Morgunblaðið - 16.07.1961, Blaðsíða 3

Sunnu'dagur 16. júlí 1961
MORGVNBLAÐIÐ
Sr. Jón Auðuns dómprófastur
Á landamærum
lífs og dauða
í 27. kap. Postulasögunnar er
geymd sjóferðasaga Páls, hin
fræga. Hrakningunum lauk með
því, að í morgunsárið stendur
hátt á 3. hundrað. manns á strönd
inni, hefir bjargast með dásam-
legum hætti og hórfir á skipið
liðast sundur í brimgarðinum.
Dág eftir dag hafði óveðrið
geisað. í vonleysisskelfingu
höfðu menn jafnvel varpað fyrir
borð áhöldum skipsins. Það
hrikti í rám og reiða. Máttar-
viðir skipsins nötruðu. Kolgræn-
ir, ógnandi boðar risu. Skelfing-
in lamað vonlausa menn.
f þrengingunni segir hjarta
hetjunnar til sín. Einn fanginn
— skipið var fangaskip — gengur
fram. Hann talar kjark í hug-
fallna menn, tekur alla tauma
í sínar hendur, segir fyrir verk
um, og menn hlýða. Og þreki
hans og trú eiga þeir allir líf að
launa. *
Hvert sótti Páll þrek til þessa
afreks?
Um nóttina, meðan veðra'ham-
urinn æddi og angistaróp dauða
dæmdra manna blönduðust ískri
og marri skips, sem var að lið-
ast í sundur, leitaði Páll inn í
heim, sem margsinnis áður hafði
reynzt honum uppspretta friðar
og orku: Hann knýr dyra í heimi
bænarinnar.
Hann þarf ekki friðaðan helgi
Hagbarður litli Ólafsson gaf ljósmyndara I'Ibl. eina sekúndu til að mynda sig og hund-
inn Lappa. (Ljósm. Mbl.: Markús)
Dagur við Elliðavatn
r'JOn,LlH lágu eins og góð-
lynd dýr fram á lappir sín-
ar í skugganum. Þeyrinn,
sem bærði gróðurinn, var
andardráttur þeirra. Hann
gáraði vatnið, sem var eins
og himinn á hvolfi, þar sem
hvít seglskip svifu bláa vegu.
Langt í austri huldist sól-
in öðru hvoru gráum reyk-
skýjum eins og eftir púður-
skot. Kannski sigla Nelson
og aðrir frægir sjóliðsforingj-
ar skýjaskipum á himninumí
og heyja endalausar orusturi
—. um ekki neitt. *
En það var ekkert stríð á
jörðinni, þar sem við lágum
í grasinu innan um hríslurn-
ar eins og tveir ormar og
önduðum í takt við nátt-
úruna, sem gaf okkur
sakramenti sitt: Hjalið í
læknum, sem rennur í Elliða
vatn, og þvoði okkur að inn-
an, ilminn af gróðrinum, sem
er eins og græðandi smyrsl á
ósýnileg sár eftir hatur, öf-
und, beizkju o.s.frv. — og
söngur lóunnar: — Blíða,
blíða, sem er trúarjátning
sumarsins.
Trén, grasið og mosinn í
Heiðmork láta sér nægja að
vera til, og við vorum nærri
búnir að gleyma því, að við
eri'm blaðamenn. En svo
FRÉTTAMENN Mbl. fóru
í „heimsókn“ að Elliða-
vatni. Þeir hittu þar:
Þrjár stúlkur í tjaldi —
Stráka, sem veiddu slöngu
í vatninu — Gamlan mann
sem er á móti sumarbú-
stöðum — Litlar stúlkur,
sem tóku í nefið á frétta-
mönnunum — Hundinn
Lappa og Hagbarð, sem
mátti ekki vera að því að
tala.
vaknaði samvizkan — þessi
peysufatakerling — og við
röltum inn á mörkina í leit
að fólki.
★
— Þarna er tjald.
— Já, hafðu ekki hátt, það
getur staðið illa á.
— Ef við hittum nú tvær,
þú veizt.
—■ Já, maður.
En við hittum þær ekki.
Tjaldið var eins og yfirgefið
musteri, og við fórum aftur
að hlusta á raddir guðs.
— Ég vildi vera munkur í
tjaldi. /
—• Já, eða soldán.
— Nei, blaðamaður í ó-
byggðum.
Síðan töluðumst við ekki
við, fyrr en við komum nið-
ur að Elliðavatni. Það var
enginn bátur á vatninu og
sumarbústaðirnir virtust auð-
ir.
— Þarna er tjald.
— Hvar?
— Þarna skammt frá vatn-
inu.
— Ef við hittum nú tvær,.
þú veizt.
— Þegiðu.
Þær reyndust vera þrjár.
Sú yngsta fimm ára, en sú
elzta ....
Þær voru að fara til Reykja
víkur og voru búnar að taka
eldhúsið niður.
— Verst að geta ekki boðið
ykkur upp á neitt.
— Það gerir ekkert til.
— Það er lítið um mublur
hér.
— Hvernig er að búa í
tjaldi?
— Óskaplega gott, maður
er bæði nærri jörðinni og
himninum en í venjulegu
húsi.
— Eruð þið giftar?
Framh. á bls. 22

Þrenningin í tjaldinu: Áslaug Grétarsdóttir (5 ára), Sig-
rún Guðmundsdóttir og Margrét Gunnarsdóttir.
dóm, til þess að geta beðið, og
ekki lokaðan bænaklefa, til þess
að finna guðsnálægðina. Mitt á
meðal glæpamanna og lausung-
arlýðs er postuli Drottins á bæn.
Nú heyrir hann ekki lengur
veinið í vetrarstorminum. Nú sér
hann ekki lengur æðandi öldu-
rótið. Friður bænarinnar fyllir
sálu hans og bæn hans er svar-
að, svo skýlaust varað, að hjá
honum stendur engill Drottins,
talar til hans og heitir honum
því, að allir sem innanborðs með
honum eru, muni bjargast. en
skipið farast.
Það er vinur Páls og samferða
maður, læknirinn Lúkas, sem
frásöguna færði í letur, og hann
lýkur henni með þessum orðum:
„Og þannig tókst bað til, að allir
komust heilir til lands.“
Hin marglita hjörð, sem i
skipinu var óveðursnóttina voða-
legu, hlustaði og hlustaði fast,
þegar Páll sagði frá vitrun sinni.
Sennilegt er, að ef hann hefði
hitt þessa menn á förnum vegi
og farið að segja þeim frá vitr-
unum sínum þar, hefðu þeir
skellt skollaeyrum við öllu sam-
an og spottað hann. En alvaran
andspænis dauðanum knýr þá til
að hlusta. Þegar sægarpurinn i
Hergilsey heyrði ungan ofláta
spotta, sagði hann:
Ég hef reynt í éljum nauða
jafnvel meira en þér.
Á landamærum lífs og dauða
leikur enginn sér.
Sú raun, eða önnur henni lík,
knýr mennina oft til að hlusta á
; það, sem þeir daufheyrðust við
áður, og kennir þeim að skilja
| sumt, sem þeir skildu ekki fyrr.
Sumum kennir hún lexíu guðs-
traustsins, lærdóminn um hann,
| sem með einhver jum hætti vakir
| yfir öllum mönnum í mannraun
| þeirra, og stundum velur þá leið,
i að láta sendiboða sinn koma til
mabnsins og flytja honum fagn-
i aðarboðskapinn um föðuraugað,
i sem ævinlega vakir, föðurhönd-
ina, sem ævinlega styður, föður-
hjartað, sem engu barnanna
sinna gleymir.
— — — #
Fæstir þeirra, sem þessar lín-
ur lesa, munu nokkuð hafa af
lífsháska á sjó að segja. Og
samt erum vér að sigla og sigl-
um öil hið sama haf. Einnig þar
rísa boðar og stormar æða, svo
að stundum brakar og brestur í
súðinni veiku, sem ber oss. Fer
oss þá ekki stundúm líkt og
mönnunum á fangaskipinu, sem
flutti Pál, að vér gefum upp von
og berumst vonlausir að bana-
boðanum sjálfum?
Hvar leitum vér bá hjálpar?
Postúlinn þurfti ekki hljóðan,
vígðan helgidóm til að geta beð-
ið og fengið bænheyrzlu. f ógn-
um hamslauss veðurofsans, með
sjóðandi dyn af angistarópum
dauðákelfdna manna í eyrum,
fann sál hans leið inn í helgi-
dóma guðsumgengninnar, og
andspænis ógnum dauðans fann
hann frið.
Finnum vér bennan frið, þeg-
ar öldurnar rísa sem hæst og
ógna fleyinu veika, sem oss flyt-
ur?
Pastulinn fann þennan frið i.
vetrarstorminum, en finnur þú
hann nú á sólbjörtum sumar-
dögum?
Postuli Drottins nam þennan
mikla boðskap á koldimmri,
ægilegri vetrarnótt á opnu hafi
með ógnir dauðans á alla vegu.
Ættir þú að geta numið hann
síður, meðan Guð er að tala trl
þín í hverjum geisla, sem skín,
í hverju grasi, sem grær?