Morgunblaðið - 08.09.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLADIÐ
Sunnudagur 8. sept. 1988

William Drummond: / W 'A 1 1 R 1 TRÖÐ
31
— Nei, hjálpi oss vel. — En
Daníel segir mér, að það hafi
orðið eitthvert þjark út af Elliot
á siðustu stundu. Þeir þurfa að
fá umboð frá mér, áður en ég
fer.
— Það hlýtur hann að hafa
vitað fyrr.
— itanlega undirritaði ég allt
annað, en þetta kom upp á síð-
ustu stundu.
— Ég er að búa út mat, sagði
Kit. _— Hann getur að minnsta
kos'ti lofað þér að borða í friði.
— Mér finnst bara ekki að ég
ætti að yfirgefa þig. Það er aðal
atriðið. Alls ekki. Eftir það, sem
gerzt hefur. Ég ég við, mundu
eftir hvernig fór í gærkvöldi.
Kit brosti. — Hafðu engar
áhyggjur, elskan mín, sagði hún.
— Ég skal hafa keðjuna á hurð-
inni. Og ég svara ekki í sím-
ann. Hún setti straum á elda-
vélina. — Nú er ég búin að fá
vald yfir þessu öllu. Ég er ekki
lengur að strjúka til Feneyja.
Ég vil bara fara þangað til þess
að komast að því, hvernig þú ert
í raun og veru. Það er nú kjána-
legt, en með tilliti til þess, hve
lengi við erum búin að vera gift,
þá þekkjum við varla hvort
annað. Og það er það sem ég
vil, að við , gerum í ferðinni.
Ég er engin Kisa, skilurðu.
— Treystirðu þér þá til að
vera ein í svo sem klukkutíma?
— Vitanlega. En vélin fer ekki
fyrr en á miðnætti. Það er kapp-
nógur tími.
Þetta var einkennileg breyt-
ing á sanabandi þeirra. Eftir því
sem Kit varð sjálfstæðari og ör-
uggari um sjálfa sig, virtist Tony
verða kvíðafyllri og áhugasam-
ari um að vernda hana. Hann lét
það eftir henni að borða áður
en hann færi aftur í þessa bann-
settu skrifstofu. En meðan á mál
tíðinni stóð, varð hann æ
óákveðnari.
Hann hafði aðeins virzt vera
svona sterkur og traustur,
vegna þess að hann hafði legið
á tilfinningum sínum, en nú kom
kvíði hans æ betur í ljós, eftir
því sem Kit styrktist. Hann
vildi ekki yfirgefa hana . . . þessi
burtköll á síðasta augnabliki
höfðu verið allt of tíð. En jafn-
framt fann hann, að hann var
atvinnu sinni skyldugur um
þetta. Daníel hafði verið að gefa
í skyn, að meðstjórnendur hans
um, að ákvarðanir hans væru
farnir að láta í ljós efa um,
að átkvarðanir hans væru
réttar, já, þeir voru meira að
segja teknir að gagnrýna hann.
— Þú verður að fara, Tony,
sagði Kit. — Þú getur treyst
mér.
Og þetta var ekki nema satt.
Hún hafði verið veik fyrir áður,
af því að Tony treysti henni
ekki, hann hafði algjörlega neit-
að að sýna henni nokkurt traust.
En nú kom þörf hans á hjálp til
sögunnar og leiddi í Ijós ein-
beittni, sem hún hafði aldrei
þurft að taka á fyrr.
Það var næstum hrærandi að
sjá þakklátsemi eiginmannsins
og létti hans, er hann varð þess
var, að hann mátti treysta henni.
Hún fylltist gleði og feginleik.
Hjónabandið var tekið að færast
í þær skorður, sem hún hafði
alltaf þráð: jafnrétti manns og
konu. Hún var ekki lengur nein
Kisa, hálfgerður krakki, hún var
Katrín, fullorðin kona, sem bað
manninn sinn að gleyma
henni og snúa sér heldur að
skylduverki sínu. ,
— Gott og vel, ég fer þá, sam-
þykkti hann. Samt var eins og
honum væri um geð að fara, og
það var ekki verra, því að nú
tók síminn að hamast.
Nú var Katrín ekki lengur
hrædd, heldur aðeins spennt. Ef
heppnin væri með henni, gæti
hún nú sannað Tony, hve hrapal-
lega hann hefði tortryggt hana.
— Bíddu, sagði hún, og hljóp að
stiganum. — Ég skal taka hann
uppi í svefnherberginu en þú
hérna niðri.
Taktu símann, þegar ég segi
„Nú!“, sagði Tony. — Ég vil ekki,
að hann heyri tvo smelli.
Þetta var dásamleg fagnaðar-
tilfinning að verða þess vör, að
nú voru þau farin að vinna sam-
an. Kit hljóp upp í svefnherberg-
ið.
-Ég er til, sagði hún. Bjall-
an hafði svo hátt, að hún heyrði
ekki meir en svo, þegar hann gaf
merkið. Kit tók símann og svar-
aði með rólegri rödd: — Þetta er
frú Newton, sem talar.
— Já, er það hún sjálf í þetta
sinn? sagði sögl-röddin. — Hún
er engin sérleg eftirherma, kerl-
ingarskrukkan hún frænka þín.
— Hvað viljið þér?
— Hún færði yður skilaboðin
frá mér, þrátt fyrir allt?
— Ég hef enga hugmynd um,
hvað þér eruð að fara. En ég get
sdgt yður, að lögreglan hefur
hlustunarlínu á þessum síma og
ég er að fara burt og verð ekki
komin aftur fyrr en þér eruð bak
við lás og slá. Hún var hrifin
af þessari snögglegu uppfinningu
sinni, en hún virtist engin áhrif
hafa á röddina.
— Eruð þér þarna, frú New-
ton? Ég vil bara láta yður vita,
að þér farið ekkert til Feneyja.
Og það er ástæðan til þessa litla
stefnumóts okkar.
— Hvað eigið þér við?
— Blessaðar, frú Newton, sagði
röddin með óhugnanlegum skríkj
um. — Ég hitti yður seinna.
Sambandið slitnaði.
Tony stóð enn við símann,
þegar Kit kom fram á stigagatið.
Hún sá iðrunina og sjálfsásök-
unina skína út úr svip hans.
Hann kom hægt á móti henni,
þegar hún kom niður stigann.
Þegar hún var komin í neðsta
þrepið, tók hann í báðar hend-
ur hennar.
— Elsku Katrin, sagði hann og
röddin skalf af geðshræringu.
— Geturðu fyrirgefið mér?
Hún vafði hann örmutn. — Nú
hefurðu heyrt það og veizt allt
saman, og það er fyrir öllu.
— En sálarkvölin hjá þér,
þegar þér var ekki trúað. Mikill
bjáni var ég að vera að hlusta
á þennan Byrnes!
— En hver er þessi brjálæð-
ingur? spurði Kit. — Kannast þú
ekkert við röddina? Það gæti þó
aldrei verið þessi Elliot?
— Trúlega, að það sé einhver
í brauði Elliots, sagði hann. En
þegar við náum í hann, skal
hann heldur betur fá fyrir ferð-
ina, að mér heilum og lifandi!
— Veit Elliot um Feneyjaferð-
ina? Hverjir vita yfirleitt um
hana?
Hann sneri frá henni og gekk
um gólfið og beit á vörina, eins
og hann gerði alltaf þegar hann
var áhyggjufullur. — Elliot veit
áreiðanlega um hana, sagði hann,
— en það gera svo margir fleiri.
Því miður of margir til þess að
hægt sé að finna þann rétta.
Hann hristi höfuðið. — Byrnes
spurði mig, hvort ég ætti nokkra
óvini. Auðvitað á ég það. Það á
hver fésýslumaður. En ekki
neinn, sem mundi finna upp á
þessu. Þú skilur, ég get enn
varla trúað mínum eigin eyrum.
Hann Var enn of frá séf numinn
af iðrun, fannst Kit, til þess að
geta hafið neinar framkvæmdir
í málinu.
Snögglega greinp hana grunur.
— Heldurðu, að hann viti, að þú
þarft að fara í skrifstofuna í
kvöld?
— O, fjandinn hafði þennan
fund í skrifstofunni! Þú heldur
þó ekki, að mér detti í hug að
fara þangað? Nei, ekki eins og
komið er.
— Hversvegna ekki? Látast
fara þangað á ég við. Það er
eina ráðið til að handsama hann.
Fara út um framdyrnar, aka
kring um húsið og læðast svo
inn um bakdyrnar.
Tony leit á hana með aðdáun.
— Ja, svei mér ef þetta er ekki
alveg rétt hjá þér Kit. Og þú
ætlar ekki að verða hrædd?
Hún hristi höfuðið. — Það var
alls ekki hann, sem ég var hrædd
við, heldur hitt, að þú vildir
ekki trúa mér.
— Gott og vel! Þú nærð okkur
£ eitthvað að drekka, og ég skal
ná í Scotland Yard. Nú var allt
hik horfið frá honum. Þegar hún
gekk fram í eldhúsið, heyrði hún
smella þrisvar í símaskífunni.
— Já, ég vil tala við Scotland
Yard. Hann sneri að henni baki,
og þetta bak var kraftalegt og
karlmannlegt, þrátt fyrir fínu
fötin. Auðvitað hlaut hann að
eiga óvini. — En svo er guði fyrir
— Ég er búinn að þvo mér um hendurnar mamma!
að þakka, að ég er ekki sjálf í
þeim hópi, hugsaði hún. — Já,
ég vildi gjarna tala við Byrnes
lögreglustjóra, sagði Tony. — Ég
heiti Newton. Þetta er mjög áríð-
andi.
21. Kafli.
— Ja, hérna! tautaði Dóra við
manninn sinn. — Viltu sjá, hver
er kominn!
Tim var að vanda sig að hella
í vínglas, en leit snöggvast upp.
— Ja, hvert í veinandi, tautaði
hann. — Þú skalt afgreiða hann,
mamma.
Af langri æfingu gátu þau tal-
að saman svo að skildist, en án
þess að nokkur gestanna gæti
greint orðaskil.
Það var þéttskipað við skenki-
borðið, en maðurinn með
skemmda andlitið gerði enga til-
raun til að komast' þar að. Hann
leit kring um sig eins og hann
væri að leita að einhverjum, og
þegar hann fann ekki þann, sem
hann var að gá að, myndaði hann
sig til að fara tút afur. En svo
sá hann sig um hönd og gekk
að afgreiðsluborðinu. Dóra hafði
gert hvorttveggja í senn að af-
greiða og hafa auga með honum.
Maðurinn gekk að borðendanum,
þar sem Kit hafði staðið kvöld-
inu úður. — Nú skal ég strax
herra, sagði hún.
Maðurinn pantaði tvöfaldan
White Horse, með framburði
menntaðs manns og bað um
vatnsflöskuna. Svo borgaði hann
úr heilli hrúgu af nýjum punds-
seðlum.
Þegar Dóra kom aftur með
peningana til baka, laut hann í
áttina til hennar og sagði: —
Ekki gætuð þér víst hjálpað mér?
í gærkvöldi, þegar ég var hérna
inni, tók ég eftir konu, sem ég
þekkti, frú Newton, hérna inni.
Skyldi hún hafa komið hingað í
kvöld?
Dóra hristi höfuðið. — Ég er
hrædd um, að ég þekki enga frú
Newton. En auðvitað koma hér
margir gestir, sem ég veit ekki
nafn á.
— Hún stóð hér, þar sem ég
stend nú, og var að tala við yður.
Amerísk. Ljóshærð og bláeygð.
Milli tvítugs og þrítugs. Frekar
lagleg.
— Nú, ameríska konan! Dóra
lyfti glasi hans og þerraði borð-
ið.
— Nei, hún hefur ekki komið.
En ef þér viljið doka við, þá
kann að vera hér einn kunningi
hennar, sem gæti frætt yður bet-
ur.
—Nei, þetta gerir annars ekk-
ert til, en mér datt það svona í
hug. En svo datt honum annað
í hug. — Ég gæti víst ekki feng-
ið að hringja hjá yður?
— Því miður er það ekki hægt.
Þetta er regla hér, og síminn er
inni í skrifstofunni. En það er
símaskápur hérna við endann á
hesthúsagötunni.
í sama bili kom Charlie, einn
fastagestanna þarna, út úr skrif-
stofunni, og lagði fjóra kopar-
skildinga á borðið. — Þakka þér
fyrir! Svo smaug hann undir
lokið í borðinu.
Dóra fann, að hún roðnaði um
leið og hún var að skera reyktan
lax, en komumaðurinn móðgað-
ist ekkert. Jafnvel virtist hann
helzt brosa, enda þótt það væri
torséð á andliti hans, svona
skemmdu. Meinfýsnislegt bros,
hugsaði Dóra. (Hún las mikið
reyfara). Eða kannski var það
bara gretta?
SlUtvarpiö
Sunnudagur 8. september.
8.30 Létt morgunlög. — 9.00 Fréttir.
9.10 Morguntónleikar. - 10 10 Veðurfr.
11.00 Messa í hátíðarsal Sjómanna*
skólans (Prestur: Séra Jón Þor-
varðsson. Organleikari: Gunnar
Sigurgeirsson).
12.15 Hádegisútvarp.
14.00 Miðdegistónleikar.
17.30 Barnatími (Guðmundur M. I>or»
15.30 Sunnudagslögin. — 16 30 Veðurfr.
láksson).
18.30 „Kom ég upp í Kvíslarskarð":
Gömlu lögin sungin og leikin.
18.55 Tilkynningar. — 19 20 Veðurfr,
19.30 Fréttir.
20.00 Ljóðalestur: Sigurður Skúlason
magister les fimm trönsk Ijóð í
þýðingu Jóns Helgasonar.
20.10 Ballettmúsik úr operunni „L#
Cid“ eftir Massenet.
20.25 Erindi: Hvaðan kom Gröndal
snilligáfan? (Oscar Ciausen rit-
höfundur).
20.55 Berskuverk eftir Mozart: Arthur
Balsam leikur á pianó.
21.10 „Segðu mér að sunnan**: Ævar
R. Kvaran stjórnar þættinum.
KALLI KÚREKI — >f— — ý<~ Teiknari; FRED HARMAN
— Það er svei mér ekki fyrirhafn-
arlaust að ná í leyfisbréf. Á hverju
ári, skárra er það nú, og ganga með
koparskjöld um hálsinn. Þetta er
eitthvað nýtt. Ég er farinn að halda,
að ég sé að gera einhver ferleg mis-
tök.
— Hæ, Kalli. Hvernig lízt þér á
hvolpinn, sem ég náði í handa Mabel?
— Henni kemur til með að þykja
vænt um hann. Hún getur þá stjórn-
að fleirum. Fékkstu leyfið?
— Já ég fékk það og koparskjöld-
inn og allt. Náðirðu í prestinn?
— Hann kemur úteftir á sunnu-
Hvað sagðirðu, koparskjöld?
Mánudagur 9. september.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegiútvarp.
13.00 „Við vinnuna“: Tó.nleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Lög úr kvikmyndum.
18.50 Tilkynningar. — 19.20 Veðurfr.
19.30 Fréttir.
20.00 Um daginn og veginn (Sigur&ur
Jónasson).
20.20 íslenzk tónlist, leikin af Sinfóníu
hljómsveit íslands. Stjórnandi:
Olav Kielland.
20.40 Erindi: Öryggismál síldveiði-
skipa (Hjálmar R. Bárðarson,
skipaskoðunarstjóri).
21.15 Tónleikar: „II Tramonto" eftir
Respighi (Irmgárd Seefried syng
ur).
21.30 Útvarpssagan: „Heifjötur" eft-
ir Dagmar Edquist; XI. (Guð-
jón Guðjónsson).
22.00 Fréttir, síldveiðiskýrsla og veður-
fregnir.
22.20 Búnaðarþáttur: Héraðsráðunaut-
ar segja fréttir úr Skagafirði oU
Húnaþingi.
22.40 Kammertónleikar: Verk frá
Eastman tónlistarháskólanum i
Rochesíer, flutt af oandarískuia
hl j óðf ær a 1 eikur um.
23.35 Dagskrárlok.