Morgunblaðið - 22.12.1963, Blaðsíða 28

28 MORGUNBLAÐIÐ Sunnudagur 22. des. 1963
GAVIN HQLT:
17
IZKIISYNING
Og ef ég hefði ekki verið jafn
ákveðinn og raun var á að ger
ast munkur, hefði ég líka litið oft
ar en einu sinni á Josette. Eg
varð að játa, að hún var gott
dæmi um það, sem þær gerðust
fallegastar þarna suðurfrá. Eg
hafði séð henni líkar konur suð
ur á Langbarðalandi, og eins í
Provenee. Kannski hafði ég séð
þær víðar, þessar svarthærðu og
bláeygðu konur. Þegar hún gekk
í áttina til mín í fyrsta skiptið,
hoppaði hjartað í mér, en svo
þegar hún kom nær, var ég ekk
ert sérlega hrifinn af henni, eða
kannski var ég ofurlítið hrædd
ur við hana. Hún gat slegið karl
mann í rot, án þess að þurfa að
gefa honum högg í hausinn. Hún
var eðlileg andstæða við Sally,
og mér datt strax í hug, að þær
mundu elskast eitthvað álíka og
tveir afbrýðissamir kettir.
Hinar stelpurnar voru líka fal
legar, en bjánalegar. Þær höfðu
engan persónuleika út yfir sýn
ingargöngulagið og grallaralegt
bros. Jafnvel þótt ég hefði ekki
þótzt vera farinn að sjá fyrir
endann á málinu, hefði ég ekki
veitt þeim neina teljandi eftir
tekt, og nú gat varla heitið, að
ég athugaði í hverju þær voru.
Og heldur ekki varð sagt, að ég
tæki mikið eftir sýningargestun
um.
Að öllu samanlögðu voru þarna
um fimmtíu manns, kaupendur,
viðskiptavinir og nokkrir sér-
staklega boðnir gestir, og Cli-
baud hafði leigt nokkra kjafta-
stóla í viðbót við þá sem fyrir
voru á staðnum. Hann hafði vilj
að láta mig vera í fremstu röð-
inni, en ég kaus heldur sæti aft
ast, rétt hjá stiganum, svo að ég
gæti skotizt út, þegar stundin
kæmi, en það sagði ég honum
vitanlega ekki. Eg tók eftir ho.n
um rétt hjá mér öðru hverju.
Hann var á þeytingi fram og aft
ur, taugaóstyrkur eins og leik-
stjóri á frumsýningu, en tók samt
engan þátt í stjóminni. Eg fréttí
seinna, að þetta hefði allt verið
þrautskipulagt fyrirfram í sam-
ráði við frú Firnes, og stúlkum
ar sjálfar. Gussie Ochs bar að
einhverju leyti ábyrgð á skipu
lagningunni, og virtist vera á
harðahlaupum allan tímann, upp
og niður stigann, að tjaldabaki,
í ganginum, stanzaði öðru hverju
til að segja eitt orð við Clibaud,
og síðan hlaupandi frá honum,
en Clibaud sjálfur kom fram
sem húsbóndi, heilsaði gestun-
um og hjálpaði búðarstúlkunum
við að vísa þeim til sætis.
Mestalian tímann var ein-
hver umgangur á tröppunum
milli búðarinnar og salarins, en
þó ekki mjög mikill eftir að sýn
ingin hófst. Sumt fólkið kom
seint, annað fór snemma, og búð
arstúlkurnar voru á eilífum þeyt-
ingi fram og aftur, en ég veitti
þessu ekki mikla eftirtekt. Eg
hafði enga kristalskúlu til að
sýna mér, að morð væri yfirvof
andi, og kannski þessvegna var
álceland
Review
Ódýrasta jólagjöfin til vina
og viðskiptaaðila erlendis er
nýja landkynningarritið
ICELAND REVIEW.
Kostar aðeins 40 krónur. —
Fæst í öllum bókaverzlunum.
ég ekkert sérlega vel vakandi.
Fyrst og fremst var ég að hugsa
um Sally, og stundina, sem óðum
nálgaðist, þegar ég yrði að taka
í taumana hjá henni.
Einu sinni, þegar hún fór
fram hjá mér á göngu sinni, leit
hún beint á mig, og ég sendi
henni ofurlítið glott í kveðju
skyni. En mér leið ekkert vel.
Þetta var glott krókódílsins, sem
er í þann veginn að hramsa, en
í hennar augum var ég bara
kvennabósi, enda fitjaði hún
bara upp á trýnið og hélt áfram
göngu sinni.
Sýningin hafði hafizt með sam
kvæmiskjólum og loðfötum þeim
tilheyrandi. Þessi loðföt voru af
öllum tegundum og ég hafði lítið
vit á þeim, nema það eitt, að
þau voru rándýr. Þarna voru
skinn af öllum hugsanlegum dýr
um, sem ég kann ekki einu sinni
nöfnin á. Stúlkurnar sýndu fyrst
talsvert slangur af samkvæmis
blending af hvorutveggja, en það
gæti orðið eftir af mér að lýsa
þeirri nánar. Kaupendurnir virt
ust skoða með vaxandi áhuga,
en minn áhugi fór minnkandi
eftir því, sem stóri vísinn á
klukkunni dragnaðist áfram.
En þá kom Josette með hreysi
kattarslag yfir kjólnum, og ég
fann á mér, að sýningunni væri
um það bil að verða lokið. Eg
gef henni nánar gætur. Hún fór
afar liðlega að því að renna slag
inu af sér og sýna kjólinn, sem
undir var. Og rauðar neglurnar
voru áberandi á loðskinninu.
Hárauðar. Nú, þær voru allar
með þannig litaðar neglur —
Jenny og Myrtle, Josette _ og
Sally. Meira að segja Gussie
Ochs og hinar búðarstúlkurnar,
/>g næstum allir kvengestirnir.
Eg sá í anda þessar rauðu negl
ur mjakast yfir skrifborðið, und
ir daufum bjarmanum frá vasa
Ijósinu, og enn var ég sannfærð-
ur um, að Sally ætti hömdina,
sem ég sá.
.Klukkan var orðin fjögur. Nú
mundi nornin — írú Thelby —
vera að loka skrifstofunni sinni
og labba út í síðdegisteið sitt.
Nú var tíminn það sem mestu
máli skipti fyrir mig, en hann
átti bara að vera ennþá mikil-
vægari en mig óraði fyrir, þá í
bilL
Ég stóð upp, gekk út að glugg
anum, sem vissi út að hliðargöt-
unni og leit út. Ég gat séð lang-
leiðina niður að Bond Street, en
engan fótgangandi sá ég, sem
líktist neitt. Og þó átti hún að
vera á leiðinni í tehúsið, ef hún
hefði farið að fyrirmælum mín-
um.
Tvær mínútur yfir fjögur!
Ég hafði annað augað á Dally-
stræti, hitt á sýningunni og það
þriðja á úrinu mínu. Það voru
til samans þrjú augu. Ég hlaut
að vera að verða eins og hann
Argus gamlL
Josette með loðslagið var á
leiðinni að bogadyrunum, vinstra
megin við stólana. Einhver stöðv
aði hana til þess að líta betur á
flíkina. Josette setti upp höfð-
ingjabros. En eins og hún fór að
því, hefði hún getað verið af-
greiðslustúlka í barnum þar sem
hún Ada var.
Sex mínútur yfir fjögur og
ekkert bólaði á Selinu úti á göt
unni.
Sjö mínútur . .
Átta. . .
Clibaud kom til mín út að
glugganum. Hann virtist ekki
vera orðinn neitt sérlega tauga-
óstyrkur. Þetta hafði allt gengið
vel, svo að nú gat hann slappað
af. En hann var þreyttur eftix
áreynsluna. Litlu svörtu augun
í teknu andlitinu horfðu biðj-
andi á mig, rétt eins og ég gæti
eitthvað hjálpað honum.
— Þér hafið verið að horfa á
sýninguna. Ef til vill hafið þér
orðið einhvers var?
— Ég hef orðið þess var, að
þér eruð ágætur kjólateiknari,
sagði ég.
Hann svaraði þessum gull-
hömrum engu. Hann hleypti
brúnum, svo að þær komu sam-
an. Hann sagði: — Ég hef haft
augun hjá mér allan tímann til
að aðgæta, hvort nokkur væri að
gera uppköst. En það er nú ann:
ars ólíklegt á svona sýningu.
Þjófarnir hafa engan áhuga á
samkvæmisklæðnaði.
Mig langaði mest að segja:
„Já, það haldið þér“, en ég
sagði: — Það sagði frú Thelby
mér. En vitanlega hef ég bara
verið að skoða og reyna að kynn
ast fólkinu hjá yður.
— Já, samþykkti hann. — Já.
Þreyttu augun virtust vera að
horfa á eitthvað langt í burtu.
— Þetta er leiðindamál, og ég
hef haft mkilar áhyggjur af því.
Ég vona, að yður takist að kom-
ast fyrir það.
— Það tekst mér, sagði ég. —
Verið þér bara rólegur. Látið
mig um þetta alltsaman-
Meðan þessu fór fram, var ég
alltaf að horfa út um gluggann.
Ég sá ekki Selinu, en ég hafði
emgar áhyggjur af því lengur.
Mér datt í hug, að hún hefði
bara farið eitthvað ofurlítið fyrr
en venjulega.
— Við erum nú komnir að
síðustu númerunum, sagði Cli-
baud. — Það eru þrjú eftir. Þér
skuluð líta á Claudine þegar hún
kemur næst. Þá verður hún í
því allra fallegasta. Á eftir fáum
við okkur glas af víni, eða þá
te -— þeir sem það vilja heldur.
Ég var þyrstur og gaf borðinu
auga, sem veitingarnar voru á,
og stóð úti í horni. Þarna voru
flöskur og glös og maður í hvít-
um jakka var byrjaður að hrista
kokteila.
— Hvað verður af stúlkun-
um? spurði ég. — Fara þær beint
í búningsherbergið?
— Nei, nei. Þær dr'ekka með
okkur. Svo skipta þær um föt
á eftir.
Þetta yrði þá auðvelt fyrir
Sally. Hún þyrfti ekki annað en
draga sig út úr hópnum. Trúleg-
ast var, að aðstoðarkonan tæki
þátt í samkvæminu, og þá yrði
stúlkan ein í búningsherberginu.
Þá mundi hún bregða sér úr
kjólnum óg hlaupa beint inn í
skrifstofuna hennar Selinu, og
hengja hann þar inn í skápinn.
Clibaud sagði: — Viljið þér
hafa mig afsakaðan. Ég held,
að frú Maley-Baker vilji eitt-
hvað tala við mig.
Ég fór ekki aftur í stólinn
minn, en drollaði úti við glugg-
ann. Mér lá ekkert á. Jafnvel þó
ég biði þangað til Sally læddist
út hefði ég nógan tíma til að
verða á undan henni inn í skrií-
stofuna hennar Selinu.
Áhorfendumir voru teknir að
gerast óþolinmóðir. Ef til vill
voru þeir þyrstir, eins og ég.
Skvaldrið í þeim lét hærra í
eyrum en áður. Josette sat og
hópur í kring um hana. Ginette
og Adrienne voru á síðustu
hringferðinni sinni. Sally kom
ekki. Stóri vísirinn á klukkunni
drattaðist frá 4.15 til 4.16. En þá
kom hún.
Hún kom í silfri og hreysi-
kattarskinnum, og Clibaud flýtti
sér til hennar þar sem hún stóð
uppi á sýningarpallinum ofan
við tröppurnar. Kvöldkápan úr
hreysikattarskinnum var meist-
araverk, og kristalskraut glitr-
aði í rauða hárinu. Með yndis-
. legri armhreyfingu lét hún loð-
kápuna renna niður af öxlunum.
Þá gekk Clibaud að til að taka
hana upp, en Sally stóð eftir
sveipuð silfurlit.
Ég varð allt í einu bálvondur
við hana. Mig langaði mest til að
draga hana afsíðis og öskra fram
an í hana, að hún væri bölvaður
bjáni, að gefa sig í slagtog með
glæpamönnum.
Hún var eins og drottning, þar
sem hún stóð þarna, en fegurri
en nokkur drottning.
Mig langaði að bjarga henni
en gat það ekki. Ég var að vísu
úlfurinn, en ekki úr þeim hópn-
um, sem hún fyrirleit. Ég var
leigði úlfurinn, sem tók borgun
fyrir að bíta af henni hausinn,
og eftir nokkrar mínútur hæfist
sú athöfn.
Eða það hélt ég.
Clibaud leiddi hana niður af
pallinum, lagði loðkápuna um
axlir henrn, og hún gekk stolt
í bragði eftir ganginum. En þá
var hún umkringd af hópi af
fólki, og öllum, sem ekki kom-
ust að veitingaborðinu. Ég sá
rauða hárið með djásninu í, og
ég sá Clibaud við hliðina á Sally.
Hann brosti bjánalega við öllum
hrósyrðunum, sem dundu á hon-
um. Ég sá stúlkuna vera að tala
við nokkra kaupendur og hæjá,
eins og henni þætti eitthvað
ósköp gaman að lifa. Mér var
innanbrjósts eims og hýenu —
mig langaði til að hlæja, eins og
þær eru sagðar gera.
Ég gekk ekki að veitimgaborð-
inu. Mið langaði hvorki í kok-
teil né sérry og te hefði kæft
mig. Mér var óglatt.
Sumir gestanna voru að flýta
sér að komast af stað. Klukkan
sagði tuttugu og fimm mínútur
yfir fjögur. Ég 'sá í anda nom-
ina vera að drekka te og bíða
eftir hringingu frá mér í tehús-
inu við Bond Street. Ég óskaði,
að hún gæti kafnað af teinu.
Ég gekk niður þrepin og út
gegn um búðina. Ég sá Gussie
Ochs rétt við dyrnar, en veitti
henni enga athygli. Ég gekk
beint inn í skrifstofuimnganginn
og eftir gangirium upp stigann.
Rétt þegar ég kom upp á fyrstu
hæð, fór maður inn í lyftuna,
skeliti hurðinni aftur og ýtti á
hnapp. Ég stanzaði og horfði á,
þegar lyftan skrölti upp. Ég
þekkti mamninn, en hann ekki
mig. Ekki enn. Það var Bentoa
Thelby.
Mér datt í hug, að hann hefði
verið að finna frænku sína —
— að hún væri ekki farin enn,
þrátt fyrir alvarlega áminningu
mína.
Og klukkan var næstum hálf-
fimm!
Ég flýtti mér að skrifstofunni,
en fann, að hurðin var læst, svo
að ég notaði lykilinn, sem hún
hafði léð mér, og gekk inn.
Þarna var enginn maður.
Nú komst ég aftur á þá skoð-
un, að Selina hefði farið fyrr en
venjulega, og það ýtti undir þá
trú, að klukkan þama inni var
fimm mínútum of fljót.
En hversvegna hafði Thelby
þá komið þarna einmitt nú?
Hann hafði gengið út frá því,
að frænka hans færi klukkan
fjögur, svo að ekki hefur hann
haft í hyggju að hitta hana.
Sally hafði sagt honum, að hún
yrði ekki búin að sýna hreysi-
kattarkápuna og silfurkjólinn
fyrr en hálffimm, svo að ekki
hafði hann komið að sækja þýf-
ið.
Vitanlega hafði ég nú ekki séð
annað en að hann fór inn í lyft-
una á fyrstu hæð. Það var ekk-
ert, sem benti til þess, að hann
hefði farið inn í skrifstofuna, en
samt hefði ég þorað að veðja
mínum síðasta eyri upp á, að
svo hefði verið.
Jólabazar
Á JÓLABAZARNUM, Karfavogi 41
fást margskonar jólaskreytingar.
Sólveig Eggerts Pétursdóttr.
Drengjaföt - Drengjaföt
nýkomin drengjaföt úr Terylene — og
ullarefnum, stærðir frá 5 ára, gott verð.
VERZLUNIN SEL
Klapparstíg 40.
Drengjabuxur —
Karlmannabuxur
Terylene, mjög hagstætt verð, allar stærðir.
VERZLUNIN SEL
Klapparstíg 40.