Morgunblaðið - 19.03.1963, Blaðsíða 20

20
MORCVISBLAÐIÐ
Þriðjudagur 19. marz 1963
Þé reis Hesba upp á hnén til
að horfa á þennan mann, sem
visaði frá sér nefjum. Þarna lá
hún á fjórum fótum, og sorg-
mætt andlitið starði á hann gegn
um úfna lokkana. — Hm! sagði
hann og leit augum kunnáttu-
mannsins á nefið á henni. —
Betri hef ég séð þau. En til hvers
ertu svona á fjórum fótum eins
Og hundur, sem setlar að fara að
gelta? Komdu og sittu hérna.
Hann klappaði á jörðina við hlið-
ina á sér og hún hlýddi. Hann
leit nú annars sjálfur út eins og
stór, vingjarnlegur hundur, með
svona mikið hár á höfðinu og
hökunni og klæddur í svo druslu
leg, biá föt. Hún hafði lært að
tortryggja alla, en engu að síður
fékk hún traust á honum. Hann
tók nú brauðpakka upp úr vas-
anum. Hann rétti henni eina
sneið og hún át hana með
græðgi.
— Ekkert fengið að borða í
morgun? sagði hann.
Hún hristi höfuðið.
— Og ekkert í gærkvöldi?
Aftur hristi hún höfuðið og
hámaði í sig brauðið.
— Verið hérna úti í alla nótt?
Hún kinkaði kolli.
— Ertu að strjúka?
Hún kinkaði aftur kolli.
Hann rétti henni aðra brauð-
sneið og fór svo að éta eina
sjálfur. Þau luku við brauð-
pakkann í félagi og síðan tæmdi
hann eina bjórflösku af stút. Svo
skolaði hann hana í læknum,
fyllti hana af vatni Og færði
henni. Meðan hún var að drekka
úr henni, tróð hann í pípuna
sína og hallaði sér upp að stein-
inum. Þar lá hann þegjandi með
pípuna milli tannanna og feitu
hendurnar á maganum. Það var
komið hádegi og ljómandi sólar-
geislarnir helltust yfir þau, og
áður en Hesba vissi af, var hún
steinsofnuð í skugga pessa risa-
vaxna manns. Hr. Cecil Bond,
eftirsóttasti andlitsrrvyndamálari
síns samtíma, sem hafði vissu-
lega vísað frá sér nefjum í tuga-
tali, sá ekkert því til fyrirstöðu,
að hann fengi sér líka lúr. Hann
vildi helzt hvíla sig frá andlits-
málverkinu með því að mála
ofurlítið landslag, en honum lá
ekkert á og gat farið sér hægt.
Hann kunni til fullnustu þá list
að hvíla sig. Nú lauk hann úr
pípunni sinni, stakk henni í vas-
ann og brátt var hann farinn að
hrjóta í ró og næði.
Hann vaknaði rétt á undan
Hesbu, og þegar hún vaknaði og
sá, að hann lá þarna enn í sömu
stellingu, fannst henni til um
það. Það gaf til kynna einhvern
bjargfastan stöðugleika, sem
stakk svo í stúf við alla óviss-
una, sem hún hafði hingað til
búið við. Án þess að hann gefa
tilefni til þess, og formálalaust,
tók hún að segja sögu sína.
Þegar hún hafði lokið henni,
sagði hann í ströngum tón:
—' Það sem þú hefðir átt að
gera, var að skrifa hr. Vereck-
er, og þegar Hesba sagði, að
hún þekkti ekki heimilisfang
hans, svaraði hann: Bull og vit-
leysa barn. Ekkert annað en
senda það til erkibiskupsins af
Kantaraborg. Það hefði alveg
dugað.
Hesba horfði með aðdáun á
manninn, sem veitti svo rétt að
leysa hina erfiðustu hnúta. Hún
varð snögglega áhyggjufull yfir
þeirri hugsun, að svo einfalt ráð
hefði getað sparað henni mörg
mæðuár.
— Jæja, sagði hr. Bond og reis
á fætur. Nú skulum við fá okk-
ur flesk og egg og svo lítum við
í Crockford.
Hesba hafði enga hugmynd
um, hver Crockford var, en hún
var reiðubúin að taka þátt í
fleskinu og eggjunum, sem hr.
Bond át í staðinn fyrir síðdegis-
te. Þau borðuðu í eldhúsinu á
sveitabænum þar sem hann hélt
til, og að máltíðinni lokinni ók
bóndinn þeim til Bangor. Þar gat
hr. Bond náð í prestatal Crock-
fords og rak upp gleðióp þegar
hann rakst þar á séra Hubert
Verecker, M.A.,B.D., sem virtist
vera aðstoðarprestur í New-
penny í Suður-Cornwall. —
Þarna er okkar maður! æpti
hann, og svo settist hann sam-
stundis niður til að skrifa séra
Verecker.
Tveim dögum seinna kom
skeyti til hr. Bond: „Getið þér
sent hana til mín?“, og svo var
Verecker sent skeyti á móti: „Ég
skal koma með hana til yðar.
Bond“.
Við Laurie sagði Hesba ekki
annað en þetta: — Nokkrum ár-
um seinna tókst mér að ná sam-
bandi við séra Verecker, og eftir
það gekk allt eins og í sögu.
Hún gerði sér ljóst, að hún gæti
aldrei gert honum eða nokkrum
öðrum lifandi manni skiljanlega
alla þá byltingu, sem varð á lífi
hennar í þá daga, en sú bylting
var engu minni en hin, sem varð
við dauða föður hennar. Hún gat
skilið það sjálf, að hún væri
frjáls manneskja, að hún gæti
komið og farið að eigin vild á
bænum, þar sem hún lifði í hóg-
lífi á kostnað hr. Bonds. En
konan, sem hún hafði strokið
frá, fann hana þarna og kom,
heldur ábúðarmikil, í fylgd með
lögregluþjóni. Þau tvö komu að
henni úti á akri á bænum og
konan hljóp til hennar sigri
hrósandi og æpti: — Þetta er
hún!
— Jæja, stúlka mín, þér er
víst bezt að koma með henni
húsmóður þinni, sagði lögreglu-
þjónninn og öll svörtu sorgar-
skýin sigu aftur yfir hjarta
stúlkunnar. En þá var það, að
hr. Bond kom vaggandi yfir ak-
urinn, og æpti góðmannlega:
— Hæ, þarna, látið þið telpuna
afskiptalausa og snáfið þið burt!
— Ég á stúlkuna, hún hefur
strokið frá mér, æpti konan í
æsingi, og lögreglumaðurinn
bætti við: — Hún á að fara þang
að sem hún á heima.
— Það ættuð þið líka að gera,
sagði hr. Bond rólega. — Hvaða
sakir hafið þið á hendur henni?
■— Ja, það er svona, að þið haf-
ið enga kæru á hana o.g enga
handtökuskipun. Þér ættuð að
hypja yður. Og þér líka, sagði
hann við konuna. Mér líkar ekki
nefið á yður.
Lögreglumaðurinn gaf kon-
unni olnbogaskot, og þau fóru
svo Teiðar sinnar. Hesba var
stórhrifin. Hún leit á hr. Bond,
eins og einhverja yfirnáttúrlega
veru, sem skipaði forlögum
manna með einni handarbend-
ingu.
Þessu mundi hún aldrei gleyma
og þá ekki ferðinni gegnum
Hereford og Bristol, þar sem
hún hljóp út í sólskinið á stöðv-
arpallinum og át brauð og drakk
te með hr. Bond, og flata lands-
laginu í Somerset og rauðu klett
ana í Devonshire, sem sjórinn
skar í furðulegustu myndir, og
svo litlu akrana og skógardalina
í Cornwall.
— Þér skiljið, ungfrú Lewison
— þannig kallaði hann hana í
gamni — að ég ætlaði þarna til
Newpenny, hvort sem var. Nú,
hef ég aldrei sagt yður það? Ég
hef ofan af fyrir mér með því að
mála myndir af fólki, og ég ætla
að mála eina þar. Hún heitir
frú Armytage. Hafið þér nokk-
urtíma hayrt nefnda Söru Armi-
tage?
— Nei, herra.
— Það megið þér ekki segja
henni, ungfrú Lewison. Það er
talið sjálfsagt, að enginn sá mað-
ur sé til, sem ekki hefur heyrt
hennar getið. Hún skrifar skáld-
sögur og hún er forrík. Sem bet-
ur fer er nefið á henni sæmi-
legt.... En, bættd hann við.. —*
yður mun finnast þessi New-
penny hræðilegur staður. Allt
lúsugt af listamönnum og rit-
höfundum, sem safnast saman
við altari frú Söru Armytage.
SHtltvarpiö
Þriðjudagur 19. marz.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Dag
rún Kristjánsdóttir).
15.00 Síðdegisútvarp.
18.00 Tónlistartími barnanna (Jón
G. Þórarinsson).
18.20 Veðurfregnir. — 18.30 Þing-
fréttir. — 18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Einsöngur í útvarpssal: Eiður
Á. Gunnarsson syngur. Við
hljóðfærið: Fritz Weisshappel
20.20 Þriðjudagsleikritið: „Nef-
klemmugleraugun" eftir Sir
Arthur Conan Doyle og Mic-
hael Hardwick. — Leikstjóril
Flosi Ólafsson.
21.05 Píanómúsik: Andor Foldes
leikur lög eftir Brahms, de
Falla, Poulenc o. fl.
21.15 Erindi á vegum Kvenstúd-
entafél. fsl.: Dýrasjúkdómar,
sem mönnum getur stafað
hætta af (Kirsten Hendrik-
sen dýralæknir).
21.40 Tveir óperuforleikir eftir Moz
art: „Cosi fan tutte“ og „La
Clemenza di Tito".
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (32).
22.20 Lög unga fólksins (Gerður
Guðmundsdóttir).
23.10 Dagskárlok.
Miðvikudagur 20. marz
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við, sem heima sitjum": Sig-
urlaug Bjarnadóttir les skáld-
söguna „Gesti“ eftir Kristínu
Sigfúsdóttur (8).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla f dönsku
og ensku.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Bond
ola kasa“ eftir Þorstein Er.
lingsson; IV. (Helgi Hjörvar),
18.20 Veðurfregnir. — 18.30 Þing-
fréttir. — 18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: ólafs saga
helga; XX. (Óskar Halldórs-
son cand. mag.).
b) Haraldur Guðnason bóka-
vörður flytur síðari frásögu
sina af náttúruhamförum I
Landsveit: Jarðskjáilftarnir
1896.
21.05 Föstumessa í útvarpssal. —
Prestur: Magnús Runólfsson.
Organleikari: Jón G. Þórar-
insson. Stúlkur úr Miðbæjar-
skólanum syngja.
21.45 íslenzkt mál (Dr. Jakob Bena
diktsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (33).
22.20 Kvöldsagan: „Svarta skýið**
eftir Fred Hoyle; IX. (Örn-
ólfur Thorlacius).
22.40 Næturhljómleikar:
a) Concerto grosso nr. 7 I
B-dúr op. 6 eftir Handel.
b) Sellókonsert í d-moll eftir
Carl Philipp Emanuel Bach,
23.20 Dagskrárlok.
ALLTAF FJÖLGAR YOLKSWÁGEN
VOLKSWAGEN kemur yður ætíð á leiðar-
enda. — Hvert sem þér farið, þá er VOLKS-
WAGEN traustasti, ódýrasti og því eftir-
sóttasti bíllinn. Pantið tímanlega.
FERÐIST í VOLKSWAGEN
HEILDYERZLUNIN HEKLA HF
Laugavegi 170—172 — Reykjavík — Sími 11275.
KALLI KUREKI
-X
-x —
WITH THAT HOLE IN YOUR SHOULDEE,
I FIS-UHE YOU'LL BE TAME EWOU&tl
CTILL WE HANP YOU OVER TOTH'I ‘
THANkS FOE TH’.4S AK)' TH’ HAT, ^
PEOF/ MAYSE TH' DESERT SUN'LL
COOK SOME SEMSE INTO YOU/
Eg býst við að þú verðir viðráðan-
legur með þetta gat í öxlinni og við
komum þér klakklaust í hendur lag-
enna.
TeiknarÉ Fred Harman
— Þakka þér fyrir byssuna og hatt-
inn, prófessor. Kannske eyðimerkur-
sólin geti komið einhverju viti ion 1
hausinn á þér.
— Náðu í hestinn þinn, Litli-Bjór,
og rektu slóð Bykkju-Bjarna. Hann
kemst ekki langt fótgangandi.