Morgunblaðið - 07.07.1960, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 7. júlí 1960
PATRICIA WENTWORTH
amlar syndir
12
— Kannske ekki, en þú skalt
nú heyra það samt, elskan. Eig-
inmenn og eiginkonur ættu að
vita sem mest hvort um annað,
íinnst þér ekki? Auðvitað var
hann ekki orðinn maðurinn þinn
þá, en hann var nú annars fljót-
ur að hugga þig, eða hvað? Ég
hefði ekki þurft að gera mér
neina samvizku af að taka við
aurunum.
■— Hvaða aurum?
— Jú, nú kemur brandarinn.
James hinn mikli Hardwick í sol-
dánshlutverki sínu! Hann sér þig,
verður hrifinn og býður mér
fimm þúsund pund til þess að
hafa mig á brott!
Herbergið hringsnerist fyrir
augum hennar. Hún sagði:
— Þetta er ekki satt!
Hann svaraði með hörku og
fyrirlitningu í röddinni: — Vitan-
lega er það satt. Ég var staur-
blankur. Það skásta sem ég gat
gert var að giftast þér. Og ekki
þar með sagt, að það hafi verið
gott, því að þú gazt ekki snert
við neinu af eignum þínum, og
vextirnir voru engin ósköp. —
Fimm þúsund pund voru ekki til
að fyrirlíta, enda fyrirleit ég þau
ekki. Svo kom Hardwick með
aurinn og ég hafði mig burt.
Eitt dauft „nei“ kom frá stirðn
uðum vörum hennar. Hún varð
að komast héðan út ... i ein-
hvern veginn!
Hún vissi aldrei sjálf, hvern-
ig hún komst út. Stigaþrepin
voru í þoku fyrir augum hennar
og gólfið gekk í bylgjum. Hún
heyrði rödd út úr svefnherberg-
inu sínu, það var frú Beeston,
húshjálpin, sem var að búa um
klunnalega rúmið, sem Octavius
Hardwick hafði einu sinni sofið
í einsamall .... og þar sem þau
James áttu að sofa í nótt. Ekkert
næði, hvorki nú né þá. Og hún
var ekki viss um, að hún kærði
sig heldur um það. Hvað mundi
hún geta ef hún væri ein? Setj-
ast niður og hugsa .... og
James hafði keypt hana! Það fór
hrollur um hana. Hún yrði að
reyna að halda umhugsuninni
um þetta frá sér eftir föngum.
Hún gekk inn í herbergið, opn
aði skúffu og tók upp barðastóra
hattinn, sem hún hafði verið með
í gær. Þokunni var að létta, og
það yrði heitt í dag.
— Herra James kemur í dag?
sagði frú Beeston.
— Já, svaraði Carmona.
— Þá ætla ég að reyna að hafa
lax á borðum. Herra James þyk-
ir hann svo góður.
— Já, það væri ágætt.
— Það ætlar að verða heitt
aftur, svo að ef þér gætuð, vild-
uð þér þá hringja til Boldings
upp á laxinn, svo að ég geti soð-
ið hann nógu snemma og sett
hann svo í kæliskápinn. Herra
James þykir hann beztur kaldur.
— Það skal ég gera, frú
Beeston.
— Og eitthvert salat eða þess
háttar....
— Já, það væri ágætt.
Hún fór inn í fataherbergið
sitt og lokaði að sér. Hatturinn
dinglaði á handlegg hennar. Þeg
ar hún stóð fyrir framan spegil-
inn og setti hann á sig, gat hún
séð dimma spegilmyndina af
herberginu að baki sér. Þarna
var þvottaborð með marmara-
plötu, dragkista úr rauðaviði og
eins manns rúm. Hún hefði vilj-
að allt til vinna að geta beðið
frú Beeston um að búa um þetta
rúm handa James .... en hún
kom sér bara ekki að því. Frú
Beeston kynni að geta haldið sér
saman, en það mundi frú Rogers
aldrei gera; sagan yrði komin út
um allt á svipstundu, og til þess
gat hún ekki hugsað. Nei, þá
var betra að útkljá málið hrein-
lega við James sjálfan. Þá gæti
reiðin að minnsta kosti gefið
henni eitthvert hugrekki.
En hún fann annars ekki til
reiði .... ennþá. Henni fannst
það undarlegt, að hún fann til
einskis nema örvæntingar og
leiða. Það yrði hægara að verða
reið, en það er bara ekki gott að
gera sér upp reiði.
Hún gekk út og sá að veðrið
var að glaðna til og þokan farin
að þyrlast upp af sjónum. Hún
fór í búðir og keypti það, sem
frú Beeston hafði nefnt við hana
af matvörum. Bolding hafði
ágætan lax, sem hann sagðist
vona að allir yrðu hrifnir af. —
Hann mundi eftir Carmonu frá
því að hún var um tólf ára göm-
ul og kom hingað í sumarleyfinu
sínu.
Hún skilaði af sér matnum,
þegar heim kom og gekk síðan
niður að sjó, til þess að hitta
Ester Field.
Þetta varð langur og heitur
dagur. Alan var farinn og hafði
ekki komið aftur. Hann hafði
gróðursett sinn þyrni og vildi nú
lofa honum að festa rætur. Því
meira sem maður lét konu af-
skiptalausa, þegar svona stóð á,
því hræddari varð hún. — Nú
skyldi hann fara í sjó. Hann
synti lengst út á tangann, íá þar
í leti þangað til aftur var farið
að flæða og synti síðan til baka.
Síðan fékk hann sér vel að borða
og svaf síðan heitustu síðdegis-
tímana.
Maud Silver fylgdi Ethel
frænku sinni í morgunlestina og
labbaði síðan niður í fjöru. Hún
gekk fram hjá skúrnum, sem til-
heyrði Klettabrún og stanzaoi til
þess að rabba við frú Field og
spyrja hana, hvernig gengi með
prjónaskapinn.
— Ég er hrædd um, að það
gangi ekki sérlega vel, svaraði
hin.
Maud Silver sá strax, að eitt-
hvað amaði að gömlu konunni.
Hún var rauðeygð og röddin
skalf. Hún settist niður við hlið-'
ina á henni og tók strax eftir
mörgum lykkjuföllum í rauða
sjalinu, og bauðst til að laga þau.
Bráðlega hafði vingjarnlegt skraf
hennar sín áhrif á Ester. Það var
óhugsandi, fannst henni, að Al-
an myndi gera alvöru úr því að
gefa út bréfin hans föður síns —
slíkt gerði enginn maður. Og mað
ur mokaði heldur ekki peningum
í draslara, sem hafði þegar kom-
ið allt of miklu í lóg. Hann var
nú ekki unglingur lengur, og það
var sannarlega tími til kominn
að hann settist um kyrrt og fengi
sér eitthvað að gera. Kannske
jafnvel keypti lítinn hluta í þess-
um búgarði .... honum hafði
alltaf þótt gaman að hestum.
Hún fór líka að fá áhuga á
nýja prjónahaldinu, sem Maud
Silver var að kenna henni, og
enginn vafi var á því, að það gat
afstýrt lykkjuföllum, en hún var
hræddust um, að hún mundi
aldrei muna eftir að vefja band-
ið um vísifingur vinstri handar
í stað hægri. En Maud Silver
fullyrti, að þetta gæti komið með
æfingunni. Ester hristi höfuðið.
— Ég er bara hrædd um, að
ég sé of heimsk til þess arna,
sagði Ester. — Ég get gert það
sem ég lærði í æsku, en ég er al-
veg ómöguleg á allt nýtt. Haldið
þér ekki, að það sé þess vegna,
að ég á stundum bágt með að
skilja sjónarmið annarra?
— Ef til vill, svaraði Maud
Silver, hugsandi.
Ester fékk snögga löngun til
að trúa henni fyrir öllu.
— Það er nú til dæmis hann
stjúpsonur minn. Ég veit ekki,
hvort þér hafið hitt hann, en
hann heldur til hjá ungfrú Ann-
ing.
— Er það hár maður, ljóshærð
ur .... mjög laglegur?
Ester kinkaði kolli. — Það
stendur heima. Hann er svo lík-
ur manninum mínum sáluga og
álíka töfrandi og hann. En hann
getur bara ekki komið sér að
neinu verki.
Síðan sagði hún Maud Silver
hitt og þetta um Alan, og lauk
þannig ræðu sinni:
— Hann vill, að ég setji undir
sig mikla peningaupphæð, sem
hann ætlar að setja í fyrirtæki,
sem mér finnst meira en vafa-
samt. En auðvitað finnst honum
það harðneskja af mér ef ég
neita.
Maud Silver setti upp hneyksl
unarsvip. — Já, en góða frú
Field!
Tárin runnu niður eftir kinn-
unum á Ester.
— Ég veit vel, að ég ætti ekki
að láta undan honum. En .. ef
ég ekki geri það .. þá....
Carmona kom gangapdi til
þeirra yfir fjörusandinn. Ester
fann til einkennilegs léttis. Það
var ekki að vita, hvað hún hefði
látið út úr sér ef hún hefði verið
ein áfram með Maud Silver. Hún
var svo viðræðugóð, blessunin.
Hún vonaði bara, að hún væri
ekki þegar búin að segja of mik-
ið.
Á næsta andartaki var hún far
in að hugsa um, hve föl Carmona
væri, og það voru baugar undir
augunum í henni. Röddin var
líka eitthvað svo líflaus þegar
hún heilsaði Maud Silver, og
spurði:
— Hafið þið séð Pippu?
— Ég hugsa að hún sé farin út.
— Út?
— Já, ég á við út að keyra.
Hún kallaði eitthvað til okkar
utan af klettinum, og sagðist ætla
að taka þetta andstyggilega rauða
bíltrog. Ég vona bara, að hún fari
sér ekki að voða.
Carmona settist á blétt þar sem
skugga bar á. — Við skulum vona
það.
Ester hélt sér við efnið, sem
hún var komin að. — Þú veizt,
að hún er alltaf á þessum þeyt-
ingi. Og mér fannst hún alls ekki
líta hressilega út í morgun. En
náttúrlega er ekki svo gott að
sjá það, með öllu þessu gumsi,
sem ungar stúlkur bera framan
í sig nú á dögum.
Maud Silver samsinnti þessu,
en játaði með sjálfri sér, að oft
gæti nú „gumsið“ verið til
prýði. —
Þær fóru nú að ræða um and-
litsmálningu, enda þótt engin
þeirra væri sérlega fróð á því
sviði, höfðu þær samt allar nokk
urn áhuga á því, hver upp á sína
vísu.
Þegar þeim umræðum var lok
ið, var Ester greinilega farið að
flíða betur. Heimurinn í kring
j um hana var aftur orðinn sá heim
j ur sem hún þekkti — þar sem
I laglegar stúlkur máluðu sig í
* framan, ungt fólk varð ástfang-
ið og gifti sig, og enginn vildi
raunverulega gera rangt eða
breyta illa. Þegar sorgin barði
að dyrum var henni mætt með
hugrekki og huggað sig við ein-
falda barnatrú. Vinirnir hugguðu
mann og brátt var sorgin gleymd
og gleðin komin í hennar stað.
Hún sannfærðist æ betur um, að
Alan hefði ekki verið alvara með
því sem hann var að segja.
Skáldið ocf mamma litla
1) Við skulum athuga hvað er í út-
trarpinu í kvöld ....
2) .... Kvenréttindakona talar,
kammermúsík, framhaldssagan ....
þetta hljómar alls ekki svo illa.
3) Við ættum að geta platað
mömmu gömlu til að sitja hjá Lottu
í kvöld, svo að við komumst í bíó.
a
r
L
ú
ó
— Þessi lestargarmur fer allt
of hratt fyrir gamalmenni eins og
mig að stökkva af henni. Veslings
gamli, blindi hundurinn.Eini vin-1 En þegar Jón Einmanna og úlp-
urinn sem ég átti! an hans Bjarna eru horfin, er
Bangsi alveg ru6iouu. . p&ssu
óþekkta umhverfi.
ailltvarpiö
Fimmtudagur 7. júlí
—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
Hádegisútvarp.
,,A frívaktinni**, sjómannaþátt-
ur (Guðrún Erlendsd.).
16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
Veðurfregnir.
Veðurfregnir.
Tilkynningar.
Fréttir.
Hæstaréttarmál (Hákon Guð-
mundsson hæstaréttarritari).
Frægir söngvarar: Leonie Rysan
ek syngur óperuaríur.
Smásaga vikunnar: „Viðarþjófur-
inn“, eftir Mihail Sadoveanu, í
þýðingu Sigríðar Einars frá Mun-
aðarnesi (Haraldur Björnsson
leikari).
Tónleikar: „Les Sylphides**, dans
tónlist eftir Chopin. (Hljómsveit
tónlistarháskólans í París leikur;
Peter Maag stjórnar).
Fréttir og veðurfregnir.
Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði-
menn" eftir Oskar Aðalstein; VI.
(Steindór Hjörleifssoxi leikari).
Sinfóníutónleikar:
Sinfónía nr. 9 eftir Mahler (Sin-
fóníuhljómsveitin 1 Israel leikur;
Paul Kletzki stjórnar).
Dagskrárlok.
12.00
13.00
15.00—:
16.30
19.25
19.30
20.00
20.30
20.50
21.15
21.40
22.00
22.10
22.25
23.40
8.00—
12.00
13.15
13.25
15.00
16.30
19.25
19.30
20.00
20.30
21.10
22.00
22.10
22.35
23.00
Föstudagur 8. júlí
10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tonleikar — 8.30 Fréttir —
8.40 Tónleikar — 10.10 Veðurfr.).
Hádegisútvarp.
Lesin dagskrá næstu viku.
Tónleikar: „Gamlir og nýir kunn
ingjar“.
Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
Veðurfregnir.
Veðurfregnir.
Tilkynningar.
Fréttir.
Frá Dalvík:
a) Björn Arnason flytur þátt af
Baldvin á Böggvisstöðum.
b) Kristinn Jónsson talar við ní-
ræða konu, Ingibjörgu Sigurð
ardóttur.
c) Haraldur Zóphóníasson flytur
frumprt kvæði og stökur, enn
fremur kvæðalög.
Píanótónleikar: Andor Foldes
leikur „Slátter“, norska dansa úr
op. 72 eftir Grieg.
Utvarpssagan: „Djákninn í Sand
ey“ eftir Martin A. Hansen; I.
(Séra Sveinn Víkingur þýðir og
les).
Fréttir og veðurfregnir.
Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði-
menn“ eftir Oskar Aðalstein; V.
(Steindór Hjörleifsson leikari).
I léttum tón: Austurrísk þjóðlög
og þjóðdansar.
Dagskrárlok.