Morgunblaðið - 18.09.1963, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 18.09.1963, Blaðsíða 20
20 MORGU N BLAÐIÐ Miðvikudagur 18. sept. >963 BRJALADA HÚSID ELIZABETH FER&ARS Toby lagði hægt írá sér sím- ann og starði út í bláinn .... Lou Capell hlaut hræðilegan dauðdaga. Svo hræðilegan, að ungi maðurinn, sem komst í að tilkynna hann lögreglunni, var náfölur í framan, þrátt fyrir ný- afstaðið læknapróf, og átti fullt í fangi með að láta ekki bera á handaskjálfta. Lögreglan hafði verið kvödd til Wilmers End með æsilegn símahringingu frú Clare. Wilmers End var hús, sem var um hálfa aðra mílu utan við bæ- inn Larking í Surrey. Það var eitt þessara húsa, sem sýnast ekki vera nema smákofi, frá veg inum séð. Engu að síður voru þarna furðu mörg herbergi, svo og baðherbergi, rafmagnseldavél og skúrar fyrir að minnsta kosti þrjá bíla. í Larking víssu menn að húsið var eign Rogers Clare, úr útgáfufyrirtækinu Clare & Thurston. Larkingbúar vissu einnig, að Clare hafði nýlega skií ið við konu sína og eftirlátið henni húsið til íbúðar. Þegar Vanner lögreglufulltrúi og Gurr, aðstoðarmaður hans komu á vettvang, beið Eva Clare þeirra í dyrum úti. Hún var óð- fús að segja þeim alla söguna, svo sem til að dreifa ábyrgð- inni. Hún var ein þessara grann- vöxnu kvenna með mjúkar hreyf ingar, og ein þeirra, sem geta jafnvel gert óþreyjuna töfrandi. Eva Clare var hálffertug, og enda þótt hún virtist hvorki eldri né yngri, kom það eins og af sjálfu sér að telja hana mjög unglega. Hún hefði viljað byrja á að eegja alla söguna, bæði lögreglu- unni og fólkinu, sem stóð að baki henni, en Vanner var fljótur að þagga niður í henni og heimtaði að fá að sjá líkið tafarlaust. — Gott og vel, sagði Eva. — Charlie getur sýnt yður það. Hún greip í úlnliðinn á unga mann- inum, seni stóð hjá henni. — Þetta er Widdison læknir; hann er sá eini, sem hefur raunveru- lega séð það. Hann getur farið með yður upp. Það er þarna . . . Hún gekk nokkur skref eftir steinlagðri stéttinni, sem lá fram með húsinu. Vanner stöðvaði hana. Hann var þéttvaxinn, seinlátur mað- ur, en reyndi að sýna af sér einbeittm í tali og hreyfingum. — Skil ég það rétt, sagði hann með kuldalegri rödd, við Charlie Widdison, — að það sé ómögu- legt að komast inn í herbergið nema gegn um gluggann? —■ Já, það er víst rétt, svaraði ungi maðurinn hikandi. — Ég klifraði þangað . . . yfir svalirn- ar. Það er auðvelt. En ég skiidi dyrnar eftir læstar og kom aftur sömu leið, af þvf að ég . . . mér fannst það ætti að láta allt óhreyft. Ég .... skildi allt eftir eins og ég kom að því. Enda þótt laglegt andlit hans væri fölt og hendurnar, sem voru langar og beinóttar, eins og hann var allur, væru í óðaönn að fitla við hnapp, var mikill og einkennilegur eftir væntingarsvipur í brúnum aug- unum. Og sama svipinn mátti sjá á öllum hinum, sem stóðu hlust- andi í dyrunum. — Hversvegna fóruð þér upp? spurði Vanner. Ungi læknirinn svaraði annarri spurningu. — Þér megið ekki taka það of . . . . alvarlega . . . . og ég veit auðvitað, að þessi yfir boðslega athugun mín gefur mér ekki leyfi til að gefa neitt endan legt vottorð. En, skiljið þér, ég held, að það sé stryknín. — Hversvegna fóruð þér upp? — Stryknín, skiljið þér, er þannig, að . . . . — Hversvegna fóruð þér upp? Kvenrödd í dyrunum, hálf- hlæjandi, hálfskjálfandi, spurði: — Skyldi hann koma þrisvar með hverja spurningu? En nú tók Eva Clare fram í: — Ég bað hann að fara upp. — Og hversvegna? — Af því, svaraði hún og rödd in varð illkvittnisleg, — að allt fólkið, sem kærir sig minna um síðar komu þeir aftur og báru stigann milli sín. í herberginu upp á efri hæð hússins, lá Lou Capell, stirðnuð og föl, með tært andlit og star- andi augu, sem Widdison læknir hafði orðið svo hræddur við. Svalirnar úti fyrir glugganum voru úr tré og litu helzt út fyrir að hafa verið settar á húsið, ekki alls fyrir löngu. Klifurrós vafði sig um þær og ilmurinn af henm barst alla leið inn í herbergið, þar sem unga stúlkan lá dauð. Herbergið var stórt og allur búnaður þess býsna sundurleitur svört húsgögn og rúðurnar í blý- umgerðum, en gólfábreiðan siif- urgrá. Og á miðri þessari silfurgráu gólfábreiðu lá Lou. Andlitið var hræðilegt ásýndum. Fæturnir stóðu beint út og bakið var fqjt, en allur líkaminn stirnaður. Hún var í náttfötum. Þau voru úr ódýru gervisilki, brydd ómerki- legum knipplingum. En utan yfir var hún í stórrósóttum innislopp — Þér skiljið, hún var nýkom- in úr baði, sagði Charlie Widdi- son og röddin var sett og annar- leg. — Hvar er baðherbergið? spurði Vanner. Charlie gerði bendingu með höfðinu út í horn á herberginu. Vanner stikaði að dyrunum, sem þar voru og opnaði þær, leit snöggt yfir það, sem í baðher fötin sín, var fjarverandi! Mér > berginu var, lokaði dyrunum skildist þer segja og valds- aftur 0g gekk að líkinu. Hann mennskan í fulltruanum fjgjj. j vörina. Aðstoðarmaðurinn var farin að æsa hana til and- var á vakki um herbergið, leit stoðu — að þér vilduð fara beint á hárburstana upp í herbergið: •— Það geri ég þegar mér gott þykir, frú. Hann sendi henni augnatillit, sem færðist hægt frá Ijósa hárina á henni og alla leið niður á rauðar neglurnar á tán- um, sem sáust gegn um opna ilskóna. Hún tók eftir þessu augnatil- liti hans og var fljót að hvessa augun á hann. Ef þér eruð ekki góður að klifra, getum við út- vegað yður stiga. — Hversvegna notaði Widdi- son læknir ekki stiga? — Æ, guð minn góður! æpti hún. — Ætlið þér upp eða ætlið þér ekki? Hversvegna notaðirðu ekki stiga, Charlie? — Það er auðvelt að komast það stigalaust. Maður einn tók sig nú út úr hópnum í dyrunum. Þetta var lítill maður, meinleysislegur og sviplítill. Hann var í fleginni skyrtu og grófum stuttbuxum. Hann tautaði eitthvað um, að hann skyldi sækja stigann og kremið, púðrið og óhreinu nærfötin. — Stryknín, segið þér? sagði Vanner. . — Já, ég get ekki betur séð. Þessi stirðnun er allt annað en venjuleg stirðnun líka. Hún hef ur ekki verið dáin fyrir meira en hálftíma, þegar ég kom hing að fyrst inn. — Þér hafið enn ekki sagt mér hvers vegna þér fóruð að brjót- ast hérna inn. Hvað fékk yður til að halda, að eitthvað væri að? Charlie færði þunga sinn yLr á hinn fótinn og með annarri hendinni fitlaði hann við hnapp á flúnelsjakkanum sínum. — Þér skiljið, að hún var með slæmt kvef, og hafði sagt frú Clare, að hana langaði að leggj- ast fyrir, og frú Clare lét senda henni kvöldmatinn upp. Svo skilst mér, að stúlkan eða ein- hver annar hafi farið upp með matinn, en ekki getað komizt inn. Fyrst hélt hún, að ungfrú Capell væri í baði og sneri frá. En svd^þegar hún kom aftur, var hvarf svo fyrir húshornið. Gurr, | enn læst og hún fékk heldur ekk aðstoðarmaður - Vanners flýttí ert svar. Hún sótti því frú Clare sér að ’ átta eftir honum. sig og fór á Fáum mínútura og frú Clare fór að berja og kalla. Herbergið mitt er hér næst; ég Cospem — Eg gat ekki tekið skartgripina mína með eins og þú baðst um, ástin! Þeir komust ekki í töskurnar. heyrði hávaðann og kom fram, svo að frú Clare bað mig um að klifra upp á svalirnar og aðgæta, hvað væri að. — Hvað var klukkan þá? — Eg held um hálfníu, ef til vill ekki alveg það. Það var um hálfsjö, sem hún fór upp. Svo fór hún í bað . . . — Hvernig vitið þér það? — Nú, baðherbergið er enn heitt og fullt af gufu, er ekki svo? — Lituð þér vandlega kring um yður, þegar þér fóruð upp í fyrra skiptið? Charlie kinkaði kolli. Stóru brúnu augun mættu snöggvast augum Vanners. — Eg á við, að ég rétt leit kring um mig. — Og tókuð þá eftir þessu, býst ég við? sagði Vanner- Charlie leit á það, sem Vanner benti á og kinkaði kolli. — Snertuð þér það? Charlie hristi höfuðið. Vanner laut niður. Með hönd- ina í vasaklút tók hann upp af ábreiðunni, rétt hjá rúminu, lítið flatt glas. Það var tappalaust og talsvert af innihaldi þess hafði farið niður á gólfið. — Kvefmeðal, las hann á mið- anum. — Það er þetta, sem fóik andar að sér við kvefi, er ekki svo? Hann þefaði varlega af glasinu. Ekki lyktaði það svona, seinast þegar ég notaði það við kvefi. Hana . . . en snertið þér ekki á því, þefið bara af því. Hann rétti glasið að Charlie. Charlie þefaði úr glasinu. — Nei, þetta er ekki kvefmeðal, sagði hann. Gurr kom til þeirra og vildi fá að þefa af glasinu, en Vanner vafði það varlega í vasaklútinn og gekk svo út á svalirnar. Svo kallaði hann á einn lögregluþjón- inn. — Hvar er Syme læknir? — Hann er ekki kominn enn. Hann var í golfklúbbnum, en nú ér hann á leiðinni hingað. — Jæja, þegar hann kemur, sendið hann hingað. Hann getur gengið upp stiginn. Það er búið að opna dyrnar. Hann sneri snöggt við inn í herbergið og opnaði læsinguna á hurðinni. Charlie sagði í afsökunartón: — Eg vildi ekki fara að opna dyrn ar sjálfur, því að mér hefur allt af verið sagt, að hreyfa aldrei við neinu, þegar svona stendur á. — Widdison læknir, sagði Vanner hátíðlega. — Eg opnaði þessar dyr vegna þess, að þeim hefur verið læst á venjulegan hátt. Stúlkan lokaði sig bara inni, af því að hún ætlaði að fara í bað. Svo að það skiptir engu til eða frá. Charlie ætlaði að fara að segja eitthvað, en Vanner hélt áfram: — Hún hefur sjálf tekið eitrið, hvort sem það nú er stryknín eða eitthvað annað. — Ekki þó sjálfsmorð? — Nei, læknir, ekki sjálfs- morð. Hún tók það hjálf, en bara í þeirri trú, að þetta væri venju lega meðalið hennar við kvef- inu. Þér voru búinn að sjá hana nota það í dag, er ekki svo? •Sharlie kinkaði kolli til sam- þykkis. — Eg ætlaði að fara að segja . . . ég gætti þess afskap- lega vel að snerta ekki á neinu hérna inni, en ég leit nú samt kringum mig. Eg á við, að það hefði verið einkennilegt að gera það ekki. Ef það var rangt af mér, þykir mér það afskaplega leitt. — Ef þér hafið ekki snert á neinu, hafið þér ekki gert neitt annað saknæmt en eyða tíman- um til ónýtis, svaraði Vanner. En . . . KALLI KUREKI >f~ ~u<- Teiknari; FRED HARMAN UHrTHAT REMINPS ME' Ol- TIMER.TW0RR0W WE GOTTA DRVE SOME STEERS OVER 'MULESHOE' — Ég skal segja þér, vina mín, ef þú ert einhvern tíma hætt komin að giftast, þá skal ég kenna þér ráð til að losna úr klípunni. .— Það gæti líka átt séx stað að ég kærði mig ekkert um að losna. — Jæja, þá. Hefurðu einhvern sér- stakan í huga? — Já, vissulega. En hann lætur bara eins og hann viti ekki af mér. — Hvenær sem ég er einhvers staðar í nágrenninu finnur hann sér eitthvað til, sem hann þarf nauðsyn- lega að gera fleiri mílur í burtu. — Þetta minnir mig á það, gamli minnK að, á morgun verðum við að reka gripahópinn að Minniborg. Sflíltvarpiö 8.00 Morgunútvarp. 12:00 Hádegisútvarp. 13:00 „Við vinnuna"; Tónleikar. 15:00 Síðdegisútvarp. 18:30 Lög úr ýmsum söngleikjum. -• 18.50 Tilkynningar. — 19.2® Veðurfr. 19:30 Fréttir. 20:00 Tónleikar: Kór og hljómsveit Franks Nelson flytja dægurlög. 20:15 Vísað til vegar: Litazt um i Asutur-Skaftafellssýslu (Haukur I>orleifsson aðalbókari). 20:40 íslenzk tónlist: Lög eftir Jóhana Ó. Haraldsson. 21:00 Framhaldsleikritið „Ráðgátan Vandyke'* eftir Francis Dur» bridge; II. þáttur: Dul^rfullur atburður í Marlow. Þýðandi: (Elías Mar. — Leikstjóri: Jónaf Jónasson. Leikendur: Ævar Kvar an, Guðbjörg Þorbjarnardóttir, Flosi Ólafsson, Gestur Pálsson, Jóhanna Norðfjörð, Róbert Arn* finnsson, Haraldur Björnsson, Valdimar Lárusson, Baldvin Hal| dórsson, Bjarni Steingrímsson og Bryndís Öskarsdóttir. 21:3ð Tónleikar: Konsert nr. 11 í d* moll op. 3 eftir Vivaldi (Virtu* osi di Roma leika; Renata Fasano stj.). 21:15 Upplestur: Þórarinn frá Stein- túni les frumort kvæði og stök- ur. 22:00 Fréttir og veðurfregnir. 22:10 Kvöldsagan: „Báturinn", sön® frásaga eftir Walter Gibson; I. lestur (Jónas St. Lúðvíksso* þýðir og les). 22:30 Næturhljómleikar: Tvö tónverk eftir Paul Hindemith (Hljóin- sveitin Philharmonia í Lundún» um leikur; höf. stj.). a) Konsert fyrir horn og hljómsveit (EinjLl Dennis Brain). b) Sinfónía ser- ena. 23:20 Dagskrárlok.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.