Morgunblaðið - 31.05.1963, Blaðsíða 12

12
MORCUNBLAÐIÐ
HIÍLBfRT FOOTNLR:
H
Æ
T
T
IJ
L
E
G
IJ
R
FARMUR
3
— Ég fór niður til að hita
vatn á gasinu og fór svo upp aft-
ur. Líklega hefur gluggatjaldinu
blásið yfir logann og svo kvikn-
að í því. En til allrar óheppni
hafði stúlkan skilið eftir dós af
hreinsilegi í glugganum, og hún
hefur sprungið.
— bað er nú ekki varlegt að
skilja eftir sprengiefni, svona
rétt við eld, frú, sagði fyrirlið-
inn.
— Þetta er ekki nema satt,
svaraði hún, án þess að bregða
svip. — Ég skal skamma stúlk-
una rækilega, og lofa yður, að
þetta skal ekki koma fyrir aftur.
Svo fór hún með þá inn í borð
stofuna og setti fyrir þá góðgerð-
ir, og svo fóru þeir með hrós-
yrði á vör, fyrir snarræði henn-
ar. Síðan þutu vagnarnir eftir
götunni og kyrrðin lagðist yfir
bana aftur. Frú Storey fór aft-
ur í rúmið, en sofnaði samt ekki.
Klukkan ellefu daginn eftir
sátum við í setustofunni ásamt
Latham Rowe, sem var lögfræð-
ingur húsmóður minnar. And-
styggilegur brunaþefur lá í loft-
inu. Farangur okkar hafði verið
sendur á undan okkur þangað
sem skemmtiskipið lá, o>g við
vorum þarna ferðbúnar.
Latham er ágætis maður, þrýst
inn og geðgóður og maður, sem
er fyrirfram gerður til að vera
vinur allra kvenna en engrar
eiginmaður. Frú Storey sagði:
— Ég verð að fela þér að
heimta út trygginguna og sjá um
viðgerðirnar.
— Sjálfsagt, sagði hann. — En
segðu mér nú alveg hreinskilnis-
lega, Rosika, hvað það var sem
olli þessum bruna. >ú færð mig
ekki til að trúa á þessa óvar-
kárni hjá henni Grace.
Frú Storey brosti. — >að kost
aði mig nýjan kjól handa henni
að mega ljúga þessu upp á hana,
sagði hún. — Sannleikurinn er
sá, að einhver ýtti benzíndós
milli grindanna fyrir glugganum
Og fleygði svo inn logandi eld-
spýtu, eða einhverju þessháttar
á eftir.
Rjóða andlitið á Latham föln-
aði. — Guð minn góður! Hvílíkt
djöfullegt tiltæki! æpti hann. Og
þú ætlar að láta þetta gott
heita?
— Ef til rannsóknar kæmi,
kæmi það í veg fyrir, að ég gæti
farið í þessa ferð. Og auk þess
hefðist ekkert upp úr þvi. Ég
kýs heldur að fást sjálf við óvini
mína.
— Hefurðu nokkra hugmynd
um, hver gerði þetta?
— Auðsjáanlega einhver, sem
vildi ekki, að ég færi með
skemmtiskipinu.
— Og þú ert hörð á því að
fara samt?
Hún brosti að þessari einfeldn-
ingslegu alvöru hans. — Ég get
ekki staðizt ögranir, góði minn.
Það er eins og hver annar veik-
leiki í fari mínu. í gær-var ég
ekkert æst í að fara, en nú vil
ég ekki sleppa ferðinni fyrir
nokkurn mun.
Hann varð áhyggjufullur á
svipinn — en í alvöru talað, Ros
ika, get ég ekki vitað þig hætta
lífi þínu fyrir þennan ....
— Fimm þúsund á viku, skaut
hún inn í glettnislega.
— Já, en athugaðu þinn gang.
Þessi Horece Laghet er ekki ann
að en þorpari. Þú ættir að heyra
sögurnar. sem af honum eru
sagðar í fjármálaheiminum. Ef
einhver vill senda kúlu gegnum
hausinn á honum, þá sé honum
það velkomið, segi ég bara.
Hvað kemur þér þetta við
— Ég skal játa, að ég býst við,
að Laghet verði mér erfiður, ját-
aði hún. — En atvinna er atvinna
og þetta er meira að segja dálít-
ið freistandi viðfangsefni.
— Já, en hvað geturðu gert?
Á landjörðinni veiztu, hvar þú
stendur, en á skipi geta ótrúleg-
ustu hlutir gerzt. Sjórinn er allt-
af reiðubúinn að gleypa eitt lík,
og enginn þarf að verða neins
vísari. Ef einhver er þarna um
borð, ákveðinn að kála Laghet,
hvernig geturðu þá hindrað það?
Ef þú ætlar að fara að afstýra
því, verðurðu bara samferða hon
um fyrir borð.
Hún brosti bara.
— Hvernig geturðu afstýrt
því, að maður sé myrtur, sem
óvingast við hvern mann, sem
hann á einhver skipti við, hélt
hann áfram. Núna stefnir al-
mennt hatur að Laghet, likast
fióðöldu. Og ef þú ferð að tranga
í lið með honum, sópar hún þér
bara burt ásamt honum.
Hún klappaði honum blíðlega
á kinnina. — Þú ert bezti maður,
Latham, en þú bara misskilur
þetta allt. Ef þú gætir sannfært
mig um, að þetta yrði róleg og
tilbreytingarlaus sjóferð, þar
sem ekkert er að gera annað en
liggja í letinni og fitiia, þá gæt-
irðu fengið mig ofan þessu á
svipstundu. En þegar ]# ferð að
tala um hættu! Ha! Iia! Hún
sveiflaði báðum örmum. — Þetta
er ekki til neins f,yrir þig.
Spurðu bara hana Bellu.
Hann sló einnig út handleggj-
unum, en með örvæntingarsvip.
in. Kafli.
Þegar við stigum út úr leigu-
vagninum á brýgigjunni, gátum
við séð Sjóræningjann í allri
sinni dýrð, þar sem hann lá úti
á miðri ánni. Þetta var kaldur
og bjartur dagur, og glitrandi
áin var honum verðugt um-
hverfi. Þetta var stórt, hvítt skip
með lágum reyk'háf og fjöldann
allan af flöggum, sem héngu á
snúrum og blöktu í gofunni.
Heill hópur fólks hafði safn-
azt saman á bryggjunni, til þess
að horfa á þetta nýjasta undur
skipasmíðalistarinnar. Þetta er
alveg nýjasta gerð, sögðu kapp-
sigliíigamenn — ljót að vísu en
gekk samt í augun. Hvað sjálfa
mig snerti, þá hugsaði ég nú
fyrst og fremst um allar þessar
milljónir. sem þetta far, undir
sex iðjuleysingja á skemmtiferð
hafði kostað, og það setti að
mér hugboð um, að svona eyðsla
mundi hefna sín.
Næst skipin-u sjálfu vakti létti-
báturinn athygli fjöldans þama
— Ijómandi skrautgripur úr
rauðaviði og messing. Þetta var
léttibátur, sem hefði getað verið
smíðaður handa kóngum og
drottningum. Þegar við gengum
um borð. gapti fólkið af undrun
og aðdáun. En sumir af grófara
taginu létu eitthvað ljótt út úr
sér.
Eftir fimm mínútur vorum við
komin að skipsstiganum, sem var
alls ekki neinn venjulegur lausa-
stigi, heldur stór stigi úr tekk-
viði, með hamprenning á þrep
unum, til að varna því, að mönn
um skrikaði fótur. Laglegur ung
ur háseti hjálpaði okkur upp úr
bátnum og -nyrtilegur yfirmaður
heilsaði okkur. þegar upp kom.
Svo kom þjónn í hvítum jakka,
til að fylgja okkur í káetur okk-
ar.
Allt var svo sem nógu fínt, en
einhvernveginn fannst mér samt
eins og enginn fagnaði okkur
þarna um borð. Hásetinn, yfir-
maðurinn og þjónninn voru allir
með steingerð, sviplaus andlit,
og enginn þeirra horfði beint
framan í okkur.
Svo virtist sem við kæmum síð
astar um borð. Léttibát var óðar
krækt í gálgana og dreginn upp.
Þá gall við flaut bátsmannsins
og ég heyrði glamrið i akkeris-
festinni frammi í. Hugsa sér að
láta allt þetta bíða eftir sér!
Þegar niður kom, var íbúð
okkar miklu líkari viðhafnar-
hóteli en nokkru fljótandi. Þarna
var setustofa, tuttugu fet á lengd,
með svefnherbergjum, næstum
eins stórum, sínu hvorum megin,
marmaraklætt baðherbergi fyrir
hvora okkar, með gylltum málm-
höldum. Birtan kom þarna gegn
um lítil, kringlótt kýraugu, og
þetta var allt svo vel skreytt og
búið, án þess þó að vera áber-
andi. Það bauð mann beinlínis
velkominn!
Þjónninn tjáði okkur, að kok-
teilar væru fram bornir í vetrar-
gaðinum. Þegar við höfðum farið
úr kápunum, fylgdi hann okkur
upp á sóldekkið, þar sem var
stór skáli, grænn og hvitur, með
stórum gluggum allt í kring og
fullur af hverskyns skrautblóm-
um. Þarna var ferðahópurinn
saman kominn.
Þegar maður er kynntur
mörgu fólki samtímis, áttar mað-
ur sig ekki vel á því fyrr en
smátt og smátt, eftir nokkurn
tíma. Ég lenti hjá ungri, fallegri
stúlku, sem var óframfærin og
feimin á svipinn, svo að næstum
gegndi furðu um ungu kynslóð-
ina nú á tímum. Hún sagði mér,
að hún væri nýútskrifuð úr
klausturskóla í Frakklandi. Þetta
var Celia Dare, unnusta Horace
— Nú veit ég hvert við förum um jólin. AuðvitaS til Jólaeyja.
Laghet. Mér fannst þetta skamm-
arlegt.
Móðir hennar var enn réttu
megin við fertugt — falleg kona.
Allir kölluðu hana Soffíu. Hún
var að þvi leyti ólík dóttur
sinni, að hún hafði sig talsvert
í frammi. Björtu augun, sem
voru mjög máluð allt í kring,
voru á sífelldri ferð, hingað og
þan að og virtust alltaf vera að
reikna eitthvað út. Mér fannst
hún halda si,g hafa séð vel fyrir
dótturinni.
Þriðja konan var frú Holder,
eða Adele. Hún var falleg á þann
hátt, að það minnti á Dresdenar-
postulín og virtist jafn brothætt.
Það er svona fegurð, sem geng-
ur svo oft í augun á sterkum
mönnum, ekki sízt mönnum eins
og Laghet. Oft fylgir þessu góð
matarlyst.
Af karlmönnunum hefði eng-
inn vandi verið að þekkja Adri-
an Laghet sem bróður Horace.
Hann var hávaxinn og með sama
andlitsfallið, enda þótt innrætið
virtist vera gjörólíkt. Adrian
var lingerður. Þótt hann væri
ekki nema þrjátíu og tveggja
ára var hann orðinn eins gildur
um mittið og um brjóstið. Hann
var samkvæmismaðurinn í fjöl-
skyldunni.
Emil Herbert, ungi slaghörpu-
leikarinn var aðlaðandi ungur
maður, Ijóshærður, hægur í fram
komu, en með einbeitt augnaráð,
sem gefur til kynna meistara á
sínu sviði — og það var Emil.
En þegar tónlistinni sleppti var
hann ekkert annað en feiminn
drengur. Ég sá hann skotra aug-
unum til stúlkunnar, sem stóð
hjá mér.
Þegar góðgjörðirnar tóku að
hafa sín áhrif, var mikið talað
og hlegið. Á ytra borðinu sýnd-
ist þetta vera kátt samkvæmi,
en það var það ekki raunveru-
lega. Eg var ekki búin að vera
innan um það í tvær mínútur,
áður en ég fann á mér þennan
þunga, sem lá yfir öllu. Augun
í þessum brosandi andlitum voru
vör um sig og óróleg. Allt þetta
fína fólk var eins og í gler-
brynjum.
Frú Storey var þarna innan
um hinar konurnar — há, grönn
og kæruleysisleg — eins og stór
og glæsilegur fugl innan um
tamda kanarífugla. Brosið á
henni var hvorttveggja í senn
vingjarnlegt og órætt. Ég fann
KALLI KÚREKI
* - * ~
Teiknari: Fred Harman
YOU MADE TWO MISTAKES, SAM'
TAKW’ TH’MOMEYAWAT PBOM
ME.-'Ató’TUKNlM' YOUR BACKy
J1 DIDM’T TELL TH DUCHESS
HOW TH'OC-TIMEE. IS SVOSEP
TO'VE KILLEDY0U.--1 JUST
SAIP THERE WAS A BRAWLf J
MOW rr’LL BE PLAIM HE SHOT YOU, JUST W
CASE TH'SHERIFFEVER DI&S UP TH'EVlPfMCE/I
AN’l DOW’T HAVE T'SHARE TH’ BLACKMAIL
MOWEY/ EVERYTHIM&- WORKED OUT FIME )
niOkVT IT Í4M ---------—■— ■-'
fjandskapinn, sem þarna ríkti
inni, en gat bara ekki staðsett
hann innan um öll þessi brosandi
andlit.
Horace Laghet virtist helzt
skemmta sér við það að móðga
alla. Það var nú hans skilningur
á gamansemi. Þegar hann kom
með bróður sinn, til að kynna
hann frú Storey, sagði hann:
— Þetta er hann Adrian litli,
sem ætlar að kyssa á hönd yðar
o» syngja og dansa, eða þá mála
mynd eða gera hvað sem honum
er sagt.
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaltali!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5.*hvers mánaðar.
f- Þú gerðir tvö glappaskot, Sam. Að
taka frá mér peningana og að snúa
baki í mig.
k Ég sagði ekki kerlingunni, hvernig
sá gamli hefði drepið þig, ég sagði
bara að það hefði komið til illinda.
Nú liggur það ljóst fyrir að hann
skaut þig, ef lögreglustjórinn skyldi
finna upp á því, að grafa upp sönn-
unargögnin. Og ég þarf ekki að skipta
fénu. Allt er í bezta lagi. Er það
ekki, Sam?
iml — ÞJÓ'NUSTA
SJ FRÖh/SK þJÓNUSfA
andlitsböS
f)and$nurtincj
hárgreicsla
'eiHeÍrit med i/al
|| Snyrtiisörcc.
valhöllirsS
ailltvarpiö
Föstudagur 31. maí
8.00 Morgunútvarp
12.00 Hádegisútvarp
13.15 Lesin dagskrá næstu viku
13.25 „Við vinnuna“ Tónleikar
15.00 Síðdegisútvarp
18.30 Harmonikulög
18.50 Tilkynningar
19.20 Veðurfregnir
19.30 Fréttir
20.00 Efst á baugi • (Tómas Karls.
son og Björgvin Guðmunds-
son).
20.30 „Fiðrildi", píanóverk op. 2
eftir Robert Schuman
20.45 í ljóði, — þáttur í umsjá
Baldurs Pálmasonar
21.10 „Skólastjórinn", sinfónía nr,
55 1 Es dúr eftir Haydn
21.30 Útvarpssagan: „Alberta
og Jakob" eftir Coru Sandel;
Vl.(Hannes Sigfússon
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Hafliði Jónsson garðyrkjustj.
222.30 Á síðkvöldi: Létt klassísk
tónlist
23.30 Dagskrárlok