Morgunblaðið - 03.10.1963, Síða 20

20
MORGUNBLADID
Fimmtuðagur 3. okt. 1963
BRJALADA HÚSID ©
ELIZABETH FERRARS
— Það er sennilegt, sagði
Toby. — Þú hefur tekið eftir
einu og öðru, Georg. En hvað
varð af þér þarna í gærkvöldi?
Georg varð ekki eíns fljótur
til svars við þessari spurningu
og hann hafði verið við þeim
fyrri. Hann stakk tungunni út í
gúlinn, svo að hann varð venju
fremur þykkleitur.
— Jú-ú, svaraði hann eftir
stundarþögn, — þú veizt hvern
ig ég er, Tobbi . . . að ég get
ekki sofið í sveitinni, þar er svo
hávaðasamt. Það kann að vera
allt í lagi, ef maður er vanur
því, en þegar ég var kominn upp
í í gærkvöldi, fór ég að muna
hitt og þetta . . .
— Ef þetta á að verða sagan
um hundinn, sem felldi lokið af
ruslatunnunni, þá kann ég hana
þegar, sagði Toby. — Hvernig
komstu til London? Eg heyrði
ekki neitt í hjólinu þínu?
— Eg komst með síðasta
strætó, sagði Georg. — En þarna
var ekki um einn einasta hund
að ræða, heldur alla hundana í
nágrenninu. Og þeir hljóta að
hafa sett lokið á aftur í hvert
skipti sem þeir felldu það, því
að það var komið á, handa þeim
næsta, til að fella. Og það kom
nauti til að baula og hana til
‘að gala og næturgala tií að
syngja . . .
— Þú mundir ekki þekkja næt
urgala þó þú heyrðir 1 honum,
Georg. Jæja, kall minn, ég þyk-
ist fara nærri um erindi þitt
til London. Eg fór að hugsa um
það í gærkvöldi eftir að þú varst
farinn, að íbúðin hennar Drunu
Merton myndi hafa eitthvert sér
stakt aðdráttarafl fyrir þig. Og
ég þóttist vita, að þú mundir
segja, það væri svo auðvelt að
komast inn í hana, að það hefði
beiniinis verið synd að láta það
ógert. Þú hefur vissar aðferðir
við rannsóknir þínar, sem ég
vildi, að ég gæti breytt.
Georg hló, eins og hikandi. —
Jú, það var sannarlega auðvelt.
Mér datt í hug, að það væri ó-
maksins vert að kíkja þar inn á
undan lögreglunni.
— Já, það er aldrei úr vegi.
— Rétt segir þú, sagði Georg.
Svo gekk hann að rúminu og
settist á stokkinn.
— Hver veit, hvort þetta hef
ur nú verið góð hugdetta, eftir
allt saman, sagði hann. — Eg 'veit
ekki. Eg fór þangað nú bara til
að athuga hlutina, en allt og
sumt, sem ég fann, var . . . Hann
tók að róta í vösum sinum. — Nú
hver skrattinn, hvar hef ég lát-
ið þetta? Eins og ég sagði, “getur
vel verið, að það hafi enga þýð-
ingu, en mér datt nú samt í hug,
að . . . Nú, hér er það . . . En
svo fann ég líka dálítið annað,
sem ég skal segja þér af, þegar
þú ert búinn að athuga þetta.
Toby var að horfa á hálfa
pappírsörk, sem Georg hafði
rétt að honum.
Hann sagði alvarlegur: — Við
skulum vona, að það sé ekkert;
af því, að ef það er einhvers
virði, þá hef ég verið að rugla
fyrir um upplýsingar og við get-
um komizt í bölvun fyrir. Svo
las hann það, sem skrifað var á
blaðið með blýanti. Síðan sagði
hann: — Það er víst lítill vafi
á, að við getum komizt í bölvun
fyrir þetta.
— Þú heldur, að það hafi ein-
hverja þýðingu?
Toby yppti öxlum. — Ef ég get
ekki fundið einhverja aðferð til
að hafa gagn af því, án þess að
fá Vanner það í hendurnar, þá
ættum við að láta eins og það
sé einskis virði.
Skriftin á blaðinu var smá-
gerð og snyrtileg og þetta virt-
ist helzt vera einhver kostnaðar
áætlun fyrir ferðalag.
Fargjald ........ ca. £ 5-0-0
Ýmislegt ........ — — 2-0-0
Fæði, 50 fr. ca £ á viku 6-0-0
Ýmislegt 2/- á dag .. £ 2-2-0
Vindlingar .......... £ 15-0
Alls £15, eða í mesta lagi 20,
til vonar og vara áætlað.
— FÖT? —
— Eg kannast ekki við skriít
ina, sagði Toby, — það er ekki
höndin hennar Lou.
Mér sýnist, sagði Georg, að
þetta — og hann benti á orðið
FÖT, sem var skrifað með feit-
um upphafsstöfum — hafi ein-
hver annar skrifað. ,
— Já, það held ég líka, sagði
Toby. — FÖT— og spurningar-
merki fyrir aftan. Þetta er óvenju
heiðarlega að orði komizt. Þú
sagðist hafa fundið eitthvað
fleira, Georg. Hvað var það?
— Nú, ekki annað en það, að
þessar tvær kvensur voru illi-
iega blankar. Þarna var hótun
frá símanum um að loka, og
mjólkurreikningur, sem er kom
inn upp í ein tvö pund og rukk-
anir fyrir ryksugu og útvarp, og
svo næstum heil bók um húsa-
leiguna.
— Já, það ætti maður að geta
sagt sér sjálfur, sagði Toby.
— Jæja, og svo . . . sagði
Georg, eins og með tregðu ... —
það var líka dálítið eftirtektar-
vert, sem ég fann út í gærkvöldi,
en það var nú hérnamegin en
ekki í London.
Toby glotti. Hann kveikti sér
í vindlingi, sem hann hafði tek-
— Þér hafið dásamlega söngrödd, frú, en ég verð að bæta því við, að
ég segi það sama við alla, en meina stundum hið gagnstæða.
ið úr vasa Georgs, stakk bréfinu
í vasann aftur. Nú, hvað?
— Manstu eftir þessum ferða-
töskum í herberginu hennar frú
Clare? Jæja, eftir að þú varst far
inn út, kíkti ég í þær. Eg veit nú
náttúrlega ekki, hvað eða hve
mikið svona kvensur taka með
sér þegar þær fara í frí, en ef
það er ekki nema eitthvað af næf
urþunnum kjólum og svo sund
skýlur, þá er ótrúlegt, að þær
ætli að vera í Englandi í fríinu,
finnst þér ekki?
— Jú, það finnst mér.
— Og auk þess var hún ný-
búin að láta endurnýja vegabréf-
ið sitt. Það var í borðskúffunni
hjá henni.
— Þá ætti það ekki að vera um
að villast.
— En í morgun var búið að
taka allt upp aftur. Ég fór þang-
að inn aftur, til að gá betur. Nú
eru kjólarnir allir komnir inn
í fataskáp.
Toby opnaði dyrnar og þeir
gengu báðir eftir ganginum og
niður stigann.
Skýrsla Dennings um Profumo-málið
15. Mér hefur verið bent á, að
Ivanov hafi verið í nýju hlut-
verki í rússneskri stjórnmála-
tækni, sem var í því fólgin að
stía Samveldinu frá Bandaríkj-
unum, eftir krókaleiðum sem
hér segir: Ef hægt væri að koma
ráðherrum eða háttsettum mönn
um í hneykslanlegar aðstæður,
eða breiða út um þá óhróðurs-
sögur, eða láta svo sýnast sem
öryggisþjónustan væri ekki
starfi sínu vaxin, gæti það veikt
traust Bandaríkjanna á heiðar-
leik og áreiðanleik okkar þjóðar.
Þannig gæti maður eins og
Ivanov höfuðsmaður neytt hvers
tækifæris til að kynnast ráðherr
um og háttsettum mönnum —
ekki svo mjög til þess að veiða
upplýsingar upp úr þeim (þótt
það gæti verið æskileg auka-
geta) — heldur til hins að spilla
trausti þjóða í milli. Hafi þetta
verið tilgangur Ivanovs, með
Stephen Ward sem verkfæri í
hendi sér, þá tókst honum óþarf-
lega vel.
(III) Christine Keeler
Christine Keeler er stúlka, nú
21 árs gömul, sem á heima í
Wraysbury. Húri fór að heiman
nakin. Hún
sextán ára göm-
ul, og til Lond-
on. Hún fékk at-
vinnu í Murray
Cabaret klúbbn-
um, sem sýninga
stúlka, sem var
í því fólgið, sam
kvæmt hennar
eigin orðum, að
ganga um alls-
hafði ekki verið
nema skamma hríð þarna í
klúbbnum, þegar Stephen Ward
kom þar ,og þau dönsuðu sam-
an. Eftir það hringdi hann oft
til hennar og bauð henni út með
sér. Að fáum dögum liðnum bað
hann hana að koma og búa með
sér. Hún gekk að því. Mörgum
sinnum hljóp hún frá honum, en
kom alltaf aftur. Hann virtist
hafa vald yfir henni. Hún bjó með
‘honum í Wimpole Mews frá því
um það bil júní 1961, til marz
1962. Hann fór með hana í sum-
arbústaðinn sinn í Cliveden og
kynnti hana mörgum mönnum
— ýmsum þeirra tignum eða í
háum stöðum, sem hún átti síð-
an samfarir við. (Síðan hefur
kviðdómur fundið hann sekan
um að hafa lifað á ólifnaði henn
ar). Hún var vafalaust líkam-
lega aðlaðandi. Síðar vandi hann
hana á eiturlyfið haschisch, og
hún gat brátt ekki án þess ver-
ið. Hún hitti svo svertingja, sem
verzluðu með það, og tók að búa
með þeim.
(IV) Hr. Profumo
Hr. Profumo var hermálaráð-
herra frá júlí 1960 til júní 1963
Hann er nú 48 ára að aldri. Hann
átti glæsilegan
feril í styrjöld-
inni og náði
brigadier-tign.
Hann komst á
þing 1940 en
missti þingsætið
aftur, 1945. Ár-
ið 1950 komst
hann aftur að
sem fulltrúi fyr
ir Stratford-kjördæmið í War-
wickshire. Hann hefur glæsileg-
an vitnisburð fyrir þjónustu sína
við ættjörðina. Hann var að-
stoðar-þingritari fyrir samgöngu
mála-ráðuneytið og einkaflug-
KALLI KUREKI

-*-
Teiknari; FRED HARMAN
SACT.I DOM'T MIWDA UTTLE
LOOSE TALK---&IJT JUSTCALL
ME YELLOW ONCE MOGE, AN’
SEE WHAT HAPPENS TO YOU/
UH.--I &UESS I WAS
A LITTLE HASTT---
BUT YOU LET THAT
ROAD A&EWT TAKE
YOU MEAN VOU 1
TRUSTED THATOl’
HAS-BEEKI WITH
MY MOfOEY?i» J
— Ég hef ekkert út á það að setja,
þótt menn séu svolítið orðhvatir,
Bart, en reyndu að kalla mig heigul
í annað sinn, þá færðu að vita hvar
Davíð keypti ölið.
— Ég hef kannske verið of fljótur
á mer, en þú lézt þennan síigamann
ná peningunum mínum.
— 800 af þessum þúsund dölum
voru ir.ínir paningar. En láttu ekki
hugfallast, ræninginn fékk ekki eyri.
— Hann fékk bara hnakktöskur
mínar. Aður en við fórum frá Asna-
hófi, lét ég þann gamla hafa pening-
ana. Hann kemur hina leiðina.
mál (1952), þinghelgur undir-
ráðherra nýlendumála (1957),
vararáðherra og seinna ráðherra
utanríkismála (1958) og ánð
1960 varð hann hermálaráðherra
Enginn getur dregið í efa, að
maður með slíkan framaferil eigi
rétt á trausti samverkamanna
sinna og föðurlands síns, og eng
um skyldi detta í hug, að hann
færi að ljóstra upp leyndarmál-
um. Hvað sem honum kann að
hafa orðið á, og hvaða ósannmdi
sem hann kann að hafa sagt, hef-
ur enginn, sem ég hef haft tal
af, dregið hollustu hans í efa. Sízt
af öllu var ástæða fyrir öryggis-
þjónustuna til neinna slikra grun
semda.
Árið 1954 kvæntist hr. Pro-
fumo ungfrú Valerie Hobson,
mikilli leikkonu, og stuðningur
hennar við hann í erfiðleikum
þeirra, er ein hinna mestu máls-
bóta, sem ég hef fram að færa í
þessu sambandi.
(V) Astor lávarður
Astor lávarður tók við af föð-
ur sínum, árið 1952, og erfði
Cliveden-eignina. Hann hafði áð-
ur tekið þátt í stjórnmálum, en
síðar hefur hann sinnt einkamál-
um sínum og svo góðgjörðastarf
semi, sem hann hefur áhuga á.
Hann hefur unnið mikilvægt starf
fyrir sjúkrahús, einkum þó fyrir
Minningarspítala Kanada Rauða
Krossins í Cliveden. Hann hef-
ur mikið hjálpað flóttamönnum,
og hefur ferðazt um allan heim,
þeirra erinda. Hann hefur gefið
miklar fjárhæðir til vísinda og
annarra mennta, og innt af hendi
mikið styrktarstarf við fræðslu-
mál og aðra góðgjörðastarfsemi
Hann erfði mikið kappreiðahesta
bú ,sem hann stjórnar sjálfur og
einnig búgarð, 250 ekrur lands.
Cliveden er eitthvert mesta
herrasetur landsins. Það er í op-
inberri eign, en núverandi Ast-
or lávarður er ábúandinn. Hann
hefur haldið uppi gamalli rausn
og gestrisni þar. Hann hefur
gesti yfir flestar helgar og auk
þess oft kunningja við máltíðir,
þar á meðal nokkra tignustu og
mikilvirtustu menn landsins.