Morgunblaðið - 17.11.1960, Blaðsíða 6

6
morgvnblaðið
Fimmfudagur 17. nðv. 1960
Hafa ferðazt 13000 km
og sungið fyrir 35 þús. áheyrendur
Frá fréttaritara blaðsins í söng
för Karlakórs Reykjavíkur
um Norður-Ameríku, skritað
7. nóv. í Fredericton í Kanada:
ÞEGAR þetta er ritað hefur
Karlakór Reykjavíkur ferðazt
um 13000 km., haldið 31 söng-
skemmtun fyrir um 35 þús.
áheyrendur og þar að auki
sungið fjórum sinnum eingöngu
fyrir íslendinga.
Það er varla hægt að segja að
förin í heild hafi verið mjög
erfið, þótt við höfum stundum
þurft að vakna kl. 6—7 á morgn
ana. Dagleiðirnar hafa sjaldnast
verið mjög langar, en þó hefur
komið fyrir að 13 klst. ferðalag
væri að baki í dagslok. Að vísu
er þá stanzað til að borða, eins
og venjulega.
Við höfum verið svo heppnir
að geta stundum verið 2—3 daga
á sama hótelinu. Sá kosturinn
hefur heldur verið valinn ef
syngja hefur átt í nærliggjandi
borgum og þá ferðast í „kjól og
hvítu“ allt upp í tvo tíma og
aftur til baka eftir söngskemmt-
unina.
Kórfélagarnir hafa staðið sig
með afbrigðum vel og ekki er
að heyra eða sjá neina þreytu
þrátt fyrir næstum 40 daga
ferðalag.
Veðurguðirnir hafa verið okk-
ur mjög hliðhollir og eini snjór-
inn, sem ennþá hefur sézt, var
í Winnipeg og það aðeins föl,
sem tók fljótt upp. Hér austur-
frá er nú að vísu nokkuð kalt og
töluverð næsturfrost. Fólk talar
um einstæða veðurbliðu bæði
hér í Kanada og í Bandaríkjun-
um, og okkur mun seint úr minni
líða fegurð skóganna í Norður-
Michigan, en þar vorum við á
ferð um miðjan október. Þvilíkt
litskrúð hefðum við ekki getað
ímyndað okkur.
„Morgunandakt" í bílnum
Gisli Guðmundsson, fararstjór
inn okkar, hefur frætt okkur
mjög mikið um Norður-Ameríku,
en hann virðist hafa kynnt sér
mjög vel allt er að henni lýtur.
•Sjálfur bjó hann um 10 ára!
skeið í Manitoba-fylki í Kanada
og hefur ferðazt um þver og
endilöng Bandaríkin. Hann er
líka óþreytandi að miðla okkur
af þekkingu sinni. Á morgnana
er hann vanur að byrja með
svokallaðri „morgun-andakt", en
þá tilkynnir hann í hátalara bíls-
ins hve l'angt ferðlag er fyrir
höndum dag hvern, þýðir síðustu
ritdóma um söng okkar og flytur
erindi um það hérað eða fylki,
sem við ferðumst um.
Eftir það sofna menn gjarnan,
en sætin eru þægileg og hægt að
leggja þau aftur á bak. Sumir
lesa og aðrir spila bridge við
frumlegar aðstæður. Ég held
mér sé óhætt að fullyrða að allir
hafi notið þessa ferðalags í rík-
um mæli og eitt er víst, að kór-
félagar eru léttir í lund og hafa
verið það allan tímann, enda er
hópurinn samheldinn og sam-
Stilltur félagsskapur, sem lætur
sér ekkert fyrir brjósti brenna.
Kórfélagar með inflúenzu
Inflúenza hefur gengið og hóf-
! um við ekki farið varhluta af
I henni. Sá íyrsti okkar féll í
Minneapolis, en það var sjálfur
Fritz Weisshappel píanóleikar-
inn, og urðum við að skilja hann
eftir þar. Til allrar hamingju
fengum við annan undirleikara
í Fairmont í Minnesota. Mrs.
Pierce hét hún og leysti sitt hlut
verk ótrúlega vel af hendi mið
að við aðstæður. Hún annaðist
undirleik á þremui hljómleikum,
en Fritz kom fljúgandi til Winni
peg og tók aftur við þar. Tveir
aðrir hafa fengið flenzuna, en
náð skjótum bata.
Víðast hvar sem við höfum
ferðazt hafa íslendingar, búsettir
hér vestra eða við nám, komið
á söngskemmtanir okkar. Hafa
margir lagt á sig töluverð ferða-
lög og sumir komið tvisvar, á
sinn hvern staðinn. Er mér einna
minnistæðast er frú Laufey
Ólafsdóttir, gift Aaland, heim-
sótti okkur í Fargo í Norður-
Dakota, en þangað er þriggja
klst. akstur frá heimili hennar
í Cavalier. Hún frétti þá að við
mundum syngja í borginni
Crookstön í Minnesota viku síð-
ar, en það er álíka langt frá
Cavalier. Þar sem við höfðum
ákveðið að gista ekki í CrooKs-
ton, heldur í Bemidji, en þangað
er 2ja klst. akstur, þá reiknaði
frú Laufey með að við mundum
vera bæði þyrstir og svangir er
þangað kæmi. Og viti menn, frú
in mætti í Crookston hlaðin mat
vælum og drykkjarföngum og
veitti rausnarlega. Hún fékk að
launum kröftugt, ferfalt íslenzkt
húrra og minjagripi.
Til Crookston kom einnig dr.
Ríkharður Beck, en hann hafði
áður ferðazt með okkur frá
Fargo til Winnepeg og verið hrók
ur alls fagnaðar.
Hvarvetna hefur okkur verið
tekið tveimur höndum og eru
Bandaríkja og Kanadabúar ein
staklega elskulegt fólk. Yfir 20
sinnum höfum við setið matar-
eða kaffiboð og nokkrir komið
fram í útvarpi og sjónvarpi.
Spurningunum rignir yfir okkur
og við höfum ekki við að upp-
lýsa fólk um land og þjóð Víð-
ast hvar rennir fólkið grun í að
íslenzku söngvararnir séu á ferð
og hér vestra lætur fólk það
óspart í ljós að því hafi þótt
ákaflega gaman á söngskemmtun
unum.
Bílstjórinn okkar sér um sölu
á sérstakri söngskrá, sem prýdd
er fjölda mynda og í eru upplýs-
ingar um ísland. Einnig selur
hann hæggenga hljómplötu með
söng kórsins. Hvað eftir annað
hefur hann selt hvorttveggja
upp og orðið að fá nýjar birgðir
frá New York. Plöturnar hafa
þó verið seldar á 5 dollara og
þykir mikið hér.
Ráðstafanir gegn dýrtíðinni
Annars kvartar fólk undan
dýrtíð og við förum sannarlega
ekki varhluta af henni. Kemur
það sérstaklega fram í hvers
kyns þjónustu. Af þessum sök-
um hafa tveir röggsamir kórfé-
lagar keypt handklippur á 6
dollara, til þess að létta útgjöld
félaga sinna, en klipping kostar
Framhald á bls. 19.
-<♦>
Fimmfugur i dag:
Próf. Jóhann Hannesson
FIMMTUGUR er í dag séra Jó-
hann Hannesson, prófessor. Hann
er fæddur í Nesjum í Grafningi,
sonur hjónanna Hannesar Gísla-
sonar og Margrétar Jóhannsdótt-
ur. Menntaskólanám stundaði
hann í Noregi og sömuleiðis sér-
nám í trúarbragðasögu og kristni
boðsfræðum. Hann lauk guð-
fræðiprófi frá Háskóla Islands
vorið 1936 með hæstu einkunn,
sem þá hafði verið tekin við
deildina, og stundaði síðan fram
haldsnám í Basel og London ár-
langt. Hann vígðist prestvígslu
til kristniboðs af Jóni biskupi
Helgasyni 27. júní 1937 og starf-
aði síðan í Kína fram til ársins
1946, er hann hvarf heim og gerð
ist þjóðgarðsvörður, fræðimaður
og prestur á Þingvöllum.
I Kína vann sr. Jóhann að fjöl
mörgum þjóðfélagslegum verk-
efnum, m. a. flóttamannamálum
og spítalamálum. Þar eignaðist
hann fjölþætta reynslu, sem ef
til vill er undirrótin að áhuga
hans á þjóðfélagsfræði. Síðustu
tvör árin þar í landi var hann
prófessor við merkan lútherskan
prestaskóla. Hann var skipaður
prófessor við guðfræðideild Há-
skóla fslands haustið 1959.
Próf. Jóhann hefir skrifað mik
inn aragrúa af tímaritsgreinum
og hefir ýmislegt á prjónunum.
Hann er hin mesta hamhleypa
til vinnu. Almenningi er hann
kunnastur fyrir Mbl.-greinar og
útvarpserindi um vandamál líð-
andi stundar skoðuð í ljósi þjóð-
félagsfræði og guðfræði. Svo fjöl
þætt voru áhugamál hans á Þing
vallaárunum, að eitt sinn samdi
hann ítarlega ritgerð um aðferðir
við að bjarga mönnum úr vök,
er birtist í Mbl. með viðeigandi
teikningum til skýringa.
Sr. Jóhann er skemmtilegur
og sérstæður persónuleiki, ramm
íslenzkur í anda. Hann lítur á
hvert mál eins og búhöldur, sem
auk hagsýninnar er gæddur lær-
dómi, ríkri vísindalegri tilhneíg-
ingu og vakandi athyglisgáfu, —
að ógleymdri kímnigáfu hans.
Hann hefir miklar vinsældir af
stúdentum sínum og öðrum þeim,
er honum kynnast. Ég hygg því,
að ég tali fyrir munn margra,
er ég flyt sr. Jóhanni og frú
Astrid árnaðaróskir. Á ég þá ósk
bezta Jóhanni Hannessyni fimmt
ungum, að honum gefist næði til
þeirra fræðiiðkana í grein sinni,
sem svo mikla nauðsyn ber tií
að ræktar séu á íandi voru, og
að hann megi, endurnærður við
þær iðkanir, halda áfram að
brjóta til mergjar vandamálin a
sviði kirkju og þjóðlífs. •
Þórir K. Þórðarson.
> Bann hundahaldsins
Erlend kona, sem um nokk-
urt skeið hefur verið búsett
hér í höfuðb''rginni, ritar:
—- Frá þvi ég icom til Is-
lands fyrir um það bil tiu vik-
um hef ég heyrt mikið rætt
v.m lögih um bann hunda-
halds í Reykjavík og öiargir
hafa kvartað undan þeim lög-
um i mín eyru. Þá hefur eig-
inmaður minn þýtt fyrir rmg
allar greinar, sem birzt hafa
um þetta efni í íslenzkum
blöðum í sumar.
Ég hef ríka samúð með því
fólki, sem fer fram á að fá
að hafa hunda hér í höfuð-
borginni. Mér finnst það
striða gegn almennum mann-
réttindum að banna mönnum
að gera hluti, sem eru alger-
lega skaðlausir náunganum.
♦ Óþrifnaður og hávaði
Sumir munu vilja halda því
fram, að hundahald í borg-
inni sé til óþrifnaðar og ó-
þarfa hávaði sé að hundunum.
Því er til að svara, að hundar
eru sízt óþrifalegri en fuglar
og af þeim stafar ekki meiri
hávaði en af útvarpstækjum,
slaghörpum, bílum ,flugvél-
um o. s. frv. Ef einhver færi
fram á að sett yrðu lög um
að banna þá hluti, sem ég nú
nefndi, yrði sá hinn sami sett-
ur á geðveikrahæli.
Lögregluþjónar í Reykja-
vík ættu ekki að eyða tíma
sínum í að drepa þessi skað-
lausu dýr. Þeir ættu heldur
að beina kröftum sínum að
því, að halda drukknum ung-
lingum í bænum í skefjum.
Ef svo heldur fram sem horf-
ir með drykkjuskap og af-
brot unglinganna, getur orðið
nauðsynlegt fyrir fólk að
halda varðhunda til að stuggá
þessum unglingum frá, ef þeir
kynnu að brjótast inn í hús
manna til að krækja sér í

FERDINANP
skilding fyrir einum drykk til
viðbótar.
Juliette.
• Óþrifnaður
-- i ■—■■■ ---
aðhundum
Bréfritari ber hlýjan hug i
brjósti til hundanna og er út
af fyrir sig ekki nema gott
eitt um það að segja. En nokk
urs misskilnings gætir þó sér-
staklega þegar frúin segir, að
enginn óþrifnaður stafi af
hundahaldi í borgum. Vel-
vakandi hefur átt heima í
borg þar sem þurfti að vakta
hvert fótmál til að forðast að
stíga niður í óþrif, sem hund-
ar höfðu skilið eftir á gang-
stéttunum. Það er ekkeri tii-
hlökkunarefni ef við Reyk-
víkingar eigum að bera þann
óþverra inn á skónum í hvert
sinn sem við komum utan af
götu. Að ekki sé minnzt á
smithættu, sem af þessu get-
ur stafað, ef hundarnir eru
með bandorma, en enginn
hundahreinsunarmaður í borg
inni eins og áður hefur verið
getið hér í dálkunum.
• Velvakandi þakkar
í fyrradag var óskað efiir
því hér í dálkunum, að stein-
súla, sem var á gangstéttinni
fyrir utan dyrnar á Hreyfli,
yrði fjarlægð. Réttir aðilar
hafa brugðizt fljótt og vel
við því. í gær var súlan farin.
Velvakandi flytur þeim, sem
fjarlægðu súluna, sínar beztu
bakkir.