Morgunblaðið - 19.01.1963, Blaðsíða 20

20
MOHCVNfílAÐIÐ
Laugardagur 19. Janúar 1963 '
PATRICIA WENTWORTH:
MAUD SILVER
! KEMUR í HEIMSÓKN
— Bíddu við. Ég ætla að athuga hvort ég sé ekk'i auglýsta
íbúð til leigu.
— Þetta hlóð er úr sjálfri mér.
Eg rispaði mig á únliðnum á
leiðinni þangað. Hún sýndi hon-
um rispuna, sem var þegar tek-
in að jafna sig.
Carr hló reiðilega. — Láttu
ikki eins og bjáni. Ekki við
mig. Við verðum að finna upp
'x einhverju
— Eg rispaði mig ..
Hann hristi kápuna sundur og
jg sýndi henni hægri ermina
og heyrði hana grípa andann
á lofti. Ermin var gegnvot og
iltolóðug. Stóri, rauði bletturinn
náði næstum upp að olntooga, en
bar fyrir neðan var hún öll út-
ötuð.
— í>ú rispaðir þig á únliðn-
,im .... í guðs bænum talaðu
ins og þú hefðir eitthvert vit.
Á næsta andartaki skalf stof-
an fyrir augum hennar og blóð-
liturinn var eins Og rauð þoka.
En svo náði hún taki á sjálfri
sér og þokunni létti.
— Líttu á mig, Carr.
Hann horfði á hana.
— Og hlustaðu: Mér er alveg
ókunnugt um þetta allt. Eftir
að þú fórst út, var ég hrædd um
hvað þú kynnir að gera. í>ú
hafðir orðið fyrir áfalli, og ég
.... ja, ég var hrædd. Eg greip
fyrstu yfirhöfnina, sem ég náði
í, og þaut upp í Melling-húsið.
Þegar ég kom þangað, var heitt
þar inni — svo að ég fleygði
kápunni á stól og gleymdi henni
alveg, mundi ekki eftir henni
eftir það. Eg talaði við James
.... og loks fórum við að ríf-
ast. Jæja, það var nú kannski
ekki beinlínis rifrildi, en hann
sagði nokkuð, sem mér mislík-
aði mjög, og ég fór út, án þess
að muna eftir kápunni.
Hann hélt erminni upp.
— Þetta er hans blóð.
Hún svaraði: — Eg rispaði
mig að vísu á únliðnum, og það
blæddi úr honum. Hann léði
mér vasaklútinn sinn, og hann
hlýtur að hafa orðið eftir líka.
— Hvað heldurðu, að þýði að
telja mér trú um, að allt þetta
blóð hafi komið úr einni smá-
rispu?
— Eg hef aldrei sagt það —
og það hefur það heldur ekki
gert. En hitt er satt, að ég risp-
aði mig á runna og það blæddi
talsvert úr því. Hún fékk hroll.
— En vitanlega ekkert þessu
líkt. Hún þagði stundarkorn og
þurfti sýnilega að taka á allri
sinni stillingu. Síðan gekk hún
til hans. — Carr, leggðu frá þér
þennan hræðilega hlut og segðu
mér, hvað gerðist. Við vitum
ekki neitt um neitt. Og fyrir
guðs skuld, segðu mér sannleik-
ann, því að ekkert annað getur
komið að neinu gagni.
Hann lét kápuna detta í hrúgu
á gólfið, og þar lá hún eins og
illa gerður hlutur. En Rietta
horfði alls ekki á hana. Augu
hennar voru fest á skuggalegt
og hörkulegt andlitið á Carr.
Hann sagði:
— Gott og vel, ég skal segja
þér alla söguna. Þegar ég fór
héðan, vissi ég ekki mitt rjúk-
andi ráð. Eg gekk þangað til ég
var orðinn dauðþreyttur í fót-
unum. Eg hlýt að hafa gengið
í heilan klukkutíma og loksins
var ég kominn heim til Jónatans
Moore. Elísabet var ein heima.
Eg stóð þar við, þangað til ég
var búinn að jafna mig. — Við
erum .... hann breytti svip ..
.... — hún hefur tekið mig
aftur. Þegar ég fór þajðan, lang-
aði mig ekki lengur til að drepa
hann — ég vildi bara losa mig
við liðna tímann. Það er heilag-
ur sannleikur, Rietta, Þegar ég
kom aftur að Hliðhúsinu, var
17
Ijós í glugga hjá Katrínu. Þá
datt mér í hug, að það væri nú
ekki orðið svo sérlega framorðið
— Lessiter mundi vera á fótum
— Og ég gæti gert upp við hann
og byrjað svo nýtt líf. Eg ætlaði
alls ekki að gera honum neitt
mein, heldur bara að láta hann
vita, að ég vissi allt, og um leið,
hvaða álit ég hefði á honum.
Það var kannski heimskulegt af
mér, en svona leit ég víst á það.
Eg fór að húsinu, og þar var
allt dimmt að framan. Eg hugs-
aði, að ef hann væri á fótum,
myndi hann vera í skrifstofunni,
svo að ég gekk yfir að garð-
dyrunum og fann þær í hálfa
gátt.
Rietta dró snöggt að sér and-
ann.
— Eg _____ég man ekki, hvort
ég lokaði þeim eða ekki ....
ég var í svo miklum æsingi ....
en líklega hef ég samt gert það.
Hann hló ofurlítið.
— Æsingi .... Eg skyldi nú
ekki fjölyrða um það um of.
— Það var út af henni Kat-
rínu ........ en það getur ver-
ið sama. Haltu áfram, Carr.
— Eg opnaði dyrnar og gekk
inn. Tjöldin voru dregin fyrir,
innan við hurðina, og það log-
aði á loftljósinu. Hann lá fram
á borðið með molað höfuðið.
— Carr!
Hann kinkaði kolli. — Það
var ekkert falleg sjón. Það var
eins og hann hefði -setið í stóln-
um og verið barinn aftan frá.
Skörungurinn lá á arinábreið-
unni. Það var enginn vafi á með
hverju hann hafði verið barinn.
— Hryllilegt!
— Já, það var ekki fagurt á
að líta. Líklega hefur hann dáið
samstundis. Þú ætlast þó ekki
til, að ég fari að syrgja hann?
Ef við förum ekki varlega, verða
aðaláhyggjur okkar sjálfra okk-
ar vegna.
— Haltu áfram.
— Eg var fyrst gripinn ein-
hverjum fögnuði fyrst, og þeg-
ar ég sá regnkápuna, jókst sú
tilfinning. Henni var snúið þann-
ig við, að dálítið af fóðrinu
sást, og mér fannst ég hafa séð
eina rönd á því áður. Eg gáði
betur að og sá fangamarkið mitt
á hankanum. Síðan þurrkaði ég
af skörungnum með blóðugum
vasaklút, sem virtist hafa ver-
ið fleygt í arininn.
Hún fékk hrollkast. — Hann
lánaði mér hann til að þurrka
únliðinn á mér. Þú hefðir ekki
átt að vera að þerra handfang-
ið.
Hann horfði á hana ásakandi.
— Hvers vegna hefði ég ekki átt
að gera það? Ef regnkápan mín
var þarna, hlaut einhver að hafa
komið með hana þangað. Og
ekki var það ég sjálfur, svo að
þá var ekki öðrum til að dreifa
en þér sjálfri.
— Carr!
— Það er lítið gagn í að segja-
Carr! Ef þú hefur lent í rifrildi
við hann og slegið hann, hef-
urðu aldrei haft hugsun á að
þurrka fingraförin af. En ef
það var einhver annar, nógu
klókur til að nota regnkápuna
mína, voru yfirgnæfandi líkur
til, að hann væri þegar búinn
að þurrka skörunginn — að
minnsta kosti fannst mér svo
hljóta að vera. Eg þurrkaði því
handfangið og setti vasaklútinn
í arininn, sem var annars kúf-
fullur af ösku. Eg veit ekki,
hvort hann brennur eða ekki,
enda skiptir það engu máli. Svo
þurrkaði ég röndina á hurðinni
með mínum eigin vasaklút, tók
með mér regnkápuna og fór.
Hún dró enn snöggt að sér
andann.
— Þú hefðir átt að hringja í
lögregluna.
Hann svaraði. — Glópur kann
ég að vera, en enginn hreggvi-
glópur. Svo greip hann regn-
kápuna. Við verðum að ná blóð-
inu af henni. Hvernig förum við
bezt að því?
— Kalt vatn .... Nei, mér
líkar þetta ekki, Carr. Við ætt-
um að senda eftir lögreglunni
...... við höfum ekkert illt
afhafzt.
Hann snerti hana nú í fyrsta
sinn, með því að grípa heljartaki
í öxlina á henni.
— Þú ert sæmilega greind og
nú ættirðu að nota greindina
þína. Eins og atvikin eru vax-
in, heldurðu þá, að þú gætir
fundið tólf manns, sem tryðu
því, að ég hefði ekki gert það?
— Þú?
— Já, eða þá þú.
Hún fann dofann aftur og bar
höndina upp að höfðinu.
— Tólf manns ........
Hann sneri til dyra.
— Já, í kviðdómi eru tólf
manns, Rietta.
XVI.
Hr. Stokes lagði upp í mjólk-
urferðina sína klukkan sjö að
morgni. Hann kom að Melling-
húsinu tuttugu mínútur yfir, og
rakst þar á hryllilega sjón, eins
og hann sjálfur komst síðar að
orði. Bakdyrnar voru opnar, en
það var nú ekkert óvenjulegt.
Það var ekki nema daglegt
torauð, að hann færi inn í eld-
húsið með mjólkina og segði:
„Það er nú svo alveg óþarfi“,
þegar frú Mayhew bauð honum
tebolla. En þennan mofgun var
ekkert te á ferðinni, ekkert
nema frú Mayhew,. sem sat á
stól og ríghélt sér í hann með
toáðum höndum, og leit út eins
og hún væri hrædd um að velta
um koll, ef hún sleppti takinu.
Hún rétti úr sér og leit á hr.
Stokes, en hann þyrði ekki að
fullyrða, að hún hefði samt séð
hann — andlitið alvott og hvítt
eins og skyr, og augun stóðu í
höfðinu á henni. Ekki vissi hr.
Stokes, hvenær hún hefði orðið
fyrir svona áfalli.
— Hvað er þeta, frú Mayhew,
hvað gengur að? sagði hann, en
fékk ekkert svar annað en þetta
starandi augnatillit. Hann setti
mjólkina á toorðið og svipaðist
um eftir Mayhew, því að það
var ekki um að villast, að hér
hafði eitthvað meira en litið
komið fyrir, og hann gat ekki
farið leiðar sinnar og látið það
eiga sig.
Hann gekk yfir eldhúsgólfið
að dyrunum hinumegin, og opn-
aði þær. Þar tók við hálfdimmur
gangur, þar sem voru dyrnar
inn í búrið brytans og þær stóðu
opnar Hann gat séð öxlina og
hægri handlegginn á Mayhew,
og það, að hann var með símann
í hendinni. Handleggurinn skalf
og svo höndin og öxlin. Og þeg-
ar höfuðið kom í Ijós, þá skalf
það líka — ekki eins og Mayhew
væri sjálfur að hrista það, held-
ur skalf hann allur, líkast hlaup
inu, sem konan hans bjó til. Og
tennurnar í honum glömruðu.
Hr. Stokes þóttist viss um, að
enginn mundi geta botnað í því,
sem hann var að segja. Og lík-
lega var það rétt ályktað, því
brátt var eins og verið væ.. að
segja honum að koma þessu út
úr sér og tala greinilega. Hann
svaraði: „Eg skal reyna“, en svo
skalf hann allur aftur og sagði:
„Eg fékk svoddan taugaáfall . . .
ég fann hann ....... hann er
hræðilegur útlits .... guð minn
góður.“
Hr. Stokes hafði mikið orð á
sér í sínu nágrenni sem sögu-
smetta. Nú gat hann ekki stillt
sig lengur. Það var jafnvel
heimskasta manni augljóst, að
hér hafði eitthvað gerzt. Hr.
Stokes hafði ekkert smáræðis
álit á eigin greind, og ályktaði
tafarlaust, að þetta eitthvað
væri, ef ekki morð, þá að
minnsta kosti snögglegt dauðs-
fall. Hann nálgaðist því May-
hew, sem enn skalf frá hvirfli
til ilja, og lagði hönd á öxl hans.
— Hvað er að, kunningi? Við
hvern ertu að tala? Lögregluna?
Fáðu þér vatnssopa og vittu,
hvort þú jafnar þig ekki.
gHtltvarpiö
Laugardagur 19. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga.
14.40 Vikan framundan: Kynning
á dagsskrárefni útvarpsins.
15.00 Fréttir — Laugardagslögin.
16.00 Veðurfregnir.
16.30 Danskennsla.
17.00 Fréttir — Æskulýðstónleikar.
18.00 Útvarpssaga bamanna.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga.
18.55 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Aldraðir söngvarar taka lagið
21.00 Leikrit: „Ég og senditækið“
eftir Pier Benedette Bertoli.
22.00 Fréttir og veðurfm"- 5-
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
KALLI KtJREKI — * - ' * ~ Teiknari: Fred Harman
' SOMETIMES I --\
THIMK A ROPE AMD 1
ASIX-S-UN FITMV ‘
HAND BETTERTHAN
A PAINT BRtlSH / 5-
NOVsí <JOHM, EXPLAIM A
FEW THIN&S/ YOU UOOK
UKEADUDE, AN'TAUK
UKE ON£." Btrr WHEN _
S/WYOU HANOLE TH’
ROPE, AN’ THAT.45---
IWAS BORN ItO THE WEST, REP, ANP
KAISED IN THE SAPPLti I WOULD HAVE
BEEN A FORTY-A-MONTH COWPOXE ALL
MY LIFE, BUT A CEUTAIM MAN HAD HIS
VACATION ATTHE RANCH WHEEE t
W0RKED." ANP THAT CHANS-ED MY LIFEf
T’
HE SAWSOME DRAWINSS IMADEíHORSES AND
INDIANS ANDTHE LlkE" AND SENT ME EAST TO
ART SCHOOL/ HE TAU&HT ME TO SPEAK AND
ACT LlkE AN EASTERNER, AND NOW HE SELLS
MYPAlNTINeS IN HIS &ALLERY/ THE FUNNY
RARTIS, PEOPLE PAY REAL MONEY F0RTHEM/.

— Jæja, Halli, mér þætti dálítið
gaman að vita, hvers vegna þú ert
svo leikinn í að sveifla snörunni og
fást við byssur?
— Stundum finnst mér, að ég ætti
heldur að fást við snörur og byssur
en mála myndir.
Ég er fæddur í vestrinu og hefði
sannarlega orðið kúreki alla ævi, ef
maður nokkur hefði ekki komið í
heimsókn á búgarðinn, þar sem ég
vann, og farið að athuga myndirnar,
sem ég hafði málað af hestum, Indí-
ánum og þess háttar. Þessi maður
sendi mig austur á listaskóla og
kenndi mér að tala og hegða mér
eins og þeir gera þar. Og nú selur
hann myndimar mínar í listaverka-
sölum sínum og það einkennilega er,
að fólk virðist vilja kaupa þær.
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaltalil
Hæstu vinningar 1/2 miiljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.