Morgunblaðið - 01.02.1962, Blaðsíða 3

Fimmtudagur 1. febr. 1962
MORGVNBLAÐIÐ
3
„Ég ætla
ekki að

— ÞAÐ er mesti misskilning-
ur a3 ég sé rosalegur dugn-
aðarforkur, þó ég hafi lokið
guðfræðinámi nú. Nær er að
hrósa eiginmanni mínum og
fjölskyldu fyrir dugnað
þeirra við að umbera mig,
meðan á þessu tóð.
Þessi orð mælti Auður Eir
Vilhjálmsdóttir við blaða-
mann Morgunblaðsins,
skömmu eftir að hún hafði
lokið við að flytja prófpre-
dikun sína í kapellu Háskól-
ans. Að þeirri athöfn lokinni
hafa tvær íslenzkar konur út-
skrifast úr guðfræðideild Há-
skóla íslands: Auður Eir og
Geirþrúður Hildur Bernhöft,
sem tók lokapróf 1945.
Hátíðleg stund
Það var hátíðleg stund,
þegar Auður Eir Vilhjálms-
dóttir sté í ræðustólinn,
klædd svartri hempu. Sálma-
söngurinn vart hljóðnaður,
kapellan þéttsetin fólki. Við-
staddir voru m.a.: eiginmað-
ur hennar, Þórður Örn Sig-
urðsson, latínukennari við
Mennt'askólana í Reykjavík,
og þriggja ára dóttir þeirra,
Dalla, foreldrar Auðar, Vil-
hjálmur Þ. Gíslason, útvarps-
stjóri, og frú Ingá Árnadótt-
ir, systkini, tengdafólk, ætt-
ingjar og vinir; ennfremur
biskupinn yfir íslandi, rektor
Háskólans, prófessorar guð-
sækja um
segir Auður Eir, nýutskrifaðu guðfræðíngur
Eggert i
af andstæð-
Auður Eir og dóttir hennar Dalla (Ljósm. Mbl. Ól.K.M.)
I
Fjölskyldan
fræðideildarinnar, fjöldi prest
lærðra manna, nokkrir hjálp
ræðishersmenn og einstaka
forvitinn áhorfandi.
Frú Auður lagði út af orð-
um Páls postula í bréfi hans
til Rómverja (kap. 8—10),
sem fjölluðu um kærleikann
og uppfyllingu lögmálsins. —
Flutti hún ræðu sína sköru-
lega.
Við nám og í kvenlögreglunni
— Ég tók stúdentspróf frá
Verzlunarskóla íslands vorið
1956 og hóf strax næsta vet-
ur guðfræðinám, hélt Auður
Eir áfram samtali sínu við
blaðamann Mbl. Veturinn þar
á eftir dvaldist ég á Spáni
með manni mínum, þar sem
hann lagði stund á latínu og
spönsku. Þórður Örn Sigurðs
son heitir hann, og varð
stúdent frá MR sama vor og
ég og giftum við okkur um
sumarið. Seinna fór hann til
Edinborgar, lauk þar námi
og hóf latínukennslu við MR
í haust. Ég dvaldist og eitt
ár hjá honum í Edinborg.
Að öðru leyti hef ég stund
að nám mitt óslitið — nema
hvað ég hef unnið hjá kven-
lögreglunni annað slagið,
samtals tæplega ár. Ég er þar
enn með annan fótinn,
lenti í vandræðanefndinni sem
svo er kölluð, þ.e. nefnd,
sem sér um að senda vand-
ræðastúlkur á hæli 1 Dan-
mörku.
— Hvað kom til að þér
ákváðuð að nema guðfræði?
— Ég hef mikið starfað í
KFUK og alltaf haft áhuga á
kristilegu starfi. Mig langaði
að kynnast betur grundvelli
kristinna fræða og af þeim
sökum fór ég í guðfræðideild-
ina. —
Fyrirtah* „prestsfrú“
— Og er nú næsta skrefið
að sækja um brauð? spyrjum
við Auði Eir.
Hún hló hjartanlega og
sagði:
— Ekki í bili, en veit ekki
hvað verður síðar. Annars
held ég að maðurinn minn
verði fyrirtaks „prestsfrú" í
sveit, ef þar að kemur. Ég
komst að því, meðan ég las
undir prófið, að hann er
býsna góð „húsmóðir", satt
að segja miklu betri en ég
bjóst við.
— Er ekki erfitt að stunda
háskólahám samhliða því að
hugsa um heimili?
— Dálítið. Ég er ekki
þannig manneskja að ég
hlaupi frá pottunum og
sökkvi mér niður I námsbæk
urnar. Röðin er þessi: graut-
urinn fyrst, þar næst þvott-
urinn.... áhugamálum mín-
um helga ég síðustu tíma
dagsins.
En eins og ég sagði í upp-
hafi, þá hefur þetta tekizt
með góðri aðstoð fjölskyld-
unnar. Hvernig Þórði lítist á
að vera giftur presti? Þið
getið spurt hann, hann var
hérna rétt áðan. Það eina
sem ég veit ér: hann kvartar
ekki neitt. Hg.
í ræðustól Háskólakapell-
unnar
STAKSTEINAR
Angur.^api
:i:SS Þrír mánuðir eru nú liðnir
síðan 22. þing kommúnista-
flokks Ráðstjómarríkjanna var
haldið í Moskvu.
Þingið sóttu sem |
kunnugt er tveir
menn héðan frá ]
íslandi, þeir ]
Eggert Þorbjam
arson og Guðm. [
Vigfússon. Allt
frá því að þeir
komu heim hafa !
þeir verið krafð
ir sagna um þing
ið, ekki einungis
ingum kommúnista, heldur líka
innan kommúnistaflokksins. En
algjör þögn hefur ríkt, þar til
nú fyrir skemmstu. I gær og
fyrradag birtir Eggert Þorbjam
arson síðan tvær greinar, sem
hann nefnir: „22. þing komm-
únistaflokks Ráðstjórnarrikj-
anna“ og eru þær meðal þess
afglapalegasta, sem sézt hefur
á prenti hérlendis.
Dýrð sé Kreml
Allt inntak greinanna endur-
speglast í þessum niðurlagsorð-
um hinnar síðari:
„1 Ráðstjórnarríkjunum er að
skapast ný gerð manna, gagn-
menntaðra manna, sem halda í
heiðri og rækta með sér allt
það bezta úr siðgæði liðinna
kynslóða og þjóðfélaga, svo sem
mannúð, heiðarleika, vináttu,
hjálpsemi, gagnkvæma virðingu
innan fjölskyldunnar o.s.frv.(!)
1 Ráðstjórnarríkjunum . . . er
að rýsa ný hámenning.“
Hins vegar víkur greinarhöf-
undur hvergi að lýsingum Krús-
jeffs á þessari „hámenningu",
sem byggist á „mannúð, heiðar-
leika, vináttu, hjálpsemi“, rétt
eins og þvælan um það, að inn-
an tveggja áratuga fái allt „vinn
andi fólk á vinnustöðum, borg-
um og í sveitum ókeypis mið-
degisverð“, hafi verið það frétt-
næmasta á kommúnistaþinginu.
Betra að þegja
Uppljóstranirnar um glæpa-
feril Stalins og hinnar kommún
ísku forystu um áratuga skeið,
morðin, svikin og hvers kyns
klæki, var það, sem rætt var
um heim allan. Á þetta minnist
Eggert Þorbjarnarson ekki einu
orði. Engu er líkara en hann
haldi, að Stalin hvíli enn við
hlið Lenins í grafhýsinu á
Rauða torgi, í náð „mannúðar,
heiðarleika og vináttu“ sam-
starfsmanna hans og einkavina,
sem við ríki hans tóku. Má
með sanni segja, að EggertÞor-
bjarnarsyni hefði verið sæmra
að halda áfram að þegja um
kommúnistaþingið, eins og fé-
lagi hans Guðmundur Vigfússon
gerir, í stað þess að rita lang-
hunda um einskis verða hluti
en þora ekki að koma að kjarna
málsins. Vita þó allir, að hann
er sá, að sjálft hið kommúnist-
íska kerfi hefur boðið heim
þeirri glæpaslóð, sem nú stend-
ur opin fyrir allra augum, enda
ræða kommúnistar það nú hvar-
vetna — líka hérlendis —, að
flokkseinræðið þyrfti að minnka,
þótt þeir séu svo barnalegir að
halda, að í kommúnistaríkjunum
sé hægt að skilja á milli flokksins
og ríkisins, rétt eins og einræð-
isherrar, hvort sem þeir heita
Krúsjeff eða Hitler, séu svo ein-
faldir að gera sér ekki grein
fyrir, að það, sem þeir keppa
að, er völdin og þau tryggja
þeir ekki, ef þeir afsala sér
öðrum hvorum þættinum, ofur-
valdi yfir þeim flokki, sem þeir
styðjast við eða lykilsstöðu i
sjálfu ríkisvaldinu. Auðvitað af-
sala þeir sér hvorugu, enda
mundi einræðisskipulagið þá
riða til falls og þar með þeirra
[ völd.