Morgunblaðið - 07.03.1964, Blaðsíða 16

16
MOR.C U NBLAÐIÐ
' Laugíkrdagur 7.
■Hljpill Hentug
a T húsgögn
TvJsr hagstæðu
” verði
HIBYLAPRÝÐI H.F.
SfMI 38177'
HALLARMULA
Innheimtumaður
óskast nú þegar. Æskilegt að viðkomandi hafi bíL
/. Brynjólfsson & Kvaran
BÓKAFORLAGSBÓK
Bókaforlag Odds Bjömssonar
KAFFIDAGUR í LÍDO
Á sunnudaginn, 8. marz, heldur kvennskátafélag Reykja-
víkur sinn árlega kaffidag í samkomuhúsinu Lídó. —
Húsið opnað kl. 3 e.h. Öllum ágóða verður varið til hús-
gagnakaupa í væntanlega dagstofu kvenskáta.
TIL SKEMMTUNAR VERÐUR M.A.: W
Tízkusýning. — . . Ómar Ragnarsson skemmtir.
Spurningakeppni. — Danssýning og söngur.
Hemabakaðar kökur. Úrvals kaffi. Lukkupokar.
Reykvíkingar! Styðjið starfsemi skátanna. —
Drekkið síðdegiskaffið í Lídó.
Kvenskátafélag Reykjavíkur.
Ylirbyggingur
Hvulbukur
aluminium — stáL
Löng reynsla —
Vönduð vinna.
Vélsmiðja BJÖRNS MAGNUSSONAR
Keflavík — Simi 1737 og 117ö.
Alliunce Fruncnise
Skemmtifundur sunnudaginn 8. marz kl. 20,30 í
Þjóðleikhúskjallaranum.
Jón Leifs flytur erindi um Arthur Honegger.
Kvikmynd um Honegger.
Franski sendikennarinn, Anne-Marie Vilespy, les
frönsk ljóð.
Jón Gunnlaugsson fer með skemmtiþátL
Matsalan opin frá kl. 19,30.
Stjórnin.
Skrifsloiuslurf
Bandalag starfsmanna ríkis og bæja vantar skrif-
stofumann (framtíðarstarf). Laun samkvæmt 17.
launaflokki samninga um laun starfsmanna ríkis-
ins. — Skriflegar umsóknir með úpplýsingum um
menntun og fyrri störf sendist skrifstofu B.S.R.B.,
Bræðraborgarstíg 9, fyrir 20. þ.m.
Bandalag starfsmanna ríkis og bæja.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓKBARNANNA
8
að velta henni um og
detta sjálf niður á gólf og
meiða sig.
„Sara gæti dottið og
klesst á sér litla, fallega
nefið“, sagði Mikael bróð-
ir hennar eitt sinn, er
hann kom á fætur. Og
svo settist hann hjá syst-
ur sinni til að gæta henn-
ar.
Hann var að afhýða
baunir fyrir mömmu
sína. Og hann rak hænu-
ungana út úr eldhúsinu
milli þess, sem hann
sörvg írskar vögguvísur
til að svæfa systur sína.
Söru var óhætt, þegar
Mikael gætti hennar. „En
eklki getur þú alltaf
setið þarna“, sagði
mamma hans.
„Ég ætla að búa til
vöggu handa Söru“, sagði
O’Malley, pabbi hennar.
„Stóra og djúpa, þar sem
hún getur verið örugg
og látið sér Hða vel“.
Úti í skúrnum var
smíðaviður. Bóndinn
mældi timbrið, en það
var ekki alveg nóg.
Allt í einu mundi
O’Malley eftir staur, sem
hann hafði skilið eftir
ÚU í matjurtagarðinum.
Með honum fengi hann
nóg efni í vögguna.
En staurinn var horf-
inn. Og handan við trjá-
beltið heyrði hann ein-
íennilegt þrusk. Þar var
eitbhvað skrítið á seyði.
Raddir heyrðust á bak
við þyrnigerðið.
„Er garðurinn minn
orðinn galdrabæli", hugs-
aði bóndinn með sér. Og
fhvað haldið þið, að hann
hafi séð?
Tveir skrítnir álfa-
karlar, það var það, sem
hann sá. Og þeir voru á
vegasalti. Hipp, — þeir
fóru upp, og happ, —
þeir fóru niður. Tveir
litlir karlar, sem virtust
skemmta sér prýðilega..
„En þið hafið tekið
staurinn minn“, sagði
bóndinn. „Og nú þarf ég
einmitt á honum að
halda“.
„Sá á fund, sem finn-
ur“, sagði annar karl-
inn.
„Þeir missa, sem eiga“,
bætti hinn við.
„Hypjið ykkur af staurn
um og það strax“, skip-
aði bóndinn. ,„Af með
ykkur!“
„Unn — neih —, unn
— neih“, mótmæltu álfa-
karlarnir. Þeir voru súr-
ari á svipinn, en nokkur
súrmjóík getur orðið. Og
hipp, — þeir fóru upp,
og happ, — þeir fóru
niður og héldu áfram að
vega salt.
Bóndinn fór úr jakk-
anum sínum, sneri fóðr-
inu út og klæddi sig svo
í hann áftur. Það er trú
að álfar hverfi, ef þú ert
í öfugum jakkanum.
Þetta vita_ að minnsta
kosti allir frar.
En þessir áifakarlar
voru ekki alveg á því að
gufa upp.
„Ég er að bíða eftir
staurnum mínum", sagði
bóndinn og reyndi að
sýna þolinmæði. „Og ég
skal bíða í allan dag, af
því að ég er búinn að
lofa að smíða vöggu
handa Söru litlu“.
„Bkki annað? Við erum
nú ekki lengi að hrista
vöggu fram úr erminni",
sögðu karlarnir.
„Já, einmitt!" sagði
bóndinn, „trúlegt eða
hitt og heldur".
Karlarnir stöðvuðu
vegasaltið sitt og sátu á
því í lausu lofti. „Agga-
gagga, verði vagga!“
sögðu þeir.
f sömu svipan stóð
silfur vagga undir runn-
anum. Hvað hún var fall-
eg! Það stirndi svo á
hana, að allir fengu næst
um ofbirtu í augun.
Það varð uppi fótur og
fit heima hjá O’Malley,
þegar hann kom með
töíravögguna.
Allir dáðust að henni,
nema Sara. Hún vildi
ekki sjá hana. Hún ö&kr-
aði þangað til hún stóð á
öndinni. Ekki fékkst hún
til að taka pelann fyrr
en hún var aftur kom-
in í Utlu körfuna sína.
„Svona, svona“, sagði
bóndinn, ,vertu ekki að
gráta yndið mitt!“ Og
hann fór og skilaði silfúr
vöggunni til álfakarl-
anna.
„Sara vil'l ekki þessa
vöggu“, sagði hann.
„Við sikulum þá koma
með aðra betri“, svöruðu
karlarnir, þar sem þeir
voru á fullri ferð á vega
galtinu sínu.
Og hipp, — þeir fóru
upp, og happ, þeir fóru
niður og þannig gekk það
koll af 'kolli.
„Ég vil helzt fá staur-
inn minn aftur“, svaraði
bóndinn.
Litlu karlarnir létust
ekki heyra það. Þeir
sögðu bara: „Agga, gagga,
verði vagga“ og héldu
áfram að vega salt.
En viti menn! Var þá
efcki þarna komin vagga
úr skíra gulli!
„Mikið er nú við okk-
ur haft“, varð O’Malley
að orði, þegar hann kom
auga á gullvögguna.
Henni Söru litlu fannst
samt ekkert meira til um
gullvögguna, en hanni
hafði fundist til um silfur
vögguna áður. Bkki var
um annag að ræða, en að
kasta vöggunni aftur út í
garðinn. Bóndinn kærði
sig ekki um fleiri
töfravöggur. Ónei, hann
vilda bara fá staurinn
sinn aftur og engar refj-
ar!
Mikael fór með pabba
sínum. Honum hafði
dottið í hug uppástunga,
sem hann vildi gjaman
koma á framfæri við
álfakarlana.
„Fyrst þið getið fengið
vöggu með því að fara
með töfraþulu“, sagði
hann „þá ættufj þið eina
að geta orðið yikkur úti
um staur sjálfir og skilað
okkar“.
„Aldrei datt okkur það
í hug“, sagði annar álf-
urinn.
„Óttalegir álfar ge!um
við verið“, sagði hinn.
„Avra, vafra vaur,
verði staur“, sögðu þeir
í einum kór.
Á samri stundu hurfu
báðar tofravöggurnar
eins og þær hefðu gufað
upp.
Álfakarlarnir hoppuðu
niður af vegasaltinu sínu
og hlupu í einum spretti
út úr garðinum í átt til
skógarins. Þar hurfu þeir