolítið.
— Hvað er ykkur nú minnis
stæðast úr ferðinni? $
— Svo margt. Úr keppninni
má nefna skínandi leik danska
landsliðsins með Else Birke-
mus sem driffjöður. Það er
alveg dásamlegt að sjá hvern-
ig hún leikur. Hún er bæði
hnífapör, enda nýgift.
Hlægilegasti atburðinn var
sá, að Pétur þjálfari keypti
sér stærðar vindil í flugvél-
inni út og sagðist skyldi éta
hann, ef við ynnum danska
landsliðið. Svo öruggur var
hann að myndum tapa, en tæp
lega hefur honum liðið rétt
vel, þegar 10 mínútur voru til
leiksloka og leikurinn stóð
7:7.
Svo fannst okkur dálítið
skemmtilegt, þegar við vorum
í Svíþjóð, að eftir að við höfð
um sofið okkar vanalega
svefn, borðað morgunverð kl.
8 og farið í smágönguferð á
eftir, vorum við reknar inn
aftur og sagt að sofa nú fram
að hádegi. Við hlýddum auð-
vitað, en ekki skal ég fullyrða
að allar hafi fest blund. Ég
hugsa að þjálfarinn hafj gert
þetta til að við sólbrynnum
ekki eða yrðum máttfarnar í
hitanum.
Leiðinlegt að hætta.
— Eruð þið ákveðnar í að
halda áfram að spila hand-
knattleik?
— Nei, sagði Sigríður. Það
stendur til að maðurinn minn,
Bjöm Kristmundsson, taki að
sér kaupfélagsstjórastarf
í Ólafsvík og ef við
flytjumst þangað, er hand-
knattleiksferli mínum lokið.
Það verður leiðinlegt að
hætta, ég er búin að spila
síðan 1952 og tekið þátt í þrem
Norðurlandakeppnum, í Finn
landi 1956, í Þrándheimi í
fyrra og svo þessari síðustu.
Ólíha svaraði:
— Ég veit það ekki, ég var
að hugsa um að hætta í fyrra
og er líka að hugsa um það
núna. Ég hef æft handknatt-
leik síðan ég var 13 ára, eða
rúman helming ævi minnar.
Ég hugsa, að ég yrði bara löt,
ef ég hætti að vinna úti eða
stunda íþróttir.
— Nú, svo þú vinnur úti?
— Já, ég rek hárgreiðslu-
stofuna Pirola. Maðurinn
minn, Magnús Óttar Magnús-
son, stundar jæknisfræðinám,
svo ekki veitir af.
— Nei, nei, ég hef lítið gert
í dag, ætlaði að vinna eftir
hádegi, en hef eytt mestum
hluta dagsins í símanum. Ég
hef frá svo mörgu að segja
úr ferðalaginu.
Mývetningar fengu
övænta oðs/oð
ÚR MÝVANTSSVEIT, 24. júní:
Á síðastliðnum vetri ákvað
Bændafélag Þingeyinga að beita
sér fyrir því, að sem allra flestir
og helzt allir, í sýslunni, máluðu
hús sín á þessu sumri. Þetta hef-
ur fengið góðar undirtektir hjá
sýslubúum, og er þegar verið að
mála fjölda af húsum. Þetta er
gert í tvennum tilgangi. Að fegra
‘húsin og bæta úljlit þeirra og til
að koma í veg fyrir að þau
skemmist fyrir ófullnægjandi
viðhald.
Við þetta nytjastarf, hefur
Þingeyingum borizt óvænt og
ómetanleg aðstoð. Verksmiðjan
Málning hf. í Kópavogi, sendi
Ingþór Sigurb j örnsspn málara-
meistara norður í Þingeyjarsýslu
til að leiðbeina þeim, sem vilja
mála hús síh sjálfir, svo að þeir
geti framkvæmt. verkið án þess
að gera stór mistök. Ingþór lýsir
mjög vel hvað gera þurfi til að
undirbúa það sem á að mála,
og síðan hvernig málningin er
framkvæmd. Hann sýnir þau
áhöld sem áríðandi er að nota
við undirbúninginn og málun-
una. Jafnframt sýnir hann kvik-
mynd, sem fræðir um það hvern-
ig eyðileggingaröflin smátt og
smátt skemma húsin og eyði-
leggja mikil verðmæti, og að lok-
um hvgrnig hægt er að viðhalda
hlutunum og stöðva eyðinguna.
Auk þessa fer hann heim á hvert
heimili, sem óskar eftir því, til
að leiðbeina um viðgerðir á
skemmdri málningu, sprungum í
veggjum o. m. fl. Hann ráðleggur
öllum mjög eindregið, sem þurfa
að kaupa vinnu við málninguna
að taka heldur lærðan málara
til að vinna verkið en ófaglærð-
an, þó hann taki mun lægra kaup
en meistari, og færir rök fyrir
því að það sé beinn fjárhags-
legur hagnaður að taka dýrari
manninn vegna miklu meiri af-
kasta og síðast en ekki sízt, að
þá verði verkið örugglega betur
af hendi leyst.
Allar þessar ieiðbeiningar eru
ókeypis og mjög vel af hendi
leystar, og Ingþór er óþreytandi
að ferðast um og ieiðbeina hverj-
um sem hafa vill. Þingeyingar
standa í mikilli þakkarskuld við
Málning hf. og Ingþór, fyrir þessa
starfsemi. Auðvitað mun sala á
framleiðslu Málning hf. til Þing-
eyinga stóraukast við þetta. Ólík
legt er þó að hagnaður af slíkri
sölu nægi til að borga kostnað
af þessari fræðsluátarfsemi. Eðli
legt virðist að leiðbeinendur, eins
og Ingþór, væru sendir um landið
til að kenna og leiðbeina, og að
þeir væru kostaðir á sama hátt
og ráðunautarnir sem ferðast á
vegum Búnaðarfélags íslands til
að leiðbeina um jarðrækt, kvik-
fjárrækt, meðferð véla o. fl.
Þökk sé Málning hf. og Ingþór
fyrir þetta óvenjulega framtak.
—Jóhannes.
Nýr spámaí ur
Á þriðjudaginn birti Tíminu
með velþóknun grein eftir ein-
hvern Einar Ö. Björnsson. Þar
segir m. a. :
„Eftir kosningarnar 1956 vaf
það ætlun margra, sem studdu “
Alþýðubandalagið, að unnið yrði
að því að það yrði stjórnmála-
flokkur og að honum stæðu só-
síalistar, vinstri jafnaðarmenn
og aðrir vinstri menn.
Ég var einn af þeim . “
„Stjórnmál og stjórnmálabar-
átta eru engin gamanmál. Þau
eiga að vera rekin af ábyrgðar-
tilfinningu og sem þjónustusemi
fyrir land og lýð“.
„Ég get sagt ykkur, að ég mun
beita allri orku minni til að að
því verði unnið, að Alþýðubanda
lagið verði nú gert að stjórn-
málaflokki með eigin blaðakosti
og stefnuskrá þess og starfsað-
ferðir verði miðaðar við þarfir
þjóðarinnar til áframhaldandi
uppbyggingar og aukningar fram
leiðslu“.
Framsókn verður með
Þessi nýi spámaður, sem er
Alþýðubandalagsmaður, ritar
sem sagt í Timann, enda mun hon
um finnast sem öðrum, að skylt
sé skeggið hökunni. Og höfundur
heldur áfram:
„Verði sú þróun, sem hér hef-
ur verið rakin, mun Alþýðu-
bandalagið og Framsóknarflokk-
urinn verða þes> megnugt, ásamt
öðrum umbótaflokkum, að
stjórna þessu landi með liags-
muni vinnustéttanna og þjóðar-
innar allrar fyrir augum“.
Þá vita menn hvað við á að
taka, ef Framsóknarmenn og
kommúnistar hafa styrk til stjórn
armyndunar einhvem tímann i
framtíðinni. En meðal annarra
orða: Á Hermann aftur að pússa
hjónaefnin saman eða er Einar
Ö. Björnsson að benda á að fleiri
séu til þess hæfir. Eftir grein
hans að dæma, virðist hann hafa
ýmsa af hæfileikum Hermanns
til að bera í ríkum mæli.
Sparifjáraukningin
Stjórnarandstöðublöðin hafa að
undanförnu af og til verið að
birta um það fregnir að spari-
fjáraukningin frá áramótum
hefði ekki orðið meiri en á síð-
ustu árum. Við þær fregnir er
það að athuga, að efnahagsráð-
stafanirnar föju ekki að segja
til sín verulega fyrr en í apríl-
mánuði og vegna þess var ekki
um mikla sparifjáraukningu að
ræða fyrstu þrjá mánuði ársins.
Aukning sparif jár í marz, apríl
og maí mánuðum 1959 nam 59,6
millj. kr., en á sama tíma i ár
94,5 millj. Ef hinsvegar er að-
eins litið á mánuðina apríl og
maí verður aukningin mun meira
áberandi, enda er áhrifa efna-
hagsráðstafanna þá farið að gæta
verulega. 1959 var aukningin
þessa mánuði 48,2 millj. en 1960
103,8 millj. kr.
Heillavænleg þróun
Þessi þróun er vissulega 'mjög
heillavænleg, en hinsvegar eru
stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar
ekki svo bjartsýnir, að þeir álíti
að hugsanlegt sé að svo ör þróun
geti haldið áfram hvern einasta
mánuð ársins.
Sannleikurinn er líka sá, að
enda þótt nokkuð muni sjálfsagt
draga úr sparifjáraukningunni,
þá mun það ekki stofna viðreisn
inni í voða. Hún er nú orðin að
Veruleika, hvort sem stjórnarand
stæðingum líkar betur eða verr.
Og árangursins munu menn fá
að njóta innan tíðar.