Morgunblaðið - 19.07.1963, Blaðsíða 1

24 siðun
50 árgangur
160. tbl. — Föstudagur ld. júlí 1963
Prentsmiðja Morirunblaðsins
H æ 11 u á s t a n d
vegna gífurlegra
sprenginga
Skemmdir á nærliggjandi húsum.
KLUKKAN 11.15 í gærkvöldi var lögreglunni tilkynnt um að
eldur væri laus í gasstöðinni ísaga við Rauðarárstíg. Skömmu
eitir að eldur losnaði urðu sprengingar í húsinu, sem stöfuðu
Irá fylltum gasgeymum sem þar voru inni. Sprengingarnar
voru mjög tíðar framan af, en sterkari eftir því sem á leið.
Fréttamaður blaðsins horfði á röð slökkviliðsmanna falla fyr-
ir loftþrýstingnum af stærstu sprengingunum. — Miklar
skemmdir urðu á húsum í námunda við ísaga og flúði fólk
íbúðir sínar allt umhverfis eldstaðinn.
Er eldurinn kom upp voru að
minnsta kosti tveir menn að
Btörftun í byggingunni, þeir Óli
Ólafsson og Þorsteinn Jóhanns-
*ori, og urðu þeir að dveljast í
húsinu í tvær klukkustundir, eða
þar til eldur tók að réna svo að
þeir komust út úr súrstöðvar-
byggingunni. Þeir félagar höfðu
símasamband 'úr húsinu. (Sjá
frétt hér á síðunni).
Fréttamaður blaðsins fór í gær
kvöldi hringferð um eldstaðinn
og hitti fyrir slökkviliðsmenn að
verki, þar sem þeir beindu slöng-
um sínúm í eldhafið. Ekki var
vogandi sökum sprenginga að
Framhald á bls. 2.
Kélt að svalirnar
væru að hrynja
SVO mikill var loftþrýstlng-
nrinn af sprengingunum i ísaga
ao ruður brotnuou í husurn lauga
vegu frá eldsstaðnum. Á horni
Snorrabrautar og' Grettisgötu,
nánar tiltekið Snorrabraut 35,
brouiaði stor hornruoa í mesiu
sprengingunni 10 mínútur fyrir
12. Fréttamaður Mbl. átti tal við
húsráðanda þar, Helga Eyleifs-
son í gærkvöldi Kvaðst hann
hafa verið í eldhúsi að virða fyr-
ir sér brunann er hann heyrði
brothljóð i stofunnt, en þar var
enginn maður. Var það greini-
lega loftþrýstingurinn sem braut
rúðuna en ekki steinn eða fljúg-
andi járn, sagði Helgi, og mað-
ur sem býr á næstu hæð fyrir
©fan hann, Atli Þorbjörnsson,
staðfesti að. svo hefði verið. Hafði
hann séð rúðina brotna, en hún
er á þriðja hundrað metra frá
ísaga.
Er Atli varð var við fyrstu
eprenginguna fór hann út á sval-
ir og fylgdist með þaðan. Kvað
hann eina sprengingu hafa verið
svo öfluga að hann hefði hopað
inn og talið að svalirnar myndu
hrynja.
Fyrstu mínútur eldvoðans
flykktist fólk að á Rauðarárstíg,
rétt hjá húsinu og varð lögreglan
eð skipa því að forða sér frá
háskanum. Þá var fólk í glugg-
um og úti á svölum i næstu hús-
um við staðinn, fyrst í stað og
gerði sér enga grein fyrir hætt-
unni. Næstu hús voru rýmd eins
fljótt og hægt var, bæði sökum
þess að enginn vissi hverjar af-
leiðingar sprenjjingarnar kynnu
að hafa í för með sér, og eins
stafaði fólki hætta af glerbrotum
ur rúðum, sem sprungu af þrýst-
íngnum.
Gengu lögreglumenn, og
slökkviliðsmenn mjóg vasklega
fram við öll störf á staðnum,
þrátt fyrir að aðstæður væru
slíkar að einn lögreglumanna
sagði við fréttamann Mbl.: „Þetta
Framhald á bls. 2.

Ein af stórsprengingunum, sem varð í gasstöð ísaga í gærkvöldi.
Ljósm.: Sv. Þ.
2 menn lokuðust inni ör-
skammt frá eldstaðnum
Ljósastæði hrundu, rúður brotnuðu og læstar
hurðir gengu af stöfum - Samt. við Þorstein Jóhannss.
A MEÐAN hver stór-
sprengingin rak aðra í
verksmiðjuhúsi ísaga, járn
og steinflykki flugu lang-
ar leiðir og rúður gengu
úr öllum húsum í nágrenn
inu, voru tveir menn lok-
aðir inni í súrefnisverk-
smiðjuhúsi ísaga, aðeins
nokkra metra frá logandi
vítinu. Voru það tveir vél-
gæzlumenn, þeir Þorsteinn
Jóhannsson, Kárastíg 5, og
Ólafur Ólafsson, Laugavegi
128. Þrátt fyrir að ljósa-
krónur hryndu úr lofti,
læstar hurðir hrykkju af
stöfum og hver rúðan af
annarri brotnaði af loft-
þrýstingnum frá spreng-
ingunum í gasstöðvarhús-
inu, töldu þeir sig örugg-
asta í súrefnishúsinu, og
þar náði Mbl. símasam-
bandi við þá innilokaða, á
meðan slökkviliðið barðist
við eldinn.
—Við Ólafur vorum inni
í vélasal súrstöðvarinnar, þeg-
ar þetta byrjaði, sagði Þor-
steinn. — í gasverksmiðjunni
var einn maður við vélgæzlu,
Jón Þorvaldsson. Hann komst
út og sagði okkur að eldur
væri laus í stöðinni. Síðan
hringdi hann í slökkviliðið.
Meira vitum við ekki.
— Hvernig víkur því við
að þið Ólafur reynduð ekki
að komast út úr súrstöðinni?
— Það var gífurlegur eld-
ur i stöðinni, þarna fyrir neð-
an sprengingarnar svo miklar
að við treystum okkur ekki
út fyrir dyr. Við höfðum sam
band við verkstjórann í síma
og hann sagði okkur að bíða
þar til óhætt væri að koma
út.
—Teljið þið ykkur hafa
verið í lífsháska á meðan
mest gekk á?
— Ég veit ekki; þori ekki
að segja um það. En þetta var
mjög . óhugnanlegt, og ekki
hefi ég lent í neinu þvílíku
áður.
— Var mikill hiti í súrstöð-
inni?
— Ekki urðum við mjög
varir við það. Við héldum
Framhald á bls. 2.